Συμπεριφορά παιδιών στο σπίτι

E: Ειμαι μαμα ενος αγοριου 2,5 ετων. Το προβλημα μου ειναι η ανυπακοη σε οτιδηποτε. Κυριολεκτω. Απο το να μαζεψει αυτα που σκορπαει στο πατωμα μεχρι το να μη βαζει στο στομα του πχ το μπισκοτο που του επεσε κατω. Επιπλεον με χτυπαει πολλες φορες τη μερα ειτε γιατι δεν του κανω/δινω αυτο που θελει πχ το κινητο μου ή απλα γιατι θελει να δημιουργηθει θεμα (υποθετω) ωστε να του δωσω σημασια την οποια και εχει συνεχως. Ειμαστε 24 ωρες μαζι. Δε βγαινω μονη, οπου παω τον παιρνω και γενικα δεν τον αφηνουμε πισω για να ξεσκασουμε. Παντα μαζι μου! Επισης χτυπαει στα χερια και ποδια τη γιαγια μου, που την φροντιζει η μητερα μου στο ισογειο της μονοκατοικιας οπου μενουμε ολοι μαζι. Την εχει βαλει στο ματι την καημενη. Χτυπαει ή σπρωχνει παιδακια στο παρκο ή παραλια, νομιζω οταν εκνευριστει ή οταν τον σνομπαρουν-δεν του δινουν σημασια.

Γενικα λαμβανει πολλη αγαπη απο ολους μας. Ισως να τον εχουμε καλομαθει κιολας. Οταν ομως εχει τετοιες συμπεριφορες πολλες φορες βγαινω εκτος οριων και του φωναζω, τον μαλωνω ή τον χτυπαω για να τσουξει πχ στο χερι αν με εχει χτυπησει εκει, ωστε να δει πως νιωθω. Νιωθω ενοχες και αποτυχημενη ως μητερα και κυριως οτι κανω κακο στην ψυχουλα του με αυτο τον τροπο. Εχω προσπαθησει να βαλω "ορια" αλλα αν αυτος δεν συμορφωνεται τι κανω;

Γενικα εχω προσπαθησει να εφαρμοσω διαφορες τεχνικες οπως το να αδιαφορω αλλα τιποτα. Σας κουρασα και ζητω συγνωμη ομως η γνωμη ενος ειδικου με ενδιαφερει. 1.πληρης ανυπακοη και 2."επιθετικη(;) συμπεριφορα.

A: Αγαπητή μητέρα, αισθάνομαι μέσα απ'τα λόγια σας πόσο σας έχει κουράσει και απογοητεύσει η κατάσταση αυτή. Είναι λογικό και απολύτως κατανοητό αλλά μη το βάζετε κάτω. Αυτό που χρειάζεται ο γιος σας είναι τα όρια όπως αναφέρατε κι εσείς αλλά θα πρέπει να είστε σταθερή ως προς την εφαρμογή τους προκειμένου να "συμμορφωθεί" όπως λέτε. Και αυτό γίνεται σταδιακά, όσο συνεχίζετε να τηρείτε η ίδια τα όρια και όχι απ'τη μια στιγμή στην άλλη.
Να είστε σαφής και αποφασιστική σε ό,τι του λέτε. Με το ανάλογο ύφος αλλά και με ήρεμη φωνή να του εκφράσετε πως έτσι είναι και δε γίνεται αλλιώς. Όσο δύσκολο και να είναι μην υποκύπτετε σε γκρίνιες. Να τον αφήνετε να ηρεμεί όταν τον βλέπετε να φωνάζει και πείτε του πως θα μιλήσετε και θα τον ακούσετε όταν ηρεμήσει. Όταν σας χτυπάει να αποφεύγετε να ανταποδίδετε κι εσείς. Να του κρατάτε τα χέρια, να τον κοιτάτε και να του λέτε πως αυτό δεν επιτρέπεται. Στη παραμικρή του θετική συμπεριφορά που θα προσέξετε, να μη ξεχνάτε να τον επαινείτε και να τον επιβραβεύετε. Ετσι του δείχνετε πως έχει τη προσοχή σας ακόμα και όταν δε κάνει κάτι άσχημο.Βοηθήστε τον να καταλάβει το σωστό και το λάθος. Μη παραλείπετε τέλος να του εκφράζετε και λεκτικά την αγάπη σας.

