Θέματα Γονέων / Οι ειδικοί απαντούν

 

movHeartΘέματα γονέων

(ψυχολογία, μετοίκιση, αεροπλάνο, ταξίδια, νομικά κ.α)

"κλικ" για να αναπτυχθεί η απάντηση

Έχω ένα γιο 19 μηνών και καθημερινά τον προσέχουν η μαμά μου και η πεθερά μου, όταν πηγαίνω για δουλειά. Περνάει πολύ καλά μαζί τους και μερικές φορές δεν θέλει να φύγει από το σπίτι τους.

Ε: Έχω ένα γιο 19 μηνών και καθημερινά τον προσέχουν η μαμά μου και η πεθερά μου, όταν πηγαίνω για δουλειά. Περνάει πολύ καλά μαζί τους και μερικές φορές δεν θέλει να φύγει από το σπίτι τους. Αυτό το γεγονός εμένα με κάνει να αισθάνομαι ότι δεν περνάει καλά μαζί μου και στενοχωριεμαι γιατί θα ήθελα όταν με βλέπει να τρέχει στην αγκαλιά μου ( καταλαβαίνω ότι είναι εγωιστικό αυτό που λέω, αλλά έτσι νιώθω). Πως μπορώ να αποβαλλω αυτή την ανασφάλεια που αισθάνομαι ?? Ξέρω πως τα παιδιά καταλαβαινουν την άσχημη ψυχολογία της μαμάς τους.

 

Α:Αγαπητή αναγνώστρια,

Είναι πολύ φυσιολογικό να θέλει το παιδί να βρίσκεται με τους παππούδες και τις γιαγιάδες, γιατί συνήθως μπορεί να τους χειρίζεται πιο εύκολα και να πετυχαίνει πάντα αυτό που θέλει. Σε καμία περίπτωση, δε χρειάζεται να νιώθετε ούτε ανασφάλεια, ούτε ενοχές επειδή δουλεύετε και δεν είστε μαζί του. Συνεχίστε να είστε τρυφερή μαζί του, να του δείχνετε την αγάπη σας με λέξεις και με πράξεις (παιχνίδια μαζί του, συζητήσεις κ.α), χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι χαλαρώνετε τα όρια που του έχετε βάλει. Τα όρια συνιστούν το μεγαλύτερο δώρο, μετά την αγάπη.

Απαντά: Αναστασία Γκοτσοπούλου, Ψυχολόγος, M.Sc.

Καλησπέρα σας. Ζούσα στο εξωτερικό για δύο χρόνια μέχρι που επέστρεψα στην Ελλάδα πριν ένα χρόνο μαζί με τον γιό μου λόγω επεισοδίων ενδοοικογενειακής βίας με θύμα εμένα... Πρόσφατα ο τρίχρονος γιός μου άρχισε να αναζητά τον μπαμπά του.

E: Καλησπέρα σας.

Ζούσα στο εξωτερικό για δύο χρόνια μέχρι που επέστρεψα στην Ελλάδα πριν ένα χρόνο μαζί με τον γιό μου λόγω επεισοδίων ενδοοικογενειακής βίας με θύμα εμένα.

Με τον πατέρα του παιδιού, ο οποίος είναι αλλοδαπός επικοινωνούμε ελάχιστα. Πρόσφατα ο τρίχρονος γιός μου άρχισε να αναζητά τον μπαμπά του. Δεν έχω κατηγορήσει ποτέ τον πατέρα του μπροστά του αλλά προφανώς το παιδί έχει αντίληψη της κατάστασης. Επίσης δεν έχω ενισχύσει την ύπαρξή του με φράσεις του τύπου: ο μπαμπάς είναι μακριά αλλά σε αγαπάει, αυτό το αυτοκινητάκι σου το έφερε ο μπαμπάς,κλπ...

Ο μικρός θυμάται προφανώς στιγμές με τον μπαμπά του και σε κάποιες στιγμές, χωρίς να υπάρχουν συγκεκριμένα ερεθίσματα,τον αποζητά. Μάλιστα σήμερα ανέφερε ότι θέλει να είναι με τον μπαμπά και ότι θέλει άλλη μαμά. Με έπιασαν τα κλάματα... Πως να εξηγήσω ότι έφυγα από έναν τέτοιο γάμο για να μη βιώσει κι εκείνος περιστατικά βίας?

Το ερώτημα μου είναι:σε ποιά ηλικία τα αγόρια τείνουν να αναζητούν τον πατέρα τους;

Γιατί άραγε τώρα εμφανίζει τέτοια επιμονή για τον πατέρα του?

A: Αγαπητή αναγνώστρια,

Το να εξηγήσετε στο παιδί το λόγο για τον οποίο δεν βλέπει τον πατέρα του, είναι κεφαλαιώδους σημασίας. Η άγνοια και τα μισόλογα γιγαντώνουν τους φόβους του παιδιού για το τι συμβαίνει. Το παιδί έτσι δεν ηρεμεί και εκφράζει λεκτικά το θυμό του σε εσάς, λέγοντας ότι θα ήθελε μια άλλη μαμά, προσπαθώντας να σας πληγώσει αφού δεν του δίνεται λογικές εξηγήσεις, θεωρώντας σας υπαίτια για την απουσία του πατέρα.
Στην ηλικία αυτή είναι πολύ φυσιολογικό για τα παιδιά, να αναζητούν τον πατέρα τους ακόμα και με τέτοια επιμονή, ιδιαίτερα όταν νιώθουν ότι δεν έχουν λάβει επαρκείς απαντήσεις στα ερωτήματα που τα απασχολούν.

Απαντά: Αναστασία Γκοτσοπούλου, Ψυχολόγος, M.Sc.

Υποψιάζομαι ότι το παιδί μου έχει πέσει θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης ή ότι μπορεί κάποιος να του έχει χορηγήσει χωρίς την άδειά μου και εν αγνοία μου ναρκωτικές ουσίες. Τι πρέπει να κάνω; (3 ετών)

Α: Το θέμα σας είναι εξαιρετικά ευαίσθητο και χρειάζεται ιδιαίτερη ψυχραιμία και προσεκτικό χειρισμό κυρίως για να διαφυλάξετε την ψυχική υγεία του τέκνου σας αλλά και για να οδηγηθούν στο ειδώλιο οι τυχόν δράστες.

