Συμπεριφορά παιδιών στον παιδικό σταθμό

E: ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ. ΕΙΜΑΙ ΜΗΤΕΡΑ 3 ΠΑΙΔΙΩΝ (ΔΗΜΗΤΡΗΣ 9 ΧΡΟΝΩΝ,​ ​ΤΗΝ ΓΙΩΤΑ 6ΧΡ ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ 5ΧΡ).​ ​

ΠΗΡΑ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΝΑ ΑΠΕΥΘΥΝΘΩ ΣΕ ΣΑΣ ΓΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ. Ο ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΓΙΟΣ (5 ΧΡΟΝΩΝ) ΠΗΓΕ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΦΕΤΟΣ ΣΤΟ ΠΡΟΝΗΠΕΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΑΣΚΑΛΕΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ,​ ​ΤΙΜΩΡΙΑ ΚΑΙ ΑΡΝΗΣΗ ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΙΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΟΥ.​ ​

ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΤΙΘΑΣΟ ΚΑΙ ΖΩΗΡΟ.​ ​
ΠΑΡΟΛΟ ΟΤΙ ΕΡΓΑΖΟΜΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΟΛΥ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ​ ​-​ ​ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ.​ ​
ΚΑΝΕΙ ΠΑΡΕΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΕ ΚΑΝΑ ΔΥΟ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ ΣΤΗΝ ΣΚΑΝΔΑΛΙΑ ΜΕ ΤΟ ΓΙΩΡΓΟ.​ ​
ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΤΙΘΑΣΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΟΛΥ ΕΞΥΠΝΟ ΚΑΙ ΕΥΣΤΡΟΦΟ.​ ​

ΜΗΠΩΣ ΕΜΕΙΣ ΣΑΝ ΓΟΝΕΙΣ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΚΑΛΑ,​ ​ΜΗΠΩΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΒΟΗΘΕΙΑ΄?
ΑΠΑΝΤΗΣΤΕ ΜΟΥ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΙΜΑΙ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΣΕ ΠΟΛΥ ΑΣΧΗΜΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΙΑ ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΩ.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

A: Αγαπητή αναγνώστρια,

Είναι η πρώτη φορά όπως είπατε, που ο γιος σας έρχεται σε επαφή με ένα οργανωμένο πλαίσιο εκτός σπιτιού, όπως είναι η τάξη των προνηπίων. Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν είναι φυσικό να χρειάζεται χρόνο για να προσαρμοστεί σε αυτό. Το κάθε παιδί χρειάζεται το δικό του χρόνο, περισσότερο ή λιγότερο. Αν παρόλ’ αυτά, περνάει ο καιρός και δεν βλέπετε καμία πρόοδο στην συμπεριφορά του, απευθυνθείτε στις δασκάλες του, συνεργαστείτε και ζητήστε τη βοήθειά τους.

Από τη δική σας πλευρά, παρατηρήστε τη συμπεριφορά του στο σπίτι. Είναι και εκεί ατίθασος και ζωηρός; Μπορείτε να του βάλετε τα όρια; Σας υπακούει; Ή θέλει και καταφέρνει συνεχώς «να περνάει το δικό του;». Ο γιος σας, σε αυτή την περίπτωση, καθότι έξυπνος, δοκιμάζει τα όρια τα δικά του και τα δικά σας και καταφέρνει να σας χειρίζεται. Εσείς, θα πρέπει να είστε σταθεροί στα όρια και τους κανόνες που του βάζετε και να τηρείτε τα λόγια και τις υποσχέσεις σας. Να θυμάστε ότι τα όρια δίνουν ασφάλεια και ηρεμία στα παιδιά. Είναι το μεγαλύτερο δώρο, μετά την αγάπη.

Σε κάθε περίπτωση βέβαια, μπορείτε να συμβουλευτείτε και κάποιον ειδικό, αν τα πράγματα δεν αλλάζουν ή δυσκολεύεστε στην επιβολή των ορίων.

Απαντά: Αναστασία Γκοτσοπούλου Σχολική Ψυχολόγος, M.Sc.

Λάβαμε 3 μηνύματα από μία μαμά, τα οποία και παραθέτουμε παρακάτω. Ακολουθεί και η απάντηση.

1ο μνμ: 4 χρονων κοριτσακι ξαφνικε ειδε καποιο τραγουδι στον υπολογιστη και εχει φοβιες στο σχολειο μολις βαζουνε τραγουδακια... και την κοροιδευουνε τα παιδια, τσιριζει...

Πως το αντιμετωπιζω..μολις ανοιγει ο υπολογιστης τσιριζει.. τηλεοραση βλεπει..

Σε 2ο μνμ: και η δασκαλα χτες το ειπε στο παιδι: αν γκρινιαξεις στην γιορτη φευγεις......εχω προβλημα, βοηθηστε με.

Σε 3ο μνμ: εγινε σπιτι με τα ζουζουνια τα τρια γουρουνακια....που παντα εβλεπε παιδικα που απο τοτε δεν θελει na blepei you tube...ειχα θεμα και στο σχολειο......δεν ηθελε τραγουδια.....απ αυτο μετα,,,στο σχολειο ειναι δυο δασκαλες...ηταν η δασκαλα της ταξης που την εδιωξε επειδη γκρινιαζε σε τραγουδια και η γιορτη θα ειχε τραγουδια...

A: Αγαπητή μητέρα, αυτό που θα σας πρότεινα αν δεν το'χετε ήδη κάνει είναι να συζητήσετε πολύ ήρεμα μαζί της για την αντίδρασή της αυτή. Είναι σε μια ηλικία που μπορεί να εκφραστεί ικανοποιητικά και να προσπαθήσετε έτσι να μάθετε τι είναι αυτό που την τρομάζει ή δεν της αρέσει. Διαβεβαιώστε την έπειτα πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοβάται διευκρινίζοντάς της πως στα ανάλογα παιδικά βίντεο δεν είναι αληθινός ο λύκος για παράδειγμα που βλέπει, αλλά ένας άνθρωπος και κάποιο παιδάκι ακόμα που κάνει τον λύκο. Ίσως και να'ναι αυτό που τη τρόμαξε. Διαβάστε και σχετικά παραμύθια μαζί, δοκιμάστε να τραγουδήσετε η ίδια διάφορα τραγουδάκια καθώς κάνετε κάποια δουλειά και εκείνη να σας ακούει με σκοπό να δείτε κι εκεί την αντίδρασή της. Αν η συμπεριφορά της αυτή επιμένει και κρίνετε πως είναι έντονη συμβουλευτείτε και κάποιον παιδοψυχολόγο.

Απαντά: Δέσποινα Τραπεζανλίδου, Παιδαγωγός - Ειδικός Προσχολικής Αγωγής

Eρ: Καλημερα!

Σκεφτομαι τον Μαρτιο η τον Απριλιο να ξεκινησω τον γιο μου παιδικο σταθμο αλλα εχω δυο αποριες.

Πειραζει αμα ξεκινησει ενα παιδι στη μεση της χρονιας παιδικο αντι για τον Σεπτεμβριο?
θα εχει μεινει πισω σε κατι η μηπως μπορει τα αλλα παιδια να εχουν ηδη τις παρεες τους και να νοιωθει μονο του?
Και το αλλο που με προβληματιζει ειναι οτι ενω θα εχει ξεκινησει σε εναν παιδικο σταθμο τον Μαρτιο μπορει το Σεπτεμβρη να ξεκινησει παλι σε καποιον αλλο αυτο ομως μηπως δεν ειναι καλο για το παιδι?
εκει που θα εχει προσαρμοστει ξκιναμε παλι απο την αρχη?

ευχαριστω πολυ​

A: Δεν υπάρχει πρόβλημα στο να ξεκινήσει ένα παιδί στα μέσα της χρονιάς τον παιδικό σταθμό, μιας και ακόμα και τότε θα μπορέσει να ενταχθεί στην ομάδα. Από την άλλη πάλι, είναι προτιμότερο να μη το ξεκινήσετε τον Μάρτιο-Απρίλιο αν είναι ανάγκη για κάποιο λόγο να αλλάξει σχολείο τον Σεπτέμβρη. Θα είναι πολύ δύσκολο για το ίδιο το παιδί αφού σε μικρό χρονικό διάστημα θα έχει να αντιμετωπίσει δυο σημαντικές αλλαγές στη ζωή του.

Απαντά: Δέσποινα Τραπεζανλίδου, Παιδαγωγός - Ειδικός Προσχολικής Αγωγής

E: Έχω ενα γιο 4,5 ετών ο οποίος πηγαίνει δεύτερη χρονια στον παιδικο σταθμό. Ενώ ειναι ζωηρος κ ατιθασος στο σπίτι,στο σχολείο ειναι αυτο που λένε απο τα καλα κ κοινωνικά παιδια. Σημερα μου είπε οτι η δασκάλα τον τιμώρησε γιατι κοιτούσε διαρκώς απο το παράθυρο την αυλή ( χωρις να κανει τιποτα άλλο) κ η τιμωρία ήταν να τον βγάλει απο την αίθουσα κ να τον παει στην αίθουσα με τα τρίχρονο παιδάκια κ συγκεκριμένα μου είπε με " έβαλε για τιμωρία στην τάξη με τα μωρά " έτσι αποκαλούν εκεί τα παιδάκια που πανε σταθμό για πρώτη φορά. Να σημειώσω οτι ο γιος μου λατρεύει το παιχνίδι στην αυλή κ ζει για την ωρα που θα βγουν έξω. Επίσης να αναφέρω οτι όσο τον ρωτούσα αν λεει αλήθεια κ τι ακριβώς έγινε, εκείνος έκλαιγε με λυγμούς κ μου ζητούσε να μην τον πιέζω. Πως πρεπει να αντίδρασω απέναντι στη δασκάλα σχετικά με την απαράδεκτη μορφή ( κατ'εμε) τιμωρίας; Δεν ανήκω στην κατηγορία των μαμάδων που δεν θέλουν να τιμωρούνται τα παιδια τους, ούτε σε αυτές που επεμβαίνουν στο ρόλο της δασκάλας αλλα μου φάνηκε τραγική κ προσβλητική για το ίδιο το παιδι η τιμωρία κ παράλληλα πως να φερθω στο παιδι οταν αρνείται να μου εξηγήσει κ αντιδρά έτσι;

A: Αγαπητή αναγνώστρια,

Επειδή τα παιδιά μπορεί να αποκρύπτουν λεπτομέρειες για διάφορους λόγους, καλό είναι σε τέτοιες περιπτώσεις να διασταυρώνουμε τις πληροφορίες. Μπορείτε να επικοινωνήσετε δηλαδή με τη δασκάλα και να ενημερωθείτε για το τι ακριβώς έγινε, καθώς και να μάθετε για τη φιλοσοφία της συγκεκριμένης τιμωρίας ή και να συζητήσετε εναλλακτικούς τρόπους τιμωρίας. Αυτό δεν συνιστά επέμβαση στο ρόλο της δασκάλας, αλλά σημαίνει συνεργασία και επικοινωνία με τη δασκάλα.

Στο παιδί που αρνείται να σας εξηγήσει, μπορείτε να πείτε ότι δεν σας βοηθά με αυτό τον τρόπο να καταλάβετε τι έγινε και να τον βοηθήσετε. Πείτε του ότι είστε πάντα στο πλευρό του για να ακούτε ό,τι έχει να σας πει (ακόμα και τα πιο δύσκολα και άσχημα), ώστε να μην φοβάται ότι θα τον τιμωρήσετε ή θα τον μαλώσετε.

Απαντά: Αναστασία Γκοτσοπούλου, Σχολική Ψυχολόγος, M.Sc.

E: Γεια σας, έχω έναν γιο 3 ετών που ξεκίνησε φέτος να πηγαίνει σε παιδικό σταθμό. Η δασκάλα του μου είπε τη δεύτερη μέρα ό,τι ήταν επιθετικός και παρέσυρε και τα άλλα παιδάκια, και γενικά ό,τι συνέβει μετά το προκάλεσε ο γιος μου.
Ο γιος μου πηγαίνει πρώτη φορά σε παιδικό σταθμό αλλά του αρέσει η συναναστροφή με άλλα παιδάκια, την πρώτη μέρα όλα ήταν μια χαρά. Τη δεύτερη μέρα τον άφησα μια χαρά και όταν πήγα να τον πάρω μου είπε πως έβγαλε επιθετική συμπεριφορά που την αντέγραψαν και τα άλλα (Να τονίσω πως αυτό της το είπα εγώ όταν τον άφησα ότι αντιγράφη συμπεριφορές και αναφερόμουν στα θετικά που μπορεί να κάνουν τα άλλα παιδιά και ότι δεν θα της δημιουργεί πρόβλημα- Μάλλον σκέφτομαι και λίγο ως εκπαιδευτικός).

Μού έδωσε σαν συμβουλή να του μιλάω στο σπίτι και να του λέω να μην χτυπάει τα άλλα παιδάκια. Επειδή με προβλημάτισε αρκετά εκείνη την ημέρα την αφιερώσαμε σ'αυτόν με παιδότοπους και παιχνίδι στο σπίτι. Στόν παιδότοπο όλα μια χαρά εκτός από μια στιγμή που ήθελε το ίδιο παιχνίδι με ένα άλλο παιδάκι. Την άλλη μέρα που προσπάθησα να το συζητήσω με τη δασκάλα είδα ότι ήταν σαν να μην είχε προηγηθεί η κουβέντα της προηγούμενης μέρας. Εγώ προσπαθούσα να το συζητήσω το θέμα και αυτή το απέφευγε. Εκείνη τη στιγμή μπροστά στα μάτια μου ήρθε ένα παιδάκι και χτύπησε ελαφριά τον γιο μου μπροστά μου και δεν είδα να κάνει κάτι, μετά από λίγο ένα άλλο παιδάκι έσπρωξε ένα άλλο κοριτσάκι το οποίο άρχισε να κλαίει. Αρχίζω και πιστεύω πως η δασκάλα δεν έχει προσπαθήσει να τον προσεγγίσει επομένως μήπως θα πρέπει να σκεφτώ σοβαρά την αλλαγή της; Παρακαλώ πολύ για μια συμβουλή.