Απαντά: Δέσποινα Τραπεζανλίδου, Ειδικός Προσχολικής Αγωγής

E: Καλησπέρα σας,

ειμαι η μαμα Mαρία και έχω ένα μωρό 15 μηνών! Είμαι εργαζόμενη και παντα προσπαθώ να έχω ποιοτικό χρόνο με το παιδί μου! Το δικό μου προβλημα είναι οτι όταν γυρίζω από την εργασία μου με μαλώνει (ΝΤΑ) και με χτυπάει στο πρόσωπο αλλά το κάνει μία φορά! Όταν τον αφήνω το πρωί στην μαμά μου την μαλωνει με το ίδιο μοτίβο (ντα και χειρονομία) έως αποχωρήσω, ειναι σαν να μην θέλει να λείπω από κοντά του ενώ πάντα τον αποχαιρετώ και τον ενημερώνω ότι θα φύγω και θα γυρίσω το απόγευμα να παμε ....! Η άλλη η γιαγιά η πεθερά που το κρατάει μερικές φορές 2 φορές την βδομάδα και από 8 μηνών που το μωρό αρχισε να χρισιμοποιει περισσότερο τα χέρια του του μάθαινε το "ντα" σε έπιπλα σε πραγματα και σε πολλά αλλα!

Τους είπα μόλις το ανακάλυψα να μην το αναφέρουν ξανα το ντα αλλά το μωρό πια αντιδράει σε παιδάκια έτσι σε μεγάλους σε περιπτώσεις που απαιτει και θέλει κάτι! Του έχω πει οτι ΠΟΤΕ δεν πρέπει να αντιδράει οτι ειναι κακό οτι πρέπει να δίνει αγκαλιτσες και φιλακια ! αλλα τίποτα πρώτα κανει και μετα αμέσως δινει αγκαλίτσα και φιλάκια!

Προτεινετε μου καποιες λύσεις!

Ευχαριστώ πολύ

A: Αγαπητή Μαρία, το μικρούλη σας είναι στην ηλικία που παρακολουθεί και μιμείται συμπεριφορές και αντιδράσεις. Εκμεταλευτείτε το λοιπόν αυτό και συνεχίστε να του δείχνετε πώς εκφράζετε την αγάπη σας, με τις αγκαλιές και τα φιλιά όπως και κάνετε. Ενισχύστε τις δικές σας θετικές συμπεριφορές και προσπαθήστε να αδιαφορείτε για τις δικές του άσχημες όπως το "ντα" στη συγκεκριμένη πεερίπτωση. Προσπαθήστε να μη του δίνετε σημασία όταν το κάνει σε σας και όταν το κάνει στους άλλους πείτε του "όχι" και πως ο άλλος πονάει. Χαϊδέψτε το σημείο που χτήπησε στον άλλον σα να του κάνετε "καλό καλό" και αν το ξανακάνει απομακρύνετε το παιδάκι σας. Αποσπάστε του επίσης τη προσοχή με κάτι άλλο. Με ένα παιχνίδι, με ένα τραγούδι ή και να χορέψετε μαζί.

Απαντά: Δέσποινα Τραπεζανλίδου, Ειδικός Προσχολικής Αγωγής

E: Γεια σας, η κόρη μου 3 χρονών και 4 μηνών είναι μοναχοπαίδι και μέχρι τώρα ηταν μαζι μου στο σπιτι. Δεν είχαμε παει σε παιδικό. Φέτος όμως που πήγαμε παιδικό, έχουμε πρόβλημα κάθε φορά που πάω να την πάρω, κλαίει και δεν θέλει να φεύγει απο το παιδικό. ΟΙ δασκάλες με κοιτάνε παράξενα. Το πρόβλημα αυτό το έχουμε γενικά οπου και αν πάμε που θα έχει παιδάκια ή μεγάλους που θα την παίξουν λίγο. Οπου και να πάμε παντα φευγουμε με κλάματα, ενω προσπαθώ να της αφιερώνω χρονο στο σπίτι παίζουμε διαβάζουμε.