Συμβουλευτήκαμε τη δικηγόρο Σοφία Τρεκλή και μας εξήγησε ότι για να προχωρήσετε στην οποιαδήποτε νομική ενέργεια είναι απαραίτητο να έχετε στοιχεία, τα οποία ένας νομικός θα μπορέσει να τα εκτιμήσει και να σας καθοδηγήσει.

Αρα:

Αν υποψιάζεστε χορήγηση ουσιών θα πρέπει να πραγματοποιήσετε ιατρικές εξετάσεις για να είναι δυνατόν να αποδειχθεί αυτό

Αν υποψιάζεστε σεξουαλική παρενόχληση, σίγουρα θα υπάρχουν ίχνη και ο παιδίατρος του παιδιού θα πρέπει να γράψει μια ιατρική έκθεση - γνωμάτευση.

Στις περιπτώσεις αυτές ισχύει αυτό που λέμε μια φωτογραφία χίλιες λέξεις.

Σε κάθε περίπτωση θεωρούμε σημαντικό, για την διαφύλαξη της ψυχικής υγείας του τέκνου σας αλλά και για την δική σας στήριξη να απευθυνθείτε σε κάποιον παιδοψυχολόγο ή σε ψυχολόγο. Σας θυμίζουμε ότι υπάρχει η ανάρτηση "Χρήσιμες συμβουλές από την Ελληνική Αστυνομία" ( goneis/h-paidiki-kakopoihsh-mas-afora/xrhsimes-symvoules-apo-thn-ellhnikh-astynomia) και η γραμμή SOS για τα παιδιά: 1056, από το "Χαμόγελο του παιδιού".

Απαντά: Σοφία Τρεκλή, Δικηγόρος

E: (απόσπασμα:) ο άντρας μου θέλει να πάει παιδικό σταθμό, εγώ φοβάμαι πολύ δεν ξερω αν θα προσαρμοστεί ... Με τον άντρα μου είχαμε κάποιες δυσκολίες στη σχέση μας, και φοβάμαι ότι αυτά (αποχωρισμοί, καβγάδες) έχουν επηρεάσει το παιδί... (24 μηνών)

Καλημέρα

έχω μια κόρη 24 μηνών. Από το σεπτέμβριο ο άντρας μου θέλει να πάει παιδικό σταθμό, εγώ φοβάμαι πολύ δεν ξερω αν θα προσαρμοστεί, είναι το πρώτο παιδί και φοβάμαι μην τυχόν πάθει κάτι.

Με τον άντρα μου είχαμε κάποιες δυσκολίες στη σχέση μας, και φοβάμαι ότι αυτά (αποχωρισμοί, καβγάδες) έχουν επηρεάσει το παιδί. Μετά την άδεια εγκυμοσύνης την κράτησε η μαμά μου στην αρχή. Δύσκολα καθόταν. Τώρα μετά από ένα χρόνο κλαίει λιγάκι το πρωί άλλα την υπόλοιπη ήμερα είναι μια χαρά.

Είναι σίγουρο πως της έχω κάνει κακό. Προσπαθώ να μην τσακώνομαι μπροστά της και να της μιλάω ήρεμα. Δεν πάει εύκολα σε άλλους και το μπαμπά της δεν τον θέλει καθόλου. Τη θηλάζω ακόμα, δεν ξέρω αν φταίει αυτό για το μπαμπά της, δεν της έχω μιλήσει ποτέ άσχημα και όταν τον ακούει να φωνάζει, της λέω πως είναι άρρωστος και πονάει για αυτό φωνάζει, επίσης έχω πει και στη μητέρα μου να μην μιλάνε άσχημα στη μικρή ποτέ για το μπαμπά της. Εκείνη γενικά δεν τον θέλει, έχει αρχίσει και μιλάει έμενα όταν δεν της κάνω το χατίρι με λέει κάκια τον μπαμπά της ποτέ, δεν ξερω τι να κάνω για να φτιάξει η σχέση τους .
Δεν ξερό τι να κάνω. Να πάει παιδικό, θα προσαρμοστεί, δεν ξέρω.
Σας ευχαριστώ πολύ
A: Αγαπητή μητέρα,
τα πράγματα είναι όντως δύσκολα για εσάς και το παιδί. Οσον αφορά τον παιδικό σταθμό μόνο καλό θα της κάνει καθώς θα κοινωνικοποιηθεί, θα αποκτήσει δεσμούς με παιδάκια και δασκάλες και αυτό θα την βοηθήσει να φτιάξει έναν δικό της μικρόκοσμο και να μην είναι αποκλειστικά συγκεντρωμένη σε ότι συμβαίνει στο σπίτι. Θα την "αποσυμπιέζει" μπορούμε να πούμε.

Η σχέση της με τον μπαμπά την αναγκαστικά περνάει μέσα από αυτά που νιώθετε εσείς για αυτον σε αυτή την ηλικία. Το παιδί ταυτίζεται μαζί σας και τον απωθεί. Οι συγκρούσεις ανάμεσα στο γονεϊκό ζεύγος γίνονται εσωτερικές συγκρούσεις στον ψυχισμό του παιδιού σας. Είναι ζωτικής σημασίας να δώσετε μια λύση σε αυτό που συμβαίνει, ο χρόνος που περνά είναι επιζήμιος για όλους σας. Απευθυνθείτε κάπου σαν ζευγάρι για να λύσετε τα θέματά σας αν αγαπιέστε ακόμα, αν δεν θέλουν και οι δύο κάτι τέτοιο, απευθυνθείτε εσείς για να βρείτε έναν δρόμο σε αύτό το αδιέξοδο που ζείτε. Βοηθείστε τον εαυτό σας και το παιδί σας!

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

E: (απόσπασμα:) Θέλω να έχω την πλήρη αποκλειστικότητα στην ανατροφή της... Θα ήθελα να την αφήσω στο πατέρα μου να την κρατήσει να πάω για φαγητό με τον άντρα μου αλλά δεν μπορώ...

Γειά σας.Έχω μία κορούλα 16 μηνών.Από την πρώτη ώρα που γεννήθηκε ακολουθήσαμε αποκλειστικό θηλασμό για 1 χρόνο. Δεν την έχω αποχωριστεί ποτέ εκτός από μερικές φορές και αυτό για 1-2 ώρες. Την αφήνω στον πατέρα μου και την κρατάει στο σπίτι μας όταν χρειαστεί. Οι ώρες που την έχω αφήσει είναι πάντα πρωινές και αφού την έχω ταισει αλλάξει κλπ.