A: Αγαπητή φίλη του babytips.gr,

Είναι κατανοητό το άγχος και η ανησυχία σας. Παρολ’αυτά θα σας πρότεινα να δώσετε λίγο χρόνο στη σχέση σας με τη δασκάλα. Να προσπαθήσετε δηλαδή να βελτιώσετε την επικοινωνία και τη συνεργασία σας με την συγκεκριμένη δασκάλα, πριν επιλέξετε την αλλαγή της. Η φυγή και η αλλαγή δεν είναι πάντα η καλύτερη λύση στις δυσκολίες που μας παρουσιάζονται. Εκφράστε στη δασκάλα την επιθυμία σας να έχετε μια ουσιαστική συνεργασία και ζητήστε της να σας ενημερώνει τακτικά για τη συμπεριφορά του παιδιού σας. Ακούτε με προσοχή ό,τι έχει να σας πει, για να σας ακούει και η ίδια. Ακόμα και τις διαφωνίες σας είναι καλό να τις εκφράζετε και να τις συζητάτε με τη δασκάλα. Πολλές φορές, δημιουργούνται παρανοήσεις και παρεξηγήσεις, επειδή δεν βρίσκουμε το θάρρος να πούμε στον άλλον, αυτό που πραγματικά σκεφτόμαστε.

Απαντά: Αναστασία Γκοτσοπούλου, Σχολική Ψυχολόγος, M.Sc.

Ειμαι η μαμα της μαρκελλας 2.5ετων. Προσφατα ξεκινησαμε παιδικο σταθμο για πρωτη φορα. Κοντευει ενας μηνας περιπου και ακομα να προσαρμοστει.
Αυτο που με φοβιζει ειναι η συμπεριφορα της στο σπιτι γιατι στον παιδικο σταθμο παιζει και σταματαει να κλαιει αμεσως μολις την αφησω. Στο σπιτι λοιπον μετα, ρωταει συνεχεια αν θα παει αυριο σχολειο, καποιες φορες το πρωι κανει διαρροια και εμετο, και κανει τα παντα για να με καθυστερησει το πρωι πριν φυγουμε. Η δασκαλα της μου λεει οτι παιζει, αλλα βαζει τα κλαματα μολις ανοιξει η πορτα και μπει καποια αλλη μαμα.

Α: Αγαπητή μανούλα σχεδόν όλα τα παιδιά αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη προσαρμογή τους και μαζί με αυτά και οι γονείς. Συνήθως μέσα σε ένα με ενάμιση μήνα το πολύ έχουν ξεπεράσει το δύσκολο αποχωρισμό. Κουβεντιάστε μαζί της για το τί πιθανότατα δε της αρέσει ή τι μπορεί να φοβάται και βρείτε κάποιες λύσεις γι'αυτά μαζί. Να είστε βέβαιη πως σύντομα θα τα καταφέρει ώστε να της μεταδώσετε την εμπιστοσύνη που της έχετε. Πείτε της πως είναι ένα γενναίο κορίτσι. Προτείνετέ της να διαλέξει ένα παραμύθι που της αρέσει και να το πάει την επόμενη μέρα σχολείο να το δείξει στη δασκάλα της και στους νέους της φίλους. Να κάνετε υπομονή και να την ενθαρρύνετε όσο είναι δυνατόν.

​​Απαντά: Δέσποινα Τραπεζανλίδου, Παιδαγωγός - Ειδικός Προσχολικής Αγωγής

Ε: Καλησπερα, εχω διδυμα, ενα αγορακι κ ενα κοριτσακι 3 ετων. 5η μερα σημερα στον παιδικο κ για πρωτη φορα δεν κλαψανε κ μας χαιρετισανε καλα..
οταν πηγα κ τα πηρα ο μικρος μου ηθελε να καθισει κ αλλο.. αυτος που πριν απο 4 μερες εκλαψε επι 1 ωρα..

η κορη μου απο την αλλη με ειπε η κυρια οτι χτυπισε ενα κοριτσακι που την πλησιασε.. κ γνωριζω οτι το κανει αυτο οταν ενα ξενο παιδακι την πλησιαζει τοσο πολυ.. το εκανε ομως κ μετα σε δικο μας γνωστο παιδακι κ γενικα ολο το απογευμα εκλεγε κ χτυπιοταν κατω με το παραμικρο. νομιζα οτι το χειροτερο ηταν τα κλαματα αλλα οταν αλλαζει η συμπεριφορα του παιδιου αυτο πως το αντιμετωπιζεις;;

Α: Αγαπητή μανούλα να μη σας αγχώνει και ανησυχεί αυτή η συμπεριφορά της μικρής σας. Συνήθως οι γονείς δυσανασχετούν μπροστά σε ένα τέτοιο ξέσπασμα του παιδιού, αλλά το κάθε παιδί έχει τη δική του αντίδραση όταν δε γίνεται αυτό που θέλει ή ενοχλείται από κάτι. Την επόμενη φορά που θα γίνει κάτι τέτοιο, συγκρατήστε τον εαυτό σας, και με ήρεμο τρόπο πείτε της πως δε μπορείτε να τις μιλήσετε και να την ακούσετε αν πρώτα δεν φροντίσει να ηρεμήσει. Δοκιμάζει τις αντοχές σας προκειμένου κι εκείνη να πράττει αναλόγως. Εξηγήστε της όταν ηρεμήσει πως όταν συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο δε γίνεται τίποτα και κανείς δε μπορεί να την ακούσει και να τη βοηθήσει. Βοηθήστε τη και ενθαρρύνετέ τη να εκφράζεται λεκτικά όσο γίνεται όταν κάτι δε της αρέσει, όταν θέλει κάτι ή θυμώνει. Μόλις αρχίσει να το καταφέρνει αυτό, θα περιορίζονται σιγά σιγά και οι κρίσεις οργής αλλά και η επιθετικότητα.

Απαντά: Δέσποινα Τραπεζανλίδου, Παιδαγωγός - Ειδικός Προσχολικής Αγωγής

Ε: Γεια σας! Θα ήθελα τη βοήθεια της σχολικής σας ψυχολόγου...Έχω ένα αγοράκι 3 ετών και πριν λίγες μέρες πήγε στον παιδικό σταθμό. Ενώ την πρώτη ημέρα δεν είχε πρόβλημα, την επόμενη μου είπε η δασκάλα του ότι ήταν επιθετικός με τα άλλα παιδάκια είτε γιατί ήθελε να παίξει με το παιχνίδι που είχαν, είτε γιατί ήθελε να τα αγκαλιάσει ενώ εκείνα δεν ήθελαν. Το θέμα είναι ότι και στο σπίτι όταν κάνει "αταξίες" και προσπαθούμε με στέρηση κάποιων αγαπημένων του δραστηριοτήτων να του δώσουμε να καταλάβει πως η συμπεριφορά του δεν είναι η σωστή, εκείνος ενώ αμέσως μετά την "τιμωρία" του ζητάει συγνώμη μετά από λίγο κάνει τα ίδια.Στο σπίτι δεν έχει τέτοιου είδους συμπεριφορά προς άλλους απλά κάνει άλλου είδους αταξίες και δε ξέρω ποιος είναι ο σωστός τρόπος αντιμετώπισης...Δε θέλω να γίνει ο σκληρός του σχολείου και να μην έχει παρέα να παίζει. Η δασκάλα του μου είπε να έχω υπομονή και επιμονή με τις "τιμωρίες" και να του λέω τι είναι σωστό και τι όχι. Το θέμα είναι ότι ο μικρός αν ακούει τα ίδια πολλές φορές νευριάζει και δε θέλει να με ακούσει.Τη βοήθειά σας παρακαλώ!!

Μία αγχώδης μανούλα.....

Ευχαριστώ πολύ

Α: Αγαπητή μανούλα ο μικρούλης σας δείχνει πως ακόμα επιχειρεί να σας δοκιμάζει καθώς συνεχίζει να επαναλαμβάνει τα ίδια και μετα από τη τιμωρία. Προσωπικά προτιμώ να την αποκαλώ συνέπεια. Οπότε λοιπόν συνεχίστε με υπομονή και επιμονή να θέτετε όρια όπου χρειάζεται, όπως σας συμβούλεψε και η δασκάλα του αποφεύγοντας δυνατές φωνές. Να βρισκετε κατά καιρούς εναλλακτικές συνέπειες των πράξεων του. Δεν έχει μάθει ακόμα πως να συμπεριφέρεται και να λειτουργεί μέσα σε μια ομάδα συνομιλήκων του και έτσι δικαιολογείται η συμπεριφορά του μέσα στη τάξη. Αυτό συμβαίνει και είναι λογικό για κάποιο παιδί που ξεκινάει πρώτη φορά τον παιδικό.Ωστόσο όλα τα παιδιά προσαρμόζονται και μαθαινουν με τον καιρό.

Απαντά: Δέσποινα Τραπεζανλίδου, Παιδαγωγός - Ειδικός Προσχολικής Αγωγής

επισης δεν ξερω αν θα του προσφερει κατι σε αυτη την ηλικια η θα ηταν καλυτερα να ξεκινησει σε 6 μηνες η ενα χρονο. Να αναφερω οτι υπαρχει η βοηθεια της γιαγιας και του παππου μιας και ξεκινησα δουλεια για λιγες ωρες παλι. Επισης δεν ξερω αν ειναι καλο τωρα που ξεκινησε να τον σταματησω η και αν του φαινεται οτι τον διωχνω λογω της μπεμπας παρολο που εχει φτασει ηδη οχτω μηνων. Φοβαμαι μηπως αυτη η αναποφασιστικοτητα που εχω δυσκολευει το παιδι στην προσαρμογη του. Παρακλω βοηθηστε με ειμαι λιγο αγχωμενη και συγνωμμη για το μακροσκελες κειμενο. Ευχαριστω

A: Είναι απολύτως λογική και κατανοητή η αγωνία σας. Η ιδανική ηλικία λένε για να ξεκινήσει ένα παιδί τον παιδικό σταθμό, είναι αυτή των τριών χρόνων. Ωστόσο και νωρίτερα αν γίνει αυτό πάλι έχει να προσφέρει σίγουρα πολλά στο παιδί. Έπειτα οι επαναλαμβανόμενες ιώσεις τον πρώτο καιρό του παιδιού στο σχολείο είναι συνηθισμένες και αναμενόμενες και οπωσδήποτε είναι ακόμα πιο δύσκολη η κατάσταση όταν υπάρχει και μικρότερο αδερφάκι. Από τη στιγμή που μπορεί να υπάρχει βοήθεια από τη γιαγιά και τον παππού, και μάλιστα εφόσον δεν θα χρειάζεται να λείπετε για πολλές ώρες είναι προτιμότερο να εκμεταλλευτείτε αυτήν την ευκαιρία. Το γεγονός πως μπορεί να εκφράσει κάποια ζήλια λόγω της μπέμπας ενδέχεται να σας το εκδηλώσει οποιαδήποτε στιγμή και αν τον ξεκινούσατε παιδικό σταθμό. Ακόμα και αν δείχνει πως έχει μια καλή προσαρμογή στο νέο του περιβάλλον και εσείς επιθυμείτε και κρίνετε καλύτερο να το σταματήσετε ώστε να το ξεκινήσει πάλι μετά από κάποιους μήνες μπορείτε να το κάνετε, αλλά θα το αναφέρετε αυτό και στο ίδιο το παιδί. Προφανώς λοιπόν και να μην είναι ακόμα η καλύτερη περίοδος πρώτα για εσάς και μετά για το παιδί να ξεκινήσει τον παιδικό σταθμό, καθώς η όλη αγωνία και το συγκεκριμένο άγχος σας σε αυτή τη φάση δυσχεραίνουν τη προσαρμογή του. Από την άλλη επίσης αποτελεί καλή και παρήγορη λύση η προσφορά βοήθειας των παππούδων.

Απαντά: Δέσποινα Τραπεζανλίδου, Παιδαγωγός - Ειδικός Προσχολικής Αγωγής

Επίσης κολλάει λίγο στην ομιλία όχι πάντα, μερικές φορές. Ο παιδιάτρος μου είπε οτι ειναι φυσιολογικό σε αυτήν την ηλικία. Να τον αφήσουμε ένα εξάμηνο και αν συνεχίζει να το κάνει θα το δούμε. Πως μπορώ να χειριστώ την συμπεριφορά του όσον αφορά οτι φωνάζει στο σχολείο?

A: Αγαπητή μανούλα, καλό είναι να ενθαρρύνετε το παιδάκι σας να σας μιλάει γενικότερα αλλά και για τη μέρα του στο σχολείο. Να συζητάτε και να ασχολείστε μαζί του όσο το δυνατόν περισσότερο προκειμένου να βοηθηθεί ο λόγος του.
Ρωτήστε το αν υπάρχει κάτι που δε του αρέσει ή τον ενοχλεί στο σχολείο. Εννοείται ωστόσο πως δε θα ασκήσετε καμιά πίεση. Ακολουθείτε τη προσωπική του διάθεση. Αν φωνάξει ή πεισμώσει, πείτε του πως θα περιμένετε να μιλήσετε μαζί του και να το ακούσετε όταν καταφέρει να ηρεμήσει. Συγκρίνετε λίγο τη συμπεριφορά του στο σπίτι με τη συμπεριφορά του στο σχολείο. Είναι παρόμοια; Αν ναι, τότε διαφορετικά θα το αντιμετωπίσετε εσείς στο σπίτι και διαφορετικά η δασκάλα του μέσα στη τάξη. Οι κανόνες του σπιτιού από του σχολείου διαφέρουν. Στη περίπτωση όμως που παρουσιάζει τη συγκεκριμένη συμπεριφορά μόνο στο σχολείο, τότε θα πρέπει να διερευνήσετε τι είναι αυτό που την προκαλεί. Μια καλή συνεργασία και με τη δασκάλα του θα βοηθήσει ιδιαίτερα.

Απαντά: Δέσποινα Τραπεζανλίδου, Παιδαγωγός - Ειδικός Προσχολικής Αγωγής

Καλημερα σας

Η κόρη μου ειναι 3,5 χρονων και μολις τελειωσε την πρωτη χρονια της στον παιδικο σταθμό. Ειναι γενικώς πολυ ντροπαλη και δυσκολα ενσωματωνεται στο παιχνιδι με αλλα παιδια οταν δεν τα ξέρει.
Στην γιορτη για το τελος της χρονιάς γνωρισαμε και τις φιλες της με τις οποιες εκανε παρεα στο σχολειο ολη την χρονια (οπως μας ελεγε). Διαπιστωσαμε λοιπον ότι ακολουθουσε τις «φιλες» απο πισω σε οτι εκαναν, χωρις αυτες να τις δινουν ιδιαιτερη σημασια. Φυσικα οι φιλες εδειχναν οτι ειχαν κανει και παρεα εκτος σταθμου (οχι ομως ιδιαιτερη). Η εικονα αυτη μας στεναχωρησε παρολο που η μικρη εδειχνε χαρουμενη. Αξιζει να σημειωθει οτι μια φορα μας ειπε οτι δεν την επαιζαν (δεν ξερω αν ηταν μονο μια) και η μητερα την συμβουλεψε να κανει παρεα με αλλα παιδακια και να προσπαθει να τα «παρασυρει» αυτη σε παιχνιδι. Παρολα αυτα η μικρη συνεχισε να μιλαει για αυτες τις φιλες της.

