Συμπεριφορά παιδιών στο σπίτι - 2η σελίδα

Gia sas h koroyla moy einai 6 eton kai zografizei seinexeia oti einai poulaki kai petaei episeis zografeizi tin mama ton mpampa ton eafto tis kai ton aderfo tis poy einai 4on zografizei pano sto stithos to dikotis mia kardoyla kai sto mpampa tis kai sti mama tis to mayrizei me mayro markadoro euxaristo

Α: Αγαπητέ φίλε, τα παιδιά συνήθως εκφράζονται μέσα από τη ζωγραφική. Προφανώς σε ανησυχεί το τι μπορεί να σημαίνουν αυτές οι ζωγραφιές, αλλά εγώ δεν μπορώ να τις ερμηνεύσω χωρίς να έχω περισσότερες πληροφορίες για την οικογένειά σας. Η κόρη σου ίσως κάτι σας λέει! Εσείς μόνο μπορείτε να ξέρετε ίσως τι είναι αυτό. Μιλήστε της και ακούστε την!

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

ΚΑΛΗΜΕΡΑ,

ΣΑΣ ΕΙΧΑ ΞΑΝΑΓΡΑΨEΙ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ. ΑΚΟΥΕΙ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΦΩΝΑΖΩ ΠΟΛΥ. ΜΕ ΡΩΤΗΣΑΤΕ ΑΝ ΑΚΟΥΕΙ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ, Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΜΕ ΑΚΟΥΕΙ ΤΟΤΕ. ΜΕ ΡΩΤΗΣΑΤΕ ΑΝ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ, ΑΚΟΥΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΤΗΣ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΤΕΛΙΚΑ ΦΟΒΑΤΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΑΚΟΥΕΙ, Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΞΥΘΥΜΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΦΩΝΑΖΕΙ ΠΟΛΥ, ΒΕΒΑΙΑ ΑΥΤΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΖΕ ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΑ ΟΤΙ ΤΟΝ ΦΟΒΟΤΑΝ ΑΛΛΑ ΤΩΡΑ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΠΟΥ ΑΚΟΥΕΙ.

ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΗΓΑ ΣΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΗΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΘΥΜΩΝΕΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ, ΚΑΙ ΟΤΙ ΟΠΟΙΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΟ ΜΟΙΡΑΣΤΕΙ ΤΟ ΚΡΥΒΕΙ ΤΟ ΣΥΡΤΑΡΙ ΤΗΣ. ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΘΥΜΗ ΣΤΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΚΑΙ ΣΕ ΟΤΙ ΤΗΣ ΖΗΤΑΕΙ. ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΚΟΛΥΜΒΗΤΗΡΙΟ ΠΑΡΑΤΗΡΩ ΟΤΙ ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΑΖΟΥΝ ΤΙΜΩΡΙΑ. ΓΕΝΙΚΑ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΟΤΙ ΤΗΣ ΛΕΝΕ, ΠΕΣ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΛΕΕΙ, ΤΙ ΡΩΤΑΝΕ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΩΣ ΣΕ ΛΕΝΕ, ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑΕΙ.

ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΕΧΕΙ ΓΚΡΙΝΙΑ ΚΑΙ ΚΛΑΙΕΙ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ. ΤΩΡΑ ΑΔΙΑΦΟΡΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΦΗΝΩ ΝΑ ΚΛΑΙΕΙ, ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΩ.

ΕΙΝΑΙ 5 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΔΕΡΦΙΑ.

ΤΙ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ?

 

A: Αγαπητή φίλη, το παιδί είναι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος και έχει πάρει την "εξουσία" από τη μαμά της. Θέλει ουσιαστικά να καταφέρεις να την βάλεις στη θέση της. Δεν θα πρέπει να μπαίνεις σε κόντρα μαζί της. Συνέχισε να την αγνοείς 'οταν έχει "αρνητικές συμπεριφορές" και να ανταποκρίνεσαι όταν κάνει κάτι καλό. Έτσι θα μάθει να κερδίζει το ενδιαφέρον σου με ωραίο τρόπο.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Θα ήθελα τη γνώμη σας σε ένα θέμα που μας απασχολεί με τον τετράχρονο γιο μας (Άγγελος).

Ενώ δεν έχει καμμία παράσταση οπτική βίας στο σπίτι (εκτός ίσως από κάποια ''παιδικά'' κινούμενα σχέδια που βρίθουν βίαιων σκηνών και απαράδεκτης γλώσσας), παρουσιάζει δείγματα επιθετικής συμπεριφοράς -πιο πολύ σαν παιχνίδι, αλλά μας ανησυχεί έστω κι έτσι-, πώς αντιμετωπίζουμε κάτι τέτοιο;

Κάτι άλλο: Ενώ δεν υπάρχει θέμα με την προσοχή που του δείχνουμε ή το πώς και πόσο ασχολούμαστε

-εννοώ ότι δεν τον ''παρκάρουμε'' από δω κι από κει, ή μπροστά σε μια τηλεόραση, το μεγαλώνουμε αποκλειστικά μόνοι μας, χωρίς παππούδες, γιαγιάδες, θείους κλπ. και έχουμε και ποιοτικό/δημιουργικό χρόνο μαζί του και μαζί και ο καθένας ξεχωριστά-
υπάρχουν στιγμές που η συμπεριφορά του είναι τέτοια που προκαλεί την προσοχή μας με όχι καλό τρόπο, κάνοντας ζημιές ή άλλα ''απαγορευμένα'' πράγματα... Πώς εξηγείται αυτό και πώς αντιμετωπίζεται;

Βέβαια, είναι ένα πολύ δραστήριο παιδί, εύστροφο και παρατηρητικό, επίμονο και με έντονη μνήμη από μικρό (πριν τα 3 του).

Το πρόβλημά μας είναι κυρίως η ανυπακοή του σε κάποιες περιπτώσεις, όπου οι οδηγίες δίνονται ήρεμα, προσεκτικά κλπ, όμως ο μικρός συχνά ''ξεφεύγει'' και κάνει το ''δικό του''...

Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι το κάνει επειδή -απλά και μόνο- ...''μπορεί''!

Βέβαια, δεν είμαι ειδικός και γι αυτό θα ήθελα την γνώμη σας στα παραπάνω θέματα, επειδή θέλουμε να είμαστε όσο καλύτεροι γονείς μπορούμε να είμαστε για το παιδί μας, γι αυτό και έχουμε ξεκινήσει την ενημέρωση για ό,τι σχετικό από την περίοδο της εγκυμοσύνης ήδη.

Φυσικά, γνωρίζουμε ότι το παιδί (το κάθε παιδί) μαθαίνει και επηρεάζεται από αυτά που βλέπει πιο πολύ από εκείνα που ακούει, που είναι και ο κυριότερος λόγος για να γίνει κανείς ''καλύτερος άνθρωπος'' προκειμένου να γίνει καλός γονέας.

Είναι απόλυτα κατανοητό πως δεν γίνεται διάγνωση εκ του μακρόθεν,όμως η γνώση και η εμπειρία ενός ειδικού θα 'διαβάσει' κάποια σημάια καλύτερα από ένα γονέα.

Ο Αγγελάκος είναι 4 (από τις 10 Σεπτ.) και πάει πρώτη φορά σχολείο τώρα, στο Προνήπιο.

Χωρίς να θέλω να πω ότι είμαστε πρότυπα γονέων, θεωρώ ότι είμαστε αρκετά εντός των επιθυμητών ορίων, χωρίς βία, χωρίς εντάσεις, με διάλογο, πολλή αγάπη και στοργή, παρ' όλα αυτά, η συμπεριφορά τού μικρού μας είναι -για μένα- συχνά αδικαιολόγητη...

Εξαιρουμένης φυσικά της τηλεοπτικής επιρροής, όπου -λάθος μας, αλλά- είναι δύσκολο να αποφευχθεί εντελώς.

Είναι χαρακτηριστικό, το ότι αρκετές φορές ο τρόπος του είναι τέτοιος που προκαλεί την βίαιη ανταπόκρισή μας (σαν να θέλει να του ''τις βρέξουμε'', κοινώς), όπου, συγκρατούμαστε -όχι εύκολα-, αλλά κάποιες φορές ομολογώ ότι του βάζουμε τις φωνές και αυτό μου φαίνεται βίαιο...

Λέτε να έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι το ξύλο κάνει καλό;

Δεν θέλω καθόλου να το πιστεύω, όσο και αν η συμπεριφορά τού Αγγελάκου το προκαλεί...

Θέλω να πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα αποδώσουν καρπούς οι κόποι μας (εννοώ την υπομονή και την εμμονή στη μη-βίαιη διαπαιδαγώγηση), όμως στιγμιαία, η εικόνα δείχνει πως είμαστε αναποτελεσματικοί...

Θα σας πω επίσης ότι ενώ τα όρια που θέτουμε είναι αρκετά σαφή, εκείνος τείνει να αρνείται να τα δεχτεί.

Ίσως η ανάγκη του για ανεξαρτητοποίηση να είναι πολύ πάνω από τον μέσο όρο (αν υπάρχει κάτι τέτοιο) και γι αυτό έχουμε αυτά τα δείγματα.

Για να γίνω πιο κατανοητός στο αδικαιολόγητο του πράγματος, θα σας πω ένα παράδειγμα, όπου μετά από μια υπέροχη μέρα, που έχουμε περάσει καταπληκτικά, με παιχνίδι(α), διασκέδαση, ψυχαγωγία κλπ, το να 'ξεφύγει' και να είναι κακότροπος, να μην συνεργάζεται δηλαδή λίγο πριν πάει για ύπνο, δείχνει αδικαιολόγητο... Ή όχι;

Εκεί, και πάλι του υπενθυμίζουμε το πόσο όμορφα περάσαμε και πως είναι κρίμα να το 'χαλάσουμε' στο τέλος και να έχουμε μαλώματα...

Όμως και αυτό δεν είναι συχνά αρκετό για να τον αποτρέψει.

Το καλό είναι ότι μένουμε σε μονοκατοικία, όπου οι φωνές του όταν τον πιάνει κρίση οργής δεν ενοχλούν, που να μας πιέζει να λάβουμε πιο δραστικά μέτρα.

Είναι φορές όμως, που τον πιάνουν και έξω, όπου ο συνήθης τρόπος είναι να τον παίρνουμε σηκωτό και να φεύγουμε, όχι και το καλύτερο θέαμα για όσους είναι μπροστά...

Άλλες φορές τον κρατάω στα χέρια μου και του λέω πως το να φωνάζει δεν θα τον κάνει να κερδίσει κάτι, αλλά να χάσει (προνόμια, παιχνίδια κλπ), όπου η αντοχή και η δύναμή του είναι απίστευτες...

Βέβαια, αυτά παρατηρούνται περισσότερο όταν είναι κουρασμένος, κάτι που είναι γνωστό πως δημιουργεί παρενέργειες...

Και, φυσικά, δεν ψάχνουμε για κάποια ''συνταγή'' ή το μαγικό ραβδάκι που θα μας λύσει το πρόβλημα, απλώς προσπαθούμε (όπως εδώ και 4,5 χρόνια) να μάθουμε και να καταλάβουμε όλο και κάτι παραπάνω.

Κάτι ακόμα: Είναι αυτή η ηλικία που έχουν τα παιδιά τάσεις παλιμπαιδισμού;

Το να μπεμπεκίζουν δηλαδή, να βάζουν πράγματα στο στόμα τους όπως έκαναν ως μωρά κλπ;

Γιατί δεν υπάρχει εμφανής λόγος σε μας για κάτι τέτοιο, δηλαδή δεν έχουμε μωρό στο σπίτι, μικρότερο αδελφάκι που να του δείχνουμε περισσότερη προσοχή ώστε να ενεργοποιήσουμε τέτοια συμπεριφορά... Ποια είναι η γνώμη σας;

Όσο για τα πιο πάνω, θεωρώ πως ίσως είμαστε λίγο ελαστικοί με την απώλεια προνομίων, κάτι που ο μικρός εκλαμβάνει ως ''περιθώριο προς εκμετάλλευση''. Δηλαδή, όταν του αποσύρουμε κάποιο παιχνίδι ως τίμημα για την κακή συμπεριφορά (εννοείται μετά από προειδοποίηση κλπ κλπ), ίσως θα έπρεπε να μην του το επαναφέρουμε την αμέσως επόμενη ημέρα, αλλά λίγο αργότερα. Αλλά, ποιο είναι το όριο;

Ελπίζω να μην σας κούρασα, περιμένω απάντησή σας όποτε μπορέσετε.

Α: Αγαπητέ φίλε, νομίζω οτι κάνετε πολύ μεγάλη προσπάθεια να τα κάνετε όλα "τέλεια" σαν γονείς, και αυτό απαιτείτε και από το παιδί σας. Να είναι το "τέλειο" παιδί. Επειδή όμως οι άνθρωποι είμαστε "ατελή" όντα, με έντονα συναισθήματα και αντιδράσεις που δεν είναι πάντα προβλέψιμες, αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να το λάβετε υπόψη σας στη διαπαιδαγώγηση του παιδιού σας. Ο Άγγελος είναι παιδάκι. Δεν μπορεί να διαχειριστεί σε επίπεδο λογικής συζήτησης τα πάντα! Έχει ανάγκη να μετρήσει τα όριά σας για να δει πως έχετε κι εσείς συναισθηματικές αντιδράσεις....και μπορείτε να τον βάλετε στη θέση του με πολλούς τρόπους! Αν τον υπερπροστατεύετε από κάποια συναισθήματα (θυμό, θλίψη) και δεν αφήνετε να εκφραστούν, ούτε από εκείνον, ούτε από εσάς, να είστε σίγουροι οτι θα γίνουν εντονότερα.

Τα παιδιά μας πρέπει να έχουν επαφή με τον πραγματικό κόσμο, όχι μόνο τον ιδεατό, αυτόν που δημιουργούμε μέσα στην προστασία του σπιτιού μας. Συμπεριφερθείτε του όπως νιώθετε. Να είστε σίγουροι οτι αυτό δεν θα τον βλάψει.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

(της μαμάς τους, της γιαγιάς τους ή τη δικιά μου). Αν τις αφήσουμε στο κρεβάτι τους ή στο ριλάξ βάζουνε τα κλάματα. Πως μπορούμε να περιορίσουμε ή να κόψουμε αυτή την κατάσταση ?

Α: Αγαπητή φίλη, η αγκαλιά είναι απαραίτητη στα παιδιά και πρέπει να δίνεται, στο βαθμό που μπορούμε να την δώσουμε. Δεν είναι δυνατόν όμως δύο μωρά να έχουν σε στάση πελαργού όλους τους ενήλικες του σπιτιού! Βρείτε έναν δικό σας κανόνα λειτουργίας και ακολουθήστε τον. Μήπως αγχώνετε η μια κυρία την άλλη, φοβούμενες τις επιπτώσεις του κλάματος στα μωρά;

Εσύ είσαι η μητέρα και πρέπει να βάλεις μιά τάξη για να μην εξαντληθείς. Δεν θα πάθουν κάτι τα μωρά αν κλάψουν και λίγο! Ας βρίσκονται και λίγο σε διαφορετικούς χώρους ώστε να μην παρασύρουν η μία την άλλη.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΑΣ,

Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΚΟΝΤΕΥΕΙ 3,5 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ! ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΔΕΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΗ ΤΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ 10 ΜΗΝΕΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ. ΕΚΕΙΝΗ ΑΠΟ ΜΙΚΡΗ ΔΕΝ ΤΟΥ ΕΔΕΙΧΝΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΔΥΝΑΜΙΑ. ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΕΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΛΕΣ ΟΤΙ ΤΟΥ ΕΧΕΙ ΑΔΥΝΑΜΙΑ. ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΒΡΕΘΟΥΝ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΓΙΑ ΚΑΜΠΟΣΗ ΩΡΑ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΕΚΕΙΝΗ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥ ΜΙΛΑΕΙ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ, ΝΑ ΜΑΛΩΝΟΥΝ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΕΚΕΙΝΟΣ ΝΑ ΤΗΣ ΤΑ ΤΡΑΒΑΕΙ,ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΝΑ ΤΟΝ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΛΕΚΤΙΚΑ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΝΑ ΤΗ ΧΤΥΠΑΕΙ. ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΗΚΩΝΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝΩ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΘΑ ΤΗΝ ΚΛΩΤΣΗΣΕΙ, ΘΑ ΤΗ ΣΠΡΩΞΕΙ. ΤΟΝ ΕΧΩ ΒΑΛΕΙ ΤΙΜΩΡΙΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ,ΤΟΥ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΑΜΑ ΔΕΡΝΕΙ ΘΑ ΤΟΝ ΔΕΡΝΩ, ΤΟΝ ΕΧΩ ΑΠΟΜΟΝΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΗΤΑΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΕΠΩΔΥΝΟ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ. ΤΟ ΚΑΚΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΠΡΟΣΤΡΙΒΕΣ ΚΑΙ ΣΕ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ. ΕΓΩ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ, ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΗΣ ΑΝΗΨΙΑΣ ΜΟΥ, ΟΤΙ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΘΥΜΟ ΚΑΙ ΜΟΛΙΣ ΤΗ ΧΤΥΠΗΣΕΙ, ΕΓΩ ΤΟΝ ΜΑΛΩΝΩ Η ΤΟΝ ΒΑΖΩ ΙΜΩΡΙΑ. ΕΚΕΙΝΗ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΕΠΙΠΛΗΞΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΜΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ Η ΘΑ ΤΟ ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΟΥΝ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΧΕΙΡΟΔΙΚΙΑ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΜΟΥ! ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΜΑΜΑ ΤΗΣ ΔΕΝ ΔΕΧΕΤΑΙ ΟΤΙ ΠΙΘΑΝΩΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΜΕΡΙΔΙΟ ΕΥΘΥΝΗΣ ΕΚΕΙΝΗ ΚΑΙ ΤΟ Η ΚΟΡΗ ΤΗΣ!

ΤΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΝΑ ΤΟΝ ΒΟΗΘΗΣΩ;;

ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΘΕΙ ΟΤΙ ΟΥΤΕ ΣΤΟΝ ΠΑΙΔΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ ΕΧΕΙ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΑΛΛΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ. ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΧΤΥΠΟΥΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΜΟΥ ΤΟ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΜΕ ΠΑΡΑΠΟΝΟ! ΜΟΝΟ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΧΤΥΠΑΕΙ ΕΜΕΝΑ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥ ΚΑΝΩ ΚΑΠΟΙΟ ΧΑΤΗΡΙ ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΩ ΕΠΕΙΔΗ ΜΕ ΧΤΥΠΗΣΕ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΤΟΝ ΜΑΛΩΝΩ.

ΑΝ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΑΣΗΜΑΝΤΟ ΤΟ ΘΕΜΑ, ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΔΙΟΤΙ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΠΩΣ Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΚΑΙ Η ΜΟΥΡΜΟΥΡΑ ΤΗΣ ΑΝΗΨΙΑΣ ΜΟΥ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΦΟΡΜΗ ΝΑ ΧΕΙΡΟΔΙΚΗΣΕΙ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΘΕΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΝΩ ΤΟ ΘΕΜΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΑΠΟ ΑΛΛΟΝ! ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ Η ΧΕΙΡΟΔΙΚΙΑ. ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΟΜΩΣ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΙΚΗ ΜΑΣ Η ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΣΕΙ ΚΑΤΙ. ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΓΩ ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟΝ ΠΕΙΣΩ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗ ΧΤΥΠΑΕΙ ΟΤΑΝ ΑΥΤΗ ΤΟΝ ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ Η ΔΕΝ ΤΟΥ ΔΙΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ;

ΟΤΑΝ ΜΑΛΩΝΟΥΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΠΕΜΒΑΣΗ;

ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ ΝΑ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΤΙΜΩΡΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ;

ΓΕΝΙΚΑ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΤΙΜΩΡΙΑΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΑΝΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ!

ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ;

ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΗ ΓΙΑΤΙ ΟΛΟΙ ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΚΑΤΕΥΟΜΑΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ! ΠΟΝΑΩ ΟΜΩ ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΩ ΘΛΙΨΗ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΑΚΙ ΤΟΥ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΠΟΡΡΙΨΗΣ!

A: Aγαπητή φίλη, η αλήθεια είναι οτι τα λατρεμένα μας παιδάκια θα συναντήσουν την απόριψη στη ζωή τους πολλές φορές, κυρίως από τα μεγαλύτερα παιδιά. Αφού βλέπεις οτι δεν τα πάνε πολύ καλά μεταξύ τους, θα σου πρότεινα τα ακόλουθα: Αντι να τιμωρείς το γιό σου πάντα και σαν δικαστής να προσπαθείς να βρεις ποιός έφταιγε, να κάνεις μια προειδοποίηση και στα δύο παιδιά οτι αν δεν σταματήσουν να τσακώνονται δεν θα συνεχίσουν να παίζουν (π.χ. θα μαζέψεις τα παιχνίδια) και να το κάνεις. Επίσης πιστεύω οτι χρειάζεται μία συζήτηση με την αδελφή σου; για το θέμα αυτό, στην οποία να θέσεις ειλικρινά τους προβληματισμούς σου. Σταματα να τιμωρείς συνεχώς το γιό σου, μια και δεν φαίνεται να μαθαίνει κάτι από αυτό. Αν σε χτυπήσει, σκύψε μπροστά του και κατέβα στο επίπεδο των ματιών του και με σοβαρή, αυστηρή και σταθερή φωνή, πιάσε του τα χέρια και πες του "Δεν χτυπάμε ποτέ γιατί κάποιος πιό δυνατός θα μας χτυπήσει κι εμάς". Μην τον αφήνεις να το κάνει. Σιγά σιγά μπορεί να δεις μιαν αλλαγή.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

εχω ενα κοριτσακι 17 μηνων και ενα 4 μηνων.. πιστευω πως ως τωρα η μεγαλη μου κορη δεν ζηλευει την μικρη .. περναω πολυ χρονο μαζι της και οταν ειναι να ασχοληθω με την μικρη την βαζω να με βοηθαει και γενικα προσπαθω να τις φερω κοντα.. το δυσκολο ειναι οτι θελω να τις βαλω το ιδιο δωματιο... η μικρη δεν ξυπναει το βραδυ η μεγαλη ξυπναει ομως με ουρλιαχτα για γαλα.. λεω να της βγαλω τα καγκελα απο την κουνια μηπως και ερχεται να μας μιλαει και μετα να βαλω την μπεμπα στον ιδιο χωρο γιατι δεν θελω να την αναστατωνει γιατι μετα θα ξυπναει και εκει και θα θελει να θηλασει..

θα θελα και την δικη σας γνωμη..

επισης θα θελα και μια γνωμη ακομα..η μεγαλη ειναι πολυ πεισματαρα αν δεν κανουμε κανει που θελει την ωρα που θελει ουρλιαζει κλαιει και βαραει..εχει τυχει να πρεπει να θηλασω την μπεμπα και να λεει οχι μαμα για να παμε να παιξουμε και δυστυχως της το εξηγω μα δεν ακουει καν..

πρεπει να εχω παντα καποιον στο σπιτι για βοηθεια..?

πως θα μαθει την υπομονη?

πλησιαζει ο καιρος που θα πρεπει να περιμενει να ταισω φαγητο το μωρο..να το κοιμησω και μου μοιαζει ακατορθωτο

A: Αγαπητή Ειρήνη, εσύ είσαι η μητέρα και εσύ θα βάλεις τα όρια στα παιδιά σου. Πρέπει να συνειδητοποιήσεις οτι έχεις δύο μωρά παιδιά και είναι πολύ δύσκολο ταυτόχρονα να εξυπηρετείς όλες τους τις ανάγκες. Αν το αποδεχτείς αυτό δεν θα έχεις ενοχές που δεν προλαβαίνεις τα πάντα! Αν μπορείς να έχεις βοήθεια, να το κάνεις οπωσδήποτε. Ο μπαμπάς τι κάνει; Είναι και δικά του παιδιά! Βρες χρόνο να ξεκουράζεσαι για να μπορέσεις με ηρεμία να αντιμετωπίσεις τη δυσκολη αυτή φάση. Να βάλεις τα παιδιά στο ίδιο δωμάτιο μόνο όταν αυτό θα εξυπηρετεί εσένα. Για την ώρα θα σου πρότεινα να κρατήσεις το μικρό μωρό κοντά σου. Καλή δύναμη.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

ΝΑ ΦΩΝΑ ΖΩ ΚΑΙ ΝΑ ΝΕΥΡΙΑΖΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ. ΕΠΙΣΗΣ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ Η ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ ΕΧΩ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΕΙ Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΥ ΓΙΑ ΑΛΛΟΥ, ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΛΕΕΙ Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΕΝΩ ΟΛΑ ΤΡΕΧΟΥΝ ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΣΤΗ ΓΡΑΜΜΗ Η ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΗΣ ΦΩΝΑΞΕΙ Η ΔΑΣΚΑΛΑ. ΕΠΙΣΗΣ ΕΝΩ ΟΛΑ ΚΑΝΟΥΝ ΜΙΑ ΑΣΚΗΣΗ Η ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙ ΚΑΘΕΤΑΙ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑΕΙ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ ΟΛΟΙ ΕΙΠΑΝ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ Η ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΟΧΙ.

ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΕΧΕΙ ΦΙΛΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗΤΟ.

ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΑΒΩ.

A: Αγαπητή Στέλλα, αν και δεν έχω αρκετές πληροφορίες για το πως ή πότε ξεκίνησε αυτή η συμπεριφορά, υποψιάζομαι οτι υπάρχει μια δυσκολία στην οριοθέτηση του παιδιού. Θα ήθελα περισσότερες πληροφορίες. Για παράδειγμα, μήπως η μικρή σε ακούει μόνο όταν γίνεται το "δικό της;" Μήπως η ανυπακοή της δεν έχει καμμία ουσιαστική συνέπεια; Υπάρχει κάποιος που κάνει τη μικρή να υπακούει και πως το καταφέρνει αυτό;
Γράψε μας πάλι.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Ενώ από την γέννησή του δεν αντιμετωπίζαμε ιδιαίτερες δυσκολίες με τον ύπνο του και με το να κοιμάται μόνος στο δωμάτιό του και στο δικό του κρεβατάκι, πλέον αρνείται πεισματικά να κοιμηθεί εκεί. Θέλει πάνοτε να κοιμάται μαζί μας και γενικότερα σε οποιαδήποτε άρνηση χτυπάει το κεφάλι του (κατά κάποιο τρόπο επιχειρώντας να εκβιάσει την προσοχή και την ανοχή μας και να περάσει το δικό του). Δυστυχώς δεν μπορώ να τον αφήσω μόνο στο κρεβάτι του, γιατι χτυπάει πολύ δυνατά το κεφάλι του στο ξύλο και διαρκώς ικανοποιούμε τις απαιτήσεις του, φοβούμενοι ότι χτυπάντας το θα τραυματισθεί σοβαρά. Τί μου προτείνετε ? Να σημειώσω ότι πριν ενάμιση μήνα ξεκινήσαμε παιδικό σταθμό, τα νεύρα του ξακίνησαν μάλλον λίγο νωρίτερα και προφανώς επιδεινώθηκαν εξ αυτού του λόγου. Ευχαριστώ εκ των προτέρων !

A: Αγαπητή Μαρία, σε καμμία περίπτωση δεν πρέπει να ενισχύετε την τάση του παιδιού να χτυπάει το κεφάλι του για να καταφέρει αυτό που θέλει. Αντίθετα, με σταθερή δική σας συμπεριφορά θα πρέπει να το διδάξετε πως μόνο όταν ηρεμεί και σταματάει αυτή την ανεπίτρεπτη πράξη, θα κάνετε αυτό που σας ζητάει.

Μέχρι τότε, να το κρατάτε αγκαλιά μέχρι να ηρεμήσει.

Όταν αρχίσει να μιλάει, τα νεύρα θα υποχωρήσουν. Μέχρι τότε να δείξετε υπομονή και αυστηρότητα απέναντι σ' αυτή τη συμπεριφορά.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

όταν τους λέω να μαζέψουν το χώρο τους, τα πράγματά τους. Συγκεκριμένα με κοροϊδεύουν... αδιαφορούν για αυτά που τους λέω... έχω κουραστεί να τους φωνάζω συνεχώς ...το σπίτι μας είναι σε μια έντονη και τεταμένη ατμόσφαιρα γιατί διαφωνούνε, τσακώνονται... Δεν θέλω να είμαι συνεχώς με τις φωνές.... έχω κουραστεί. Χρησιμοποιούμε την τιμωρία... αλλά παρατηρώ ότι δεν πιάνει πάντα....
σας παρακαλώ μπορείτε να μου προτείνεται πως μπορώ να χειριστώ την κατάσταση;
προβληματίζομαι ιδιαίτερα όταν θα πάνε στην εφηβεία; Εάν δεν με ακούνε, δεν σέβονται καθόλου... τι θα γίνει μετά από 2-3 χρόνια.

Ο σύζυγος μου και εγώ δεν μας μένει χρόνος προσωπικό σαν ζευγάρι αφού μετά από τις γκρίνιες τους, τις φωνές μας ...έχουμε εξαντληθεί.
Επιπλέον παρατηρώ ότι το μικρότερο παιδί προσπαθεί να τα μιμηθεί.

σας ευχαριστώ εκ των προτέρων

A: Αγαπητή Νατάσσα, υπάρχουν πραγματικές συνέπειες για τα παιδιά σου αν δεν σε ακούνε, η απλώς υποχωρείς και κάνεις εσύ τις δουλειές τους; Θέσε όρια στα παιδιά πριν να είναι αργά και αποφάσισε να τα τηρήσεις. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από ξεκάθαρα όρια που τα βάζουν οι γονείς οι οποίοι προηγούνται σε δικαιώματα και βρίσκονται στη "διοίκηση" της οικογένειας. Χωρίς φωνές, θέσε έναν κανόνα και πες στα παιδιά τι πρόκειται να κάνεις αν δεν τον τηρήσουν. Π.Χ. αν δεν μαζέψουν τα παιχνίδια τους μέσα στα επόμενα πέντε λεπτά, θα τα πετάξεις στα σκουπίδια. Να είσαι όμως έτοιμη να το κάνεις ψύχραιμα και χωρίς καμμία ενοχή. Εφάρμοσε αυτό το σύστημα οριοθέτησης μαζί με τον άντρα σου για ένα μήνα και σίγουρα θα δείτε βελτίωση. Πρέπει όμως να ξέρετε μέσα σας οι ίδιοι οτι εσείς είστε οι αρχηγοί και όχι τα παιδιά σας.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

ή εστιατόριο που να μην έχει παιδότοπο ή κούνιες, γιατί δεν κάθεται στην καρέκλα. Πολλές φορές επιτίθεται στην αδερφή του που είναι 13 ετών χωρίς να του έχει κάνει κάτι. Επίσης, δεν θέλει να φοράει τζιν, πουκάμισα και γενικά καινούρια ρούχα. Τι μπορώ να κάνω για αυτά;

A: Αγαπητή Χριστίνα, έχεις ένα ζωηρό παιδί. Θα κάνεις υπομονή και θα του βάζεις αυστηρά όρια. Θα μεγαλώσει και θα ηρεμήσει. Στην ηλικία του η ζωηράδα είναι φυσιολογική. Αρκεί να μην τον αφήσετε να γίνει τύραννος.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Καλησπέρα! Είμαι μητέρα δυο αγοριών, ο μεγάλος μου είναι 2 ετών και 9 μηνών και ο μικρούλης μόλις 4 μηνών.

Αντιμετωπίζουμε πρόβλημα με τον μεγάλο εδώ και 2 περίπου μήνες. Είναι παιδάκι που μεγαλώνει σε χωριό και περνάει πολλές ώρες εκτός σπιτιού είτε μαζί μας είτε πολύ περισσότερο με την γιαγιά του λόγω του ότι εργάζομαι από το σπίτι.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούμε να τον πείσουμε να μπει στο σπίτι, θέλει να είναι συνεχώς έξω! Αναγκαζόμαστε να τον βάζουμε με το ζόρι στο σπίτι και αυτό σημαίνει κλάματα με τις ώρες, προσπάθεια από την πλευρά του να ανοίξει την πόρτα και να φύγει κ.α.

Έχω προσπαθήσει να τον κάνω να ξεχαστεί με πράγματα που ξέρω ότι τον ευχαριστούν (να παίξουμε μπάλα, να ζωγραφίσουμε, να παίξουμε με τα αγαπημένα του παιχνίδια) χωρίς αποτέλεσμα, τον έχω μαλώσει και «απειλήσει» ότι δεν θα τον αφήσω να βγει βόλτα την επόμενη μέρα αλλά τίποτα δεν πιάνει. Συνεχίζει να κλαίει απαρηγόρητος και εγώ στέκομαι και τον κοιτάω απογοητευμένη για την αποτυχία μου. Με τρομάζει το γεγονός ότι το παιδί μου δεν θέλει να γυρίσει στην μαμά του.

Δεν ξέρω πως να φερθώ και τι μπορεί να έχω κάνει λάθος! 'Ισως να τον έχει επηρεάσει ο ερχομός του μωρού, ίσως πάλι το ότι περνάει αρκετές ώρες μακριά μου.

Θα ήθελα πολύ την συμβουλή σας. Ίσως θα έπρεπε να δούμε κάποιον ειδικό?

Σας ευχαριστώ πολύ.