Θέλω να έχω την πλήρη αποκλειστικότητα στην ανατροφή της. (Θέλω να ξέρω ότι σίγουρα θα φάει οτι θα κοιμηθεί, αν ξυπνήσει πως θα ξανακοιμηθεί κλπ).
Θα ήθελα να την αφήσω στο πατέρα μου να την κρατήσει να πάω για φαγητό με τον άντρα μου αλλά δεν μπορώ. Ο άντρας μου με καταλαβαίνει και δεν με πιέζει να την αφήσω και να βγούμε μαζί έξω. Δεν μπορώ να την κοιμήσει άλλος και να την ταίσει άλλος, φοβάμαι μήπως δεν τα καταφέρουν.

Το ερώτημα μου είναι πώς μπορώ να το δουλέψω μέσα μου να μπορέσω να την αφήσω στο παππού που έχουν και καταπληκτική σχέση οι δυο τους (να σημειώσω πως δεν έχω μητέρα και πως αν την είχα κοντά μου θα ήμουν διαφορετική.)

Ευχαριστώ πολύ

A: Αγαπητή μητέρα,

Θεωρώ σημαντικό που αντιλαμβάνεστε το άγχος σας να αποχωριστείτε το μωρό σας. Όπως επίσης είναι σημαντικό να το αντιμετωπίσετε γιατί το ίδιο άγχος μοιράζεται μαζί σας και το παιδί αφού μαμά και παιδί είναι συγκοινωνούντα δοχεία ως προς το συναίσθημα. Ηδη λοιπόν κατανοείτε ελπίζω ότι η σχέση σας με το παιδί επιβαρύνεται με αυτό το άγχος που εμείς οι ειδικοί το ονομάζουμε «άγχος αποχωρισμού».

Δεν μπορώ βέβαια να διακρίνω από πού προέρχεται το δικό σας άγχος καθώς δεν γνωρίζω τίποτε για την ιστορία σας.{Μιλήσατε βέβαια για την απώλεια της μητέρας σας, ενδεχομένως θα μπορούσε αυτό κάτι να λέει}.

Ωστόσο χρειάζεται να γνωρίζετε ότι το άγχος αποχωρισμού θα δυσκολέψει το παιδί σας στις επόμενες αναπτυξιακές φάσεις : π.χ στην προσαρμογή του στον παιδικό σταθμό κ.λ.π

Ακόμη και επειδή δεν γνωρίζω την ένταση αυτού του άγχους οφείλω να σας πω ότι συχνά δημιουργούνται διάφορα συμπτώματα από αυτό.

Αυτό που του μαθαίνετε όσο νιώθετε έτσι είναι να αισθάνεται ασφαλές μόνο μαζί σας . Αυτό ενδεχομένως να το δυσκολέψει στις σχέσεις του με τους άλλους.

Είναι σημαντικό να μπορείτε να αποχωρίζεστε και να είστε και οι δυό καλά.

Εξάλλου χρειάζεται να σκεφθείτε ότι με αυτόν τον τρόπο υπερτροφεί ο ρόλος της μαμάς και ατροφεί ο ρόλος της συζύγου , της γυναίκας, της φίλης κ.α

Για μια υγιή ανάπτυξη του παιδιού χρειάζεται οι γονείς του να ζουν τους ρόλους τους σε μια ισορροπία.

Εάν το άγχος σας είναι έντονο και δεν μπορέσετε να το αντιμετωπίσετε μόνη θα ήταν καλό να απευθυνθείτε σε έναν ειδικό για να το αντιμετωπίσετε.

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

E: (απόσπασμα:) Μόλις αποκτήσαμε μια κορούλα και τα πράγματα έχουν δυσκολέψει αρκετά. Ο μικρός έχει σχετικά καλές αντιδράσεις, αλλά το πρόβλημα είναι ότι, επειδή κουράζομαι αρκετά, δεν έχω τη δέουσα υπομονή να ανταποκριθώ πλέον στα παιχνίδια του και τη συμπεριφορά του. Λέτε να έχει μεγάλο αντίκτυπο που χάνει τη θέση που είχε στο σπίτι?

Καλημέρα σας!

Ονομάζομαι Ιωάννα και έχω έναν γιο, 16 μηνών. Μόλις αποκτήσαμε και μια κορούλα και τα πράγματα έχουν δυσκολέψει αρκετά.

Ο μικρός έχει σχετικά καλές αντιδράσεις, αλλά το πρόβλημα είναι ότι, επειδή κουράζομαι αρκετά, δεν έχω τη δέουσα υπομονή να ανταποκριθώ πλέον στα παιχνίδια του και τη συμπεριφορά του. Θηλάζω τη μικρή και αυτό χρειάζεται χρόνο και αφοσίωση...Όταν είμαι εντελώς μόνη με τα 2 παιδιά είναι σχεδόν ακατόρθωτο, κάτι με εκνευρίζει...

Με άλλα λόγια, νιώθω ενοχές που αναγκαστικά τον αμελώ λόγω της μικρής και που δε μπορώ να είμαι η μανούλα που έιχε πάντα, δίπλα του.

Λέτε να έχει μεγάλο αντίκτυπο που χάνει τη θέση που είχε στο σπίτι?

Ειλικρινά προσπαθώ να είμαι όσο πιο κοντά του γίνεται, πολλές φορές αμελώντας και την μπέμπα!!

Πώς να τα συνδυάσω και να τα οργανώσω, χωρίς να πληγώσω κανένα απο τα δυο τους?

Η μπεμπόύλα με έχει εξίσου ανάγκη ή μήπως επειδή είναι μωρό, έχει απλά ανάγκη τα βασικά, δηλ. να την θηλάσω , να την αλλάζω και δε με χρειάζεται τόσο, όσο ο γιος μου?

Σας ευχαριστώ πολύ!!

A: Αγαπητή μητέρα,

Το να ανταποκριθείτε μόνη σας στις ανάγκες δύο τόσο μικρών παιδιών άψογα είναι αδύνατον! Απλά δεν γίνεται, μην το προσπαθείτε και μην ενοχοποιείτε τον εαυτό σας.

Ωστόσο το να τους δώσετε με γνήσιο τρόπο την αγάπη σας είναι το παν. Είναι αδύνατον να γίνουν όλα τέλεια , να καλύψετε όλες τις ανάγκες τους μόνη σας!