A: Αγαπητή μητέρα, τα παιδιά αυτής της ηλικίας συνηθίζουν να δοκιμάζουν ακόμα τους γονείς. Αντιδρούν έντονα όταν τους επιβάλλεται κάτι και ειδικά σε περιπτώσεις που περνάνε καλά. Να βάζετε όρια εκεί που θεωρείτε πως πρεπει και να είστε σταθεροί ως προς αυτά. Να της αναφέρετε πριν να κάνετε κάτι ή πάτε κάπου, το πρόγραμμα που θα ακολουθήσετε, είτε πρόκειται να είστε μαζί είτε μόνη της και πως έτσι πρέπει να γίνει. Συζητήστε ήρεμα μαζί της και προτρέψτε τη να συμφωνήσει και να δεχτεί το "πρόγραμμα" που θέτετε μαζί. Όταν θα πεισμώνει και επιμένει αρνητικά να αποχωρήσει από κάποια δράση, θυμήστε της ό,τι είχατε προγραμματίσει και με ανάλογο ύφος και αποφασιστικότητα, πάντα με ηρεμία της λέτε πως έτσι είναι να γίνει και δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Δοκιμάζετε επίσης να της αποσπάτε κάθε τόσο το ενδιαφέρον με μια άλλη δραστηριότητα.

Απαντά: Δέσποινα Τραπεζανλίδου, Ειδικός Προσχολικής Αγωγής

E: Καλησπερα! εχω δυο μικρα παιδακια τριων και 15μηνων αντιστοιχα.Το προβλημα που εχω ειναι οτι η μικρη ειναι σε ηλικια που πρεπει να την προσεχω συνεχεια μην χτυπησει και μην βαλει κατι επικινδυνο στο στομα της με αποτελεσμα να μην εχω χρονο τοσο να ασχολουμαι με τον γιο μου που ωρες ωρες γινεται καπως αντιδραστικος. Δηλαδη πεταει τα παιχνιδια του δεν ακουει παντα οτι του λεμε και επισης παιρνει απο τα χερια της μικρης οτι κραταει πολλες φορες.. Ειναι και ο αντρας μου σπιτι και μου εχει πει π.χ να κρατησει την μικρη ειδικα οταν κλαιει που με αγχωνει αλλα δεν του εχω τοση εμπιστοσυνη οτι θα την προσεχει μην χτυπησει γιατι ειναι πιο χαλαρος απο εμενα και δεν θα την παρει αμεσως αγκαλια να σταματησει να κλαιει οπως θα ηθελα να κανει.

Εχω δυο αποριες πρωτον που οφειλεται η συμπεριφορα του γιου μου πιθανον ζηλευει?

και δευτερον πως μπορει να μπει μια ταξη στο σπιτι να υπαρχει περισσοτερη ηρεμια? ευχαριστω πολυ

A: Αγαπητή μανούλα, απ'τα λόγια σας συμπεραίνω πώς προφανώς από τη μια ίσως να χρειάζεται να αφιερώσετε λίγο παραπάνω χρόνο στο γιο σας και κυρίως ποιοτικό χρόνο. Απ΄την άλλη θα πρέπει να θέσετε τα απαιτούμενα όρια. Φροντίστε ακόμα και όταν ασχολείστε με τη μικρή , να αναφέρεστε σε εκείνον σχετικά με όσα καταφέρνει σε σχέση με την αδερφή του που είναι πολύ πιο μικρή. Να μη παραλείπετε επίσης να επαινείτε την όποια καλή του συμπεριφορά που θα αντιληφθείτε.

Απαντά: Δέσποινα Τραπεζανλίδου, Ειδικός Προσχολικής Αγωγής

Τι να κανω για να τον τιμωρησω και να του αλλαξω συμπεριφορά και τι τιμωρια να του βαλω?

Έχω προσπαθησει και δεν καταλαβαινει τιποτα... βοηθηστε με , θα περιμενω, σας ευχαριστω εκ των προτερων..