Ποια η γνωμη σας; Πως πρεπει να χειριστουμε αυτην την κατασταση;

Ευχαριστω

A: Αγαπητή μητέρα,
Από ότι γράφετε, η κόρη σας δεν εκδηλώνει κάποια δυσφορία σχετικά με τις σχέσεις της! Φαίνεται ότι εσείς ανησυχείτε όχι εκείνη!
Οι γονείς συχνά έχουν μια συγκεκριμένη εικόνα για το πώς θα ήθελαν να συμπεριφέρετε το παιδί τους και για το τι κατά την γνώμη τους θα το ευχαριστούσε!
Βέβαια εγώ αναρωτιέμαι: γιατί πέρασε ολόκληρη χρονιά χωρίς να έχετε γνωρίσει τις φίλες της?

Γιατί δεν επιδιώξατε να συναντήσετε έστω μία από αυτές ώστε να διευκολύνετε την κοινωνικότητα του παιδιού σας και το δέσιμο με κάποια παιδάκια?
Αν ωστόσο, προς το παρόν, αυτός είναι ο τρόπος του παιδιού σας και δεν του δημιουργεί κάποια ανησυχία καλύτερα να τον αποδεχθείτε !
Το παιδί μας είναι συχνά αλλιώς από αυτό που φανταζόμαστε και οφείλουμε να θαυμάσουμε και να μην παρεμποδίσουμε τον δικό του τρόπο – όσο τουλάχιστον αυτός δεν του δημιουργεί θέματα!

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

Γεια σας,
Ο γιός μου είναι 3,5 ετών και έχει ξεκινήσει παιδικό σταθμό από τα 2,5. Είναι πολύ χαρούμενος και κοινωνικός και ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε για το σχολείο και ουδέποτε μας ζήτησε.

Πέρσι όταν κάτι τον ενοχλούσε και δεν συμφωνούσε βάραγε.

Φέτος έχει αλλάξει πάρα πολύ και συμμετείχα εγώ πολύ ενεργά σε αυτό σε συνεννόηση με τη δασκάλα του. Έκανα το σύστημα της ανταμοιβής (με αυτοκινητάκια) για κάθε εβδομάδα καλής συμπεριφοράς (δηλαδή χωρίς πολλά χτυπήματα) και πραγματικά έχει αλλάξει σε τεράστιο βαθμό, τόσο που γενικά πλέον δεν ασχολούμαι μαζί του, σχεδόν καθόλου, όταν είμαστε έξω με παρέες ή στους παιδοτόπους ή στην παιδική χαρά.

Ωστόσο, στο σχολείο όταν διεκδικεί ένα παιχνίδι, το αρπάζει ή όταν του αρπάζουν κάτι από τα χέρια τότε βαράει. Νομίζω ότι έχει γίνει το μαύρο πανί της τάξης επειδή δείχνει συμπεριφορά νταή, αν και επαναλαμβάνω ότι έχει βελτιωθεί πάρα, μα πάρα πολύ. Ωστόσο, ακόμα αρπάζει και διεκδικεί με χτύπημα όταν κάποιος δεν του δίνει κάτι. Γενικά είναι ζηλιαρόγατος και θέλει δικό του ότι του γυαλίσει.
Παράλληλα είναι τρυφερός πολύ, μας φιλάει εμάς, τους φίλους, τη δασκάλα του, θέλει να είναι συνεχώς με τους φίλους του, συγκεντρώνεται απόλυτα στις χειροτεχνίες, το διάβασμα και τη ζωγραφική και εξαιρετικά σπάνια θα δημιουργηθούν κάποια μικροπεριστατικά τσακωμών με χτύπημα μπροστά μας.

Με το σχολείο όμως τι να κάνω;

Αρχίσαμε να βλέπουμε τους συμμαθητές του και εκτός σχολικού χώρου και δεν τα πάνε καθόλου άσχημα μαζί, έως και εξαιρετικά καλά. Θέλω να σταματήσω το σύστημα της ανταμοιβής και την καθημερινή καταγραφή της συμπεριφοράς του από τη δασκάλα γιατί, αν και εγώ το ζήτησα, με έχει κουράσει εξαιρετικά και δεν ξέρω εάν τελικά του κάνει καλό. Η δασκάλα του επιμένει να μην σταματήσω γιατί τώρα διαμορφώνονται οι βάσεις για τη σωστή συμπεριφορά και επειδή είναι έντονος χαρακτήρας θα το βρει μπροστά του.

Μου έχει ξεκαθαρίσει ότι συμβαίνουν σε όλα τα παιδιά αυτά αλλά εμένα με ενημερώνει με λεπτομέρειες γιατί δείχνω ενδιαφέρον και προσπαθώ πιο οργανωμένα. Αυτό το κάνω γιατί στις αρχές φέτος με είχε κυριολεκτικά τρομοκρατήσει λέγοντάς μου πόσο απείθαρχος ήταν και έκανε του κεφαλιού του. Τότε όταν την είχα ρωτήσει μου είχε πει ότι πια δεν έχει τόσο θέμα με το χτύπημα αλλά με το ότι, πολλές φορές, δεν ακολουθούσε την ομάδα και έκανε επίτηδες πράγματα για να τσιγκλήσει τους συμμαθητές του και να τον κυνηγήσουν……

Τι να κάνω;

Συνέχεια μηνύματος:
Σχετικά με το αγοράκι 3,5 ετών που σας έγραψα (3 και 4 μηνών για την ακρίβεια) ξέχασα να σας πω ότι δεν φοράει πάνα από το καλοκαίρι (την έκοψε πολύ εύκολα) και μιλάει όχι τέλεια, αλλά αρκετά καλά και μαθαίνει συνεχώς νέες λέξεις και συνεννοείται κανονικά με όλους. Δεν τον χτυπάμε σχεδόν ποτέ (ελάχιστες φορές έχει συμβεί από τον πατέρα του, αλλά σε ελάχιστο βαθμό) και πια εδώ και αρκετούς μήνες έχω περιορίσει τις φωνές ….

Όταν κάνει κάτι εντελώς ανάρμοστο έχει συνέπειες πχ δεν βλέπει την ταινία του στην τηλεόραση, ή δεν πάει βόλτα ή παλαιότερα φεύγαμε από την παιδική χαρά. Του μιλάω ωστόσο, πολύ αυστηρά, όταν βλέπω να χτυπάει και εκεί μου ξεφεύγουν και οι φωνές!

Στο σπίτι ασχολούμαστε όσο το δυνατόν περισσότερο, ιδίως εγώ, με χειροτεχνίες, παιχνίδια με αμαξάκια, παζλ, θεατρικό παιχνίδι με ζωάκια, ζωγραφική, μαγειρική κλπ…Παίζει και μόνος του πολύ ώρα όταν του πώ ότι τώρα η μαμά έχει δουλειά. Όλα αυτά σας τα γράφω για να έχετε μια συνολική εικόνα της συμπεριφοράς του.

A: Αγαπητή μητέρα ,
Πρώτα από όλα διαφωνώ με το σύστημα ανταμοιβής (και τιμωρίας) που εφαρμόσατε με το παιδί. Αυτό το σύστημα δεν διδάσκει στο παιδί τίποτε αλλά του φέρεται σαν να είναι σκυλάκι που το εκπαιδεύουμε!

Βραχύχρονα «πιάνει» , μακρόχρονα όχι - γιατί το παιδί δεν μαθαίνει από τις συνέπειες της πράξης του αλλά λειτουργεί αντανακλαστικά.
Συνέπεια της πράξης του είναι π.χ να φύγετε από την παιδική χαρά όταν χτυπήσει κάποιο παιδάκι και δεν συμμορφώνεται, χωρίς όμως να του βάλετε τις φωνές αλλά ήπια να του πειτε: « φαίνεται ότι δεν μπορείς σήμερα να παίξεις ήσυχα με τα παιδάκια θα δοκιμάσουμε πάλι αύριο».

Ωστόσο, η ζήλεια που αναφέρετε πιθανά να είναι ο αιτιολογικός παράγοντας για μια τέτοια συμπεριφορά. Χρειάζεται όμως να καταλάβουμε από πού έρχεται και αυτό δεν γίνεται από το διαδίκτυο αλλά μπορείτε να απευθυνθείτε σε κάποιον ψυχολόγο για να το συζητήσετε από κοντά ώστε να υπάρχει η δυνατότητα να σας ρωτήσει όλα όσα χρειάζεται. Αυτό το προτείνω κυρίως γιατί φαίνεται ότι σας απασχολεί καιρό το θέμα.

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

Γεια σας, έχω απευθυνθεί και στο παρελθόν σε σας για κάποια θέματα που αφορούσαν την πορεία προς την αυτονόμηση της κόρης μου (πιπίλα, τουαλέτα). Αυτή τη στιγμή με απασχολεί το θέμα της προσαρμογής της στον παιδικό σταθμό.

Η κόρη μου είναι 3,5 χρονών. Είναι μοναχοπαίδι. Πρώτη φορά πήγε στον παιδικό σταθμό το Σεπτέμβριο (3 χρ. και 3 μηνών). Μέχρι τότε η κοινωνική της ζωή ήταν αρκετά περιορισμένη. Η καθημερινότητά της κυλούσε στο σπίτι με εμένα, τη νταντά, τη γιαγιά και λίγους φίλους δικούς μας κάπου κάπου. Παιδική χαρά το πρωί και μία φορά την εβδομάδα συνάντηση με άλλο παιδάκι. Παιδότοπο πήγε για πρώτη φορά μετά τα 2,5 (εγώ και ο μπαμπάς της είχαμε μια αρνητική εικόνα για τους παιδότοπους και προτιμούσαμε πιο φυσικούς χώρους- τώρα καταλαβαίνουμε ότι έχουν ποικίλα οφέλη για τα παιδιά).

Γενικά, και παρόλο που αποφεύγω τις ταμπέλες και τους χαρακτηρισμούς, θα την έλεγε κανείς "ντροπαλό" παιδί. Απίστευτα έξυπνο, χαρούμενο, γελαστό, επικοινωνιακό, ομιλητικό όταν είναι στο οικείο περιβάλλον της. Αλλά "μπλοκάρει" όταν είναι σε ανοίκειο περιβάλλον. Ως μωρό ήθελε χρόνο για να συνηθίσει ένα καινούριο πρόσωπο και δεν πήγαινε σε ξένους. Επίσης φοβόταν εύκολα, ιδίως γύρω στον 1.5 χρόνο (τον παλιατζή, τη μοτοσυκλέτα του γείτονα που έκανε πολύ θόρυβο, κάτι αφρικανικές μάσκες που είχαμε στον τοίχο...). Τα βιβλία ή τα τραγούδια που είχαν κακούς ή κάτι που αντιλαμβανόταν ως κακό (πχ. σε ένα βιβλίο δύο παιδάκια τσακώνονται για το ίδιο παιχνίδι και το σκίζουν) δεν ήθελε να τα ακούει.

Στον παιδικό σταθμό έκλαψε μόνο τις πρώτες 3 μέρες (15' την πρώτη, 10' τη δεύτερη και 5' την τρίτη). Αλλά γυρίζοντας στο σπίτι μιλούσε με ενθουσιασμό για το σχολείο και τη δασκάλα της. Την πρώτη μέρα μάλιστα τραγουδούσε "Πρώτη μέρα στο σχολείο χωρίς τη μαμά!" για 10 λεπτά του λάχιστον. Τις δύο πρώτες εβδομάδες ψιλοέκλαιγε μόνο την ώρα του αποχωρισμού, ώσπου σταμάτησε και αυτό.

Στο σπίτι άρχισε να παίζει καθημερινά "σχολείο" με τα κουκλάκια της. Όλοι οι φίλοι μας που την έβλεπαν έλεγαν "πρέπει να περνάει φανταστικά στο σχολείο".

Μέχρι που ενημερώθηκα από το σχολείο ότι εκεί είναι εντελώς αρνητική και παθητική. Εκτός από δύο φορές στην αρχή που μίλησε στη δασκάλα της, δεν μιλάει καθόλου ούτε στις δασκάλες ούτε στα παιδιά. Μετά τις πρώτες εβδομάδες άρχισε να ανταποκρίνεται κανονικά στις δραστηριότητες, αν και καμιά φορά θέλει να την πάρουν από το χέρι ή να της ξαναπούν κάτι για να το κάνει. Πλέον συμμετέχει σε όλα (γυμναστική, εικαστικά, μουσική...), αλλά σιωπηλά. Στο χρόνο του ελεύθερου παιχνιδιού είναι παθητική. Δεν τρέχει να πάρει παιχνίδια και να παίξει με τα άλλα παιδιά.

Κατά καιρούς η ίδια το θέτει ως θέμα: "Εγώ εκεί γιατί δε μιλάω;" "Τι είμαι; Μωρό είμαι και δε μιλάω;" ή "Πρέπει να αρχίσω να μιλάω".

Όταν μια φορά καλέσαμε μια συμμαθήτριά της σπίτι, της μιλούσε κανονικά, αφήνοντας το άλλο κοριτσάκι άναυδο. Όταν τη ρώτησε ¨γιατί δε μου μιλάς στο σχολείο;", η κόρη μου απάντησε με φυσικότητα "γιατί εκεί είναι οι δασκάλες".

Δε μίλησε ούτε όταν ένα αγοράκι στο σχολείο την έσπρωξε ή τη χτύπησε κάποιες φορές. Όταν τη ρώτησα "τι θα μπορούσες να κάνει για αυτό το πράγμα;", την πρώτη φορά (πριν ένα μήνα) μου είπε "να του μιλήσω και να του πω να μη με σπρώχνει". Προχθές όμως στην ίδια ερώτηση μου απάντησε "να μην κάθομαι ποτέ κοντά του". Όταν συνέχισα: "ωραία, κάτι άλλο που θα μπορούσες να κάνεις;", θύμωσε και είπε "τίποτα άλλο! σταμάτα τώρα, μη μιλάς!".