Σε αυτή την φάση χρειάζεστε όση βοήθεια μπορείτε να εξασφαλίσετε : κινητοποιείστε τον πατέρα για να προσέχει πότε το ένα και πότε το άλλο για να μπορείτε να δίνετε την προσοχή σας ολόκληρη στο ένα και ώστε και αυτός να αποκτήσει σχέση με τα παιδιά του.

Ζητείστε από την μητέρα σας, την πεθερά σας, την αδελφή σας, την φίλη σας να σας ξεκουράζει ώστε να διατηρήσετε την ψυχική σας ηρεμία και ισορροπία ώστε τα παιδιά σας να έχουν μια μαμά που δεν είναι σε κατάρευση!

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

E: Καλησπέρα! Είμαι μητέρα δυο αγοριών 6 χρονών και 15 μηνών. Είμαι εργαζόμενη και προσπαθώ να τα φέρω βόλτα με τα δυο παιδιά και το σπίτι, ο σύζυγος συμβάλει ελάχιστα ενώ θα μπορούσε!, έχει ελεύθερο χρόνο! Δεν μου συμπαραστέκεται και ισχυρίζεται ότι εγω είμαι η μάνα τους ...

και είναι καθήκον μου να τα μεγαλώσω. Με λίγα λόγια δεν με βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού και μου κάνει άσχημη κριτική για αυτές και δεν κρατάει τουλάχιστον τα παιδιά να τις κάνω εγω με ηρεμία. Τα κάνω όλα συγχρόνως και με τα δυο παιδιά. Το μόνο που κάνει είναι να πηγαίνει το μεγάλο μου γιο στο ΤΑΕ ΚΒΟΝΤΟ επειδή του αρέσει το άθλημα.

Είναι ο τύπος του άντρα αφέντη που ότι λέει είναι το σωστό, κρίνει τους άλλους σύμφωνα με τα δικά του κριτήρια και τον τρόπο που μεγάλωσε και θέλει να επιβάλεται! Μπορεί να γίνει αυταρχικός και για οποιαδήποτε διαφωνία καταλήγουμε να τσακωνόμαστε και μπροστά στα παιδιά (φωνές και προσβολές ο ένας στον άλλον, βγάζει ο καθένας το άχτι του).

Τι μπορώ να κάνω, να τον αφήνω να λέει διάφορα και να μην δίνω σημασία, αλλά πάλι με πνίγει το δίκιο, τα κάνω όλα εγω και τα ακούω και από πάνω οτι δεν τα κάνω καλά? Τι στάση να κρατήσω και πως να μπορέσω να τον πείσω οτι η συμπεριφορά του δεν βοηθάει καθόλου στην καθημερινότητά μας. Κατά τα άλλα ενδιαφέρεται για τα παιδιά του και τα υπεραγαπάει. Η ηλικία του είναι 40 χρονών και εγώ 36.

A: Αγαπητή μητέρα,

Προφανώς «πνίγεστε» !! Είναι σημαντικό να κάνετε κάτι! Όταν πνιγόμαστε χρειάζεται να κάνουμε κάτι για να σώσουμε τον εαυτό μας αλλά και τα παιδιά!

Μια πιεσμένη μητέρα , μία θυμωμένη και απογοητευμένη σύζυγος δεν είναι δυνατόν να μεγαλώσει τα παιδιά με ηρεμία.

To κλίμα μέσα στο οποίο ζείτε όλοι στην οικογένεια είναι –όπως το περιγράφετε πολύ δύσκολο!

Δεν είναι εύκολο να σας πει κάποιος τι να κάνετε, ωστόσο το καλύτερο θα ήταν να απευθυνθείτε σε κάποιον ειδικό ως γονείς –αν το επιθυμεί και ο πατέρας-αλλιώς μόνη σας.

Το μόνο που μπορώ να σας πω με σιγουριά είναι ότι αν δεν κάνετε κάτι σύντομα θα αλλοιωθεί η συζυγική σχέση και μην ξεχνάμε ότι η σχέση των γονέων μεταξύ τους είναι ο «τρίτος» γονιός που διαπαιδαγωγεί τα παιδιά!

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

E: ερώτηση σχετικά με την προσβολή πατρότητας.

Γεια σας. Έχω μια ερώτηση:

Ήμουν παντρεμένος 15 χρόνια όμως δεν αποκτήσαμε παιδί. Κάποια στιγμή ήμασταν σε απόσταση, η πρώην σύζυγος μου στην Κύπρο, εγώ στην Ελλάδα.

Μετά από λίγο καιρό ετοίμασα χαρτιά για το διαζύγιο, όμως δεν έγινε τότε. Επειδή επικοινώνησε μαζί μου η πρώην σύζυγος μου και μου ανακοινώσε ότι είναι έγκυος με κάποιον άλλον και με παρακάλεσε να μην χωρίσουμε, να τα ξανά προσπαθήσουμε για μας.

Ενώ ήξερα ότι δεν μπορώ να κάνω παιδιά (είμαι καρκινοπαθής στα γενετικά μου όργανα) την πίστεψα, ότι θα αλλάξει η ιδία και θα μπορέσουμε να μεγαλώσουμε το παιδί μαζί…

Σήμερα είμαστε 6 χρόνια μετά το διαζύγιο, το παιδί έχει το δικό μου επώνυμο. Τώρα θα ήθελα να κάνω προσβολή πατρότητας, ούτε σε άλλος δεν έχω καμμια επαφή με το παιδί, αφού με την μητέρα του ζουν στην Κύπρο.

Αυτή είναι η ιστορία μου, πώς μπορώ να ξεκινήσω την υπόθεση προσβολής πατρότητας και αν γίνετε μετά από τόσα χρόνια;

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ …

A: Νομική λύση υπάρχει, αφού απαντηθούν συγκεκριμένες ερωτήσεις, όπως:

Γνωρίζετε που βρίσκεται το παιδί αυτή την στιγμή;

Έχετε επικοινωνία με την πρώην σύζηγο σας;

Υπάρχει συγγενικό περιβάλλον του παιδιού από την πλευρά της μητέρας ή του βιολογικού πατέρα που να ενδιαφέρεται για το παιδι;

Ξέρετε ποιός είναι ο βιολογικός πατέρας;

Εχετε τα ιατρικά έγγραφα που αποδεικνύουν ότι δεν έχετε την δυνατότητα τεκνοποίησης και από πότε;

Καταλαβαίνω οτι οι απαντήσεις είναι εμπιστευτικές πλέον και μπορείτε να συνεχίσετε την επικοινωνία στο εξής τηλέφωνο 2102776847.