Δήμητρα

A: Αγαπητή Δήμητρα, η ανησυχία σου είναι ως ένα βαθμό δικαιολογημένη. Το παιδί ζει κυρίως εκτός σπιτιού και η επιστροφή του στο σπίτι είναι κάτι σαν "τιμωρία". Ο ερχομός του δεύτερου παιδιού σίγουρα επιτείνει το πρόβλημα. Προσπάθησε να συνεργαστείς με τη γιαγιά ώστε να κρατάει το παιδί στο δικό σου σπίτι τουλάχιστον 2 ώρες την ημέρα, ίσως πριν το μεσημεριανό φαγητό και το μεσημέρι να τρώτε όλοι μαζί. Το παιδί πρέπει να καταλάβει ποιό είναι το σπίτι του και εσύ θα πρέπει να δώσεις αυτό το μήνυμα χωρίς ανησυχίες και ενοχές.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Απευθύνομαι σε εσάς και πάλι για το θέμα της πιπίλας. Η κόρη μου είναι τώρα 35 μηνών και πριν από δύο μήνες ακριβώς κόψαμε την πιπίλα. Τη χρησιμοποιούσε στον ύπνο (μεσημεριανό και βραδυνό) και σε κάποιες στιγμές χαλάρωσης μέσα στη μέρα. Ήταν ένα πολύ αγαπημένο αντικείμενο που είχε συνδυάσει με ένα κουβερτάκι και αποτελούσαν μαζί το καταφύγιό της.

Μετά από επίσκεψη σε παιδοδοντίατρο και μια εβδομάδα πρετοιμασίας του αποχωρισμού, πήγαμε στην παραλία και πετάξαμε την πιπίλα. Εκείνη τη μέρα η μικρή έδειχνε βαθιά λυπημένη, το βράδυ έκλαψε γοερά μέχρι που κοιμήθηκε από εξάντληση κατά τις 11.30. Έκλαψε και τη ζήτησε κάποιες φορές τις επόμενες μέρες. Σιγά σιγά επειδή ήξερε ότι δεν την είχαμε πια, έπαψε να τη ζητάει. Όμως νιώθω ότι αισθάνεται μια θλίψη που της έχει μείνει ακόμα. Δεν ξέρω αν το μεγαλοποιώ, αλλά δεν είναι πια το ίδιο γελαστό και χαρούμενο παιδί που ήταν. Επίσης, ενώ δεν γκρίνιαζε ποτέ και δεν είχε νευρικά ξεσπάσματα, τώρα κλαψουρίζει συχνά και ξεσπάει με κάθε ευκαιρία (πχ. αν για κάποιο λόγο δεν ικανοποιηθεί ένα αίτημά της). Ακόμα, εμφανίζει μια εντελώς καινούρια συμπεριφορά όπως το να προσπαθεί κάποιες στιγμές να μας δαγκώσει ή να μας τσιμπήσει. Τέλος, έχει έντονο άγχος αποχωρισμού από εμένα (τις ώρες που φεύγω από το σπίτι για τη δουλειά, αλλά και αν είμαστε σε άλλο σπίτι και πάω πχ. στην τουαλέτα). Το βράδυ με χρειάζεται μέχρι να αποκοιμηθεί (και κάθομαι) ενώ κάποιες φορές με ζητάει και μέσα στη νύχτα (1-2 φορές την εβδομάδα). Το μεσημεριανό ύπνο τον έκοψε μαχαίρι μαζί με την πιπίλα και μάλιστα το συσχετίζει η ίδια ("από τότε που πέταξα την πιπίλα μου δεν κομάμαι το μεσημέρι"). Γενικά ο ύπνος έχει γίνει κάτι που προσπαθεί να αποφύγει πλέον, παρόλο που είναι κουρέλι από τη νύστα τη μισή μέρα.

Όλα αυτά τα χειρίζομαι όπως κρίνω μέχρι στιγμής δηλ. προσφέρω παρηγοριά, τρυφερότητα και αγκαλιά, αλλά από την άλλη, κάνω σαφές ότι καποιες συμπεριφορές είναι ανεπίτρεπτες και δεν υποχωρώ στα νευρικά ξεσπάσματα.

Πώς νιώθω εγώ για όλα αυτά; Νιώθω τύψεις που της την έκοψα απότομα ενώ μάλλον δεν ήταν έτοιμη. Νιώθω εκνευρισμό όταν γκρινιάζει και κλαψουρίζει. Μου λείπει το παλιό, χαρούμενο κοριτσάκι μου.

Όλο αυτό το διάστημα σκέφτομαι πραγματικά να της την δώσω πίσω. Το μόνο που με κρατάει είναι ότι διαφωνεί ο μπαμπάς της (καθώς και μια αμφιβολία μέσα μου για το ποιο είναι το πιο σωστό για εκείνη).

Περιμένω τα σχόλιά σας

Ευχαριστώ εκ των προτέρων

Α: Αγαπητή Ειρήνη, το πισωγύρισμα δεν θα ήταν καθόλου βοηθητικό αυτήν τη στιγμή. Το παιδί σου δεν χρειάζεται την πιπίλα. Έχασε κάτι που είχε συνηθίσει να έχει και αυτό την αναστάτωσε. Παρόλ' αυτά η ζωή είναι γεμάτη αποχωρισμούς στους οποίους θα πρέπει να συνηθίσει. Ενισχύστε στο μυαλό του παιδιού την άποψη οτι είστε πολύ χαρούμενοι που έχει γίνει μεγάλη κοπέλα και δεν χρειάζεται πιπίλα. Τονίστε της οτι αυτό που κατάφερε είναι θετικό και οτι είστε περήφανοι γι' αυτήν. Αφήστε τη να εκφράσει τη στενοχώρια της αλλά μην υποχωρείτε σε παιδιαρίσματα. Να της συμπεριφέρεστε όπως αρμόζει σε ένα νήπιο και όχι όπως σε μωρό. Ελπίζω οτι γρήγορα θα έχετε θετικά αποτελέσματα.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

ΜΕΧΡΙ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΔΙΑΤΗΡΟΥΣΑ ΕΝΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΑΠΟΥΣΙΑΖΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΑΡΚΕΤΕΣ ΩΡΕΣ ΠΡΑΓΜΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΕΝ ΑΡΕΣΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΦΥΓΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΣΚΑΡΦΙΣΤΩ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΦΥΓΩ ΚΡΥΦΑ ΠΡΑΓΜΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΠΛΗΓΩΝΕ ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΧΡΟΝΟ ΤΟ ΕΧΩ ΚΛΕΙΣΕΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΤΡΟΜΕΡΟ ΛΕΓΕΙΝ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΕΞΥΠΝΟ !! ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΑΩ ΚΑΠΟΥ ΜΟΝΗ ΙΣΩΣ ΒΕΒΑΙΑ ΦΤΑΙΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΓΙΑΤΙ ΠΑΝΤΑ ΤΟΝ ΕΠΑΙΡΝΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΧΩ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΘΕΡΑ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΓΙΑΓΙΑ ΚΑΚΟΜΑΘΑΙΝΕΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ! Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ!! ΟΤΙ ΚΑΝΩ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΑΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΚΑΤΙ ΛΕΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΟΤΙ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΚΑΙ ΑΣ ΜΗΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕΙ . ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΙΕΙ ΝΕΡΟ ΘΑ ΠΕΙ "ΜΑΜΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΗΠΙΕΣ?" ΓΙΑ ΝΑ ΠΙΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΙΣ ΠΡΟΑΛΛΕΣ ΠΗΓΑΜΕ ΣΕ ΕΝΑΝ ΓΙΑΤΡΟ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΘΑ ΕΞΕΤΑΖΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΚΑΘΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΗΡΑΜΕ ΜΑΖΙ ΕΞΕΤΑΖΕΙ ΠΡΩΤΑ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΞΑΠΛΩΣΑ ΝΑ ΕΞΕΤΑΣΕΙ ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΚΛΑΙΕΙ ΜΕ ΛΥΓΜΟΥΣ ΗΘΕΛΕΕ ΝΑ ΑΝΕΒΕΙ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΡΕΒΒΑΤΙ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΕΚΑΝΕ ΛΕΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΠΙΑΣΕ ΑΜΟΚ!!!!

ΠΑΡΕΠΙΠΤΟΝΤΩΣ ΜΙΣΩ ΝΑ ΤΟΝ ΑΦΗΝΩ ΚΑΙ ΝΑ ΦΕΥΓΩ ΚΑΙ ΝΑ ΠΛΑΝΤΑΖΕΙ ΣΤΟ ΚΛΑΜΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΒΕΒΑΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΑΝΑΓΚΑΖΟΜΑΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΙΡΝΩ ΜΑΖΙ ΜΟΥ!

ΟΣΟ ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΕΧΡΙ 5 ΜΗΝΩΝ ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΚΟΥΝΙΑ ΤΟΥ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΩ (ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΟΥΜΕ) ΕΚΛΑΙΓΕ ΛΙΓΟ ΕΛΕΓΕ Ο ΑΝΔΡΑΣ ΜΟΥ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΡΩ ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΛΥΠΟΤΑΝ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΠΕΡΝΟΥΣΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΑΛΗΨΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΛΛΑ ΕΜΕΙΣ ΥΠΟΦΕΡΟΥΜΕ!!!!!!!ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΤΕΘΑ ΣΑΣ ΕΙΜΑΙ ΕΥΓΝΩΜΩΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΑΙΡΩΝ!!!! ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΣΟΒΑΡΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠ'ΟΤΙ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΤΑ ΕΓΡΑΨΑ ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΑ.

Α ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΩ ΟΤΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΘΕΛΕΙ ΑΓΑΠΟΥΛΕΣ ΦΙΛΑΚΙΑ ΑΓΚΑΛΙΤΣΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΜΕ ΑΓΑΠΑΕΙ ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ Η ΕΡΩΤΗΣ ΑΝ ΤΟΝ ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΕΓΩ!!! ΑΥΤΑΑΑΑΑΑ!!!!!

A: Αγαπητή Άννα. Νομίζω οτι το πρόβλημα ξεκινάει από τις δικές σου ενοχές που δούλευες και δεν ήσουν με το παιδί, αλλά και από τη δική σου δυσκολία να εμπιστευτείς οτι και οι άλλοι άνθρωποι τον αγαπούν και μπορούν να τον φροντίσουν. Σε πολλά σημεία της ερώτησής σου φαίνεται οτι εσύ είσαι υπερβολικά εξαρτημένη από το παιδί και εκείνο απλά ανταποκρίνεται στις ανάγκες σου. Εσύ θα πρέπει να αναρωτηθείς γιατί έχεις επιτρέψει να είναι το παιδί η μοναδική χαρά της ζωής σου και έχεις αφήσει πίσω την υπόλοιπη ιδιωτική σου ζωή... Το παιδί θα αλλάξει όταν εσύ αποφασίσεις να μην είσαι μόνο μαμά!

Καλή επιτυχία

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Η ΦΟΒΙΑ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΕΝΤΟΝΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ ΣΕ ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΡΤΥ ΚΑΙ ΣΚΑΝΕ ΜΠΑΛΟΝΙΑ ΄Η Ο ΧΑΡΤΟΠΟΛΕΜΟΣ ΠΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΤΑΙ ΜΕ ΔΥΝΑΤΟ ΘΟΡΥΒΟ ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ ΚΛΑΕΙ ΚΑΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ Ή ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΕΞΩ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ. ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΤΗ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΜΕ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΧΕΙΡΙΣΤΩ.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

ΘΕΟΔΩΡΑ

A: Αγαπητή Θεοδώρα, να σεβαστείς τη φοβία του παιδιού σου ως ένα απολύτως φυσιολογικό συναίσθημα και να μην την εκθέτεις σ' αυτό που φοβάται παραπάνω από όσο αντέχει. Άλλωστε μπορεί το παιδί σου να έχει πολύ ευαίσθητη αίσθηση της ακοής και οι θόρυβοι να την ενοχλούν πολύ.Το συναίσθημα του φόβου είναι χρήσιμο, γιατί οδηγεί τα παιδιά μας στην προστασία του εαυτού τους από κινδύνους.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Το δάγκωμα μου είπε η παιδίατρος είναι φυσιολογικό λόγω των δοντιών, αλλά όταν διαφωνεί ή δεν θέλει κάτι ή απλά για να γελάσει, μας χτυπάει μέσα στο πρόσωπο.

Τι να κάνουμε; Πώς να το σταματήσουμε. Άκουσα την συμβουλή μίας μαμας που μου είπε να μην του δίνω σημασία και αυτό θα σταματήσει. Το έκανα καμια δυο βδομάδες αλλά μας πονάει τόσο πολύ που τι να σας πω, δεν άντεχα και έβαζα τις φωνές. Τον τελευταίο καιρό που έχει μεγαλώσει λίγο του πιάνω τα χεράκια του λέω "κακό" και ή το αφήνω κάτω δεν συνεχίζω να το κρατάω αγκαλιά. Δεν βλέπω όμως μεγάλη διαφορά.

Σας παρακαλώ, πείτε μας κάτι να βοηθηθούμε και εμείς αλλά και το μωρό.

Θα είμαι σε αναμονή απάντησής σας.

Κατερίνα

A: Αγαπητή Κατερίνα, ένα παιδί δεν μπορεί να κάνει αυτό που θέλει, εκτός αν του το επιτρέψουμε! Μερικά πράγματα δεν επιτρέπονται. Με σταθερή και αυστηρή φωνή θα του κρατάτε τα χέρια και δεν θα τον αφήνετε σε καμμία περίπτωση να σας χτυπάει. Το θέμα είναι γιατί το κάνει αυτό το παιδί σας. Προσπαθείστε να βρείτε πως ξεκίνησε αυτή η συμπεριφορά και τι σημαίνει για το παιδί ώστε να μπορέσετε να το βοηθήσετε.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Η κόρη μου σε 2 μήνες θα γίνει 4 ετών. Πηγαίνει παιδικό σταθμό και η συμπεριφορά της εκεί είναι άψογη. Θα ήθελα να με συμβουλέψετε σχετικά με κάποιες συμπεριφορές που βγάζει στο σπίτι. Να σημειώσω ότι απέκτησε αδερφό πριν από 14 μήνες. Συγκεκριμένα, δεν θέλει να κάνει τις ρουτίνες μόλις ξυπνάει και πριν πάει για ύπνο: να πάει τουαλέτα, να πλύνει χέρια μετά την τουαλέτα, πριν το φαγητό και όταν επιστρέφουμε στο σπίτι από βόλτα έξω, να ντυθεί, να χτενιστεί, να πάει στο κρεβάτι της, να μαζέψει τα παιχνίδια της, να πλύνει δόντια. Δεν ντύνεται μόνη της, δεν τρώει μόνη της στο σπίτι (ενώ στο σχολείο το κάνει), και γενικά αντιδρά στο να αυτοεξυπηρετείται. Στο φαγητό πρέπει να παραδεχτώ ότι λόγω αφαγίας, προτιμάμε να την ταϊσουμε εμείς προκειμένου να φάει ικανοποιητική ποσότητα. Επίσης, δεν πάει τουαλέτα για κακά της στο σπίτι παρά σχεδόν αποκλειστικά στο σχολείο με παραίνεση της δασκάλας της (και με μεγάλη ευκολία). Για όλα τα παραπάνω καταβάλλω τεράστια προσπάθεια και επιστρατεύω την πειθώ μου κάθε μέρα, ζητώντας και ξαναζητώντας της να κάνει αυτά που πρέπει, χρησιμοποιώντας επιχειρήματα, και όταν πλέον χάσω την υπομονή μου, καθώς με αγνοεί, με απειλές, αμοιβές, φωνές, μάλωμα, κατσάδιασμα. Τα ίδια κάνει και στο μπαμπά αν και εκείνος είναι λίγο πιο υποχωρητικός και υπομονετικός από εμένα -περνάει βέβαια λιγότερο χρόνο λόγω δουλειάς μαζί της. Έχει να κάνει με ψυχαναγκασμό -ιδιαίτερα το θέμα με τα κακά? Τι μας συμβουλεύετε να κάνουμε? Σας ευχαριστώ θερμά εκ των προτέρων.

A: Aγαπητή φίλη, η μικρή κάνει τα πάντα για να τραβήξει την προσοχή σας και να ασχολείστε περισσότερο μαζί της, παρά με το μωρό. Μην υποκύψετε. Σταματήστε να την μαλώνετε γι' αυτά που δεν κάνει ενώ μπορεί και αγνοήστε τις προκλήσεις της. Να της δίνετε σημασία μόνο όταν δείχνει ωριμότητα καταβάλλοντας την προσπάθεια που απαιτείται. Τονίστε της επίσης πόσο την θαυμάζετε που έχει μεγαλώσει και μπορεί να κάνει τόσα πράγματα που δεν έκανε όταν ήταν μωρό. Δείξτε της οτι είναι πολύ σημαντική για να σταματήσει να ζηλεύει.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

όταν είναι θυμωμένη... έτσι νομίζω, και κουρασμένη νομίζω ταυτόχρονα..