Οι οδηγίες που έχω από τη σχολική ψυχολόγο είναι να σεβαστώ την επιλογή της, να της δώσω χρόνο, να μην αγχώνομαι, να μην το κάνω θέμα και όταν το θέτει, να το κλείνω λέγοντας "σου έχω εμπιστοσύνη. όταν θελήσεις, θα μιλήσεις". Αλλά είναι δύσκολο να το βιώνεις, ειδικά όταν ξέρεις πόσο έξυπνο και επικοινωνιακό παιδί έχεις και τι χαρά θεού είναι η ζωή μαζί της!

Έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση; Γιατί να εμποδίζεται τόσο πολύ; Εγώ και ο μπαμπάς της είμαστε χαλαροί με αυτό, αλλά θέλω μια επιστημονική γνώμη - δε θέλω να χάσω πολύτιμο χρόνο, αν υπάρχει κάτι να κάνω για να βοηθήσω την κατάσταση. ΄
Ειλικρινά, ως άνθρωπος που του κόστισε πολύ να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και να ξεπεράσει τα δικά του "εμπόδια", δε θα ήθελα το παιδί μου να μην έχει αυτοεκτίμηση και να πνίγει την ενέργειά της στη συστολή και τη ντροπή...

Ευχαριστώ εκ των προτέρων

A: Αγαπητή μητέρα,

Οπωσδήποτε αυτή η αντίδραση της κόρης σας κάτι σημαίνει για τον ψυχισμό της που δεν μπορεί κανείς εξ’ αποστάσεως να καταλάβει.
Είναι αναγκαίο όμως να το διερευνήσετε γιατί οπωσδήποτε μιλά για κάποιο σημαντικό άγχος που το παιδί δεν μπόρεσε να διαχειριστεί .
Θα ήταν πρόχειρο και παρακινδυνευμένο να επιχειρήσω ερμηνείες.

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

Γεια σας, θα ηθελα τη γνωμη σας σχετικα με τη συμπεριφορα του παιδιου μου. Ειναι 3μιση χρονων αγορι, απο τοτε που ηταν 18 μηνων μετακομισαμε σε αλλη χωρα. Μεχρι και πριν λιγους μηνες ηταν αρκετα υπακουος αλλα απο τοτε που ξεκινησε παιδικο σταθμο γυριζει σπιτι και συνεχως γκρινιαζει και επισης εχει επιθετικη συμπεριφορα. Στον παιδικο σταθμο μιλανε γαλλικα δεν γνωριζει την γλωσσα εμεις δεν μιλαμε γαλλικα καθολου. Απο οτι ειδα στο σταθμο τα εχουν αρκετα πειθαρχημενα τα παιδια και δεν ξερω μηπως οφειλεται εκει το γεγονος οτι γυριζει και ειναι αναστατωμενος. Εγω στην αρχη του φωναζα και τον εβαζα στο καρεκλακι ως συνεπεια για αυτα που εκανε αλλα δεν ειδα καμια αλλαγη. Δεν ξερω πως να το χειριστω το θεμα επισης μια αλλη αλλαγη που μπορει να τον πειραζει ειναι οτι τον εβγαλα απο το κρεβατι το δικο μας οπου κοιμοταν ενα χρονο περιπου και πλεον κοιμαται στο δωματιο του. Δεν ξερω αν τον επηρεαζει και η δικη μου συμπεριφορα που ειμαι σε καταθλιψη εδω και μερικους μηνες και δεν μπορω να προσαρμοστω στην χωρα που ειμαστε.Δεν ξερω αν απο ολα αυτα εχετε μια ολοκληρωμενη εικονα του τι συμβαινει και μπορειτε να με βοηθησετε, σας ευχαριστω πολυ.

A: Αγαπητή μητέρα,

Συντρέχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους ο γιός σας εκδηλώνει επιθετικότητα

1ον και ποιο σημαντικό : η δική σας κατάθλιψη – σε αυτή την ηλικία τα παιδιά και οι μητέρες είναι συγκοινωνούντα δοχεία ως προς το συναίσθημα. Η δική σας κατάθλιψη τον βαραίνει και επιπλέον ο τρόπος που εσείς είστε διαθέσιμη για αυτόν είναι αγχογόνος.
Καταλαβαίνω ότι είναι ιδιαίτερα δύσκολο να προσαρμοστείτε στην ξένη χώρα αλλά οφείλετε να κάνετε ότι χρειάζεται για αυτό. Ισως χρειαστείτε επαγγελματική βοηθεια αν δεν τα καταφέρνετε μόνη σας.

2ον: Το γεγονός ότι σας αποχωρίστηκε στον ύπνο σίγουρα τον αγχώνει αλλά δεν έπρεπε εξ’αρχής να τον έχετε πάρει στο κρεβάτι σας. Μην πισωγυρίσετε και το παιδί θα αισθανθεί ασφαλές στο δικό του κρεβάτι με τον καιρό.
3ον: το γεγονός ότι δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τους συνομιλήκους του είναι πολύ στρεσογόνο. Νομίζω ότι χρειάζεται χρόνος σε όλους σας.

 

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

Έχω 2 αγοράκια 2 κ 4 ,5 χρόνων. Φέτος πήγα για πρώτη φορά τον μεγάλο προνηπιο και μαζί πήγα και τον μικρό παιδικό. Στις αρχές είχαμε κλαμματα αλλά σταματησαν νωρίς. Ο μεγάλος όμως εδώ και 3 μηνες εξακολουθεί να έχει την ίδια συμπεριφορά. Δεν συμμετέχει σε τίποτα και δεν μιλάει σε κανέναν. Κάθεται σε μια μεριά όταν το πάω και εκεί τον βρίσκω όταν τον παίρνω.
Είναι γενικά ντροπαλος και πεισματαρης αλλά με παιδιά του περιβάλλοντος μας παίζει και μιλάει κανονικοτατα, όπως επίσης και σε εμάς που ώρες ώρες μας τρελαίνει μ αυτά που λέει.

Με τις δασκάλες έχω μιλήσει αλλα από την πρώτη μέρα που τον είδαν με ρώτησαν αν έχει το παιδί πρόβλημα λόγου. Η παιδιατρος μας το βρίσκει ένα φυσιολογικό παιδι αλλα ντροπαλο.

Θα ήθελα να μου απαντήσετε γιατί έχω απογοητεύτει !
Σας ευχαριστώ πολύ!

A: Aγαπητή μητέρα,
Δεν μου είναι κατανοητό αν το παιδί είχε ξαναφοιτήσει σε παιδικό σταθμό ή αν είναι η πρώτη απομάκρυνσή του από το σπίτι.
Ωστόσο καλώς ανησυχείτε καθώς ο καιρός της προσαρμογής έχει περάσει και το παιδί φαίνεται πως δεν μπορεί να νιώσει καλά στο περιβάλλον του σχολείου.
Δεν έχω άλλα στοιχεία για την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού και τις σχέσεις στην οικογένεια οπότε δεν μπορώ να απαντήσω στο ερώτημά σας αλλά οπωσδήποτε χρειάζεται να το ερευνήσετε γιατί το παιδί μάλλον υποφέρει.

Εξάλλου όσο το αργείτε τόσο πιο δύσκολα θα είναι!

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

Χαίρετε, ονομάζομαι Αναστασία και έχω 2 παιδάκια, 6,5 και 2,5 ετών. Ο μεγάλος πάει στην Α΄δημοτικού και η μικρούλα μου πάει από 18 μηνών σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό.Η μικρή λόγω του ότι ήταν κάτω από 2,5 ετών και δεν έχει κόψει ακόμα την πάνα, δεν μου την έπαιρναν στον κρατικό παιδικό σταθμό. Από τον Σεπτέμβριο όμως του 2013, λόγω δυσχερών οικονομικών συνθηκών θα αναγκαστώ να την σταματήσω από τον ιδιωτικό παιδικό σταθμό και να την στείλω στον κρατικό. Ήδη τα βγάζουμε πέρα με μεγάλη δυσκολία.Το παιδάκι έχει ήδη προσαρμοστεί σε ένα πολύ καλό περιβάλλον, γνωρίζει τις δασκάλες και τον χώρο και γενικά περνάει καλά. Του χρόνου όμως ανησυχώ πολύ για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στην ψυχολογία της η αλλαγή του περιβάλλοντος και πως θα καταφέρει να προσαρμοστεί σε νέο χώρο, με άλλους δασκάλους και με παιδάκια που δεν θα γνωρίζει. Φυσικά ανησυχώ και γιατί για τους κρατικούς σταθμούς δεν έχω ακούσει και τα καλύτερα. Δηλαδή λειτουργούν μόνο ως μονάδες φύλαξης, χωρίς να κάνουν τα παιδάκια κάτι δημιουργικό. Έχω και άσχημη εμπειρία και με το μεγάλο μου παιδάκι, το οποίο πήγαινε σε δημοτικό βροφονηπιακό σταθμό από 2 ως 3,5 ετών και λόγω κακών συνθηκών αναγκάστηκα να το πάω στον ιδωτικό ως τα 5 που πήγε νηπιαγωγείο. Βέβαια του μεγάλου η προσαρμογή ήταν εύκολη γιατί το παιδί πήγε σε καλύτερο περιβάλλον. Τώρα όμως με τη μικρούλα θα συμβεί το αντίθετο.Από το καλοκαίρι βέβαια θα έχω και άλλη εναλλακτική, αφού η μητέρα μου θα βγει στη σύνταξη. Δεν ξέρω τι να κάνω. Να αφήσω το παιδί με τη μητέρα μου μέχρι να πάει νηπιαγωγείο ή να την πάω στον παιδικό για να μην χάσει τη σειρά της? Και αν την πάω στον κρατικό πως μπορώ να προετοιμάσω ένα παιδάκι 3 ετών για την αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος? Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

A: Αγαπητή μητέρα,

Καταρχήν ανησυχείτε πολύ νωρίς για κάτι πολύ μελλοντικό! Αυτό που έχει σημασία είναι να επικεντρωθείτε σε αυτό που συμβαίνει τώρα και να απολαύσετε αυτό το στάδιο της ανάπτυξης του παιδιού σας.

Επειτα, τα παιδιά αγχώνονται με τις αλλαγές κατ’ αναλογία με το άγχος που έχουν για αυτές οι γονείς τους. Ο παιδικός είναι πολύτιμο περιβάλλον για το παιδι και δεν θεωρώ ότι θα ήταν καλό να το σταματήσετε και να το κρατάει η γιαγιά , τουλάχιστον όχι χωρίς να δοκιμάσετε πως θα είναι. Ακόμα και το πιο στοιχειώδες περιβάλλον του σταθμού έχει συνομιλήκους και περισσότερα ερεθίσματα από το σπίτι. Εκτός φυσικά αν είναι ένα αρνητικό περιβάλλον για το παιδί που αυτό εξαρτάται από τις δασκάλες κυρίως. Οπότε ξεκινήστε και βλέπετε!

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

και στον παιδικό μιλάνε αγγλικά και αφρικάνικα.

Η μοναδική επαφή που είχε με παιδάκια πριν, είναι από ένα φιλικό μας ζευγάρι που έχουν ένα γιο 3 μήνες μεγαλύτερο της και δεν αντιμετωπίζαμε κανένα πρόβλημα μαζί του, με την έννοια πως χαιρόταν ιδιαίτερα που έχει ένα φίλο, μοιραζόταν, έπαιζε και γενικότερα συνέχεια ζητούσε να παίξει μαζί του. Οι φίλοι μας αυτοί μιλάνε αγγλικά αλλά ο μικρός δεν μιλάει καθόλου.

Η μικρή έχει αρχίσει και μιλάει κανονικά, δηλαδή σχηματίζει ολόκληρες προτάσεις και εκφράζει πλήρως αυτό που θέλει..

Εμείς της μιλάμε μόνο ελληνικά, αφού θέλουμε να μάθει να τα μιλάει και ελάχιστα αγγλικά και φυσικά καθόλου αφρικάνικα.
Όλα αυτά σας τα είπα μήπως και ακόμα ένας λόγος που δεν της αρέσει ο παιδικός είναι και η γλώσσα.

Και έρχομαι τώρα στο κυρίως θέμα που είναι πως η μικρή κλαίει από το πρωί και δεν θέλει να πάει (λέει συνέχεια «δεν σ’ αρέσει το σχολείο») και κάθε φορά που πάω να την πάρω την βρίσκω αγκαλιά με μια βοηθό που απ’ ότι καταλαβαίνω πρέπει να κάθεται μαζί της αγκαλιά όλη μέρα.

Δεν παίζει καθόλου με τα υπόλοιπά παιδάκια, άρχισε να φοράει όλη μέρα την πιπίλα της-την είχαμε μόνο για τον ύπνο- και μόλις γυρίζει σπίτι αρχίζει η ΓΚΡΙΝΙΑ!!

Αλήθεια σας λέω, όχι επειδή είναι το παιδί μου, δεν είχαμε ακούσει ποτέ το κλάμα της, παρά μόνο όταν αρρώσταινε, δεν γκρίνιαζε ποτέ και για τίποτα και τώρα όλα έχουν αλλάξει!! Με το που με βλέπει στον παιδικό αρχίζει και κλαίει, υποθέτω γιατί νομίζει πως θα ξαναφύγω, και από εκείνη την στιγμή δεν σταματάει να κλαίει, να γκρινιάζει για όλα, να θέλει να φοράει πιπίλα, να την έχω αγκαλιά όλη την ώρα και γενικότερα τίποτα δεν της φτιάχνει την διάθεση- να κάτσουμε να ζωγραφίσουμε, να πάμε βόλτα κ.τ.λ.-. Επίσης στον παιδικό δεν κοιμάται καθόλου , ενώ στο σπίτι κοιμόταν τουλάχιστον 2 ώρες κάθε μεσημέρι.

Ελπίζω να μην σας κούρασα με όλα αυτά, αλλά το πραγματικό μου πρόβλημα είναι μήπως το παιδί προσπαθεί κάτι να μου πει –εννοώ πως κάτι την ενοχλεί ή περνάει άσχημα- και εγώ απλά το αποδίδω στην τεράστια αλλαγή που έχει υποστεί! Έχω αρκετά αποθέματα υπομονής και πραγματικά δεν με πειράζει αυτή η αλλαγή, φτάνει να οφείλεται μόνο στο ό,τι θέλει να αλλάξουν πάλι τα πράγματα και να γίνουν όπως πριν.