Α: Αγαπητή μητέρα, αυτό που θα σας πρότεινα αρχικά είναι να φροντίζετε πάντοτε σε τέτοια ξεσπάσματα θυμού του γιου σας, να παραμένετε όσο το δυνατόν πιο ψύχραιμη και ήρεμη εκείνη τη στιγμη. Το ίδιο και ο συζηγός σας. Με το να απαντάτε κι εσεις με φωνές ενισχύεται τη συμπεριφορά του και όσο και να φωνάξετε το παιδί δε πρόκειται να σας "ακούσει". Μείνετε ήρεμη, αμυνθείτε αλλά ποτέ μην ανταποδώσετε κι εσείς με ανάλογα χτυπήματα. Κρατήστε του τα χέρια, κοιτάξτε το στα μάτια και πείτε του με πολύ ήρεμη φωνή πως καταλαβαίνετε ότι είναι θυμωμένος αλλά δε μπορείτε να δεχτείτε ξανά μια τόσο άσχημη συμπεριφορά. Μπορούμε να θυμώνουμε και είναι καλό αλλά δεν είναι σωστό να πονάμε τους άλλους γι'αυτό το λόγο. Δώστε του το χρόνο να ηρεμήσει και αργότερα που θα είναι και ο ίδιος σε θέση συζητήστε το μαζί του. Ζητήστε από εκείνον να προτείνει άλλες λύσεις προκειμένου να διώχνει τον θυμό του χωρίς να πληγώνει κανέναν. Μη παραλείπετε ωστόσο να τον αγκαλιάζετε συχνά και να του δείχνετε την αγάπη σας!

Απαντά: Δέσποινα Τραπεζανλίδου, Ειδικός Προσχολικής Αγωγής

E: γεια σας. έχω 2 αγοράκια 5 και 3 χρονών.ο μεγάλος μου ήταν ήσυχος και ήρεμος για το μόνο που κακώς του φώναζα (μετά από ώρες προσπάθειας) ήταν επειδή αρνούνταν να φάει. ο μικρός ήταν ζωηρός και μπορώ να πω έχει ηρεμήσει.

το πρόβλημα που έχω στο σπιτι ειναι οτι τσακωνονται για τα παιχνιδια ο μικρος μπορει να αρπαξει κατι και ο μεγαλος θα τον χτυπησει ενω με ηρεμια τους

εξηγω στον καθενα δεν αρπαζουμε και δεν χτυπαμε. υπαρχουν βεβαια και μερες που δεν μαλωνουν.

τι αλλο να κανω και σε ποσο διαστημα θα δω καλη συμπεριφορα?

υπαρχει περιπτωση να εβγαλε ζηλεια ο μεγαλος?

εμεις τους φερομαστε το ιδιο. όταν τα κανουμε αγκαλιες ο μεγαλος δεν θελει καποιες φορες να τον παρουμε αγκαλια. πως να τα κανω πιο αγαπημενα και να δινει ο ενας στον αλλο? ευχαριστω

A: Αγαπητή μανούλα, το μοίρασμα των παιχνιδιών μεταξύ των νηπίων θέλει ιδιαίτερη και διαρκής προσπάθεια για να επιτευχθεί. Σιγουριά και υπομονή. Ειδικά όταν το παιδί μέχρι και τα 3 πρώτα χρόνια είναι εγωκεντρικό. Αν πηγαίνουν και τα δύο παιδικό σταθμό θα βοηθηθούν ακόμα καλύτερα στο να μοιράζονται τα παιχνίδια τους. Να τους δίνετε γενικά ευκαιρίες να συνυπάρχουν και με άλλα παιδιά μαζί είτε στο σπίτι είτε σε παιδική χαρά. Εσείς η ίδια αποτελείτε πρότυπο όταν τους αναφέρετε και τους δείχνετε τρόπους με τους οποίους μοιράζεστε δικά σας πράγματα με την υπόλοιπη οικογένεια και δηλώνετε πως χαίρεστε με αυτό. Παρακινήστε τα παιδιά να εκφράσουν τα συναισθήματά τους όταν δε παίρνουν αυτό που θέλουν και για το αντίθετο επίσης. Όταν θα θέλει ο ένας κάτι από τον άλλον συμβουλέψτε τον να το ζητήσει πρώτα ευγενικά. Ο άλλος αν δε θέλει να δώσει ή να μοιραστεί μπορεί να απαντήσει πως θα το κάνει σε λίγο. Έτσι τους μαθαίνετε παράλληλα να έχουν και υπομονή μέχρι να πάρουν αυτό που θέλουν. Στη περίπτωση που συγκρούονται, πολύ ήρεμα τότε τους παίρνετε το παιχνίδι μέχρι να αποφασίσουν πως μπορούν να παίξουν και μαζί. Παίξτε και μαζί τους πετώντας μια μπάλα ή κυλώντας ένα αυτοκινητάκι ο ένας στον άλλον. Προτρέψτε τα να κάνουν το ίδιο και μεταξύ τους και να απολαύσουν τη χαρά του μοιράσματος!