Πώς να το χειριστώ όταν το κάνει; Τί να κάνω εκείνη την στιγμή;

Και κάτι αλλο, όταν ξύνει τον τοίχο με ένα αντικείμενο ή με τα νύχια της και εγώ φωνάζω όχι αυτή συνεχίζει ακόμα περισσότερο. Αυτό πώς να το σταματήσω?

Ευχαριστώ θα περιμένω απάντηση

A: Αγαπητή Ελένη, θα ήθελα πολύ να ξέρω γιατί νομίζεις οτι η κόρη σου έχει διαλέξει αυτόν τον τρόπο αντίδρασης, ώστε να μπορέσω να σε συμβουλέψω τι να κάνεις. Είναι αντίδραση στον ερχομό της μικρής ή ήταν πάντα έτσι;... Χρειάζομαι περισσότερες πληροφορίες

Συνέχεια: Ε: Γεια σας, σας έχω ξαναγράψει και μου είπατε ότι δεν σας έδωσα αρκετές πληροφορίες...

Έχω μια κόρη 19 τώρα μηνών περίπου και μια άλλη 6,5 μηνών. Προσπάθησα να παρατηρήσω περισσότερο την συμπεριφορά της μεγάλης για να μπορέσω να σας πω ότι περισσότερο ώστε να με βοηθήσετε. Η μεγάλη όταν την μαλώσεις βασικά για να σταματήσει να κάνει κατι, και με φωνές και με πιο ήρεμο τρόπο, ''χτυπιέται'' ή ότι έχει στο χέρι το πετάει με ορμή ή χτυπάει το κεφάλι με τα χέρια της και φωνάζει για να την δεις...θέλει να την δεις.Δεν ξέρω αν έχει σχέση με τον ερχομό της μπέμπας, γιατί ήταν μικρή και δεν τα έκανε αυτά πριν 6,5 μήνες. Όσο μεγαλώνει εκδηλώνεται πιο πολύ. Μεγαλώνει και με τους γονείς καταπάνω και με τους παππούδες που είναι το πρώτο εγγόνι και μένουν ακριβώς απο΄κάτω. Επίσης εγώ η μητέρα της είμαι πολύ νευρική. Μπορεί να βλέπει τα δικά μου νευρα και φωνές? Προσπαθώ να βελτιωθώ

Α: Αγαπητή Ελένη απ' οτι καταλαβαίνω, η συμπεριφορά της κόρης σου μπορεί να προέρχεται από πολλούς από τους παράγοντες που ανέφερες. Σίγουρα πάντως επιδιώκει την προσοχή με αρνητικό τρόπο. Θα πρέπει να την διδάξεις πως να ζητάει αυτό που θέλει με ηρεμία και οτι σε καμμία περίπτωση δεν θα γίνεται το δικό της όταν αντιδρά μ' αυτόν τον τρόπο. Αντίθετα, εσύ θα είσαι αυτή που θα αποφασίζεις τι πρέπει η δεν πρέπει να γίνεται άσχετα από τη δική της αντίδραση. Να είσαι σταθερή σ' αυτό και να το επιβάλεις και στις γιαγιάδες.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Καλημέρα. Ονομάζομαι Μάγδα και έχω ένα κοριτσάκι 3 χρονών. Το πάμε φέτος στον παιδικό αν και τώρα είναι η πρώτη φορά που πάει 4 εβδομάδες σερί γιατί όλο αρρώσταινε. Πλέον η συμπεριφορά της είναι πολύ περίεργη ενώ ήταν ένα συνεργάσιμο παιδί ήσυχο τυπικό τώρα ότι ζητεί το ζητά με γκρίνια αν την μαλώσεις κλαίει αμέσων και κλάμα τρελό... Πχ σήμερα: Άντε Φαίδρα σήκω να πάμε σχολειό. σηκώνετε βλέπει τι κοκαλάκι τις έβγαλα να βάλουμε και αρχίζει και φωνάζει όχι αυτό την κάνω σσσσσσσσσς να μην ξυπνήσει τον μικρό ξαπλώνει στο κρεβάτι και κλαίει σήκω να ντυθούμε όχι καλά τις λέω τότε δεν έχει σχολειό και πάω να φύγω από το δωμάτιο και μετά κλάμα δυνατά και να φωνάζει θέλω να πάω σχολειό

Τρελά πράγμα θέλω και δεν θέλω και κλαίω …. τι να κάνουμε πώς να συμπεριφερθούμε;

Α: Αγαπητή Μάγδα,

η συμπεριφορά της κόρης σου είναι πολύ φυσιολογική. Κάθε μεγάλη αλλαγή στη ζωή των παιδιών τους δημιουργεί άγχος. Μίλησέ της και εξήγησέ της οτι καταλαβαίνεις οτι το καινούριο περιβάλλον και σχολείο της δημιουργεί αναστάτωση, αλλά με τον καιρό θα συνηθίσει και θα της αρέσει... Υπομονή, είναι θέμα χρόνου.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Καλησπερα σας και συγχαρητηρια για την εξαιρετικη δουλεια που κανετε.

Ελπιζω να με βοηθησετε στα παρακατω ζητηματα που με απασχολουν το τελευταιο διαστημα:

Εχω μια κορουλα 9.5 μηνων την οποια προσεχει 3 πρωινα την εβδομαδα η πεθερα μου και τις υπολοιπες ημερες ειμαστε μαζι. Μερικες ημερες τωρα, τα πρωινα που ερχεται η γιαγια της για να φυγω εγω, κλαιει γοερα δε θελει με τιποτα να την ταισει η γιαγια εκτος αν ειμαι κι εγω παρουσα και αν κανω πως βγαινω απο το δωματιο σπαραζει.

Δε θελω να την αφηνω να κλαιει τοσο και μενω παραπανω για να την ταισω εγω και μετα προσπαθει η γιαγια να την απασχολει καπου αλλου ωστε να μη με δει που φευγω.

Αναρωτιεμαι ομως, επειδη δε θελω να ξεγελαω το παιδι και να του λεω αλλα απο αυτα που κανω, ειναι αυτος ο σωστος τροπος να αντιμετωπισω την κατασταση? Δεν θα πρεπει να μαθει η μικρη μου οτι η μαμα πρεπει να φυγει αλλα θα επιστρεψει, μηπως ειναι λαθος που ξαφνικα εξαφανιζομαι χωρις να την αποχαιρετησω??

Ωστοσο, το μεσημερι που επιστρεφω ειναι αρκετα προσκολλημενη στη γιαγια σε σημειο που καμια φορα δε θελει καν να την παρω εγω αγκαλια. Οταν βεβαια η γιαγια φευγει δεν την ενοχλει.

Περιμενω με χαρα την αποψη σας. Ευχαριστω πολυ.

A: Αγαπητή Ελένη, είναι πολύ φυσιολογική η αντίδραση της κόρης σου, η οποία βρίσκεται στην ηλικία της προσκόλλησης. Ότι και να κάνεις η μικρή θα στενοχωριέται τη στιγμή που φεύγεις. Μην ανησυχείς όμως. Τα μικρά παιδιά δεν έχουν αίσθηση του χρόνου κι έτσι θα παρηγοριέται πολύ γρήγορα. Μην νιώθεις ενοχές και είναι σίγουρα καλύτερο να την αποχαιρετάς και να μην της λες ψέμματα.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Εννοείται ότι το κάνει όποτε θέλει να μας τραβήξει την προσοχή, όποτε του αρνιόμαστε κάτι, αλλά και για να ηρεμίσει τον εαυτό του, για παράδειγμα όταν έβγαζε δόντια ξύπναγε μέσα στην νύχτα χτύπαγε με δύναμη το κεφάλι του στην κούνια και μετά ξανακοιμότανε. Εμείς από την πλευρά μας δεν του κάνουμε κανένα χατήρι όταν έχει αυτή την συμπεριφορά αλλά δεν ξέρουμε και ποιός είναι ο καλύτερος τρόπος για να τον αντιμετωπίσουμε ώστε να τον κάνουμε να ξεχάσει αυτή την τόσο επικύνδινη συμπεριφορά. Κάθε συμβουλή είναι για εμάς πολύτιμη.

Ευχαριστώ πολύ

Α: Αγαπητή Κατερίνα, αν όπως λες η χειριστική συμπεριφορά του γιού σας δεν έχει πέραση σε σας, τότε κανονικά θα έπρεπε να έχει σταματήσει.Επειδή είναι πολύ δύσκολο να αγνοήσει κανείς μια επικίνδυνη συμπεριφορά, θα πρέπει να βρείτε έναν τρόπο να τον σταματάτε όταν το κάνει. Δείξτε του πως είναι ένα καρπούζι που σπάει και εξηγήστε του οτι το ίδιο συμβαίνει και μέσα στο κεφάλι του. Δώστε του την εναλλακτική να λέει κάτι πριν από κάθε φορά που θέλει να χτυπήσει το κεφάλι του. Μάθετέ του να ζητάει την προσοχή σας αλλιώς. Και... μην ανησυχείτε πολύ. Κανείς δεν χτυπάει τόσο δυνατά ώστε να πονάει.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

(είναι 18 μηνών). Να σας πώ ότι έχω και άλλα δύο παιδάκια κορίτσι 7 χρονών και αγόρι 6 χρονών και επειδή γύρισα στην δουλειά μου δεν έχω την οικονομική δυνατότητα για παιδικό σταθμό και η μητέρα μου μένει μακρυα απο εμένα για να την πηγαίνω κάθε πρωί.

αν γίνεται απαντήστε μου όσο πιο γρήγορα μπορείτε γιατί είμαι ψυχολογικά πολύ χάλια για αυτό.

A: Αγαπητή Κατερίνα, σίγουρα δεν είναι πολύ καλό για την οικογένειά σου να ζουν τα παιδιά χωριστά απο σένα. Ήδη αυτό σε έχει επηρεάσει αρνητικά και σε κάνει να ζεις με ενοχές. Αυτές τις ενοχές σίγουρα τις αισθάνονται και τα μεγαλύτερα παιδιά σου. Οι συνέπειες αυτή τη στιγμή είναι μεγαλύτερες για σένα παρά για το παιδί, αλλά και η μικρή μεγαλώνοντας θα αισθανθει εκτός οικογένειας. Προσπάθησε να βρεις μια λύση. Μήπως αν μετακόμιζες πιο κοντά στη μητέρα σου ή εκείνη σε σένα; Κάποιος άλλος υπάρχει να αναλάβει την πρωινή διαδρομή; Ο μπαμπάς των παιδιών, ίσως;

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Όταν χτυπάει το κουδούνι της πόρτας, κρύβεται κάτω από το τραπέζι. Όταν τι ρωτούν κάτι, απαντά με γρυλλίσματα. Όταν βλέπουμε ένα παιδάκι, κρεμιέται πάνω μου. Πάντως τις περισσότερες φορές, μετά από λίγο, νιώθει πιο άνετα, και πλησιάζει τους άλλους. Γενικά είναι ένα παιδί που δεν του αρέσουν οι αλλαγές. Κάναμε ένα μήνα να δούμε ένα φίλο επειδή είχε γύψο στο χέρι! Μέσα σε όλα αυτά αρχίσαμε παιδικό.. Δεν κλαίει όπως στην αρχή αλλά΄σε όλη τη διαδρομή με ρωτάει αν η δασκάλα της είναι καλά, μήπως αρρώστησε κ.α. Έκείνη μου λέει ότι είναι πανέξυπνη αλλά δείχνει φοβισμένη, δεν παίζει με τους άλλους και θέλει να εξερευνεί μόνη της το χώρο. Συμμετέχει όμως σε όλες τις δραστηριότητες και σε εμένα δείχνει κατενθουσιασμένη με το σχολείο και τις φίλες της.

Τι να κάνω;

Να την πιέζω να έρχεται σε επαφή με τα άλλα παιδάκια, να τη διώχνω από πίσω μου όταν κρύβεται ή όχι;

Τι λάθος έχω στη συμπεριφορά μου και το παιδί μου δείχνει φοβισμένο;

A: Αγαπητή Χριστίνα, κάθε παιδί είναι διαφορετικό και εξοικειώνεται με τα συναισθήματά του σιγά σιγά και με το δικό του τρόπο. Το φυσικότερο πράγμα στον κόσμο είναι τα παιδιά μας να νιώθουν ανασφάλεια ή φόβο...Μην την αποπαίρνεις και δώσε της χρόνο να νιώσει ασφαλής.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

στα παιχνιδια με τους φιλους του οργανωνει τα παιχνιδια τους, δινει ιδεες για το τι να κανουνε κι απ'αυτα που εχω πει με την δασκαλα του. Όταν καποιο παιδακι και κυριως ο αγαπημενος του φιλος αποφασιζουν για ενα αλλο παιχνιδι ακομα κ μεσα στην ταξη,δεν θυμωνει αλλα κλαιει κ ετσι το αλλο παιδακι αλλαζει γνωμη και κανει αυτο που θελει ο δικος μου. Γενικα του αρεσει να εχει την πρωτια κι οταν δεν γινεται αυτο στενοχωριεται και πληγωνεται. Επισης ειναι αρκετα πεισματαρης αλλα ταυτοχρονα ειναι ευαισθητος.

Τι μπορω να κανω για να του δωσω να καταλαβει οτι δεν μπορουμε παντα να ειμαστε πρωτοι και πρεπει ν'αφηνουμε και τους αλλους να παιρνουν αποφασεις?

Ειναι κατι που θα επρεπε να το δουλεψω με καποιον ειδικο?

Α: Αγαπητή Μαρία, έχεις ένα πολύ φυσιολογικό αγοράκι που προσπαθεί με τους δικούς του τρόπους να επικοινωνήσει με το περιβάλλον του. Η αλληλεπίδραση με τα άλλα παιδιά θα του μάθει οτι είναι απαραίτητο να ξέρει, ακόμα κι αν πληγωθεί κάποιες φορές. Δεν χρειάζεται ειδικός, αλλά η συμβουλή και η συζήτηση μαζί σου θα πρέπει να είναι πάντα στην διάθεση του παιδιού σου.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΑΣ ΜΕ ΛΕΝΕ ΜΑΡΙΑΛΕΝΑ ΚΑΙ ΕΧΩ ΕΝΑ ΓΙΟ ΠΟΥ ΣΕ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΑ 3 ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΟΡΗ 8 ΜΗΝΩΝ. Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΕΝΩ ΕΙΝΑΙ ΠΕΙΘΑΡΧΕΙΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΣΥΖΗΤΑΜΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΗΝΑ ΕΧΕΙ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΕΡΙΕΡΓΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΟΠΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΣΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΟΠΟΥ ΠΡΙΝ ΤΟ ΕΚΑΝΕ, ΑΝ ΤΡΕΞΩ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ Π.Χ ΝΑ ΑΝΟΙΞΩ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΡΕΧΕΙ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΑΠΟ ΠΙΣΩ ΜΟΥ ΟΥΡΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΚΛΑΙΕΙ Η' ΑΜΑ ΦΩΝΑΞΩ ΔΥΝΑΤΑ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΟΥΝ, ΜΠΟΡΕΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΦΩΝΑΖΕΙ ΚΑΙ Ν ΚΛΑΙΕΙ ΠΑΛΙ. ΜΕ ΒΑΖΕΙ ΝΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΑΩ ΤΟ ΧΕΡΙ ΕΝΩ ΠΡΙΝ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΤΑ ΕΚΑΝΕ.ΚΑΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΩΣ ΔΕΝ ΤΟ ΣΥΖΗΤΑΩ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΑΝΑΜΕΝΑ!! ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΡΩΤΑΩ ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΑΤΑΙ ΜΟΥ ΛΕΕΙ "ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΔΕ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ" ΠΟΥ ΤΟΥ ΤΟ ΕΧΕΙ ΜΑΘΕΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟΝ ΠΡΟΣΕΓΓΗΣΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΤΙ ΤΟΝ ΦΟΒΙΖΕΙ? ΠΩΣ ΝΑ ΤΟΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΩ?