Απαντά: Σοφία Τρεκλή, Δικηγόρος

E: Καλησπερα. Ετοιμαζομαι να φυγω μονιμα για το εξωτερικο οπου μου εχει γινει μια προταση για δουλεια.. Πως θα το πω στον γιο μου?

ειναι 7,5 χρονων παει δευτερα δημοτικου. Μεγαλωνει χωρις τον μπαμπα του(εχουμε χωρισει απο τοτε που γεννηθηκε), με την μητερα μου κ εμενα. Ο γιος μου ειναι πολυ δεμενος με την μητερα μου η οποια τον μεγαλωσε, αφου εγω μετα που γεννησα συνεχισα τις σπουδες μου κ ελειπα πολλες ωρες απο το σπιτι.

Εδω κ 5 μερες η γιαγια του ελειπε απο το σπιτι γιατι νοσηλευοταν στο νοσοκομειο κ ειχε αγχωθει λιγο ο μικρος, ενιωθε πιστευω ανασφαλεια γιατι ως τωρα δεν την ειχε αποχωριστει για περισσοτερο απο μια μερα.

Σημερα τον πηγα σχολειο κ εβαλε τα κλαμματα δεν ηθελε να μεινει..ομως τον αφησα στη δασκαλα του κ εφυγα. Το μεσημερι που σχολασανε με φωναξε η δασκαλα του να μιλησει κ μου ειπε οτι τον ρωτησε γιατι δεν ηθελε να μεινει στο σχολειο κ ο νικολας της απαντησε με δυο προτασεις: ''Θελω να μεινω σπιτι, γυρισε η γιαγια μου κ θελω να μεινω μαζι της να βλεπω τηλεοραση κ να τρωω οτι θελω! και η μαμα μου κ εγω θα φυγουμε για Δανια''.

Πιστευω οτι υπαρχει μια συγχηση μεσα στο μυαλο του μια ανασφαλεια γιατι ολα εγιναν ξαφνικα. Εγω δευτερα 12/11/2012 πρεπει να φυγω για Δανια ο γιος μου για περιπου 20 μερες θα μεινει Ελλαδα μεχρι να ταχτοποιησω εγω τα χαρτια μου κ να δω πως ειναι εκει τα πραγματα.

Θελω να σας κανω καποιες ερωτησεις για να ξερει κ η εκπαιδευτικος πως θα τον αντιμετωπισει, να κανω κ εγω ευκολοτερη την εξοδο του κ την εισοδο σε ενα τελειως διαφορετικο περιβαλλον και να ξερει κ η μητερα μου πως να του συμπεριφερεται αυτες τις μερες που θα λειπω.

1)Τι ακριβως να του πω εγω για να δεχτει πιο ευκολα να κανουμε αυτο το ταξιδι κ για την αλλαγη που θα εχουμε στη ζωη μας?

2)Πως να τον αντιμετωπιζει η δασκαλα αυτες τις μερες που θα λειπω?

3)Η μητερα μου τι πρεπει να του πει για να μην αγχωνεται οτι θα τη χασει?

Σας ευχαριστω εκ των προτερων και σας παρακαλω να μου απαντησετε οσο πιο συντομα γινεται ωστε να εχω χρονο να του μιλησω κ να μιλησω κ στην εκπαιυδευτικο του.

A: Αγαπητή μητέρα,

Φοβάμαι πως ποτέ δεν υπάρχει εύκολος τρόπος για τους αποχωρισμούς και ο γιός σας μοιάζει να έχει υποστεί ήδη έναν σημαντικό (και ίσως τραυματικό ?

Στο γράμμα σας φαίνεται τελείως απών) - τον χωρισμό από τον πατέρα του.

Απαντώ συνοπτικά στις ερωτήσεις σας:

Η μόνη σωστή απάντηση εδώ είναι η αναγκαιότητα. Μην του υποσχεθείτε ότι εκεί θα είναι καλύτερα –τίποτε δεν είναι για εκείνον ομορφότερο από τους δεσμούς του εδώ.

Ότι είναι κάτι που χρειάζεται να γίνει γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Γιατί σας καλεί η ανάγκη. Μπορεί να δυσκολευτεί , σίγουρα θα κλάψει , θα σας κατηγορήσει.

Οφείλετε να αντέξετε την θλίψη του , να τον κατανοήσετε, να τον παρηγορείτε, και τέλος να του πείτε ότι η ζωή έχει τέτοιες προκλήσεις .

Το πιο σημαντικό εδώ είναι το πώς διαχειρίζεστε το δικό σας άγχος: Αν εσείς το δείτε σαν μια περιπέτεια που σας προσφέρει η ζωή με θαυμασμό και περιέργεια ή αν το βλέπετε σαν ένα πικρό ποτήρι.

Επίσης σημαντικό ρόλο θα παίξει η σχέση σας με το παιδί: μήπως το παιδί είναι πιο δεμένο με την γιαγιά από ότι με εσάς ? Αυτό θα δυσκόλευε τα πράγματα αν και δεν οφείλει να αλλάξει τίποτε.

Η δασκάλα του πέρα από ένα ενδιαφέρον καλό θα είναι να μην επιδείξει υπερβάλλοντα ζήλο γιατί έτσι η κατάσταση δραματοποιείται.

Αφήστε τον να κλάψει και να θρηνήσει για την καθημερινότητα που χάνει , για την γιαγιά που αφήνει πίσω , για τους φίλους και τους γνωστούς–ότι πενθούμε τελειώνει , ότι δεν πενθούμε το κουβαλούμε και μας στοιχειώνει.

Οι αποχωρισμοί είναι πάντα επώδυνοι αλλά μας μεγαλώνουν και μας ωριμάζουν. Η θλίψη , η στενοχώρια ,το κλάμα του παιδιού ίσως είναι δύσκολα για τον γονιό αλλά είναι αυτά που χρειάζεται να αφήσουμε να βιώσει για να μπορέσει να μπει στο καινούριο χωρίς να τα κουβαλά μέσα του .

Καλό ταξίδι

απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

E: (απόσπασμα:) Τους τελευταίους μήνες έχω αναπτύξει ενα άγχος που δεν μπορω να διαχειριστώ. Μου εχει γινει εμμονή πως το παιδι μου θα άρρωστησει και θα το χάσω.

