ένα κορίτσι κλαίει και έχει καλύψει το πρόσωπο του με τα χέρια του

Η παιδική κακοποίηση μας αφορά

Η παιδική κακοποίηση συμβαίνει γύρω μας και μας αφορά.

Μπορεί να χρειάζεται βοήθεια το παιδί μας, το φιλαράκι του ή ακόμα κι εμείς για να μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε.
Υπάρχουν σημάδια που μπορούμε να "διαβάσουμε". Κινήσεις που μπορούμε να κάνουμε για να προστατέψουμε το παιδί, συμπεριφορές που μπορούμε να υιοθετήσουμε. Πρώτα απ' όλα όμως, ας καταλάβουμε τον φόβο που περιβάλλει το παιδί και εμάς τους ίδιους όταν χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε αυτήν την τόσο δύσκολη κατάσταση.

Η αφορμή ήρθε με το γράμμα μιας μαμάς που είχε υποστεί σεξουαλική κακοποίηση σε μικρή ηλικία και ακόμη και τώρα, 30 χρόνια μετά, αγωνιά για τον εαυτό της και τα παιδιά της. Παραθέτουμε το γράμμα:

"Καλημέρα σας, χρειάζομαι τη βοήθεια της ψυχολόγου σας, για ένα θέμα σεξουαλικής παρενόχλησης που μου συνέβη όταν ήμουν μικρή και με επηρεάζει ακόμα και τώρα που είμαι μητέρα δύο μικρών παιδιών.

Όταν ήμουν μικρή, περίπου 8-9 χρονών περνούσαμε τα καλοκαίρια μας σε παραθαλάσσια περιοχή, στο εξοχικό μας. Είχα συγκεκριμένες παρέες, ιδιαίτερα με ένα κορίτσι 1 χρόνο μικρότερο από εμένα. Στο σπίτι αυτού του παιδιού έρχονταν συχνά οικογενειακοί τους φίλοι και για ένα διάστημα τουλάχιστον 5 χρόνων, ένα ζευγάρι με ένα μικρό παιδί. Ο μπαμπάς αυτού του παιδιού έκανε παρέα με εμάς τα κορίτσια. Μας έβαζε να ντυνόμαστε με μεγαλίστικα γυναικεία ρούχα και μας τραβούσε φωτογραφίες, μας έλεγε πόσο όμορφες είμαστε ντυμένες έτσι, μας έβαζε να τον κουνάμε στην αιώρα για να κοιμηθεί το μεσημέρι ή για να παίξουμε μαξιλαροπόλεμο και να γαργαλιόμαστε… Αργότερα έτυχε να μείνουμε στην ίδια πολυκατοικία και του διάβαζα το γιό το μεσημέρι. Ήμουνα 12 χρονών. Όταν τελείωνε το διάβασμα του μικρού, καθόμασταν στο σαλόνι (μικρό σπίτι με υπνοδωμάτιο στο σαλόνι) και ο μικρός στο δωμάτιο του. Εκεί μου έβαζε κάτι ταινίες στο video με ημίγυμνες γυναίκες να παίρνουν σεξουαλικές πόζες (electric blue) οι οποίες αναφέρονται πλέον στο internet σαν soft porn της δεκαετίας του ’80. Μου εξηγούσε όλες τις πόζες, πόσο όμορφες έβρισκε τις γυναίκες και αυτή τη συμπεριφορά, νομίζω ότι μου πρότεινε να κάνω τα ίδια πάνω στο κρεβάτι για να γελάσουμε… μόνο που δεν μπορώ να θυμηθώ αν το έκανα.

Κάποια στιγμή, οι γονείς μας απαγόρευσαν να ανεβαίνουμε στο σπίτι του και να κάνουμε παρέα. Μετά αυτός μετακόμισε.

Όλα αυτά τα χρόνια είχα ξεχάσει αυτή την περίοδο της ζωής μου. Αυτόν τον άνθρωπο.

Τώρα που η κόρη μου είναι 5 χρονών και τυχαίνει φίλοι μου να παίξουν μαζί της, ενοχλούμε. Αν βρίσκεται πολύ ώρα σε ένα δωμάτιο με έναν ενήλικα (μόνοι τους), ενοχλούμε. Εκνευρίζομαι και τσεκάρω συνεχώς. Έχω υποψίες για τους πάντες. Ακόμα και για τους δικούς μου ανθρώπους.