A: Αγαπητή Μαριαλένα, ο φόβος είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα που βιώνουν όλα τα παιδιά και είναι απαραίτητο για να μάθουν να προστατεύουν τον εαυτό τους από τον κίνδυνο. Όταν τα παιδιά είναι μικρότερα δεν έχουν αίσθηση του κινδύνου και γι αυτό δεν νιώθουν φόβο. Μεγαλώνοντας όμως αρχίζουν να αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα της ζωής τους και να βιώνουν διάφορους φόβους. Δεν είναι καλό λοιπόν να περνάτε στο παιδί σας το μήνυμα οτι ο φόβος είναι απαγορευμένο συναίσθημα για τα αγόρια, γιατί έτσι δεν του δίνετε τη διέξοδο να μπορεί να το συζητήσει μαζί σας. Αντίθετα τον κάνετε να ντρέπεται και να φοβάται περισσότερο. Μιλήστε του για το φόβο με δικά σας παραδείγματα από τότε που ήσασταν παιδιά, ώστε να νοιώσει καλύτερα και να σας μιλήσει.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Γειά σας, έχω μια κόρη 19 μηνών και από οχτώ μηνών αναγκάζομαι να τη στέλνω σε βρεφικό εκτός από κάποιες μέρες που μπορεί η πεθερά μου και την κρατάει η ίδια. Το πρόβλημά μου είναι ότι είναι πολύ ζωηρή, νευρική και πεισματάρα. Δεν μας ακούει καθόλου και κάνει πάντα ότι της λέμε ότι δεν πρέπει να κάνει. Πολλές φορές μάλιστα λέει από μόνη της όλα όσα δεν πρέπει να κάνει και και ταυτόχρονα τα κάνει. Π.Χ. λέει όχι ψυγείο και αμέσως ανοίγει την πόρτα του ψυγείου. Προσπαθώ να μην της λέω όχι και μή αλλά τί θέλω να κάνει και γιατί δεν πρέπει να κάνει κάτι. Πολλές φορές όμως η υπομονή μου εξαντλείται και της φωνάζω ή της λέω ότι θα βάλω κάποιο παιχνίδι της τιμωρία για κάποιες ώρες προκειμένου να ακούσει. Τίποτα δεν πιάνει. Κάνει πως δεν ακούει ή με κοροϊδεύει ή νομίζει ότι αυτό που κάνει είναι αστείο και γελάει ή αρχίζει και κλαίει και τσιρίζει και χτυπιέται. Τί είναι σωστό να κάνω; Μήπως φταίει που της έχω βάλει της φωνές; Μήπως είναι πολύ νωρίς για να καταλαβαίνει τί δεν πρέπει να κάνει;

Επίσης ενώ από 3 μηνών κοιμάται σε άλλο δωμάτιο από κάποιες φορές που αναγκαστήκαμε να κοιμηθούμε μαζί της κάθε βράδυ ξυπνάει γύρω στις 4 και ζητάει να έρθει στο κρεββάτι μας. Πολλές φορές ξάπλωνα μαζί της σε ένα κρεββατάκι που έχουμε στο δωμάτιο της και μετά την ξαναέβαζα στην κούνια της. Αυτό γινόταν 3-4 φορές την νύχτα, αλλά επειδή δουλεύω και δεν άντεχα τα ξενύχτια και το πήγαινε-έλα κάποιες φορές την έβαζα στο κρεββάτι μας ή πήγαινε ο άντρας μου. Πολλές φορές επίσης πήγαινα και ξάπλωνα στο κρεββατάκι και αυτή στην κούνια και προσπαθούσα με τραγούδια και ιστοριούλες να την κάνω να κοιμηθει.Έπιασε κανα δυό φορές αλλά τις περισσότερες κλάιει και φωνάζει και χτυπάει το κεφάλι της στην κούνια μέχρι να την πάρουμε. Ο άντρας μου ήταν αυτός που ερχόταν και την έπαιρνε όταν έκανε έτσι γιατί τη λυπόταν και θεωρούσε ότι ήταν λάθος αυτό που έκανα. Αποτέλεσμα η μικρή ή θα έρθει στο κρεββάτι μας ή θα ουρλιάζει και θα φωνάζει τον μπαμπά της και θα καταλήγουν να κοιμούνται μαζί. Τί μπορώ να κάνω για να σταματήσει όλο αυτό; Δε γίνεται να κοιμόμαστε έτσι και κυρίως δεν γίνεται να κοιμάται με τον μπαμπά της.

Συγγνώμη που έβαλα δυο θέματα και σας ευχαριστώ.

Α: Αγαπητή Άννα, φαίνεται οτι το κοριτσάκι σας δεν έχει οριοθετηθεί πολύ καλά στη συμπεριφορά της. Αν το πρόβλημα αυτό εμφανίζεται μόνο στο σπίτι, τότε έχει να κάνει με τη δική σας αδυναμία σαν γονείς να την οριοθετήσετε. Μήπως νιώθεις ενοχές που δεν την βλέπεις όσο θα ήθελες λόγω δουλειάς; Τα παιδιά αντιλαμβάνονται όλες τις αδυναμίες μας και τα συναισθήματά μας και αντιδρούν ανάλογα. Ίσως στην προσπάθειά της να ασχολείστε μαζί της, έχει διαλέξει να τραβάει την προσοχή σας με αρνητικό τρόπο. Θα πρέπει να αγνοήσετε τις συμπεριφορές που έχουν σκοπό να σας τραβήξουν την προσοχή με αρνητισμό (κλάματα, απειθαρχία) και να πηγαίνετε κοντά της μόνο όταν είναι ήρεμη και χαρούμενη. Δώστε της προσοχή μόνο όταν έχει θετικές αντιδράσεις και μην υποχορείτε στις παράλογες αντιδράσεις. Σιγά σιγά θα αλλάξει, αρκεί να βγείτε από τις ενοχές που σας κάνουν να την λυπάστε!

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΕ ΣΥΜΒΟΥΛΕΨΕΤΕ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΕΥΘΥΝΘΩ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΚΑΤΩΘΟΙ : ΕΧΩ ΕΝΑ ΑΓΟΡΙ 9 ΕΤΩΝ ΕΧΩ ΧΩΡΙΣΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ 7 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΖΟΥΜΕ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙ ΑΡΜΟΝΙΚΑ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΣ. ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΟΤΙ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΦΟΒΑΤΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ Π.Χ ΦΟΒΑΤΕ ΝΑ ΠΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΕΝΑ ΔΩΜΑΤΙΟ ΣΤΟ ΑΛΛΟ, ΦΟΒΑΤΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΑΦΗΝΕΙ ΣΗΜΑΔΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΦΗΞΙΜΟ – ΦΟΒΑΤΕ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟΥ – ΦΟΒΑΤΕ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ ΤΟΥ ΣΤΗ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ 200 ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΙ ΣΠΙΤΙ – ΦΟΒΑΤΕ – ΦΟΒΑΤΕ - ΦΟΒΑΤΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΣΑΣ, ΓΕΩΡΓΙΑ

Α: Αγαπητή Γιωργία, ο φόβος είναι ένα συναίσθημα που βιώνουμε όλοι οι άνθρωποι σε διάφορες φάσεις της ζωής μας. Εσύ να μην φοβάσαι να του μιλήσεις γι' αυτό το συναίσθημα και να του επιτρέψεις έτσι να σου πει τι σκέφτεται και τον φοβίζει. Ενθάρρυνέ τον να κάνει πράγματα μόνος του και δείξε του οτι τον εμπιστεύεσαι. Είναι και μιά εποχή τώρα που τα παιδιά φοβούνται από αυτά που ακούν και βλέπουν γύρω τους και από την ανασφάλεια που βιώνουν οι γονείς τους τον τελευταίο καιρό. Υποστήριξέ τον και ασχολειθείτε με ευχάριστα πράγματα.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΑΣ, ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΜΙΑΣ ΦΙΛΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ. ΕΧΕΙ ΕΝΑΝ ΓΙΟ 6 ΕΤΩΝ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΣΧΕΔΟΝ ΚΑΘΕ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΤΗ ΓΙΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ. ΤΑ ΣΑΒ/ΚΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙ ΚΛΑΙΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟΖΗΤΑΕΙ ΕΠΙΜΟΝΑ ΤΗ ΓΙΑΓΙΑ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΟΣΟ ΤΟΥ ΛΕΙΠΕΙ. ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΦΥΣΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΗ ΓΙΑΓΙΑ Η ΜΗΠΩΣ ΥΠΟΚΡΥΠΤΕΙ ΜΙΑ ΔΥΣΑΡΕΣΚΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ; ΣΗΜΕΙΩΤΕΟΝ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙ ΕΝΑ ΑΔΕΛΦΑΚΙ 6 ΜΗΝΩΝ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΑΙΡΩΝ.

Α: Αγαπητή φίλη, τα παιδιά συνηθίζουν στο πρόγραμμα της καθημερινότητας και δεν τους αρέσει όταν αυτό αλλάζει. Δεν μου δίνεις αρκετές πληροφορίες για να ξέρω αν η συμπεριφορά του παιδιού εκφράζει δυσαρέσκεια προς τους γονείς. Ποιά είναι η σχέση της μαμάς με τη γιαγιά; Πώς αντέδρασε στον ερχομό του μωρού;

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Γεια σας, λεγομαι Μαρια κι εχω ενα παιδί περιπου 5.5 ετων. Πιστευω οτι ειναι ενα αγορακι ενεργητικο και χαρουμενο.Υπαρχει ομως κατι που καταλαβαινω γιατι το κανει αλλα δεν ξερω ακριβως πως να το αντιμετωπισω και θα ηθελα τη συμβουλη σας. Οταν δεν του γινει καποιο χατηρι ή πρεπει να φυγουμε απο καπου χρησιμοποιει το κλαμα. Φανταζομαι οτι ειναι συνηθες αλλα με το παραμικρο που δεν θα τον ''βολεψει''κλαιει. Το εχω συζητησει και με την δασκαλα του νηπιαγωγειου και το ιδιο κανει κι εκει. Προσπαθω οταν κλαιει να μην του δινω σημασια, αλλοτε προσπαθω να του εξηγησω οτι δεν καταφερνει κατι γιατι πραγματικα δεν του κανουμε ολα τα χατιρια ειδικα οταν κλαιει, αλλες φορες χανω την υπομονη μου κ του φωναζω. Εχετε κατι αλλο να μου προτεινετε?

Α: Αγαπητή Μαρία, η αντίδραση του γιού σου είναι αρκετά συνηθισμένη για τα μοναχοπαίδια που έχουν συνηθίσει να είναι "παντοδύναμα" μέσα στην οικογένεια. Σ' αυτήν την ηλικία θα πρέπει σιγά σιγά να αρχίσει να αποδέχεται και τις ανάγκες των άλλων γύρω του που είναι βασικός κανόνας επιτυχημένης συμβίωσης στην κοινωνία μας. Αυτό θα πρέπει να το διδαχθεί από τους γονείς, οι οποίοι δίνουν ξεκάθαρα στο παιδί να καταλάβει οτι και οι ίδιοι έχουν ανάγκες και προτεραιότητες που πρέπει το παιδί να σεβαστεί. Επομένως, δεν θα διαπραγματεύεστε καθόλου με το παιδί το πρόγραμμα, καθώς αυτό καθορίζεται από τους γονείς που "ξέρουν καλύτερα τι πρέπει να γίνει". Μην υποχωρείτε στα κλάματά του για να τα σταματήσει.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

ουτε καν προσπαθει να απομακρυνθει απο τα παιδακια που τον χτυπανε. απλα καθεται και περιμενει κλαιγοντας ποτε θα σταματησουν. τι πρεπει να κανω?

A: Αγαπητή αναγνώστρια, μου λείπουν κάποιες πληροφορίες για να μπορέσω να σε συμβουλέψω.

Είσαι μπροστά όταν συμβαίνει αυτό; Συμβαίνει στο σχολείο;

Προφανώς το παιδί έχει πάρει τη σωστή συμβουλή οτι δεν πρέπει να χτυπάμε τα άλλα παιδιά. Όμως θα πρέπει να μάθει οτι δεν επιτρέπουμε και στα άλλα παιδιά να μας χτυπάνε και πρέπει να αμυνθούμε με κάποιον τρόπο. Επίσης αυτό είναι κάτι που πρέπει να μάθει να κάνει μόνο του το παιδί γιατί δεν θα είναι μπροστά πάντα κάποιος μεγάλος να το προστατέψει. Μιλήστε του. Προσπαθείστε να του δείξετε οτι μπορεί να βγάζει το θυμό του με πολλούς τρόπους εκτός από το να κλαίει. Διαβάστε του κάποιο σχετικό παραμύθι.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 10 ΛΕΠΤΑ ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝ ΒΛΕΠΕΙ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ. ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΙΞΩ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΘΑ ΚΛΑΙΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΚΡΕΜΕΤΑΙ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΝΔΩΣΩ Η ΝΑ ΑΡΧΙΣΩ ΝΑ ΣΤΡΙΓΓΛΙΖΩ ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ. ΘΕΛΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΝΑ ΠΑΙΖΩ ΜΑΖΙ ΤΟΥ Η ΝΑ ΤΟΝ ΚΡΑΤΑΩ ΑΓΚΑΛΙΑ (14 ΚΙΛΑ). ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΩ ΟΤΙ ΚΙ ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΘΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ ΔΕΙΧΝΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ!!!

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 8 ΜΗΝΕΣ ΟΠΟΤΕ ΚΑΙ ΕΠΙΑΣΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΗΝΕ ΝΑ ΦΥΓΩ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ! ΜΕΤΑ ΑΠΟ 4 ΜΗΝΕΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΗΚΕ! ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΠΟΥ ΕΓΩ ΔΟΥΛΕΥΑ ΗΤΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΓΙΑΓΙΑ ΤΟΥ! ΩΣΤΟΣΟ ΠΗΓΕ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΚΟ ΚΑΙ ΕΙΧΑΜΕ ΗΡΕΜΗΣΕΙ ! ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ ΜΕ ΑΠΕΛΥΣΑΝ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΑΖΙ! ΚΙ ΕΝΩ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΤΟΥ ΕΚΑΝΕ ΚΑΛΟ ΕΧΩ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΟΤΙ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΘΗΚΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΠΡΙΝ! ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟ ΜΕ ΤΡΑΒΑΕΙ! ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΕ ΑΚΟΥΕΙ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΝ ΦΩΝΑΞΩ ΣΑΝ ΤΡΕΛΗ Η ΤΟΝ ΕΚΒΙΑΣΩ ΟΤΙ ΘΑ ΠΕΤΑΞΩ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΑΦΗ!

ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΝΩ ΠΙΟ ΥΠΑΚΟΥΟ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟΝ ΕΚΒΙΑΖΩ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΒΡΑΧΝΙΑΖΩ;

ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΑΙΖΩ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΝΑΕΙ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ ΜΟΝΟΣ ΟΠΩΣ ΚΙ ΕΓΩ;
ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΚΤΛ.ΚΙ ΕΚΕΙ ΜΕ ΖΗΤΑΕΙ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΟΣΟ ΕΠΙΜΟΝΑ.

ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΔΙΑΦΩΤΙΣΤΕ ΜΕ!!!

Α: Αγαπητή Γιώτα, είναι φανερό οτι το παιδί έχει τον απόλυτο έλεγχο του τι συμβαίνει στο σπίτι και όχι εσύ. Όταν είστε μαζί εκείνος μπορεί να κάνει οτι θέλει και ο μόνος τρόπος να μην το ζεις αυτό είναι να λείπεις! Θα πρέπει να καταφέρεις να επιβάλεις όρια στο παιδί με σταθερό και ήρεμο τρόπο. Μην εγκαταλείπεις αυτά που κάνεις για χάρη του και κυρίως, μην αισθάνεσαι ενοχές όταν κλαίει. Δεν θα είναι εύκολο να ξανακερδίσεις τη θέση σου ως ο ενήλικας του σπιτιού, αλλά σκέψου οτι αυτό είναι απαραίτητο για τη ζωή του.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

(ναι αντιγράφει εμένα στην αυστηρότητα) και συχνά σηκώνει και χέρι σε κοντινά του πρόσωπα (εμένα, μπαμπά, γιαγιά και παππού) Παντελής έλλειψη σεβασμού. Είναι ιδιαίτερα νευρικά κυρίως όταν δεν τους κάνω τα χατήρια;

Πιστεύω ότι οφείλετε στην ζήλια τους προς τον μικρότερο; Το οποίο προσπαθεί και αυτό βλέπωντας τα μεγαλύτερα να κάνουν φασαρία και μας αποσπάσει και αυτό την προσοχή με τον ίδιο τρόπο (φωνάζοντας). Το απίστευτο της υπόθεσης είναι ότι στο σχολείο και οι δύο (Θάνος και ο Δημήτρης ) θεωρούτναι από τα καλύτερα παιδιά, πολύ κοινωνικοί, πολύ ευγενικοί, συμμετέχουν σε όλα. Λες και μεταμορφώνονται στο σπίτι;

Πως μπορώ να το χειριστώ;

Α: Αγαπητή Νατάσσα, η αντίδραση των μεγαλύτερων αγοριών απέναντι στο μικρότερο , όσο κι αν μοιάζει παράλογη, είναι αναμενόμενη. Ειναι φυσικό να ζηλεύουν και να διεκδικούν την προσοχή σου μ' αυτόν τον τρόπο, αλλά είναι στο χέρι σου να αποθαρρύνεις αυτή τη συμπεριφορά. Μην τους επιτρέπεις να τσακώνονται. Όταν το κάνουν, θα τους στέλνεις στο δωμάτιό τους να "τσακωθούν με την ησυχία τους", χωρίς να τους ακους και χωρίς να επιλύεις τη διαφορά τους. 'Οταν ηρεμήσουν θα επιτρέπεται να επιστρέψουν στο χώρο που βρίσκεσαι. Ταυτόχρονα, φτιάξε έτσι το πρόγραμμά σου, ώστε να μπορείς να αφιερώνεις χρόνο ξεχωριστά στο κάθε σου παιδί.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Μόλις σήμερα ψάχνοντας στο διαδίκτυο "έπεσα" πάνω στο site σας πήρα λοιπόν το θάρρος να σας εκφράσω έναν προβληματισμό σχετικά με τον 3 1/2 χρονών γιό μου. Είναι ένα παιδί πολύ κοινωνικό, δραστήριο και αρκετά ζωηρό. Το πρόβλημα είναι στην συμπεριφορά του όταν πρέπει να βρεθεί σε μια ομάδα παιδιών και να κανει μια οργανωμένη δραστηριότητα. Ορμάει κατα πάνω τους και τα αγκαλιάζει σφιχτά με αποτέλεσμα εκείνα να δυσανασχετούν και να τον αποφεύγουν, επιπλέον δυσκολεύεται να περιμένει τη σειρά του σε μια δραστηριότητα πχ γυμναστική με αποτέλεσμα σε προσπάθειες που έκανα να τον εγγράψω σε ομάδα ενόργανης γυμναστικής να μας απορρίψουν από την πρώτη κιόλας μέρα.
Να σημειώσω οτι ο μικρός μέχρι πρότινος δεν πήγαινε παιδικό καθώς τον κρατούσαν οι παππούδες έχει όμως μια εβδομάδα περίπου που τον ξεκινήσαμε σαν προσπάθεια να δώσουμε λύση στο πρόβλημα συμπεριφοράς του το οποίο προς το παρόν εξακολουθεί να υφίσταται.

