Επιθετική συμπεριφορά παιδιού. Ας την αναλύσουμε.

Όλοι οι γονείς ανησυχούμε όταν το παιδί μας εμφανίσει σημάδια επιθετικότητας.

Αναρωτιόμαστε πως να χειριστούμε τη νέα κατάσταση και ψάχνουμε στο περιβάλλον μας για να καταλάβουμε από ποιόν "κόλλησε" αυτή τη συμπεριφορά.
Η Ιωάννα Πιπεργιά (Κλινική Ψυχολόγος, Κοινωνικοθεραπευτρια-Ψυχοδραματίστρια) στρέφει την προσοχή στη δική μας συμπεριφορά (που κάνει το παιδί να αντιδρά) και μας προτείνει τρόπους προσέγγισης:

 γράφει: Ιωάννα Πιπεργιά (Κλινική Ψυχολόγος, Κοινωνικοθεραπευτρια-Ψυχοδραματίστρια)

Ε: Πως μπορώ να "κοινονικοποιήσω" το παιδί μου σωστά;

Α: Οι πρώτες σχέσεις τού παιδιού με τον πατέρα του και την μητέρα του είναι καθοριστικές. Μία καλή κοινωνικοποίηση απαιτεί πρωταρχικά ένα κλίμα ζωής αρμονικό, ασφαλές, ένα κλίμα αγάπης.
Το παιδί αποκτά προοδευτικά την ικανότητα να ζει στην κοινωνία σύμφωνα με τις σχέσεις που ιδρύει μέσα στις διαδοχικές ομάδες της ζωής του: οικογένεια, σχολείο, γειτονιά, ομάδα εργασίας κ.λ.π.

 

Ε: Στο σπίτι δεν συμπεριφερόμαστε επιθετικά. Γιατί το παιδί αντιδρά έτσι;

Α: Είναι αναμφισβήτητο πώς ένα μεγάλο ποσοστό τών επιθετικών και βίαιων παιδιών δεν έχουν ικανοποιήσει την ανάγκη  να αναπτύξουν με τη μητέρα τους ισορροπημένες σχέσεις, και υπέφεραν ενδεχομένως από ''μητρικές αποστερήσεις''.  Η κοινωνικοποίηση προϋποθέτει εξ άλλου την ταύτιση τού παιδιού με ένα μοντέλο ενήλικα. Επί παραδείγματι το πρώτο μοντέλο τού αγοριού είναι ο πατέρας. Κάθε ανεπάρκεια τής πατρικής εικόνας μπορεί να είναι παράγοντας κακής κοινωνικοποίησης.
Το να απομονώσουμε τις σχέσεις μητέρα-παιδί και πατέρας-παιδί είναι λίγο τεχνητό όμως. Στην πραγματικότητα είναι το σύνθετο σύνολο των σχέσεων πού αναπτύσσονται στο εσωτερικό τού οικογενειακού κυττάρου,πού πρέπει να θεωρήσουμε.

 

Ε: Προσπαθώ να αντιμετωπίσω την επιθετικότητα του παιδιού με τιμωρία. Είναι ο σωστός τρόπος;

Α: Απ τη στιγμή που η συμπεριφορά τού παιδιού παρουσιάζει μια δυσπροσαρμοστικότητα, σάν απόρροια των μη αρμονικών σχέσεών του με το περιβάλλον του, οι αντιδράσεις αυτού τού περιβάλλοντος έχουν μεγάλη σημασία. Καταστάσεις απόρριψης μεταξύ παιδιού και οικογενειακού περιβάλλοντος είναι πολύ εύκολο να αναπτυχθούν, με αποτέλεσμα να προκαλείται συμπεριφορά εναντιότητας τού παιδιού προς τον ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο, η οποία με τη σειρά της ριψοκινδυνεύει να διακινήσει νέες απορρίψεις.

  

Ε: Τελικά τι πρέπει να κάνω;

Α: Ας αναρωτηθούμε:

• κατά πόσο είμαστε το πιο ισορροπημένο πρότυπο για τα παιδιά μας,
• κατά πόσο η σχέση με τον σύντροφό μας αποτελεί ένα κλειστό σύστημα ασφάλειας πού μεταδίδεται στα παιδιά μας  ως τέτοιο,
• εάν είμαστε εκεί για να αφουγκραστούμε την ανάγκη και την επιθυμία τών παιδιών μας επιτρέποντας και όχι επιβάλλοντας,
• κατά πόσο έχουμε καταφέρει να εκτονώνουμε τις δικές μας πιέσεις με τρόπο πού να μην είναι οδυνηρός για τα παιδιά μας.

Πολλά απ όσα καθρεφτίζονται στα παιδιά οφείλουν να διερευνηθούν στις συμπεριφορές των ενηλίκων.

 

γράφει: Ιωάννα Πιπεργιά (Κλινική Ψυχολόγος, Κοινωνικοθεραπευτρια-Ψυχοδραματίστρια)

  

photo credits: Photo by Emiliano Arano from Pexels

 

ενδιαφέροντα άρθρα:

Καυγάδες γονέων παιδεύουσι τέκνα;

Γονιός. Ένα απαιτητικό επάγγελμα

Το παιδί έρχεται ... η κρίση αρχίζει