Γεια σας, ειμαι 37 χρόνων και έχω ενα αγοράκι 3,5 ετών. Το παιδι ειναι γενικά πολυ υγιές και εκτος απο ιωσεις, με το χειρότερο δυο φορές λαρυγγιτιδα - οπου έκανε τη λεγόμενη κρουπ αλλα ευτυχώς αντιμετωπίστηκε με σταγόνες χωρις νοσηλεία - και μια γαστριτιδα για την οποία νοσηλευθηκε 2 μέρες, δεν εχει άρρωστησει σοβαρά.

Να προσθέσω επίσης πως λόγω της δουλειάς μας δεν ζούμε στην ελλαδα, αλλα το παιδι εχει ζήσει στην Αφρική και τωρα στην Ασια - σε χωρες οπου η ιατρική περίθαλψη δεν ειναι και η καλύτερη, αλλα όλα αυτά χωρις προβλήματα. Τον περισσότερο καιρό στος χωρες που παμε ειμαι μονη με το παιδι επειδη ο πατερας του ταξιδεύει και μας βλέπει κάθε 7 εβδομάδες για λίγες μερες.

Τους τελευταίους μήνες έχω αναπτύξει ενα άγχος που δεν μπορω να διαχειριστώ. Μου εχει γινει εμμονή πως το παιδι μου θα άρρωστησει και θα το χάσω. Το σκέφτομαι συνεχώς και κάθε μέρα του μετράω τη θερμοκρασία, αν μου πει τη λέξη ποναω με πιάνουν κρίσεις πανικού, κανω σενάρια στο μυαλό μου κ πανικοβαλομαι. Το εχει καταλάβει ο μικρός κ κάθε φορά που θελει κατι μου λέει πως ειναι άρρωστος διοτι τρέχω να κανω οτι ζηταει απο φόβο. Επίσης τον έχω αγχωσει γιατι κάθε μέρα σχεδόν τον ρωτάω αν ειναι καλα κ αν θελει να κανει εμετο, αν ποναει η κοιλια του, κ ετσι με το που θα στραβοκαταπιει αρχίζει να κλαίει κ να φωνάζει δεν θα κανω εμετο, δεν θα κανω εμετο.

Το παιδι παει παιδικο σταθμό κ εχει κατα καιρούς ιωσουλες με βήχα κλπ. αλλα ποτε κατι σοβαρό μεχρι τωρα. Δεν μπορω να το αντιμετωπίσω. Με το παραμικρό βήχα με πιάνει ταχυπαλμια, θέλω να κλαίω, νιώθω τρομοκράτημενη κ κοιταω το παιδι μου σαν να εχει την πιο σοβαρή ασθένεια. Πανικοβαλομαι τόσο ακομα κ με ενα απλό φτερνισμα κ κανω σενάρια τρομου, δεν μπορω να δουλέψω κ να συγκεντρωθώ σε τιποτα, νιώθω οτι θα χάσω το παιδι μου...Το παω στους γιατρούς αμέσως, κ κάπως ηρεμω οταν πέρα απο μια ίωση δεν βρίσκουν τιποτα άλλο- συχνά δεν βρίσκουν κ τιποτα απολύτως-. Ομως μόλις επιστρέψω σπίτι ο ίδιος πανικός πως θα άρρωστησει. Τις νύχτες μένω ξυπνια για να σιγουρευτώ πως δεν θα βηχει η δεν εχει μπουκωμα ενώ αν τυχει κ ειανιμλιγο κρυωμενο κ εχει βηχα ξαγρυπναω ολοτο βραδυ φοβουμενη μην κανει λαρυγγιτιδα η δεν αναπνεει.. Εναι εξοντωτικο διοτι δουλευω την ημερα κ αν τυχει και αρρωστησει με καποια ιωση με βηχα καταρρεω.

Δεν υπαρχει κατι να δικαιολογεί αυτο τον φόβο, γενικα, δεν είχαμε αρρώστιες στην οικογένεια, ουτε προβλήματα υγείας. Η αλήθεια ειναι πως μου δημιουργήθηκε ο φόβος ζώντας σε χωρες με πολλες ασθενειες οπου δεν υπαρχει ιατρικη περίθαλψη καλή ομως και παλι δεν είχαμε αντιμετωπίσει ποτε κάποιο θεμα.

Δεν μπορω επίσης να γυρίσω Ευρώπη λόγω δουλειάς ομως αυτο το άγχος δεν ειναι διαχειρισιμο. Ειναι τελείως παράλογο αλλα με παραλύει κ μου εχει γίνει εμμονή.

Τι μπορω να κανω?

μπορείτε να μου δώσετε κάποια συμβουλή?

δεν αντέχω άλλο αυτη την κατάσταση ( μην μου προτείνετε κάποια ψυχοθεραπεία διοτι στις χωρες που βρίσκομαι τέτοιες υπηρεσίες δεν υπάρχουν ουτε ειδικοί ουτε κάποια έννοια ψυχολογικής υποστήριξης).

A: Αγαπητή φίλη, νομίζω οτι όπως και η ίδια φαίνεσαι να καταλαβαίνεις, το πρόβλημα και η λύση του πρέπει να αναζητηθούν στη δική σου ζωή και δεν σχετίζονται τόσο άμεσα με τη φοβία για το παιδί σου. Αυτό είναι το σύμπτωμα που υπερέχει, αλλά το άγχος σου και ο πανικός σου ίσως αφορούν τη δική σου πορεία ζωής και μελλοντική προοπτική. Ίσως έχεις κουραστεί από τις αλλαγές περιβάλλοντος και την απουσία του άντρα σου. Ουσιαστικά έχεις όλη την ευθύνη του παιδιού πάνω σου και αυτό είναι πολύ, ακόμα και για τον πιό δυναμικό και προσεκτικό γονέα. Χρειάζεσαι συμπαράσταση και φροντίδα από τους δικούς σου ανθρώπους για να ανταποκριθείς σε τόσο μεγάλες ευθύνες. Λύσεις σίγουρα μπορούν να βρεθούν, με γνώμωνα καταρχήν τη δική σου ψυχική υγεία και ηρεμία. Αν εσύ είσαι καλά, δεν θα φοβάσαι και για το παιδί σου. Συζήτησε με τον άντρα σου... Η δουλειά μπορεί να αλλάξει ή να περιμένει...