Θα ήθελα παρακαλώ πολύ την συμβουλή σας. Ευχαριστώ.

A: Αγαπητή Μένια, ο γιος σου δεν έχει εμπειρία με άλλα παιδιά για να ξέρει πως να συμπεριφερθεί, και γι αυτό κάνει οτι κάνουν στον ίδιο τα αγαπημένα του πρόσωπα- αγκαλιάζει. Θέλει λίγο χρόνο για να προσαρμοστεί. Εξήγησέ του την αντίδραση των παιδιών και δώστου λίγο χρόνο. Είναι μικρός ακόμα και η κοινωνικοποίηση θέλει χρόνο και επιμονή.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Καλησπέρα σας. Έχω μια κόρη 4 ετών. Με τον πατέρα της δεν παντρευτήκαμε ποτέ, καθώς με εγκατέλειψε έγκυο. Λίγους μήνες αφότου γεννήθηκε το παιδί, την αναγνώρισε ώς τέκνο του. Η σχέση τους είναι έως τώρα τυπική, καθώς ο ίδιος αδιαφορεί για το παιδί. Φέρεται σχεδόν σαν να του είναι βάρος. Στις οικονομικές του υποχρεώσεις είναι τυπικός, αλλά δυστυχώς δεν την επισκέπτεται παρά 2-3 φορές ετησίως. Κάποιους μήνες της τηλεφωνεί 2-3 φορες την εβδομάδα, άλλες φορές περνάνε μήνες χωρίς να μιλησουν. Οποτε προτεινω στην κορη μου να τον παρουμε τηλεφωνο, αρνειται. Ενω όποτε παίρνει αυτός, η μικρη ειναι επιθετικη εναντίον του κ βιαζεται να κλεισει το τηλεφωνο. Παρ' όλα αυτά, θέλει να πάρει το ακουστικό στα χέρια της, δεν αρνείται να του μιλήσει ή να τον ακουσει. Όσο η κόρη μου ήταν μικρή, συζητούσα μπροστά της για τον πατέρα της, με μέλη της οικογένειάς μου. Επειδή ακόμη και τώρα οι δικαστικές μας διαμάχες είναι έντονες κ σκληρές, μιλούσα για αυτόν με τα χειρότερα λόγια. Λίγο μετά απ' όταν έκλεισε η κόρη μου το πρωτο ετος της ζωης της, σταμάτησα να μιλάω για το πατέρα της (μπροστά της). Παρ' όλα αυτά, είναι προφανεστατο ότι σχεδόν μισουμε ο ένας τον άλλον. Εγώ για την εγκατάλειψη κ αυτός για τις δικαστικές διαμάχες. Όσο μεγαλώνει η κόρη μου και επειδή ο πατέρας της λείπει από τη ζωή της, προσπαθώ όλο και συχνότερα να της λέω οτι "ο μπαμπάς της την αγαπάει, αλλά πρέπει να μένει μακριά μας και ας μην το θέλει" ... "είναι τυχερή που έχει και τους 2 γονείς και ας μην ζουν μαζί".. "δεν είναι όλες οι οικογένειες ίδιες, αλλα΄εξίσου σημαντικές".. κλπ.κλπ.κλπ... Παρ' όλα αυτά, τους τελευταιους μηνες, όποτε ξεκινάω να της πω κατι τέτοιο, με διακόπτει και μου ζηταει να σταματησω να μιλάω για τον μπαμπά. Όταν τη ρωτάω τον λόγο, μου απαντά με ασαφεια, ότι απλώς δεν θέλει να μιλάμε για αυτόν. Να σημειωσω ότι στο σπίτι μας μένουμε η μητερα μου (η οποία μου ορκίζεται ότι δεν μιλάει στο παιδί για τον πατέρα της), και εγω με την κόρη μου. Επίσης δεν έχω εως σημερα κανει άλλη σχεση, το παιδί ξέρει καλα ποιος ειναι ο μπαμπας της, και δεν βλέπει άλλα αντρικά πρόσωπα στο περιβάλλον της, εκτός από τους συγγενείς μου οι οποίοι έχουν άριστη σχεση με την κόρη μου, και σχεδον καθημερινή επικοινωνία. Ευχαριστω για την προσοχή σας.

A: Αγαπητή Καλλιόπη, δεν είναι ξεκάθαρο το ερώτημά σου σε σχέση με το θέμα της κόρης σου. Νομίζω όμως πως οτι κι αν κάνεις δεν μπορείς να δημιουργήσεις εσύ τη σχέση της κόρης σου με τον μπαμπά της, πόσο μάλλον να την κάνεις ιδανική. Δεν χρειάζεται να μιλάς στην κόρη σου για τον μπαμπά της, παρά μόνο αν στο ζητήσει εκείνη. Οι δυό τους θα φτιάξουν τη σχέση που θα μπορέσουν. Επίσης δεν είναι δυνατόν η κόρη σου να έχει καλή σχέση με τον μπαμπά της όσο εσύ κι εκείνος έχετε διαμάχες. Το παιδί τα ξέρει όλα αυτά, ακόμα κι αν δεν της τα λες ευθέως. Η μικρή είναι στο κέντρο του "τριγώνου" και δεν ξέρει ποιόν από τους δύο γονείς να ευχαριστήσει και ποιόν να δυσαρεστήσει. Χρειάζεται χρόνος και το κυριότερο, πρέπει εσύ και ο μπαμπάς της να ωριμάσετε και να σταματήσετε τα μίση!

Ευχομαι καλή τύχη και υπομονή.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Στο σχολείο είναι πολύ ζωηρός μου λέει η δασκάλα και δεν συγκεντρώνετε.

Πιστεύετε οτι υπάρχει κάποιο θέμα με το παιδί ή τα κάνει επειδή έχει μάθει να τον έχουν στα ώπα ώπα και είναι πάρα πολύ καλοκακομαθημένος?
Πείτε μου τι να κάνω σας παρακαλώ, πως μπορώ να βοηθήσω το παιδί μου να υπακοούει και να συγκετρώνετε σε αυτό που κάνει?

Α: Αγαπητή Μαρία, η απάντηση στο ερώτημά σου δεν είναι απλή. Ίσως η εξήγηση που δίνεις μόνη σου να είναι και η σωστή. Αν το παιδί δεν έχει μάθει το "όχι", ίσως δυσκολεύεται να το αποδεχτεί και στο σχολείο. Θα πρέπει να δουλέψεις πολύ με τα όρια και να μην αφήνεις όλη την οικογένεια να έχει άποψη για την ανατροφή του. Όσο για το θέμα της συγκέντρωσης, αυτό θα πρέπει να εξετάσετε μήπως είναι θέμα κάποιας μαθησιακής δυσκολίας. Καλή συνέχεια.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος-Οικογενειακή Θεραπεύτρια

Καλή σας ημέρα. Έχω κάποιες ανησυχίες σχετικά με τη συμπεριφορά και τη συναισθηματική ανάπτυξη της τετράχρονης κορούλας μου. Είναι ένα πολύ καλό παιδί και αρκετά έξυπνο από ότι μας λένε και στον παιδικό σταθμό, όπου πηγαίνει για δεύτερη χρονιά. Ωστόσο με προβληματίζει το γεγονός ότι είναι υπερβολικά ευαίσθητη, δεν διεκδικεί από τα άλλα παιδάκια, με το παραμικρό ξεσπάει σε κλάματα ή φωνές, δυσκολεύεται να προσαρμοστεί σε κάποιο νέο περιβάλλον και έχει έντονη προσκόλληση σε εμένα αλλά και σε διάφορα αντικείμενα που κατά καιρούς επιλέγει, τα οποία έχει απλώς αποδεχτεί σε ορισμένες περιπτώσεις (κυρίως στο σχολείο) να τα κρατάει στην τσάντα της μέχρι να σχολάσει. Όσο για την προσκόλλησή της προς εμένα, είναι φορές που δεν ξεκολλάει από επάνω μου, κλαίει, θέλει αγκαλιά - ακόμα και όταν πηγαίνουμε βόλτα - θέλει να ξαπλώνω μαζί της για να κοιμηθεί (ενώ όταν είναι στη γιαγιά της κοιμάται μόνη της) - να επισημάνω ότι θήλαζε μέχρι τα τρία της χρόνια. Εγώ από την άλλη δέχομαι κριτική σχετικά με τη συμπεριφορά μου απέναντι σε αυτές τις 'ιδιοτροπίες' της και σχόλια του τύπου 'πρέπει να της το κόψεις', όμως φοβάμαι μήπως η προσπάθειά μου την κάνει να αισθανθεί πως 'υποβιβάζω' τα συναισθήματά της ή την ωθήσει στο να τα καταπιέσει, και τελικά αποβεί χειρότερη για το μέλλον.

Πώς μπορώ να τη βοηθήσω να γίνει πιο ανεξάρτητη και να μην στεναχωριέται/θυμώνει υπερβολικά; Ευχαριστώ πολύ.

A: Αγαπητή Ρόζμαρι, καταλαβαίνω την αγωνία σου για την ανεξαρτητοποίηση της κόρης σου. Όσο όμως ανησυχείς γι' αυτήν, τόσο θα αντιλαμβάνεται την αγωνία σου και θα προσκολλάται. Να την ενθαρρύνεις και να της δείξεις εμπιστοσύνη οτι έχει μεγαλώσει. Να της λες καθημερινά πόσο περήφανη είσαι που είναι μεγάλη και τα καταφέρνει. Όσο για τη διεκδικητικότητά της απέναντι στα άλλα παιδιά αυτό θα γίνει σιγά-σιγά όταν θα νιώθει επαρκής και πιο ανεξάρτητη.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος-Οικογενειακή Θεραπεύτρια

Α: Αγαπητή Μαρία, δυστυχώς δεν μου δίνετε αρκετές πληροφορίες για να έχω πλήρη εικόνα και έχω αρκετά ερωτήματα στο μυαλό μου, τα οποία αν απαντήσετε εσείς, μπορεί να βρείτε ένα δρόμο.

Τί εννοείτε δεν κάνει παρέες και είναι διστακτική; Δεν έχει καμία φίλη ή μήπως θα περιμένατε να έχει πολλές φίλες; Πολλά παιδιά είναι διστακτικά γιατί νιώθουν διαφορετικά, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχουν πρόβλημα. Μπορεί να μην την κάνουν παρέα γιατί δεν της αρέσει το σόου της τηλεόρασης που προτιμούν να βλέπουν τα άλλα κορίτσια. Είναι έτσι και στο σπίτι ή μόνο στο σχολείο, ή μήπως παντού; Θα μπορούσατε να την προτρέψετε να καλέσει κάποιες συμμαθήτριές της στο σπίτι για να παίξουν ή να κάνετε ένα ανοιχτό πάρτι ώστε να ενταχθεί καλύτερα.

Ανοίξτε μια συζήτηση μαζί της και διερευνήστε αν αυτό την απασχολεί την ίδια, γιατί θα μπορούσε να είναι μια δική σας ανησυχία...

Σκεφτείτε τα και σίγουρα τα πράγματα θα εξελιχθούν...

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος-Οικογενειακή Θεραπεύτρια

Καλημέρα σας. Ο γιος μου ειναι 5 ετων και θεωρω οτι ειναι ενα κοινωνικο παιδακι που του αρεσει το παιχνιδι, το τρεξιμο κτλ. Κανει ευκολα φιλιες κ του αρεσει να παιζει με αλλα παιδακια. Το θεμα ειναι οτι στη γειτονια μενουν κ οι φιλοι μας που εχουν κι αυτοι ενα 5χρονο αγορακι με το οποιο δεν ταιριαζουν καθολου, παντα μαλωνουν ή διεκδικουν το ιδιο πραγμα ενω εχουν μεγαλωσει μαζι. Το περιεργο ειναι οτι ο γιος μου τις περισσοτερες φορες που τον μαλωνω δεν μ'ακουει με αποτελεσμα να καταληγουμε σε τιμωρία.Το αλλο παιδακι ειναι πιο φοβιτσιαρης κι αν κανει κατι ''κακο" ολοι λενε δεν πειραζει ενω το αντιθετο συμβαινει με τον δικο μου. Οταν ειναι με αλλα παιδακια δε χρειαζεται ουτε καν να φωναξω.Τι μπορω να κανω για να τον βοηθησω να μην "παρασυρεται"ή να μην κάνει "χαζα"?

Παρακαλώ απαντηστε μου το συντομοτερο γιατι καθε φορα που προκειται να συναντηθουμε αγχωνομαι κι αγχωνω και τον μικρο. Ευχαριστώ.

Α: Αγαπητή Μαρία, είναι πολύ φυσιολογικό για τα παιδιά της ίδιας ηλικίας να ανταγωνίζονται και να τσακώνονται. Το σίγουρο είναι οτι και τα δυό αγόρια έχουν βρει έναν τρόπο να τραβούν την προσοχή των μεγάλων και φαίνεται οτι ο γιός σου το κάνει αυτό παίρνοντας το ρόλο του "κακού". Θα σου πρότεινα να αφήσεις τα παιδιά να τα βρουν μεταξύ τους και μάλιστα να το κάνεις αυτό σε συνεργασία με τους γονείς του άλλου παιδιού που είναι και φίλοι. Όταν σταματήσετε να ασχολείστε με τις διαμάχες τους και τους αντιμετωπίσετε με την ίδια τακτική και τους δύο, τότε τα "πνεύματα" θα ηρεμήσουν.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος-Οικογενειακή Θεραπεύτρια

Γιατί συμβαίνει αυτό;

A: Ανάμεσα 2 και 3 χρονών συχνά υπάρχει μία φυσιολογική επιθετικότητα στα παιδία. Ένας κύριος λόγος είναι η αδυναμία τους να επικοινωνήσουν λεκτικά. Δηλαδή δεν μπορούν να εκφραστούν με λόγια. Να πουν αυτό που σκέφτονται και αισθάνονται. Αυτός ο εκνευρισμός συχνά εκδηλώνεται με δάγκωμα, τράβηγμα μαλλιών κτλ.

Θα πρότεινα να παρατήσετε πότε τραβάει τα μαλλιά του, δηλαδή τι τον προκαλεί. Σίγουρα είναι ένας τρόπος να τραβήξει την προσοχή σας. Εκείνη την στιγμή προσπαθήσετε να του δώσετε κάτι με το όποιο μπορεί να ασχοληθεί. Όπως ένα αγαπημένο του παιχνίδι. Να θυμάστε ότι δεν θα πάθει τίποτα με το να τραβάει τα μαλλιά του. Δεν χρειάζεται να υποκύψετε στη συμπεριφορά . Πείτε του ότι δεν χρειάζεται να τραβάει τα μαλλιά του και δώσετε του τις λέξεις να ζήτηση αυτό που θέλει. Δηλαδή «θέλεις να έρθω να παίξω μαζί σου;» η «θέλεις την μαμά σου;» και στην συνέχεια αποσπάστε του την προσοχή με κάτι άλλο.