Κλείνοντας, θέλω να σας αναφέρω ένα περιστατικό που έγινε έχτες και με ενόχλησε στο σχολείο. Όταν πήγα να την πάρω επειδή έβρεχε τους είχαν μαζεμένους στην αίθουσα και έβλεπαν τηλεόραση- δεν θα σταθώ σε αυτό γιατί και στο σπίτι βλέπει τηλεόραση- και όλα τα παιδάκια κάθονταν κάτω, η μικρή ήταν η πρώτη φορά που δεν ήταν αγκαλιά με την βοηθό, καθόταν κάτω με τους υπολοίπους και απλά από πίσω της καθόταν η βοηθός και όταν με είδε μια από τις δασκάλες- που δεν μου έχει κάνει καθόλου καλή εντύπωση αλλά δεν είναι η βασική δασκάλα της, αναλαμβάνει δηλαδή μετά τις 2 μέχρι τις 5- και άρχισε να της λέει ‘IRENE YOUR MUM IS HERE,IRENE’ η μικρή που δεν με είχε δει και ίσως δεν κατάλαβε τι της έλεγε η δασκάλα ξεσπάει σε κλάματα και τρέχει στην αγκαλιά της βοηθού!

Ελπίζω να σας έδωσα να καταλάβετε πλήρως πως έχει η κατάσταση και οι συμβουλές σας να με βοηθήσουν να κατανοήσω το παιδί μου και τις ανάγκες του και έτσι να το βοηθήσω και εγώ με την σειρά μου να ενταχθεί σε αυτή την μικρή κοινωνία ομαλά.

Σας ευχαριστώ πολύ

A: Αγαπητή μητέρα,

Δεν μας δίνετε αρκετά στοιχεία για την μετοίκησή σας : Πόσο καιρό είστε εκεί? Πόσο χρόνο είχε στη διάθεσή του το παιδί να προσαρμοστεί στην αλλαγή πριν πάει παιδικό?

Είναι μόνο 2 ετών, υπήρχε ανάγκη να την πάτε παιδικό?

Πώς ζείτε εσείς αυτή την μεγάλη αλλαγή στην ζωή σας?

Οι γονείς έχετε προσαρμοστεί ή ζείτε ακόμη το άγχος της δικής σας προσαρμογής?

Προλάβατε να κοινωνικοποιηθείτε εσείς στην τοπική κοινωνία για να μπορεί και το παιδί σας να κοινωνικοποιηθεί?

Όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά για να μπορέσουμε να καταλάβουμε από πού προέρχεται η δυσκολία προσαρμογής του παιδιού στο σταθμό.

Πάντως χρειάζεται να της δώσετε χρόνο . Φροντίστε ακόμη να συναντά κάποιο παιδάκι από τον σταθμό και εκτός σταθμού για να συνδεθεί.

Ζείτε από ότι φαίνεται μια δύσκολη περίοδο και χρειάζεται χρόνος.

Επίσης είναι σημαντικό να της μιλήσετε για αυτό που ζείτε, για ό ,τι και όποιον έχασε από την ζωή της εδώ στην Ελλάδα και να της γνωρίσετε σταδιακά τον κόσμο που ζει.

Τέλος, δώστε χρόνο στον εαυτό σας να προσαρμοστείτε γιατί συχνά το παιδί εκφράζει το άγχος όλης της οικογένειας!

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

απο τοτε δε που ξεκινησε εχει κολλησει πανω μου κ δεν θελει να φευγω απ το σπιτι ενω γκρινιαζει συνεχως για ασημαντους λογους. μας εχει κουρασει κ δεν ξερουμε πως να το χειριστουμε..

A: Η αντίδραση της μικρούλας σας είναι απολύτως φυσιολογική καθώς ξαφνικά άλλαξε η καθημερινότητά της. Μπήκε σ'ένα νέο περιβάλλον και είναι δύσκολο να διαχειριστεί τα συναισθήματα που της δημιουργούνται. Θα πρέπει να τη βοηθήσετε ως προς αυτό. Συζητήστε μαζί της, ρωτήστε τη τί είναι αυτό που δε της αρέσει.Εξηγήστε της πως τη καταλαβαίνετε και πως είναι λογικό να αισθάνεται έτσι, αλλά μεγαλώνει, και όταν μεγαλώνουμε κάνουμε καινούρια πράγματα που μπορεί να μη μας αρέσουν στην αρχή και να μας δυσκολεύουν μα σιγά σιγά μαθαίνουμε και οι άλλοι μας θαυμάζουν. Έτσι θαυμάζετε και 'σεις εκείνη που μεγάλωσε και μπορεί να πηγαίνει πλέον σχολείο. Επινοείστε αν είναι δυνατόν μια δική σας ευχάριστη εμπειρία από τον νηπιαγωγείο που πηγαίνατε. Ενθαρρύνετε τη. Μη τη μαλώνετε για τη γκρίνια της και προσπαθήστε όσο είστε μαζί της να περνάτε έναν ευχάριστο και δημιουργικό χρόνο. Δοκιμάστε να φτιάξετε κάτι μαζί για να το δώσει στη δασκάλα της την άλλη μέρα! Της λείπετε και γι'αυτό ακριβώς προσκολλάται επάνω σας από τότε που ξεκίνησε τον παιδικό. Οπλιστείτε με καλή διάθεση και με το καιρό θα καταφέρει να την αποκτήσει και η μικρή σας.

Απαντά: Δέσποινα Τραπεζανλίδου, Παιδαγωγός - Ειδικός Προσχολικής Αγωγής

Καλησπέρα, έχω ένα κοριτσάκι 2,5 ετών είναι η δεύτερη χρονιά που πηγαίνει σχολείο και από ότι μου λέει η δασκάλα της είναι πολύ δραστήρια, κοινωνική και την ακολουθούν τα υπόλοιπα παιδάκια σε ότι κάνει. Σήμερα όμως, μου είπε η δασκάλα της ότι μιλούσε άσχημα, έσπρωχνε και έδιωχνε από κοντά της μια συμμαθήτρια της συνομήλικη, που ξεκίνησε φέτος στον παιδικό σταθμό είναι κλειστό παιδάκι και δείχνει αδυναμία στη μικρή μου.

Με στεναχώρησε ιδιαίτερα το γεγονός και είναι η πρώτη φορά που φέρεται με τέτοιο τρόπο σε άλλο παιδάκι, φοβάμαι μήπως το επαναλάβει γιατί δεν δείχνει να κατάλαβε ότι αυτή της η συμπεριφορά ήταν άσχημη και είχε ως συνέπεια να στεναχωρήσει τη συμμαθήτρια της, η οποία ενώ προσπαθούσε να κερδίσει το ενδιαφέρον της αποκόμιζε απόρριψη με αποτέλεσμα να την πάρουν τα κλάματα.

Τί μπορώ να κάνω ώστε να μην επαναληφθεί παρόμοια συμπεριφορά από μέρους της;

Ευχαριστώ

Α: Αγαπητή μητέρα ,

Δεν χρειάζεται να βγάζετε τέτοια συμπεράσματα και να κάνετε τέτοιες συνδέσεις μελλοντικές . Το παιδί σας είναι φυσικό να μην έχει μόνο μια συμπεριφορά και μια αντίδραση απέναντι στους άλλους. Πριν προτρέξουμε να επιπλήξουμε ή να κρίνουμε χρειάζεται να σκύψουμε πάνω από το παιδί μας για να καταλάβουμε, να κατανοήσουμε τι του συνέβηκε, τι ένιωσε και γιατί. Ενδεχομένως και να μην μπορέσουμε να καταλάβουμε αλλά τότε απλά θα της πουμε ήσυχα ότι δεν επιτρέπεται να χτυπάμε κανέναν, και θα την αφήσουμε ήσυχη.

Δεν πρέπει να απαιτούμε από τα παιδιά μας να είναι μόνο σωστά και καλά παιδιά αλλά να προσπαθούμε να τα καταλάβουμε. Αν πάλι, η συμπεριφορά αυτή επαναλαμβάνεται τότε φυσικά και θα μας απασχολήσει ιδιαίτερα.

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

Γειά σας, η κόρη μου είναι 3 ετών και 8 ημερών. Είναι ένα πολύ ζωηρό παιδί γενικά και επίσης πολύ επιθετικό. Πέρυσι στον παιδικό χτυπούσε συνέχεια τα παιδάκια, ειδικά τα μικρότερα. Οι δασκάλες δεν μπόρεσαν να τη βάλουν σε μία τάξη. Είμαι αρκετά αυστηρή μαμά και προσπαθώ με το λόγο και με τιμωρίες να την οριοθετήσω αλλά δυσκολεύομαι πολλές φορές και μπορεί να της ρίξω και καμμία αν με φτάσει στα όρια.

Η μικρή μου μιλάει από πολύ μικρή καθαρά και συνεννοείσαι (αν δεν έλεγε και συνέχεια ψέματα). Τώρα που ξεκινήσαμε τον παιδικό, συνέχισε τα ίδια. Η δασκάλα όμως αυτή, κατάφερε και την έβαλε σε μία τάξη, αν και κατά την άποψη μου με το να της ουρλιάζει, ναι μεν έστρωσε λίγο αλλά ίσως από φόβο. Τις πρώτες ημέρες καθόμουν έξω από τον παιδικό και την άκουσα που της ούρλιαζε επειδή της ξαναζήτησε να πάει τουαλέτα, ενώ είχε πάει πριν λίγα λεπτά. Με αποτέλεσμα να βάλει τα κλάμματα. Επειδή κόψαμε την πάνα το καλοκαίρι κανα μήνα πριν ξεκινήσει έκανε τα κακά στο γιογιό, αλλά μπορεί να πήγαινε και 3 - 4 φορές χωρίς να κάνει κάτι, γιατί προφανώς να είχε αέρια και να νόμιζε οτι ήταν κακά. Την έπιασα το μεσημέρι τη δασκάλα και της είπα ότι η μικρή ακόμα δεν μπορεί να καταλάβει πότε της έρχονται τα κακά και να μην νομίζει ότι την κοροϊδεύει. Και ότι με τις φωνές δεν θα βγάλει άκρη με τη μικρή. Αυτό έγινε μέσα Σεπτεμβρίου. Τώρα έχει εδώ και λίγες μέρες που άρχισε να τα κάνει πάνω της και στο σχολείο αλλά και στο σπίτι εκεί που είχαμε σταματήσει την μεσημεριανή πάνα, 3 φορές τα έκανε πάνω της, ενώ της λέω κάθε φορά ότι δεν φοράει πάνα για να μην ξεχαστεί, αλλά αυτή σηκώθηκε πήγε στο κρεβάτι της και κατούρησε. Όταν τη ρωτάω γιατί; μου λέει δεν πρόλαβα. Και στο σχολείο, ότι λόγω της τιμωρίας που την έβαλε η δασκάλα, δεν πρόλαβε.

Δεν ξέρω αν φταίει που λείπει πολλές ώρες ο μπαμπάς της και μάλιστα την περασμένη εβδομάδα έλειπε ταξίδι και ρωτούσε πότε θα πάμε στην Αθήνα του μπαμπά. Επειδή πέρυσι τον Νοέμβριο είμασταν με τη μικρή 6 μήνες Θεσσαλονίκη λόγω δουλειάς και ο μπαμπάς της Αθήνα. Τώρα που ήρθαμε εδώ, λείπει πολλές ώρες και έφυγε και ταξίδι, αφού τον ρωτούσε μετά που είναι το σπίτι σου; θα φύγεις ξανά;

Τι να πω, να αντιδράει γι' αυτό έτσι;

Και όταν τυχαίνει και έρχεται νωρίς του λέει ότι χτύπησε παιδάκι και σήμερα, ότι έκανε τσίσα και κακά πάνω της και στο σχολείο και στο σπίτι. Του είπα να μην αντιδράσει, μήπως και σταματήσει να τραβάει την προσοχή με αυτό.

Επίσης την προηγούμενη εβδομάδα, καθώς την έκανα μπάνιο και της έλεγα τώρα θα πλύνουμε το πιπί μας και τον κολαρίκο, γυρνάει και μου λέει ... και μετά βάζουμε την τσουτσού στον κολ... μας. Εκεί έπαθα σοκ και την ρώτησα ποιός της τα είπε αυτά και μου λέει η φίλη της από το σχολείο. Αλλά την ρώτησα λίγο με αυστηρό τρόπο και μετά που προσπάθησα να την ψαρέψω να μου πει κι άλλα δεν το ανέφερε ξανά.

Εκτός απο το σχολείο, δεν την έχω αφήσει ποτέ μόνη. Ούτε καν σε συγγενείς, τηλεόραση βλέπει μόνο Ντόρα κτλ. Μίλησα με τη δασκάλα της αλλά εκείνη παραξενεύτηκε γιατί το κοριτσάκι εκείνο φαίνεται ήσυχο. Και εκείνες τις μέρες έτυχε να είναι και λίγο κόκκινος ο κολαράκος της και αναστατώθηκα ακόμα πιό πολύ. Ο άντρας μου έλειπε και σε ταξίδι και φρίκαρα.

Συγνώμη που σας γράφω τόσα πολλά αλλά ανυσηχώ για την συμπεριφορά της. Τι μπορεί να συμβαίνει;

Ευχαριστώ εκ των προτέρων

Αρετή.

A: Αγαπητή μητέρα,

Τα όσα μας γράφετε είναι αρκετά ανησυχητικά. Ένα παιδί που φέρεται επιθετικά σίγουρα δέχεται επιθετικότητα, κάτι που και σεις το δηλώνετε.

Οι δυσκολίες με την ενούρηση και την εγκόπρηση συχνά δείχνουν κάποιο έντονο άγχος που βιώνει το παιδί. Η αγωνία σας για πιθανή σεξουαλική κακοποίηση κάνει την υπόθεση πιο περίπλοκη. Οι περιορισμένες δυνατότητες της επικοινωνίας μας δεν μας επιτρέπουν να αναλύσουμε αυτά τα θέματα όπως χρειάζεται. Θα σας σύστηνα να επισκεφθείτε κάποιον ειδικό για να διαπιστωθεί από πού προέρχεται το άγχος του παιδιού.