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

E: Γεια σας. Έχω ένα κοριτσάκι 3 ετών και 2 αγοράκια δίδυμα 2 μηνών. Σκέφτομαι το επόμενο χρόνο να τα βάλω και τα 3 στο ίδιο δωμάτιο...
διότι δε θέλω το κοριτσάκι μου να νιώθει και να είναι απομονωμένο.

Ποια είναι η γνώμη σας;

Το σπίτι έχει χώρο για 2 παιδικά δωμάτια.

Ευχαριστώ πολύ.

A: Αγαπητή Στέλλα, δεν θα έλεγα οτι είναι πολύ καλή ιδέα. Η μικρή σου θα αναστατώνεται τη νύχτα και θα χάσει και το προνόμιο του δωματίου της. Δεν είμαι σίγουρη οτι αυτό θα λειτουργήσει καλά!

Υ.Γ. Με τρία παιδιά στο σπίτι, δεν θα νιώθει απομονωμένη. Πίστεψέ με!

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

E: Γεια σας , αν μπορείτε θα ήθελα να μου πείτε αν βλάπτουν οι σχετικά συχνές πτήσεις με αεροπλανο τα βρεφη.

Μένω στην Κύπρο αλλα ο σύζυγος μου είναι Αθηναίος . Το κοριτσάκι μας είναι μόλις 4 1/2 μηνων. Tο πήγαμε το πρώτο του ταξίδι με αεροπλανο το Πάσχα όταν ήταν 4 μηνων και τώρα λέμε να το ξανά πάμε του κατακλυσμου και μετα τον δεκαπενταύγουστο αλλα κάποιος μου είπε ότι μπορει να βλάψει την καρδούλα του.

Απο τότε ανησυχω. Είναι αλήθεια;

Α: Φυσικά και κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Τα παιδιά μπορούν να ταξιδεύουν απο την πρώτη μέρα της γέννησης τους και όσο συχνά χρειάζεται. Μην ξεχνάς τις αεροδιακομιδές σε νέογεννητα με προβλήματα υγείας, λες να επιτρέπονται αν ήταν επικίνδυνο ?

Απαντά: Dr.ΑΡΕΤΗ ΘΕΟΧΑΡΟΥΔΗ-ΣΙΓΑΝΟΥ, Παιδίατρος

E: Καλημέρα, ήθελα να ρωτήσω ποσο λάθος και τι επιπτώσεις έχει για το παιδί να το μεγαλώνει η γιαγιά? Ολη την εβδομάδα κρατάει την μπέμπα η μαμά μου και την Παρασκευή την πέρνω εγώ - (είναι 18 μηνών).

Να σας πώ ότι έχω και άλλα δύο παιδάκια κορίτσι 7 χρονών και αγόρι 6 χρονών και επειδή γύρισα στην δουλειά μου δεν έχω την οικονομική δυνατότητα για παιδικό σταθμό και η μητέρα μου μένει μακρυα απο εμένα για να την πηγαίνω κάθε πρωί.

αν γίνεται απαντήστε μου όσο πιο γρήγορα μπορείτε γιατί είμαι ψυχολογικά πολύ χάλια για αυτό.

A: Αγαπητή Κατερίνα, σίγουρα δεν είναι πολύ καλό για την οικογένειά σου να ζουν τα παιδιά χωριστά απο σένα. Ήδη αυτό σε έχει επηρεάσει αρνητικά και σε κάνει να ζεις με ενοχές. Αυτές τις ενοχές σίγουρα τις αισθάνονται και τα μεγαλύτερα παιδιά σου. Οι συνέπειες αυτή τη στιγμή είναι μεγαλύτερες για σένα παρά για το παιδί, αλλά και η μικρή μεγαλώνοντας θα αισθανθει εκτός οικογένειας. Προσπάθησε να βρεις μια λύση. Μήπως αν μετακόμιζες πιο κοντά στη μητέρα σου ή εκείνη σε σένα; Κάποιος άλλος υπάρχει να αναλάβει την πρωινή διαδρομή; Ο μπαμπάς των παιδιών, ίσως;

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Ε: Μπορεί το παιδί να εμφανίσει επιθετικότητα κατα τη διάρκεια ενός ταξιδιου; Τι να κάνω;

Α: Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού ή ακόμα και μιας κοντινής (για τους ενηλίκους) διαδρομής με αυτοκίνητο ή άλλο μέσο, είναι πολύ πιθανό τα παιδιά να εμφανίσουν επιθετική συμπεριφορά ή νευρικότητα. Πολλά είναι τα πιθανά αίτια μιας τέτοιας αντίδρασης, από απλά σωματικά ενοχλήματα ("ζεσταίνομαι και μ' έχουν δεμένο στο αυτοκίνητο"), μέχρι ανυπομονησία ή ανία λόγω διαφοράς στην αντίληψη του χρόνου που έχουν τα παιδιά σε σύγκριση με τους μεγάλους.

Τί μπορείτε να κάνετε;

α. Ελέγξτε οτι το παιδί δεν έχει κάποια επείγουσα ακάλυπτη σωματική ανάγκη (αν πεινάει, διψάει, είναι λερωμένο ή θέλει να πάει τουαλέτα, αν ζαλίζεται ή ζεσταίνεται/κρυώνει από τον κλιματισμό). Μην ξεχνάτε οτι τα παιδιά δεν μπορούν εύκολα να εντοπίσουν τί τα ενοχλεί και να το εκφράσουν, ακόμα κι όταν έχουν μεγαλώσει αρκετά ώστε να μιλάνε.

β. Αν όλες αυτές οι ενέργειες δεν έχουν αποτέλεσμα, κάντε μια μικρή στάση (αν είστε με αυτοκίνητο). Αυτό θα τα βοηθήσει να χαλαρώσουν, όπως κι εσας άλλωστε που σίγουρα θα έχετε εκνευριστεί από τη γκρίνια. Αν ταξιδεύετε με πλοίο, να έχετε πάντα μαζί σας κάποια έξυπνα μικρά παιχνιδάκια για τα πολύ μικρά παιδιά και χαρτί-μπογιές ή κάποιο μικρό επιτραπέζιο για τα μεγαλύτερα.

γ. Αν παρόλ' αυτά τα παιδάκια σας δεν ησυχάζουν, αναζητήστε τα αίτια σε κάποια άλλη αιτία: Ίσως ξεκινά κάποια αδιαθεσία, ίσως κάτι που άκουσαν για το ταξίδι τα έχει φοβήσει (μπορεί να είπατε οτι κάποιος θα σας τρακάρει όπως οδηγεί...κλπ.), ή μπορεί απλά να νιώθουν ανασφάλεια γιατί φεύγουν από το οικείο τους περιβάλλον. Στην περίπτωση αυτή, αγκαλιά και διαβεβαίωση οτι όλα είναι καλά μπορεί να βοηθήσει.