Όταν σας χτυπάει να είστε πολύ ξεκάθαρη: ότι δεν δέχεστε αυτή την συμπεριφορά και ότι πονάτε και δεν θέλετε να είστε μαζί του όσο σας κτυπάει. Τα παιδία ανταποκρίνονται πολύ με την έκφραση στο πρόσωπο μας και με τον τόνο της φωνής μας. Μάλλον ο γιός σας το βρίσκει σας παιχνίδι γ' αυτό και γελάει. Είναι η ηλικία που πρέπει να μάθουν τους κανόνες της ζωής, τι επιτρέπετε από την οικογένεια και την κοινωνία και τι όχι. Να μιλάτε με ήρεμο τρόπο και ψυχραιμία.

Εάν συνεχίσει το δάγκωμα δώστε του ένα παιχνίδι που μπορεί να δαγκώνει και φαγητά που θέλουν πολύ μάσημα και δάγκωμα για να εξασκεί τους γνάθους του.
Αυτή η ηλικία είναι πρόκληση , θέλει πολύ υπομονή αλλά ταυτόχρονα είναι και πολύ ωραία ηλικία. Να το χαρείτε!!!

Απαντά: Κάρεν Σιώτη Wolf, Παιδαγωγός

Η αλήθεια είναι ότι με διάφορους τρόπους - επιβράβευση και αυτοκολλητα του καλού παιδιού, διαγράμματα με κουτάκια για ανταμοιβή( ένα παιχνίδι , μία εκδρομή κτλ), επιβράβευση και θετική ενισχυση όταν κάνει κάτι μικρό αλλά καλο όπως να μιλάει ευγενικά, να βοηθάει κάπου κτλ, έχω δει βελτίωση σε σχέση με τη συμπεριφορά του όταν είμαι μαζί του. Όταν είναι όμως στο σχολείο ή σε κάποια δραστηριότητα συγκαταλλέγεται ανάμεσα στα πιο ζωηρά παιδάκια. Δεν κάνει κάτι τρομακτικό ανήκει όμως στην μειοψηφία των παιδιών που δεν ακούνε. Επιπλέον έχει την τάση να θέλει να ταυτίζεται με τα πιο ζωηρά αγοράκια κάνοντας ή λέγοντας πράγματα που του λένε οι άλλοι.

Έχει να κάνει με χαμηλή αυτοεκτίμηση λόγω έλλειψης του πατέρα και του αντρικού προτύπου; προσπαθώ να του λέω συνέχεια να σκέφτεται και να χρησιμοποιεί το μυαλό του, ότι είναι καλύτερος και εξυπνότερος από αυτούς κ.τ.λ.

Πρέπει επίσης να αναφέρω ότι είμαι πολύ συνεπείς όσον αφορά την επίπτωση (απαγόρευση γλυκού, βόλτας) όταν επιμένει πολύ σε μια σκανταλιά , κάνοντας βέβαια κ εγώ τα λάθη μου, όμως δεν μπορώ να πω πως το πρόβλημα εντοπίζεται σε αναντιστοιχία μεταξύ άσχημης συμπεριφοράς και συνέπειας.Όταν θέλω λίγο να του κάνω το χατήρι τον βάζω να επιλέξει αυτήν την 'τιμωρία" ή την άλλη αν έχω κρίνει πως ήμουν πολύ αυστηρή.

Τι να κάνω; Θα έχει προβλήματα στο σχολείο αργότερα; Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Α: Αγαπητή Αλέκα, η ερώτησή σας είναι πολύ γενική για να μπορέσω με σιγουριά να σας πω που οφείλεται η συμπεριφορά του μικρού. Φαίνεται να κάνετε πολλές προσπάθειες να τον ελέγξετε, αλλά ίσως πραγματικά το πρόβλημα να έχει σχέση με την απουσία του πατέρα και πως το βιώνει ο μικρός. Μπορεί να σας προκαλεί για να "φέρει τον μπαμπά πιό κοντά"... Σίγουρα πάντως αυτή η συμπεριφορά του κάπου στοχεύει. Προσπαθείστε να του μιλήσετε κάποια ήρεμη στιγμή για να δείτε τί σκέφτεται και τι αισθάνεται σε σχέση με τον μπαμπά του και τα ξαναλέμε.

Υ.Γ. Εσείς πως αισθάνεστε με την απουσία του μπαμπά;

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος-Οικογενειακή Θεραπεύτρια

είτε τον κουρεύουμε με το ζόρι κρατώντας τον, είτε ενώ κοιμάται. Του έχουμε μιλήσει αρκετές φορές και το μόνο που λέει είναι "δεν θελω να τα κοψω" και αρχίζει να κλαίει.

Του έχουμε πει ότι μετά θα κάνουμε κάτι που του αρέσει πολύ ή θα πάρουμε κάτι, αλλά και πάλι δεν θέλει. Την τελευταία φορά πήγε με τον μπαμπά του στο κουρείο μας ζήτησε να μην έχει κανέναν πελάτη να είναι μόνοι τους και έτσι κάναμε. Δεν κάθισε στην καρέκλα αλλά όρθιος και κλαίγοντας τον κούρεψε όσο μπορούσε.

Περίμενω την συμβουλή σας. Ευχαριστώ.

A: Αγαπητή Ειρήνη, δεν ξέρω γιατί ο μικρός έχει αυτή την στάση απέναντι στο κούρεμα, αλλά μπορεί να έχει διάφορα δύσκολα συναισθήματα που να τον βασανίζουν. Μπορεί να φοβάται οτι χάνει τη δύναμή του ή την ομορφιά του, μπορεί να φοβάται το ψαλίδι, μπορεί κάποιος να τον έχει κοροϊδέψει και να ντρέπεται... Προσπαθείστε να δείτε τι αισθάνεται για να του μιλήσετε ανάλογα. Εξηγείστε του επίσης τους λόγους που του ζητάτε να κουρευτεί. Πάρτε τον στο κομμωτήριο όταν εσείς κόβετε τα μαλλιά σας, χωρίς να κουρευτεί ο ίδιος... Δωστε του λίγο χρόνο να το επεξεργαστεί και να το ξεπεράσει. Αλλά, μην τον κουρεύετε χωρίς να το ξέρει και χωρίς να έχει συμφωνήσει, γιατί έτσι αισθάνεται παραβίαση και δεν μπορεί να σας εμπιστευτεί. Επίσης, μην τον επιβραβεύετε. Τελικά θα δείτε οτι θα ζητήσει και μόνος του να κουρευτεί όταν θα θέλει να μοιάζει περισσότερο στα άλλα αγόρια.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος-Οικογενειακή Θεραπεύτρια

Αγαπητή κα Σταυρίδου, το όνομα μου είναι Σοφία και έχω δύο παιδάκια ηλικίας 2,5 ετών και 10 μηνών. Το αγοράκι μου που είναι 2,5χρονών, μετά από μια απλή ίωση (εάν αυτό παίζει κάποιο ρόλο) δείχνει σημάδια επιθετικότητας και εκνευρισμού. Χτυπάει συνεχώς την αδερφή του και εμένα. Έχει πάρα πολλά νεύρα και μου λέει συνέχεια «Όχι»…Όχι αυτό όχι εκείνο….Είναι αρνητικός σε όλα. Πρέπει να αναφέρω ότι κάποιες φορές μπαίνει τιμωρία στο δωμάτιο του ή "πέφτει καμία". Ήτανε ένα πολύ καλό παιδάκι, συνεργάσιμο και ήρεμο. Τώρα κάθε μέρα που περνάει αλλάζει και γίνεται ολοένα και πιο "δύσκολος". Μπορεί να θεωρήσετε ότι ίσως είμαι υπερβολική στην περιγραφή μου αλλά έστω και μια συμβουλή ή ίσως ένα σχόλιο από την πλευρά σας θα με βοηθούσε. Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για τη βοήθεια σας.

Α: Aγαπητή Σοφία, το αγοράκι σου μπαίνει σε μια ηλικία όπου όλα τα παιδιά περνάνε μια εγωκεντρική φάση και δοκιμάζουν τις "δυνάμεις τους" απέναντι στους γονείς σε μια προσπάθεια να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους ως ξεχωριστά άτομα. Το "όχι" έχει λοιπόν τεράστια δύναμη. Εσύ οφείλεις να του δείξεις οτι υπάρχουν πολλοί τρόποι να αναγνωριστεί ως σπουδαίος εκτός από το να χτυπάει τους άλλους. Οπωσδήποτε υπάρχει και μια απολύτως φυσιολογική ζήλια απέναντι στο μικρότερο παιδί και ο δικός σου ρόλος θα είναι να οριοθετήσεις το γιο σου.. Με ήρεμο τρόπο και οπωσδήποτε χωρίς να τον χτυπάς, ώστε να μην αντιγράψει τις δικές σου τεχνικές επιβολής πάνω στους άλλους.
Μην του επιτρέπεις να χτυπάει.! Πιάσε του τα χέρια, κατέβα στην ευθεία των ματιών του και σε ήρεμο αλλά σταθερό τόνο πες του οτι αυτό δεν θα το επιτρέψεις να συμβαίνει. Καλή συνέχεια.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος-Οικογενειακή Θεραπεύτρια

Μιλάει, παίζει, είναι γενικά ένα χαρούμενο παιδί και όλα καλά. Είναι πολύ τρυφερός με τα άλλα παιδιά (τα χαϊδεύει και τα αγκαλιάζει) όμως είναι πολύ ευαίσθητος όταν κάποιο παιδί τον σπρώξει κλαίει ή φεύγει και έρχεται στην αγκαλιά μου. Δεν ξέρω πως πρέπει να το χειριστώ. Θέλω (με τα συνομίληκα παιδιά) να μάθει να υπερασπίζεται τον εαυτό του. Να μην φεύγει όταν κάποιος τον σπρώξει. Κάποιες φορές πήγε και αυτός σε άλλα παιδιά μετά και τα έσπρωξε, εκεί δεν ξέρω τι πρέπει να πω. Πώς να τον κάνω πιο δυνατό? Τι πρέπει να του λέω όταν κάποιος του φερθεί άσχημα?
Επίσης, ενώ κανείς δεν τον έχει φοβίσει ποτέ και πάντα του άρεσε να κάνει πράγματα τελευταία δείχνει να φοβάται πράγματα που πριν του άρεσαν (π.χ να κάνει κολοτούμπες, να ακούει τις καμπάνες και άλλα μικρά πράγματα)…δεν ξέρω γιατί…περνάμε την φάση του «όχι» που το λέει συνεχώς όχι μόνο γιατί του αρέσει αλλά πολλές φορές είναι ένα «όχι» που απαντά λόγω φόβου (π.χ τον ρωτάω «θέλεις να κάνουμε αυτό?» και απαντάει «όχι, όχι» φοβισμένα, για απλά πράγματα…) Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Α: Aγαπητή Άντζελα, τα παιδιά περνούν διάφορες φάσεις στην ανάπτυξή τους και χρειάζονται χρόνο και υπομονή για να ανταπεξέλθουν επαρκώς. Ο μικρός είναι σε μια ηλικία που θα αρχίσει να έχει επαφή και με ανθρώπους έξω από το προστατευμένο περιβάλλον της οικογένειάς του και με συνομήλικα παιδιά που θα έχουν διαφορετικούς τρόπους διεκδίκησης και συνήθειες συμπεριφοράς. Τα ευαίσθητα και τρυφερά παιδιά συνήθως θέλουν περισσότερο χρόνο προσαρμογής γιατί οι βίαιες αντιδράσεις τα σοκάρουν. Έτσι, θα περάσουν από τη φάση που θα νιώσουν έντονο φόβο, που όμως τελικά θα τα βοηθήσει να αναπτύξουν και άμυνες απέναντι στις συμπεριφορές αυτές που τα φοβίζουν. Αυτό που μπορείς να κάνεις εσύ από την πλευρά σου είναι να του μιλάς και να τον μάθεις να εκφράζει ανοιχτά τους φόβους του. Έτσι θα μπορείς να είσαι κοντά, να αποδέχεσαι αυτά τα συναισθήματά του ως φυσιολογικά και με το δικό σου τρόπο (κάνοντας πράγματα μαζί του) να τον βοηθάς να ξεπερνάει αυτό που φοβάται.

Ελπίζω οι γενικές αυτές οδηγίες να σε βοηθήσουν... Όσο για το τι πρέπει να λες στο παιδί όταν το χτυπούν, οτι ασφαλώς πρέπει να αμύνεται και να μην επιτρέπει τέτοιες συμπεριφορές. Με εκτίμηση.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος-Οικογενειακή Θεραπεύτρια

Γεια σας και σας ευχαριστώ πολύ για την απάντηση που μου δώσατε την προηγούμενη φορά. Πραγματικά με βοήθησε η συμβουλή σας και παρατήρησα πολλή αλλαγή στην 3,5 χρονών κορούλα μου.

Έχω όμως μια άλλη απορία τώρα και χρειάζομαι την βοήθεια σας. Η αδερφή μου απόκτησε παιδάκι και είναι τώρα 30 ημερών. Πριν λίγες μέρες η αδερφή μου χρειάστηκε να απουσιάσει από το σπίτι για καμιά ώρα και η μαμά μου με την κόρη μου πήγαν στο σπίτι της αδερφής μου να προσέχουν το μωρό. Η μαμά μου αγόρασε στην κόρη μου χρώματα και πινελα για να ζωγραφίζει και δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία στο μωρό αλλά το αντίθετο στην κόρη μου για να μην ζηλέψει. Ακόμα και την ώρα που τάιζε το μωρό την άφηνε να του κρατά το μπιμπερό για να βοηθά να νιώθει η μεγάλη εξαδέρφη όπως της λέμε. ΄Αρχισε να βαριέται όμως και ήθελε να φύγει και μετά πήγε πάνω απο την κούνια του μωρού και τσίριζε πάρα πολύ δυνατά συνέχεια και δεν άκουγε την γιαγιά της που της έλεγε να σταματήσει να μην ξυπνήσει το μωρό. Το αποτέλεσμα ήταν να ξυπνήσει το μωρό πανικοβλημένο και να κλαίει και αυτό πολύ δυνατά αφού φοβήθηκε αλλά η κόρη μου συνέχιζε να τσιρίζει και να φωνάζει. Η μαμά μου πανικοβλήθηκε και αυτή και άρχισε να κλαίει και αυτή και τότε σταμάτησε η κόρη μου να φωνάζει. Πέστε μου σας παρακαλώ πολύ την στιγμή που συμβαίνει αυτή η κρίση ζήλιας πώς θα έπρεπε να την αντιμετωπίσει η γιαγιά και τι μπορώ να κάνω για να μην ζηλεύει. Σκέφτομαι αυτό τον χρόνο να κάνω ακόμα ένα παιδάκι αλλά με αγχώνει πάρα πολύ η αντίδραση της. Ευχαριστώ πάρα πολύ.

A: Αγαπητή Αθηνά, η αντίδραση της κόρης σου είναι απολύτως φυσιολογική. Δεν μπορούμε παρά να την αναμένουμε με τη γέννηση ενός δεύτερου παιδιού (έστω κι αν είναι της αδελφής σου, δεν παύει να διεκδικεί το χρόνο και το ενδιαφέρον της γιαγιάς της). Χρειάζεται αποδοχή και τρυφερότητα όταν νιώθει στενοχωρημένη, αλλά επίσης χρειάζεται όρια αν γίνει επιθετική προς το μωρό. Αλλά πάνω απ' όλα χρειάζεται το χρόνο της και μια μαμά (και γιαγιά) που δεν πανικοβάλλεται και δεν νιώθει ενοχές αν πρέπει να μοιράσει το χρόνο και τη φροντίδα της σε δύο ή και τρία παιδιά. Τα παιδιά προσαρμόζονται, η ζήλια μειώνεται και τελικά μαθαίνουν να μοιράζονται, πράγμα χρήσιμο στη ζωή.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος-Οικογενειακή Θεραπεύτρια

Εάν το μαλώσουμε χτυπάει και εμάς. Τον έχω βάλει και τιμωρία στην κούνια και ουρλιάζει. Του μιλάω γλυκά και κάνει τα ίδια. Δεν ξέρω τι να κάνω … Ευχαριστώ

A: Aγαπητή Χρυσούλα, για να μπορέσω να σου απαντήσω στο ερώτημά σου θα χρειαστώ σίγουρα περισσότερες πληροφορίες. Πότε και γιατί ξεκίνησε αυτή η συμπεριφορά; Είναι γενικά αντιδραστικός και απείθαρχος απέναντί σας; Μήπως προκαλεί τα όρια κάποιου από τους δύο γονέα ή ακόμα και των δυό σας; Έχει άλλες συμπεριφορές που να είναι επιθετικές απέναντι στον περίγυρό του; Προσπαθείστε να τον παρατηρήσετε πιό προσεχτικά και χωρίς να πανικοβάλεστε και κάντε μια υπόθεση του τί μπορεί να συμβαίνει. Στο μεταξύ, με απόλυτα σταθερό και ήρεμο τρόπο, μην του επιτρέπετε να επιτίθεται στην αδελφή του. Κάθε φορά που προσπαθεί να το κάνει, πιάστε του τα χέρια και απομακρύνετέ τον από το δωμάτιο. Μην υποχωρείτε στο κλάμα του και μην του επιτρέπετε να σας χτυπάει. Γονατίστε και ελάτε στο ύψος του και κοιτώντας τον μέσα στα μάτια, μιλήστε του με σταθερό και αυστηρό τόνο φωνής και προειδοποιήστε τον για την τιμωρία που τον περιμένει αν συνεχίσει. Αν του πείτε πως θα τον τιμωρήσετε, να το κάνετε σε κάθε περίπτωση.