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

Ως προς το άλλο πρόβλημα που έλεγα αφορά στην προσαρμογή του μικρού στον παιδικό σταθμό. Είναι 34 μηνών σήμερα, αρχίσαμε προσαρμογή από μέσα Σεπτεμβρίου, αλλά δεν έχει γίνει εφικτό να μένει με ευχαρίστηση μόνος του. Ξεκαθαρίζω ότι ο Παιδικός Σταθμός είναι ό,τι καλύτερο για το παιδί, (γνωρίζουμε καλά τους εκπαιδευτές και τα αποτελέσματα τους, από άλλες οικείες περιπτώσεις,) καθώς επίσης οτι είναι της άποψης ότι οι γονείς, όποιος από τους δύο, πρέπει αρχικά να βρίσκονται στο Σταθμό - αλλά σε άλλο χώρο από εκεί που παίζουν τα παιδιά, προκειμένου αυτά να προσαρμοστούν ομαλά και χωρίς δράματα... Το ίδιο κάναμε κι εμείς, το παιδί έπαιζε, αλλά συχνά πυκνά ερχόταν να επιβεβαιώσει την παρουσία μας ή μας έλεγε "πάμε τώρα να φύγουμε, πάμε σπίτι μας"κτλ. Σύμφωνα με το πρόγραμμα μετά από περίπου 1-2 εβδομάδες έπρεπε να αρχίσουμε να φεύγουμε για λίγη ώρα και να επιστρέφουμε αργότερα, κάτι το οποίο ο γιος μας δεν το δεχόταν και έκλαιγε. Δεν είναι μόνα αυτή η συμπεριφορά, που εξάλλου για κάποιο διάστημα την είχαν και άλλα παιδιά, είναι κυρίως το ότι δεν είχε σταδιακά βελτίωση, δεν ήθελε προς το τέλος να φεύγουμε από δίπλα του, ενώ έβγαζε και μεγάλο θυμό, κάτι το οποίο δε συνήθιζε. Οι εκπαιδευτές, μας είπαν ότι είναι ακόμη μικρός, και όχι έτοιμος για να φύγει από το σπίτι. ίσως εξάλλου, ο χώρος - δωμάτια με παιχνίδια, άλλα παιδιά και παιδαγωγοί, του θύμιζαν το χώρο στον οποίο έζησε τους πρώτους 20 μήνες της ζωής του. Μας πρότειναν λοιπόν να σταματήσουμε το καθημερινό και συνεχές ωράριο για κάποιους μήνες, μέχρι να ωριμάσει λίγο... Στο διάστημα αυτό, για να μη νοιώσει ήττα και να μη χαθεί από τα άλλα παιδιά θα πηγαίνουμε 2-3 φορές την εβδομάδα, απο λίγη ώρα ίσα -ίσα για να παίζει, χωρίς προγράμματα και υποχρεώσεις. Αυτό και κάνουμε απο χθες, αν και προβληματιστήκαμε πολύ στην αρχή.

Δύο ημέρες που δεν έχουμε πάει στο σταθμό, τον αναφέρουμε αλλά όταν, για άλλο λόγο, περνάμε από την περιοχή που βρίσκεται μας λέει "δε θέλω να πάω στον π. σ" αν και όταν περνάμε απ έξω χαιρετάει

Επίσης, λεκτικά, δε θέλει να πάει ούτε σε ένα πρόγραμμα μουσικοκινητικής μια φορά την εβδομάδα, αν και όταν πάμε τη μισή ώρα που ξεχνιέται περνάει καλά...

Συνήθως όταν αρνείται και τον ρωτάμε λέει "θέλω να είμαι συνεχώς με τη μαμά" ή "να είμαστε σπίτι μας να παίζουμε"
Η αλήθεια είναι ότι λόγω πολύ ευνοϊκών, επαγγελματικώς συνθηκών είμαστε συνεχώς μαζί του, παίζουμε, τραγουδάμε, κάνουμε βόλτες, περνάμε πολύ ωραία.

A: Αγαπητή μητέρα,

Ο γιός σας προφανώς ζει το «άγχος αποχωρισμού» πιο έντονα από τα άλλα παιδιά , είναι αναμενόμενο λόγω του τραυματικού αποχωρισμού που έχει βιώσει από την βιολογική του μητέρα.
Εχει μεγάλη σημασία να το λαμβάνεται υπόψη σας αυτό όχι για να μην τον αποχωρίζεστε αλλά αντιθέτως για να του εμφυσήσετε την εμπιστοσύνη και την σιγουριά ότι μπορεί να σας αποχωρίζεται χωρίς να σας χάνει. Αυτό θα επιτευχθεί με το να αντέξετε την δυσκολία του και τα κλάματά του την στιγμή του αποχωρισμού στον σταθμό , να τον φιλήσετε , να τον αποχαιρετίσετε , να του γυρίσετε την πλάτη και να φύγετε!

Ο Αγγελος έχει να μάθει «επανορθωτικά» τους αποχωρισμούς και αυτό δεν θα συμβεί όσο είναι προσκολλημένος επάνω σας.

Η υιοθεσία είναι μια υπέροχη πράξη ζωής χρειάζεται ωστόσο να είστε ενήμεροι κάποιων ιδιαιτεροτήτων.

απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

του ειπα οτι τον αγαπω οτι η μαμα πρεπει να παει στη δουλεια της και αυτος στη δικη του, τον φιλησα και βγηκα απο την ταξη (γιατι εχουμε το κακο συνηθειο εμεις οι μαμαδες να μπαινουμε και μεσα). Μαζι μου ειχαν μπει και πολλες αλλες, αλλα μονο εγω βγηκα, ολες οι αλλες ηταν μεσα και μιλουσαν η επαιζαν με τα παιδια τους, και φυσικα ο δικος μου πλανταξε στο κλαμα, ητανε που ητανε εβλεπε και ολες τις αλλες να μην φευγουν και μουγκριζε. Η ερωτηση μου ειναι τι κανω εγω; Μηπως να καθομαι και εγω μεσα; Αλλα αισθανομαι οτι δεν ειναι σωστο,απο την αλλη δεν μπορω να τον αφηνω να κλαιει επειδη βλεπει τις αλλες μαμαδες. Τι κανω λοιπον;

Α: Αγαπητή φίλη, νομίζω οτι η στάση σου είναι σωστή και το πρόβλημα δημιουργείται από τη διεύθυνση του παιδικού σταθμού που δεν έχει σταθερή πολιτική πάνω στο ζήτημα. Εφόσον δουλεύεις και δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά, το παιδί σου σιγά-σιγά θα το αποδεχτεί. Μην έχεις λοιπόν ενοχές. Να μιλήσεις στη διοίκηση του παιδικού σταθμού και στο παιδί σου...

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

απλά κάθεται και παρατηρεί (πάντα με την πιπίλα της) και είναι πάντα δίπλα από μία δασκάλα. Στον ίδιο χώρο όταν πηγαίναμε παλαιότερα μαζί και είμασταν παρόντες, έφευγε μόνη της και πήγαινε να παίξει, χαμογελούσε και μιλούσε στα άλλα παιδάκια. Τώρα δείχνει δυστυχισμένη ενώ μόλις πάω να την πάρω και φτάνουμε στο σπίτι όλα μια χαρά. Οι κοπέλες μου είπαν ότι φταίει ότι συναναστρεφόταν μόνο με μεγάλους και θα συνηθίσει.

Πόσο καιρό μπορεί να πάρει αυτό??? Κι αν δεν συνηθίσει και μείνει απομονωμένη?

Περιμένω απάντησή σας. Ευχαριστώ εκ των προτέρων

A: Αγαπητή Γιούλη, το κοριτσάκι σου χρειάζεται χρόνο για να συνηθίσει και να προσαρμοστεί. Μόλις νιώσει ασφαλής θα ενταχθεί σε όλα. Αυτές οι αλλαγές περιβάλλοντος και συνηθειών δεν είναι εύκολες για κανένα παιδί και δεν χρειάζεται να αγχωνόμαστε. Περισσότερο απ' όλα είναι δύσκολο για το παιδί, όταν εμείς οι γονείς ανησυχούμε για τις εμπειρίες τους...
Υπομονή.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Ο γιός μου είναι 4 ετών, μοναχοπαίδι και πάμε πρώτη χρονιά στον παιδικό. Ξεκινήσαμε από το Σεπτέμβριο και μέχρι και αυτή τη στιγμή δεν έχει προσαρμοστεί. Κάθε πρωϊ έχουμε κλάματα, δεν θέλει να πάει. Υπάρχουν μέρες που μπορεί να κλαίει συνέχεια έως την ώρα που θα τον πάρει ο μπαμπάς μας 13:30 περίπου. Μετά είναι το χαρούμενο ευδιάθετο παιδί που ξέρω.

Εκεί, όπως λέει η δασκάλα, δε θέλει να συμμετέχει στις δραστηριότητες, δεν παίζει με τα άλλα παιδάκια και όλο κλαίει ζητώντας να πάει ο μπαμπάς του να τον πάρει. Τις τελευταίες 2 εβδομάδες περίπου έχουμε μπορώ να πω μία αμυδρή βελτίωση, καθώς μιλάει στο σπίτι περισσότερο για το σχολείο, για τα παιδάκια και μου λέει η διευθύντρια ότι μπορεί να κλαίει μισή με μία ώρα, αλλά μετά συμμετέχει και παίζει με τα παιδάκια. Η δασκάλα μας λέει ότι δεν έχει συναντήσει παρόμοια περίπτωση και ό,τι ήταν να κάνει για να βοηθήσει το έχει κάνει με τα ακριβή της λόγια να είναι «σηκώνω τα χέρια ψηλά». Χθες μας είπε ότι καλό θα ήταν να πάμε σε παιδοψυχολόγο για να μας πει πώς πρέπει να προσεγγίσουμε το θέμα και ότι το παιδί είναι μεν πανέξυπνο, αλλά "συναισθηματικά ανώριμο". Δεν μου αρέσουν καθόλου οι "¨ταμπέλες", αλλά από την άλλη δεν ξέρω τι να κάνω και πώς να προχωρήσω. Θέλω όσο τίποτε άλλο να βοηθήσω το παιδί μου να μην βιώνει αυτό το μεγάλο άγχος κάθε μέρα.

Από τη δική σας πείρα πώς πιστεύετε ότι πρέπει να κινηθούμε, ώστε να βοηθήσουμε το παιδί μας;;;;;

Σας παρακαλώ πολύ όταν βρείτε χρόνο δώστε μου μία απάντηση.

Με εκτίμηση,
Νικολέτα

Α: Αγαπητή Νικολέτα, όλα τα παιδιά περνάνε περίοδο προσαρμογής. Η αλήθεια είναι οτι ο μικρός το βίωσε ίσως λίγο πιο "τραγικά". Τώρα όμως που πέρασε όλη αυτή τη δυσκολία έχει σίγουρα επωφεληθεί από αυτό, καθώς ο αποχωρισμός κάθε είδους είναι κάτι που θα αντιμετωπίσει στη ζωή του. Να είστε σταθεροί στο να πηγαίνει στο σταθμό, χωρίς να δείχνετε τη στενοχώρια ή τις "ενοχές" σας στο παιδί. Ας φύγει η προσοχή όλων από το πόσο δύσκολη ήταν αυτή η προσαρμογή. Αντιμετωπείστε τον φυσιολογικά με κατανόηση, αλλά χωρίς υπερβολές. Ακόμα κι αν είναι συναισθηματικά ανώριμο το παιδί, ο μόνος τρόπος να ωριμάσει, είναι με το να μάθει να αντιμετωπίζει την πραγματικότητα. Άλλωστε καλύτερα που το περνάει τώρα, παρά στο σχολείο.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Καλημέρα σας. Είμαι μητέρα ενός κοριτσιού ηλικίας 5 χρονων (πάει στο νηπειο). Το κοριτσάκι μου κάθε άλλο παρά επιθετικό είναι και αυτό ήταν και το ανχος μου ως γονιός πέρσι όταν για πρώτη φορά πήγε στο προνήπειο, μην βρέθει δηλ. κανένα παιδι και το βαράει και πως θα γίνει να αμυνθει το δικό μου το παιδί, ευτυχώς όμως τα πράγματα την περσινή χρονιά πήγαν πάρα πολυ καλά!!!!!!

Φέτος λοιπόν και ενώ είμουν πολύ σύγουρη οτι αφου πέρσι, πρώτη χρονιά στο σχολείο, πήγαν όλα καλά, φέτος θα είναι ακόμα καλήτερα διαψευτήκα πανηγυρικά !!!!! Έρχεται μια μέρα το κοριτσάκι μου και μου λέει ότι ένα αγοράκι απο το προνήπιο την βαράει, η απάντηση η δικιά μου ήταν: παιδί μου πρέπει να τα βγάλεις πέρα μόνη σου, αφού είναι και μικρότερο να του εξιγήσεις ότι δεν είναι σωστη αυτή η συμπεριφορά αν δεν μπορεί να το καταλαβει πες το και στις δασκάλες σου και τέλος πάντον δεν έδωσα και ιδιέτερη σημασια εφόσον δεν μου είχαν αναφέρει και οι δασκάλες κάτι σκέφτηκα οτι ειναι κάτι ελενχόμενο.

Μέτα απο λίγες μερες πάω το παιδί στο σχολείο και με πιάνει μια μητέρα την οποία δεν την ήξερα κιολας, μου λέει πιανου παιδιου είναι ξεκινώντας:

Τι μας έχετε κάνει το παιδί μου έχει χάσει τον ύπνο του με την κόρη σας ΄λέει το όνομα της στον ύπνο του, όπου και να πάμε μιλάει για την κόρη σας, θέλει μια φωτογραφεία της να την εχει να την βλέπει!!!!

Εγώ της λέω ότι το παίδι μου, μου εχει πει ότι το παιδι της την χτυπάει και μου απάντάει :
ναι το ξέρω, αλλά το κάνει γιατί είναι ερωτευμένο και χτυπάει μάλιστα και όποιο παιδι κάθετε δίπλα στη κόρη σας γιατί δεν θέλει να κάνει με κανενα άλλο παιδι παρεα η κόρη σας, ζηλευει το παιδι μου, μάλιστα έχει σε λίγες μέρες τη γιορτη του και δεν θέλει να καλεσει κανενα άλλο παιδι παρα μονο την κόρη σας.Ο πατέρας του του λέει ,μην σε νιαζει αγορι μου θα μεγαλώσεις και θα σε κυνηγαει απο πισω και ο μικρος απαντάει :τότε θα έχει πετάξει το πουλί. Είναι πολύ ερωτιαρης σαν τον πατερα του και ο πατέρας του έτσι στα 11χρονια του είχε ερωτευτει την μάνα ενος συμαθητη του. Και πραγμάτικα η κόρη σας ειναι τόσο όμορφη και δεν σας παιράζει που θα συμπεθεριάσουμε κ.λ.π.........Δεν θυμαμαι και εγω τι άλλο άκουσα !!!!!!!

Αυτο που έκανα εγω ήταν να εξιγησει στο παιδάκι της ότι όσο έχει αυτη τη συμπεριφορα απεναντι στη κορη μου ειναι φυσιολογικο να μην θελει το κοριτσακι να παιξει μαζι του και καλο ειναι να μην δινουμε σε όλα τα υπολοιπα τοσο μεγαλη βαση εμεις οι μεγαλητεροι γιατι ειναι πολυ μικρα ακομα.