ΜΗΝ

- τους εξηγείτε την ώρα, δεν θα σας καταλάβουν

-τους φωνάζετε, θα εκνευριστούν περισσότερο

ΚΑΙ... να ξεκινάτε πάντα νωρίτερα από την ώρα που υπολογίζετε οτι χρειάζεστε για να φτάσετε στον προορισμό σας...Καλό ταξίδι!

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος-Οικογενειακή Θεραπεύτρια

Ε: Στην εκδρομή, συγκεκριμμένα στο camping, δεν με ακούει καθόλου. Δεν φοβάται να απομακρυνθεί και να μην με βλέπει. Ανυσηχώ.

Α: Τα περισσότερα παιδιά σήμερα μεγαλώνουν σε αστικά κέντρα, σε περιβάλλοντα που συνήθως είναι απολύτως οριοθετημένα (ένα διαμέρισμα, στην καλύτερη περίπτωση μια πυλωτή ή μια μικρή αυλή για παιχνίδι). Είναι πολύ φυσικό λοιπόν όταν βρεθούν στη φύση, σε ένα περιβάλουν χωρίς φυσικά όρια, να θέλουν να το εξερευνήσουν (αν θέλετε, να βρουν τα όριά του..."που τελειώνει η παραλία;").

Η ανάγκη τους αυτή λοιπόν θα πρέπει να σας ευχαριστεί, καθώς το παιδί που θέλει να εξερευνήσει είναι συνήθως ένα ανεξάρτητο παιδί. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα πρέπει να λάβετε κάποιες προφυλάξεις και να ορίσετε στο παιδί τους απαράβατους κανόνες που πρέπει να διέπουν τη λειτουργία του στο χώρο του camping. Οριοθέτηση λοιπόν από εσάς πάντα χρειάζεται, αλλά οχι τόσο του χώρου στον οποίο θα κινείται το παιδί, όσο των κανόνων ασφαλείας που θα πρέπει να τηρεί στο ανάλογο περιβάλλον.

Το τι ακριβώς πρέπει να κάνετε βέβαια εξαρτάται πάντα από την ηλικία του παιδιού και την ιδιοσυγκρασία του την οποία εσείς γνωρίζετε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο. Εμπιστευτείτε το ένστικτό σας και όχι το φόβο σας!

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος-Οικογενειακή Θεραπεύτρια

Ε: Θα συναντήσουμε κακοκαιρία στο δρόμο. Να έχω μιλήσει σχετικά απο πριν;

Α: Τα παιδιά όπως όλοι μας χρειάζονται μια στοιχειώδη προετοιμασία και γνώση του τι θα ακολουθήσει στο ταξίδι. Νιώθουν έτσι μεγαλύτερη εμπιστοσύνη και θεωρούν οτι συμμετέχουν κι αυτά σ' αυτήν την οικογενειακή εκδήλωση. Το ζήτημα της κακοκαιρίας φυσικά θα πρέπει να το χειριστείτε με προσοχή. Θα τα ενημερώσετε οτι υπάρχει αυτή η πιθανότητα αλλά παράλληλα να τα διαβεβαιώσετε οτι είστε απολύτως προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσετε με ασφάλεια ο,τι προκύψει. Αν τα παιδιά φοβηθούν και αρχίσουν να σας κάνουν ερωτήσεις με τρομαχτικά σενάρια, μην αποφύγετε να απαντήσετε και μη γελάσετε. Δώστε τους την πιό λογική πρόταση επίλυσης του πιθανού σεναρίου που σας αναφέρουν και διατηρείστε σταθερό τον τόνο της φωνής σας. Μην τους εξιτάρετε τη φαντασία συζητώντας το απίθανο σενάριό τους με λεπτομέρειες. Αν δείτε οτι η συζήτηση τραβάει, διακόψτε τη και αλλάξτε θέμα.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος-Οικογενειακή Θεραπεύτρια

 

psari1

Συνεργαζόμαστε με την ψυχολόγο Αναστασία Γκοτσοπούλου, την παιδίατρο Αρετή Θεοχαρούδη - Σιγανού, την παιδαγωγό - ειδικό Προσχολικής Αγωγής Δέσποινα Τραπεζανλίδου, την ειδική παιδαγωγό Χριστίνα Μαγκλιβέρα, τον γυναικολόγο Νίκο Δουληγέρη, την γυμνάστρια ειδικής αγωγήςΙωάννα Βαπορίδη, και την δικηγόρο Σοφία Τρεκλή.

 

 

Διαλέξτε την κατηγορία που σας αφορά και διαβάστε τις ήδη υπάρχουσες απαντήσεις, σχετικές με:

movHeartΣυμπεριφορά παιδιών στο σπίτι (προσκόλληση, φοβίες, ζήλια, επιθετικότητα, μοναχικότητα, ανυπακοή, τιμωρία, νουθεσία, babysitting κ.α) και 2η σελίδα 

greenHeartΘέματα ανάπτυξης και μεγαλώματος (ύπνος, φαγητό περπάτημα, πιπίλα, τσίσα, κακά, σεξουαλικότητα, παιδιατρικά κ.α) και 2η σελίδα

rozHeartΣυμπεριφορά παιδιών στον παιδικό σταθμό και το προνήπιο

greenHeartΣυμπεριφορά παιδιών στο σχολείο και το νηπιαγωγείο

movHeartΘέματα γονέων (ψυχολογίας, μετοίκιση, αεροπλάνο, ταξίδια, νομικά κ.α) (είστε εδώ)

 

σχετικά άρθρα:

Γονιός. Ένα απαιτητικό "επάγγελμα".

Συμπεριφορά Μικρών ανά ηλικία

Επιθετικότητα μικρών παιδιών

 

 

babytips logo 220x70

To Babytips.gr είναι η πύλη πληροφοριών των νέων γονιών!

Βρείτε ιδέες για παιχνίδια, για δημιουργικές δραστηριότητες, ενημερωθείτε για την επικαιρότητα, για ιατρικά θέματα, για διατροφή, ανάπτυξη, ταξίδια κ.α.

Σας καλωσορίζουμε!