Καταλαβαίνω ότι είμαι υπερβολική και ότι προέρχεται από τη δική μου εμπειρία. Τώρα που άρχισα να θυμάμαι, ξεκίνησα συζητήσεις με τη μητέρα μου και με τη φίλη μου προσπαθώντας να καλύψω τα κενά. Νιώθω ανακούφιση που μπορώ να το συζητήσω. Που δεν είναι πλέον μυστικό.

Μα δεν ξέρω πώς να συνεχίσω.

Πώς να καταλαγιάσω την ανησυχία μου για τα παιδιά μου, τη φρίκη μου με τους ενήλικες που τα παίζουν λίγο παραπάνω, την καχυποψία μου.

Δεν ξέρω πώς να καταλαγιάσω τον θυμό που εμφανίζεται σιγά – σιγά απέναντι στον ψυχανώμαλο, στους γονείς μου που συνέβαινε κοντά τους και δεν το βλέπανε, στον εαυτό μου που κράτησα το μυστικό τόσα χρόνια και το ξέχασα τελικά.

Δεν ξέρω επίσης αν είναι σωστό να το ανακινώ και να το φωνάζω. Εμένα με ανακουφίζει, αλλά φέρνω σε δύσκολη θέση πολλούς ανθρώπους γύρω μου (την μητέρα μου, την φίλη μου, τον άντρα μου) .

Είναι πολλά τα ερωτηματικά μου και νιώθω περίεργα που τα καταγράφω και ζητάω βοήθεια".

Η Τόνια Σταυρίδου (Ψυχολόγος) απάντησε:

"Αγαπητή φίλη, καταρχήν κάνετε πολύ καλά που το συζητάτε και ανοίγετε αυτό το τόσο σημαντικό για σας και τα παιδιά σας θέμα.

Υπάρχουν δύο ζητήματα τα οποία έχετε να χειριστείτε και να αντιμετωπίσετε.

Το πρώτο είναι το πως να παρέχετε ουσιαστική προστασία στα παιδιά σας χωρίς να χαλάσετε τις σχέσεις σας με τους φίλους και συγγενείς σας κάνοντας υπερβολές.

Το δεύτερο και σημαντικότερο όμως ζήτημα, που θα σας βοηθήσει και στην επίλυση του πρώτου ζητήματος, είναι να κάνετε μερικές συνεδρίες θεραπευτικές με κάποιον ειδικό, ώστε να σας στηρίξει στο να νιώσετε πιο ανακουφισμένη σε σχέση με τα παλιά συναισθήματα που αναδύονται από αυτήν την εμπειρία".

Ξεκινάει λοιπόν η ενότητα της παιδικής κακοποίησης

με το άρθρο "Ενήλικες, θύματα παιδικής κακοποίησης" της Νικολέτας Γεωργίου: "οι ενήλικες που έχουν υπάρξει θύματα κακοποίησης κατά τη παιδική τους ηλικία, μπορούν να διερευνήσουν και να επεξεργαστούν τα συναισθήματα που προκύπτουν από την κακοποίηση έτσι ώστε να ελαχιστοποιήσουν την αρνητική επίδραση τους στην ενήλικη ζωή τους" και αναλύει τα 3 βασικά στάδια θεραπείας.

Συνεχίζουμε με το άρθρο του Δημήτρη Κούκη [Παιδοψυχολόγος (ΒΑ, MSc) – Ψυχοθεραπευτής] που μας εξηγεί τι είναι η "Σεξουαλική Παρενόχληση στα παιδιά", από ποιούς γίνεται, ποιές είναι οι συνέπειες για το παιδί, ποιά είναι τα σημάδια στη συμπεριφορά του παιδιού που μπορούμε να "διαβάσουμε" και πως τελικά να το προφυλάξουμε.

Διαβάζουμε το Δελτίου Τύπου που εξέδωσε η Ελληνική Αστυνομία στις 22-04-2012 με "Χρήσιμες συμβουλές για την προφύλαξη και προστασία των παιδιών από πράξεις ασέλγειας ή κακοποίησης" και μεταξύ άλλων αναφέρετε "Τι να κάνω σε περίπτωση που υποψιάζομαι ή έχω ενδείξεις ότι κάποιος ενήλικος ασελγεί σε βάρος ανηλίκων".

Συνεχίζουμε με το άρθρο της ψυχολόγου Τόνιας Σταυρίδου "Η σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών. Συνέπειες και σημάδια." που αναλύει τα σημάδια ανά ηλικία και μας συμβουλεύει τι να κάνουμε ως γονείς.