Η κυρια όμως δεν σταματησε εκει ,όταν πήγαμε να πάρουμε το μεσημερι τα παιδια απο το σχολειο αρχησε ,για σου συμπεθερα, μόλις βγήκαν τα παιδια απο τη τάξη, αγόρι μου ζήτα συγνώμη για τη συμπεριφορα σου απο το κοριτσακι, κοριτσακι μου (γυρναει και λεει στο παιδι μου) το κάνει γιατι σε αγαπαει, το παιδι μου γυρναει και της λεει δεν τον θέλω με βαράει, γυρναει και λεει στο παιδι εμεις καποια στιγμη θα σε κανουμε νυφη και θα σε πάρουμε στο μερος απο οπου καταγονται, παθαίνει μια φρικη το παιδι μου και μαθαίνω ότι εκεινη την ημερα και το είχε δαγκώσει το παιδι μου και του είχε τραβήξει τα μαλλια μαλιστα σε στιγμες που η κόρη μου δεν το περίμενε κιόλας !!!

Απο εκεί και πέρα εγώ πήγα στις δασκάλες να ρωτησω τι συμβαίνει ακριβως οι οποίες μου είπαν ότι πραγματικά συμβαίνει κάποιες φορες αυτό αλλά το ελεγχουν. Εγώ όμως επειδή διαπιστωσα ότι η εμμονη του παιδιου έχει προελθει απο έμμονες που έχουν οι γόνεις ζήτησα απο τις δασκάλες όσο το παίδι μου είναι στο σχόλειο και αυτό το παιδί έχει αυτή τη συμεριφορά απενάντι του, να το κρατανε μαρια απο το δικο μου το παιδι. Το ίδιο ακριβώς ειπα στη μάνα του παιδιου (όταν ηρθε να μου ζητησει πάλι συγνώμη εκ'μερους του γιου της που είχε χτυπησει την προηγουμενη μερα την κόρη μου) ότι δηλ.εχω ενημερώσει και τις δασκάλες οτι όσο ο γιός της έχει αυτη τη συμπεριφορα στη κόρη μου να τον κρατανε με όποιον τρόπο μπορουν μακριά της γιάτι μετα απο εκει και πέρα δεν ξέρω πραγματικά πια θα είναι η δικιά μου συμπεριφορα. Δεν ξέρω πραγματικα στη συγκεκριμένη περιπτωση τι είναι το πιο σωστο γι αυτό και σας γράφω, για να ακουσω και την γνωμη καποιου ειδικου και να τελειωνει οσο γινεται πιο ανώδινα αυτη η ιστορια και για το δικο μου το παιδι αλλα και για το αλλο το παιδακι. Σας ευχαριστω πολυ !!!!

Α: Αγαπητή φίλη, η περίπτωσή σας πραγματικά είναι σπάνια και κάπως περίεργη. Η καλύτερη λύση είναι να απομακρύνετε τα παιδιά γιατί οι γονείς του άλλου παιδιού συμπεριφέρονται παράξενα. Αν οι δασκάλες δεν καταφέρουν να ελέγξουν το πρόβλημα, αλλάξτε σταθμό.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Προτιμάει όταν τα αλλα παιδια παίζουν η ίδια να ζωγραφίζει. Επίσης κατά καιρούς αναφέρεται σε παιδιά με τα οποία η ίδια θέλει να παίξει όμως εκείνα δε θέλουν να πάιξουν μαζί της (αγόρια κατά κύριο ρόλο). Η νηπιαγωγός μας έχει πει ότι η συμπεριφορά της στο σχολέιο είναι πολυ καλη και φυσιολογική.Εμας μας προβληματιζει το γεγονός ότι δενπαιζει με τους συμμαθητές της.

Α:Αγαπητή Δέσποινα, πολλά παιδιά δυσκολεύονται να ενταχθούν σε μια ομάδα, ειδικά αν είναι η πρώτη φορά που το επιχειρούν. Αν η μικρή είναι μοναχοπαίδι, ίσως δεν έχει συνηθίσει να αγωνίζεται για να κερδίσει την προσοχή, την οποία την είχε δεδομένη. Παρόλο που οι δασκάλες λένε οτι δεν υπάρχει πρόβλημα, προσπάθησε να συζητήσεις περισσότερο με το παιδί για να καταλάβεις τί την δυσκολεύει και κατά πόσο η αρνητική αντίδραση των παιδιών την ενοχλεί. Ζήτησε τη βοήθεια των νηπιαγωγών ώστε να παίζει με κάποια παιδιά που θέλει και την θέλουν. Πάντως, μην ανησυχείς. Η μικρή θα το λύσει αυτό το ζήτημα με τον καιρό. Όλα τα παιδιά εντάσσονται με τον δικό τους τρόπο και ρυθμό.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Καλημέρα σας. Έχω ένα κοριτσάκι 34μηνών που ξεκίνησε τον Οκτώβρη σε δημοτικό παιδικό σταθμό. Η προσαρμογή μας πήρε σχεδον 1μήνα. Δουλευούμε και οι 2 γονείς πολύ. Δυστυχώς του συζύγου μου το πρόγραμμα είναι πολύ ακατάστατο καθ' ότι είναι ναυτικός, κατά συνέπεια και το δικό της για να μπορεί να τον βλέπει λιγάκι. Αν και γλυκό παιδί είναι γενικός πολύ γκρινιάρα, απαιτητική, χαδιάρα και με 1 πιπίλα στο στόμα. Από το σταθμό την παίρνουν πότε οι γονείς μου και πότε του συζύγου μου αλλά όλοι την έχουν σαν βασίλισσα, ασχολούνται μόνο μαζί της όταν την κρατούν(γι' αυτό και την στείλαμε στο σταθμό μήπως ανεξαρτοποιηθεί).

Παρόλο που την αγαπώ τρελά προσπαθώ να κρατώ ισορροποίες κάτι που δεν είναι πάντα εύκολο.

Πλέον δεν θέλει να πηγαίνει στο σταθμό ενώ δεν έχει γίνει τίποτα κακό. Με το που φεύγω κλαίει συνεχώς, δεν θέλει να παίξει με τ άλλα παιδιά αλλά θέλει 1 δασκάλα αποκλειστικά για εκείνη, μόλις γίνει αυτό ηρεμεί. Μου δήλωσαν λοιπόν οτι το παιδί δεν είναι έτοιμο ακόμα, ότι πρέπει να της μειώσουμε το ωράρειο ξανά και ότι πρέπει να κόψει σιγά, σιγά την πιπίλα (που έχει μόνο στο σπίτι).

Πώς μπορώ σας παρακαλώ να το κάνω αυτο και πώς μπορώ να την εντάξω στην συμπεριφόρα των συνομηλίκων της; Με το να της μειώσουν το ωράρειο δεν νομίζεται ότι γυρίζει στην αρχή και χάνεται κάθε προσπάθεια;

Ευχαριστώ για το χρόνο σας.

Α: Αγαπητή Βάλια, νομίζω οτι το ωράριο του σταθμού δεν πρέπει να μειωθεί γιατί αυτό δεν θα βοηθήσει το παιδί να προσαρμοστεί και να ωριμάσει. Οι παιδαγωγοί προφανώς δυσκολεύονται, θα πρέπει όμως να συνεργαστούν μαζί σας για να βρείτε μια λύση. Νομίζω οτι το πρόβλημα είναι αυτό που γίνεται στο σπίτι και όχι στον παιδικό. Επειδή ίσως έχετε ενοχές που δουλεύετε πολύ, δεν βάζετε όρια στην μικρή. Πρέπει να κατευθύνετε τους γονείς σας να σταματήσουν να της συμπεριφέρονται σαν να είναι βασίλισσα για να μην μετατραπεί το παιδί σε "δυνάστης" όλων σας. Καλή δύναμη.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Καλημέρα σας, έχω μια κόρη 3 χρονών (μοναχοπαίδι) πηγαίνει παιδικό σταθμό και γενικά δεν είχα φοβερά προβλήματα με τη συμπεριφορά της και με την προσαρμογή της στο σχολείο. Είναι πανέξυπνη και πολύ κοινωνική αλλά για κορίτσι θα έλεγα ότι είναι ζωηρούλα και πεισματάρα. Εδώ και λίγες μέρες έχω παρατηρήσει (χωρίς να έχει γίνει καμία αλλαγή στο σπίτι) έχει αλλάξει η συμπεριφορά της και στο σπίτι και στο σχολείο όπως μου είπε η δασκάλα. Δεν ακούει όταν της μιλάμε, κάνει το δικό της ακόμη και ζημιές που δεν έκανε, όπως μου είπε και η δασκάλα ξαφνικά είναι πολύ υπερκινητική και πολύ ζωηρή και επίσης φέρνει από το σχολείο συμπεριφορές που κάνουν τα αγόρια και μου είπε η δασκάλα ότι κάνει πιο πολύ παρέα με τα αγόρια.

Επίσης, θα ήθελα να πω πως έχει δεν κοιμάται καλά τη νύχτα ξυπνάει 2-3 φορές και ξέρω ότι θέλει να έρθει στο κρεβάτι μας (την έχω ρωτήσει και μου το έχει πει γιατί έτσι κοιμάται από 9 μηνών, έχω φοβερό θέμα με τον ύπνο), έχουμε δοκιμάσει τα πάντα αλλά δυστυχώς δεν γίνεται τίποτα. Φτιάχνει για λίγες μέρες και μετά πάλι τα ίδια.

Συγνώμη που έχω θέσει δύο ζητήματα ταυτόχρονα αλλά μπορεί να είναι αλληλένδετα μεταξύ τους.

Πιστεύετε ότι είναι μία φάση της ηλικίας της ή κάτι άλλο? Πότε τα παιδιά κοιμούνται όλη νύχτα?

Περιμένω με ανυπομονησία τη συμβουλή σας.

A: Αγαπητή Χριστίνα, η κόρη σου είναι ζωηρή και αυτό δεν είναι κακό. Όμως θα πρέπει να σκεφτείς γιατί υιοθετεί επιθετικές συμπεριφορές στο σχολείο. Μια εξήγηση θα μπορούσε να είναι οτι μ' αυτόν τον τρόπο αποκτά έναν έλεγχο πάνω στα άλλα παιδιά και ίσως μια αίσθηση "δύναμης" απέναντι σε παιδιά και μεγάλους. Θα σου πρότεινα να της δώσεις διεξόδους να εκτονώνει τη σωματική της ενέργεια (ίσως κολυμβητήριο ή κάποια άλλη σωματική άσκηση) κι αυτό μπορεί να την βοηθήσει και στον ύπνο το βράδυ. Επίσης θα σου πρότεινα μέσω διαβάσματος παραμυθιών ή άλλου είδους συζήτησης να της μάθεις τρόπους να κερδίζει την προσοχή χωρίς να έχει αντιδραστική συμπεριφορά. Ενημέρωσέ μας ξανά για το πως προχωράτε...

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Είναι φορές φυσικά που μου λέει την αλήθεια και το ξέρω γιατί είχα ακούσει τι γινόταν από πριν! της έχω εξηγήσει ότι όποτε δεν μου λέει την αλήθεια δεν θα μπορώ να την πιστεύω, έχουμε πάρει και παραμύθια που μιλάει για το ψέμμα και την αλήθεια και πάλι τζίφος! Ξέρω ότι είναι η ηλικία τέτοια όμως πως μπορώ να την κάνω να μου λέει την αλήθεια!

A: Αγαπητή Ισιδώρα, δεν είναι σίγουρο οτι η κόρη σου σου λέει ψέμματα. Μπορεί να εφευρίσκει απαντήσεις στις επίμονες ερωτήσεις σου για να σε ευχαριστήσει. Τα παιδιά δεν συνηθίζουν να κάνουν επισκόπηση της μέρας τους για να βγάλουν συμπεράσματα. Επιπλέον, τα παιδιά βιώνουν και εξηγούν τις εμπειρίες τους με πολύ διαφορετικό τρόπο, ενσωματώνοντας και φανταστικές εικόνες. Θα σου έλεγα να σταματήσεις να την ρωτάς και να την αφήνεις μόνη της να σου λέει κάτι αν θέλει. Τέλος, ακόμα κι αν πιστεύεις οτι σου λέει ψέματα, είναι καλύτερο να δείξεις οτι την εμπιστεύεσαι ...

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Επισημαίνω ότι δεν ξέρει να ζωγραφίζει τίποτα σχεδόν.

Α: Αγαπητή Χριστίνα, δεν αγαπούν όλα τα παιδιά τις ίδιες δραστηριότητες. Μπορεί να θέλει πιό ενεργητικά παιχνίδια για να νιώσει καλά ο γιός σου. Επίσης, μπορεί να τον έχει κάποια δασκάλα ή κάποιο παιδί προσβάλει στη ζωγραφική και γι' αυτό να μη θέλει να ασχοληθεί. Πάντως, δεν χρειάζεται να ανησυχείς...

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Γεια σας, έχω ένα αγοράκι 2,5 ετών και με τον σύζυγο είμαστε σε διάσταση εδώ και λίγους μήνες. Του έχουμε μιλήσει πολύ καιρό πριν πάει στον παιδικό και κάπως τον προετοιμάσαμε. Την πρώτη βδομάδα η διαδικασία αποχωρισμού ηταν φυσιολογική. Στη διάρκεια της μέρας όμως έκλαιγε και με ζητούσε. Τώρα δεν θέλει ούτε καν να πάει στο σταθμό. Κλαψουρίζει και διαμαρτύρεται από την ώρα που ξεκινάμε από το σπίτι και φτάνοντας στον παιδικό αρχίζει να κλαίει και να ζητάει αγκαλιά. Οταν τον ρωτάει γιατί κλαίει στο σταθμό, μηπως δεν του αρέσει, μήπως τον μαλώνουν κλπ, το μονο που μου λέει είναι ότι θέλει τη μαμά του. Θα μπορούσατε να βοηθήσετε ως προς το πως να χειριστώ το θέμα σωστά?