Ενημέρωσέ μας για την εξέλιξη σε δύο εβδομάδες.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος-Οικογενειακή Θεραπεύτρια

Η μικρή θα γίνει 3 χρονών σε λίγες μέρες και τελευταία μας «γραφει» κανονικά. Δεν θα υπακούσει σε αυτό που θα της πούμε ( θα το επαναλάβουμε πάνω από 3-4 φορές ) και θα κάνει αυτό που θέλει. Για να υπακούσει πρέπει να θυμώσουμε και να υψώσουμε τον τόνο της φωνής μας και πάλι θα αντιδράσει. Το φαινόμενο αυτό είναι πιο έντονο με μένα παρά με τον σύζυγο μου, παρόλο που σε γενικές γραμμές το κάνει με όλους ( εκτός από το σχολείο). Κάτι άλλο που θα ήθελα να μοιραστώ μαζι σας είναι οι αντιδράσεις της όταν θυμώσει: αρχίζει να τσιρίζει ή ακόμη να «χτυπιέται» κάτω στο πάτωμα. Βέβαια αυτή τη συμπεριφορά την έχει σχεδόν σταματήσει επειδη δεν δείνουμε καθόλου σημασία και μάλιστα όταν αρχίσει να « χτυπιέται » φέυγουμε και αμέσως σταματάει.
Το ξέρω οτι αυτές οι συμπεριφορές είναι λόγο ηλικίας και οτι είναι παροδικές. Το θέμα είναι πως εγώ πρέπει να αντιδράσω στην ανυπακοή και στο θυμό της;

A: Aγαπητή Πωλίνα,έχεις δίκιο όταν λες οτι είναι θέμα ηλικίας οι αντιδράσεις της μικρής, καθώς αυτή την περίοδο δοκιμάζει τη "δύναμή της" και μπαίνει σε εγωκεντρική φάση. Νομίζω οτι καλά το αντιμετωπίζετε γενικά. Το κρίσιμο ζήτημα όμως είναι να μη διστάζετε να βάζετε σταθερά και ξεκάθαρα όρια στη μικρή που δεν θα τα διαπραγματεύεστε, ειδικά σε σχέση με τους κανόνες που εσείς ως γονείς θεωρείτε σημαντικούς. Να δείχνετε συνέπεια στην τήρηση των ορίων και η μικρή σύντομα θα πάρει το μήνυμα.

Σημείωση: δεν είναι κακό να υψώνουμε τη φωνή όταν πρέπει.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος-Οικογενειακή Θεραπεύτρια

στους δυνατούς θορύβους και γενικά είναι πολύ ευαίσθητος και πολύ εύκολα θα κλάψει με παράπονο αν σε κάποιο κινούμενο σχέδιο δει ένα ζωάκι να τσακωθεί με κάποιο άλλο αν κάποιο χτυπήσει το πόδι του ή αν κάποιος άλλος γονιός ‘μαλώσει’ το παιδί του. Εντελώς ξαφνικά άρχισε επίσης να φοβάται για το ότι θα έρθουν κακοί σπίτι μας και ίσως του πάρουν τα παιχνίδια… Εδώ και 1 μήνα περίπου έχει αρχίσει να παριστάνει τον ιππότη με φανταστικά σπαθιά και όπλα (δεν του έχουμε αγοράσει και ούτε μπορώ να φανταστώ που έμαθα τι είναι σπαθί και όπλο γιατί δεν μου αρέσουν αυτά τα παιχνίδια) και προστατεύει τους αδύναμους πολεμώντας τους «κακούς». Επίσης όταν παίζει με τα ζωάκια του, βάζει ένα από αυτά (συνήθως το άλογο) να κάνει τον διαπραγματευτή μεταξύ των άγριων και των ήμερων ζώων και να ρυθμίσει το ότι πρέπει να παίξουν μαζί και όχι το ένα να φάει το άλλο (π.χ. λέει στο λιοντάρι να μην φάει τη ζέβρα και αντ αυτού να είναι φίλοι και να πάνε μια βολτίτσα). Ίσως να έχει βρει έναν τρόπο να διαχειριστεί την έννοια του «κακού». Δεν ξέρω τι να κάνω.. από τι μία δεν μου αρέσει καθόλου η επιθετικότητα ο διαχωρισμός ανθρώπων ή ζώων σε καλούς και κακούς από την άλλη δεν ξέρω αν πρέπει να περάσει και από αυτή τη φάση προκειμένου να αναπτυχθεί συναισθηματικά και να βρει τρόπο να ισορροπήσει με τους φόβους του εναντίων του κακού. Να σημειώσω ότι στο σπίτι μας δεν συζητάμε για κακούς λύκους, τέρατα, μάγισσες, φοβέρες, απειλές κλπ. Σας ευχαριστώ πολύ γιατί έχω προβληματιστεί ιδιαίτερα.

A: Αγαπητή Έλενα, καταρχήν να πούμε οτι δεν είναι περίεργο που ο μικρός δεν έχει αναπτύξει κάποια ανοχή και αντοχή στη βία, εφόσον και η δική σας στάση απέναντι στο θέμα αυτό είναι παρόμοια και αντίστοιχη. Η αντίδρασή του να χρησιμοποιεί τη φαντασία του για να επιλύσει τις συναισθηματικές του δυσκολίες είναι και φυσιολογική και θεμιτή. Μην φοβάστε και μην τον αποθαρρύνετε. Θα έλεγα μάλιστα να συμμετέχετε κι εσείς στο παιχνίδι του, παίρνοντας το ρόλο του ισχυρού ενηλίκου (ιππότη) που θα προστατέψει τους καλούς και θα νικήσει τους κακούς. Άλλωστε, είτε μας αρέσει είτε όχι, υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί, ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος, και το παιδί σας θα πρέπει να νοιώθει δυνατό για να αντιμετωπίσει τις εκάστοτε δυσκολίες που θα συναντήσει. Μην αφήσετε να του τα μάθει όλα αυτά ο κοινωνικός περίγυρος με τον δικό του - ίσως και λάθεμένο- τρόπο. Καλή συνέχεια.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος=Οικογενειακή Θεραπεύτρια

Εγώ δουλεύω μέχρι το μεσημέρι και την υπόλοιπη μέρα είμαι μαζί της ή αν πρέπει να πάω κάπου π.χ. γυμναστηριο παντα της λεω που θα παω και οτι θα γυρίσω σε λίγο. Με τον μπαμπά της δεν περνάει πολλή χρόνο γιατί δουλεύει απο το πρωί και έρχεται το βράδυ. Πολλές φορές δεν προλαβαίνει να την δει γιατί την βάζω για ύπνο νωρίς λόγω του ότι ξυπνάει πρωί για να παει στον παιδικό σταθμό.Αν την αφήσω να την προσέχει η γιαγιά (την οποία αγαπά και δεν έχει κανένα πρόβλημα) για να πάω κάπου διαμαρτύρεται οτι με θέλει. Μερικές φορές ενώ είμαι δίπλα της μπορεί να γυρίσει και να μου πει σε θέλω μαμα μου μείνε διπλα μου. Δεν ξέρω γιατί νιώθει έτσι και όταν την ρωτώ μου λέει έτσι αφου σε θελω.

Επίσης γκρινιάζει συνέχεια για διάφορα θέματα. Ακόμα και για να μου ζητήσει κάτι γκρινιάζει. Την γκρίνια πως μπορώ να την αντιμετωπίσω?

Συγγνώμη αν σας κούρασα αλλά πραγματικά δοκιμάζω διάφορες μεθόδους που βοηθούν σε άλλα θέματα (πίνακας επιβράβευσης, σκαλί της αταξίας, κ.λ.π.) αλλά για το θέμα της ανεξαρτησίας και της γκρίνιας δυσκολεύομαι. Αν υπάρχουν παιχνίδια που μπορούμε να παίζουμε και βοηθούν ή οτιδήποτε άλλο θα μας βοηθούσε παρα πολύ. Επίσης σημειώστε ότι ποτέ δεν χρησιμοποιούμε ξύλο και φωνές στο σπίτι για σκοπούς πειθαρχίας. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

Α: Αγαπητή Αθηνά, είναι σίγουρο οτι κάνετε πολύ μεγάλη προσπάθεια για να μεγαλώσετε σωστά την κόρη σας. Νομίζω όμως πως η προσπάθεια αυτή συνοδεύεται από πολύ άγχος. Καταρχήν είναι φυσιολογικό το παιδί να νιώθει προσκόλληση σε σας εφόσον είστε το βασικό πρόσωπο που την φροντίζει. Είναι πιθανόν όμως η μικρή να εκφράζει τη δική σας αγωνία για την προσκόλλησή σας σ' εκείνη και να προσπαθεί να σας καθησυχάσει λέγοντας οτι σας αγαπάει.

Όσο κι αν αυτή η ερμηνεία φαίνεται "αντίστροφη" με την πραγματικότητα που εσείς αντιλαμβάνεστε, η συμβουλή μου είναι να προσπαθήσετε εσείς να αποκολληθείτε, αφήνοντας τη μικρή πιό συχνά με άλλα πρόσωπα και βρίσκοντας χρόνο για τον εαυτό σας χωρίς το παιδί. Αυτό θα κάνει καλό και στις δυο σας.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος-Οικογενειακή Θεραπεύτρια

ή διαφορετικά δαγκώνει συνεχώς τη μπλούζα του. Εν τω μεταξύ, αυτά δεν τα έκανε ούτε όταν ήταν μωρό...

Πως θα τον κάνω να σταματήσει;

A: Aγαπητή φίλη, θα πρέπει να μας δώσετε περισσότερες πληροφορίες για το περιστατικό αυτό ώστε να μπορέσουμε να σας βοηθήσουμε.

Πώς ξεκίνησε αυτή η συμπεριφορά;

Μήπως είναι μιά εκδήλωση άγχους;

Μια αντίδραση του παιδιού σε κάποια αλλαγή;

Αναρωτηθείτε πότε και γιατί ξεκίνησε ωστε να μπορέσουμε να σας βοηθήσουμε.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος-Οικογενειακή Θεραπεύτρια

απο οσο θα επρεπε. Φυσικα μετα το μετανιωνω χιλιες φορες, και βεβαια αυτο συμβαινει καθε φορα. Κοινως, τα νευρα μου εχουν κλονιστει. Υπαρχει καποια συμβουλη που θα μου δινατε? Κατι σαν ασκησεις ψυχραιμιας ας πουμε... ευχαριστω εκ των προτερων.

Α: Αγαπητέ Θωμά, η λύση στο πρόβλημά σου είναι σχετικά απλή. Δεν υπάρχει γονιός που να αντέχει αδιαμαρτύρητα η ζωή του να περιστρέφεται μόνο γύρω από το παιδί του. Χρειάζεσαι χρόνο με ενήλικη παρέα για να μπορείς να "γεμίσεις τις μπαταρίες σου" και να έχεις αντοχές για το αγοράκι σου. Ο μικρός χρειάζεται περισσότερο να είσαι καλά και λιγότερο την αποκλειστική σου φροντίδα. Ελπίζω να βρεις μια εφικτή λύση. Καλές γιορτές...

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος-Οικογενειακή Θεραπεύτρια

Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΟΝΤΕΥΕΙ 21 ΜΗΝΩΝ. ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΡΚΕΤΟ ΚΑΙΡΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩ ΤΗΝ ΤΙΜΩΡΙΑ ΩΣ ΜΕΣΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΞΩ ΔΙΟΤΙ ΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΙ ΑΝ ΤΟΥ ΠΩ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ, ΕΚΕΙΝΟΣ ΜΕ ΚΟΙΤΑΕΙ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΧΩ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙ. ΣΑΝ ΤΙΜΩΡΙΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩ ΤΗ ΣΤΕΡΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΟΥΝΙΑ ΤΟΥ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟΥ! ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ;

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩ ΤΟΣΟ ΤΗ ΛΕΞΗ ΤΙΜΩΡΙΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΣΙΧΑΘΕΙ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΩ!!!! ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΕΙ;;; ΕΠΙΣΗΣ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΓΡΗΓΟΡΑ Η ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΤΡΩΕΙ ΓΙΑΤΙ ΣΤΟΝ ΜΕΝ ΥΠΝΟ,ΤΟΝ ΒΑΖΩ ΣΤΗΝ ΚΟΥΝΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΩΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΘΕΛΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ, ΣΤΟ ΔΕ ΦΑΓΗΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΤΟΥ ΜΑΘΩ ΝΑ ΤΡΩΕΙ ΣΤΕΡΕΑ ΤΡΟΦΗ ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΑΙΔΕΥΕΙ ΠΟΛΥ (ΔΕΝ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟ ΣΤΟΜΑ,ΜΕ ΣΠΡΩΧΝΕΙ) ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩ ΤΗ ΛΕΞΗ ΤΙΜΩΡΙΑ ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ;; ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

A: Αγαπητή Γιώτα, καταρχήν θα ήθελα να σου πω ότι όλοι οι γονείς καταφεύγουν στην τιμωρία σαν μέσο ελέγχου των παιδιών τους αν τίποτε άλλο δεν δουλεύει. Η αλήθεια είναι ότι με την τιμωρία δεν διδάσκουμε στο παιδί την ενδεδειγμένη συμπεριφορά, δεν του λέμε δηλαδή τί να κάνει, απλά του επισημαίνουμε τι δεν πρέπει να κάνει. Προσπάθησε αντί για τιμωρία να θέσεις κάθετα και αδιαπραγμάτευτα όρια σε ορισμένες συμπεριφορές που θεωρείς απαραίτητες. Για όλα τα άλλα θα πρέπει να μπορέσεις να δώσεις μια επιλογή στο παιδί. Να του προτείνεις δηλαδή να διαλέξει ανάμεσα σε δύο επιλογές που εσείς του δίνεις. Έτσι το παιδί θα έχει μια αίσθηση ελέγχου της συμπεριφοράς του και εσύ δεν θα νιώθεις πάντα ως ο "κακός αστυνόμος". Τέλος, η στάση του πατέρα σε όλο αυτό ποιά είναι; Ζήτησέ του να σε βοηθήσει...

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος-Οικογενειακή Θεραπεύτρια

π.χ. τώρα είναι στην φάση που πετάει όλα τα πράγματα κάτω. Τον μαλώνω ή ...απλά τα μαζεύω από το πάτωμα ?

π.χ. πάει να πιάσει κάτι και μπορεί να του πέσει και να σπάσει. Τον μαλώνω ή τον απομακρύνω χωρίς να του πω κάτι ?

Α: Σίγουρα η λέξη "μαλώνω" έχει μια ευρεία έννοια ... "πως", "με τι τρόπο", "με τι τόνο φωνής", "ποιά στιγμή" κλπ. Πάντως μέχρι την ηλικία των 5 ετών, καλό είναι να χρησιμοποιείται την επανάληψη - όσο το δυνατόν περισσότερες φορές - σε αυτό που θέλετε να "περάσετε" στο παιδί σας. Επίσης με τη μορφή παιχνιδιού είναι πιό εύκολο να γίνει ο κανόνας κατανοητός. Και υπομονή, υπομονή, υπομονή.

Απαντά: Κατερίνα Θωμοπούλου, Βρεφονηπιαγωγός

(κλάματα και φωνές) δεν περιγράφετε κάθε φορά που τα κρατούσε. Ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα ακούσει τη μπέμπα να κλαίει με αναφιλητά το ίδιο και τον μπέμπη. Την είχε και η κουμπάρα μου και ήταν πολύ ευχαριστημένη. Υπάρχει περίπτωση να διαισθάνθηκαν ότι θα τα αφήσω?

Α: Aγαπητή Ματίνα, σε κανένα μωρό δεν αρέσει η αντικατάσταση της μητέρας του, ενώ είναι παρούσα στο σπίτι, από μία ξένη αγκαλιά. Η αντίδραση των παιδιών σου είναι φυσική και αναμενώμενη. Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο να συνηθίσουν τη γυναίκα και αυτό είναι καλό να γίνει χωρίς τη δική σου ταυτόχρονη επίβλεψη. Όσο είσαι εκεί αγχωμένη, στενοχωρημένη και γεμάτη ενοχές για το αν κάνεις το σωστό, τα παιδιά σου θα το αντιλαμβάνονται και θα αντιδρούν με φόβο. Εφόσον εμπιστεύεσαι τη γυναίκα, καλό είναι να προγραμματίσεις να λείψεις μερικές φορές, ώστε να την συνηθίσουν.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος-Οικογενειακή Θεραπεύτρια