Α: Αγαπητή Μαίρη, η αντίδραση του παιδιού είναι απολύτως φυσιολογική και αναμενόμενη. Για τα παιδιά, η έναρξη του παιδικού σταθμού σημαίνει αποχωρισμό από τους γονείς και απαιτεί μεγαλύτερο ή μικρότερο διάστημα προσαρμογής ανάλογα με το παιδί. Η δυσκολία αυτή θα υπήρχε και δεν είναι σίγουρο οτι συνδέεται και με το χωρισμό από τον μπαμπά. Το σίγουρο όμως είναι οτι όσο εσύ αισθάνεσαι ενοχές και θλίψη και όσο φοβάσαι για το παιδί, τόσο εκείνο θα το αντιλαμβάνεται και θα δυσκολεύεται να προσαρμοστεί. Χρειάζεται με συνέπεια, ηρεμία και σταθερή συμπεριφορά να το αφήνεις στον παιδικό σταθμό μέχρι να συνηθίσει. Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος. Κάθε αλλαγή και αποχωρισμός θέλει χρόνο...

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος-Οικογενειακή Θεραπεύτρια

Καλησπέρα. Ονομάζομαι Νίκη και είμαι 31 ετών.Εχω ένα κοριτσάκι που σήμερα κλείνει τα 3! Ο σύζυγός μου είναι ναυτικός και λείπει το μεγαλύτερο διάστημα.

Αντιμετωπίζω τρομερό πρόβλημα με τη συμπεριφορά της κόρης μου.Να επισημάνω ότι πρόσφατα ξεκινήσαμε παιδικό σταθμό που ενώ αρχικά το δέχτηκε με ενθουσιασμό,τώρα αρνείται να πηγαίνει. Είναι τελείως αντιδραστικό πνεύμα και δεν ξέρω πώς να της φερθώ.Οταν της μιλάω με το καλό, αρνείται τα πάντα και είναι αντίθετη σε όλα. Οταν υψώνω τη φωνή,βάζει τα κλάματα. Το πρόβλημα με το συγκεκριμένο θέμα είναι ότι έχει εύκολο τον εμμετό. Γεννήθηκε με παλλινδρόμηση και γενικότερα ο εμμετός είναι κάτι που τον έχουμε ...στο τσεπάκι. Εχουμε κάνει 2 φορές εισαγωγή στο νοσοκομείο από γαστρίτιδες και όσο ναναι, με φοβίζει το θέμα. Θα έλεγα ότι μου έχει δημιουργήσει ψυχολογικό πρόβλημα. Γιαυτό και φοβάμαι να της εναντιωθώ στο έπακρο.

Ενα ακόμη στοιχείο που θα ήθελα να επισημάνω είναι ότι με τη μητέρα μου μένουμε πάνω κάτω. Επεμβαίνει καταλυτικά στη διαπαιδαγώγηση του παιδιού ως η κλασική γιαγιά που κακομαθαίνει το μοναδικό της εγγόνι. Το θέμα είναι ότι ανέκαθεν υπήρχε μια...κόντρα ανάμεσα στη μαμά μου και σε εμένα, την οποία χωρίς αποτέλεσμα έχουμε επιδιώξει να κλείσουμε άπειρες φορές. Αυτό δυστυχώς έχει αντίκτυπο και στο παιδί. Σας ζητώ απεγνωσμένα μια συμβουλή.

Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.

A: Αγαπητή Νίκη, παρουσίασες το θέμα σου πολύ αναλυτικά και ουσιαστικά μέσα στην περιγραφή σου βρίσκεται και η απάντηση για τα αίτια του προβλήματος με την κόρη σου.

Οι σχέσεις στις οικογένειες έχουν την τάση να περνούν από γενιά σε γενιά. Η κόρη σου με τον τρόπο της σε καλεί να της βάλεις όρια και σε προκαλεί να οριοθετήσεις και τη γιαγιά της. Φαίνεται οτι διστάζεις να πιστέψεις οτι εσύ είσαι η αρχηγός στο σπίτι σου και η μοναδική κηδεμόνας του παιδιού σου. Δεν χρειάζεται να γίνεις αυστηρή με το παιδί. Χρειάζεται όμως να είσαι αποφασιστική και με σταθερότητα να εφαρμόσεις τους κανόνες που εσύ θεωρείς σωστούς για την ανατροφή του παιδιού σου. Όταν θα το κάνεις αυτό, η κόρη σου θα νιώσει ασφάλεια και θα ηρεμήσει.

Ελπίζω να αλλάξεις σύντομα τακτική...

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος-Οικογενειακή Θεραπεύτρια

Έχω ένα αγοράκι τον Φίλιππο οποίο το Σεπτέμβριο θα γίνει 3 ½ χρονών. Έχουμε αποφασίσει να τον στείλουμε σε παιδικό σταθμό γιατί έχει αρχίσει να βαριέται με τη γιαγιά, και να ζητάει την παρέα άλλων παιδιών. Από πέρσι είχε αρχίσει να μας ζητάει να πάει και αυτός σχολείο, όπως βλέπει να πηγαίνουν το βαφτιστήρι μου και ο αδερφός του (Πέμπτη και Τετάρτη δημοτικού) και μάλιστα θέλει να πάει σε «μεγάλο» σχολείο σαν αυτό που πάει το βαφτιστήρι μου και ιδανικά θα ήθελε να πάει στο ίδιο για να μπορεί να είναι μαζί του.

Πρόσφατα τον πέρασα απ’ έξω από ένα συνοικιακό παιδικό σταθμό που είναι μια μικρή μονοκατοικία και όταν του τον έδειξα μου είπε ότι αυτό το σχολείο δεν του αρέσει γιατί είναι μικρό και έχει πολλά χρώματα στους τοίχους… είναι δηλαδή για μικρά παιδιά…. Τον πέρασα απ έξω από έναν μεγάλο παιδικό σταθμό (ο οποίος μοιάζει με δημοτικό σχολείο) και μου είπε ότι αυτός του αρέσει γιατί μοιάζει με του Άγγελου (το βαφτιστήρι).

Θα ήθελα να ρωτήσω την επαγγελματική σας γνώμη σχετικά με την επιλογή παιδικού σταθμού.

Είναι προτιμότερος ένας μικρός παιδικός σταθμός που μοιάζει με σπίτι, έχει μικρές αίθουσες και λίγα παιδάκια ανά τμήμα (13-16 αλλά με 1 δασκάλα και 1 βοηθό) ή είναι καλύτερα ένας παιδικός σταθμός μεγάλος και πολύ οργανωμένος με ευρύχωρες και φωτεινές τάξεις αλλά με 23 παιδιά χωρισμένα σε 2 γκρουπ (δηλαδή 1 δασκάλα ανά 12 άτομα και 1 βοηθό)? Φυσικά παίρνουμε ως δεδομένο ότι και στις 2 περιπτώσεις το πρόγραμμα απασχόλησης και οι δραστηριότητες κυμαίνονται στο ίδιο μήκος κύματος και ότι πρόκειται για επαγγελματίες που δείχνουν ότι αγαπούν και ξέρουν τη δουλειά τους.

Να σημειώσω ότι ο Φίλιππος πρόσφατα μου αποκάλυψε ότι όταν θα πάει στο σχολείο το Σεπτέμβριο πιστεύει ότι εγώ θα κάθομαι σε μια καρέκλα έξω από την τάξη και θα τον περιμένω να τελειώσει… του εξήγησα ότι δεν λειτουργεί έτσι και φάνηκε να το αποδέχεται για την ώρα. Αναμένω τη βοήθειά σας.

Α: Αγαπητή Έλενα, νομίζω οτι η απόφαση του παιδικού σταθμού έχει να κάνει πιό πολύ με το επίπεδο δουλειάς που γίνεται εκεί και λιγότερο με το κτίριο ή τους αριθμούς... Έχω όμως την εντύπωση πως νιώθεις αγωνία μήπως και στενοχωρήσεις τον Φίλιππο και αυτό δεν σε αφήνει να επιλέξεις ελεύθερα. Μην ξεχνάς οτι οι αποφάσεις παίρνονται πάντα από τους γονείς με γνώμονα την ασφάλεια των παιδιών και όχι μόνο το να είναι ευχαριστημένα. Καλή επιλογή και συνέχεια...

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος-Οικογενειακή Θεραπεύτρια

Γεια σας, θα ηθελα πολυ την συμβουλη της ψυχολογου σας. Εχω ενα κοριτσακι 2 ετων και απο περσυ την πηγαινουμε σε βρεφονηπιακο σταθμό. Βεβαια επειδη δεν δουλευω εχω την πολυτελεια οταν αρρωσταινει (που αρρωσταινει συχνα) να την κραταω σπιτι μαζι μου. Aυτο σημαινει οτι ειναι δυο βδομαδες αρρωστη και μια βδομαδα στο σχολειο. Kαπως περασε η περσινη χρονια και κάπως ετσι περναει και η φετινη.

Σαν παιδι ειναι πολυ ηπιων τονων και πολυ συνεσταλμενη και ντροπαλη και φυσικα κολλημενη πανω μου. Στο σπιτι μας δεν υπαρχουν εντασεις και εγω και ο αντρας μου ειμαστε χαμηλων τονων.

Καθε φορα που μιλουσα με την δασκαλα της για το αν προσαρμοστηκε ή οχι μου ελεγε οτι ειναι πολυ ησυχη και πολυ ντροπαλη και οτι σε αυτην την ηλικια τα παιδια ειναι πιο μοναχικα. Σημερα ομως μου ειπε οτι ανυσηχει γιατι δεν παιζει με αλλα παιδια, εαν δεν της δωσουν κατι για να παιξει, καθεται σε μια γωνια και κοιταζει τα αλλα τα παιδακια. Και οταν καποιο παιδακι την πειραζει ή της παίρνει το παιχνιδι της δεν κανει κατι για να προστατεψει τον εαυτο της ή το παιχνιδι της. Γενικως δεν εχουμε πολλες επαφες με αλλα παιδακια εκτος σχολειου εχει δυο ξαδερφες 3 και 9 ετων με τις οποιες παιζει μια χαρα και τις λατρευει. Η δασκαλα της μου ειπε να ζητησω την γνωμη καποιου ειδικου για αυτην την συμπεριφορα της. Σας παρακαλω δεν ξερω τι να κανω. Ειναι κατι που μπορω να κανω ετσι ωστε να μπορει να κοινωνικοποιηθει πιο ευκολα ? Σας ευχαριστω πολυ και συγνωμη εαν σας κουρασα.

Α: Aγαπητή Ιωάννα, είναι λίγο νωρίς ώστε το θέμα της κοινωνικοποίησης του παιδιού να σε αγχώνει. Κάθε παιδί έχει το δικό του ρυθμό και ιδιοσυγκρασία και από την περιγραφή σου καταλαβαίνουμε οτι η μικρή είναι συνεσταλμένη εκ φύσεως. Επίσης, απ'ότι φαίνεται λείπει αρκετά συχνά από τον παιδικό σταθμό λόγω ασθένειας κι έτσι δεν έχει το χρόνο να γνωριστεί με τα άλλα παιδιά. Ένας σημαντικός παράγοντας είναι επίσης η γλωσική ανάπτυξη του παιδιού. Αν δεν μπορεί ακόμα να επικοινωνήσει επαρκώς, μπορεί να ντρέπεται. Η μικρή σίγουρα θέλει το χρόνο της. Ας μην βάζουμε ταμπέλες! Κάτι που σίγουρα θα βοηθήσει είναι να κάνετε εσείς έναν κύκλο από παρέες που έχουν μικρά παιδιά και να τους καλείτε στο σπίτι σας. Όσο περισσότερη επαφή έχει με παιδιά της ηλικίας της στο χώρο του σπιτιού της όπου αισθάνεται ασφαλής, τόσο καλύτερα θα εξελίσσεται.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος-Οικογενειακή Θεραπεύτρια

αλλες φορες λεει οτι θελει να κανει εμετο αλλα τελικα αφου μπει μεσα στην αιθουσα απο οτι μου λεει η νηπιαγωγός του, καθεται σε μια ακρη για πεντε λεπτα ηρεμη και μετα παιζει και συμμετεχει σε ολες τις δραστηριότητες κανονικα χωρις κανενα θεμα.

Το πρόβλημα ειναι στο σπιτι και στην διαδρομη προς το νηπιαγωγειο, που κλαιει συνεχεια και φωναζει οτι θελει να κατσει σπιτι. Να σας ενημερωσω οτι δεν πηγαινει πρωτη φορα σχολειο εχει ξεκινησει απο 6 μηνων σε βρεφονηπιακο και μετα παιδικο. Απο το βραδυ ετοιμαζουμε τα ρουχα μας την τσαντα κλπ για να ειμαστε ετοιμη για το πρωι, μου λεει οτι δεν θα κλαιει αλλα οταν ξυπναει αρχιζει, τις περισσοτερες φορες τον ντυνω εγω γιατι δεν μας παιρνει ο χρονος για να περιμενω να ντυθει (αν και τον ξυπναω σχεδον μια ωρα πριν φυγουμε), δοκιμασα και το παιχνιδι ποιος θα ντυθει πρωτος αλλα δεν πετυχε.Σας παρακαλω πειτε μου τι να κανω.

Α: Καταρχήν, μην ανησυχείτε τόσο πολύ. Τα παιδιά περνούν διάφορες φάσεις στη διάρκεια των οποίων δείχνουν να "οπισθοδρομούν" και να αντιμετωπίζουν δυσκολίες σε θέματα τα οποία είχαν στο παρελθόν αντιμετωπίσει με επιτυχία. Προσπαθήστε να διερευνήσετε γιατί ο μικρός έχει αυτή την αντίδραση. Παρότι η νηπιαγωγός υποστηρίζει οτι δεν συμβαίνει τίποτα ενοχλητικό στο σχολείο, ξεκινήστε από κει. Μήπως άλλαξε σχολείο, έχασε κάποιους φίλους, τον πρόσβαλε η καινούρια δασκάλα με κάτι που είπε, μήπως τον ενοχλεί ή τον τρομάζει κάποιο παιδί...Μιλήστε με το παιδί. Αν δεν συμβαίνει τίποτα στο σχολείο, τότε αναρωτηθείτε μήπως άλλαξε κάτι στο σπίτι και το παιδί ανησυχεί ή φοβάται οτι θα σας "χάσει"... Μήπως άκουσε κάποια συζήτησή σας με το σύζυγο και την παρερμήνευσε, μήπως άλλαξαν οι εργασιακές σας συνθήκες και δουλεύετε περισσότερο... Όπως και νά'χει το παιδί αντιμετωπίζει κάτι που το φοβίζει και νιώθει την ανάγκη να προσκοληθεί σε σας. Προσπαθείστε να βρείτε τι το φοβίζει για να το καθυσηχάσετε. Δείξτε και ευελιξία αν μπορείτε. Δεν πειράζει και να λείψει κάποια φορά από το σχολείο, αρκεί να αισθανθεί οτι το ακούτε.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος-Οικογενειακή Θεραπεύτρια