Απαντά: Δέσποινα Τραπεζανλίδου, Ειδικός Προσχολικής Αγωγής

Ε: Γεια σας, εχω δυο παιδακια 2,5 κ 4,5. Θα ηθελα ομως να επικεντρωθω στην κορη μου (4,5 ετων) που εχει πολυ ισχυρο χαρακτηρα και λιγο πολυπλοκο.

Οταν γεννησα τον γιο μου επαψε να με θελει και αναζητουσε ξενες μαμαδες (ενα βημα πριν την καταθλιψη εφτασα). Με πολυ προσπαθεια ανακτησαμε το χαμενο εδαφος και ειμαστε μια χαρα αγαπημενες. Αυτο που με προβληματιζει ειναι οταν βλεπει φιλες μου που θα τις μιλησουν γλυκα αμεσως με παραγκωνιζει και θελει να ασχολειται μονο μαζι τους.Προσφατα μιλαγα με μια γνωστη μεσο skype και ενω δεν την ηξερε ειπε "Μακαρι να την ειχα μαμα."

Οταν την ξαναρωτησα αν αυτο ηθελε μου ειχε οχι.

Σας ευχαριστω για τον χρονο σας.

Α: Αγαπητή αναγνώστρια,

Είναι φανερό πως η κόρη σας, με τη συμπεριφορά της αυτή, επιθυμεί να προσελκύσει την προσοχή σας. Έχει παρατηρήσει ότι αυτό φέρνει αποτέλεσμα (εσείς αναστατώνεστε, κινητοποιήστε και της δίνετε σημασία), οπότε και συνεχίζει αυτή την αντίδραση.

Σκεφτείτε το πώς αλληλεπιδράτε μαζί της. Υπάρχει χρόνος για χάδια, επικοινωνία, παιχνίδια μαζί της;

Μη φοβάστε να συζητήσετε μαζί της τι ακριβώς εννοεί όταν σας εκστομίζει προκλητικές κουβέντες. Μπορείτε ακόμα να της πείτε πώς νιώθετε εσείς και τι σκέφτεστε όταν έχει αυτή τη συμπεριφορά.

Αν συνεχιστεί όμως το ίδιο μοτίβο, μην δίνετε ιδιαίτερη σημασία στα λόγια και τις αντιδράσεις που σας ενοχλούν, αλλά προσπαθείστε να δίνετε σημασία και να σχολιάζετε συμπεριφορές που είναι θετικές, ώστε αυτές να πολλαπλασιαστούν.

Απαντά: Αναστασία Γκοτσοπούλου, Σχολική Ψυχολόγος, M.Sc.

Εχω ενα αγορακι που ειναι σχεδον τριων χρονων και καθε φορα που βρισκομαστε σε μερος με πολλα παιδια π.χ σε παιδοτοπο δεν θελει να παιξει και εινα κολλημενος διπλα μου αν και του εχω πει να ειμαστε μαζι μεσα. Πρεπει να ειναι μονος του η αντε αλλο ενα δυο παιδια υποθετω.Αυτο συμβαινει και σε καποιο παρτυ σε σπιτι κ.λ.π.

Βεβαια δεν πηγαινει παιδικο σταθμο και το πρωι τον κρατανε οι γονεις μου.

Απλα ειναι κατι που μπορω να κανω η ειναι στη φυση του?

A: Αγαπητή μανούλα σίγουρα κανένας δε γεννιέται με κοινωνικές δεξιότητες αλλά τις αποκτά και τις αναπτύσσει στη πορεία, ανάλογα με τα ερεθίσματα που δέχεται από το περιβάλλον του. Ο ρυθμός της κοινωνικής ανάπτυξης πάλι, διαφέρει από παιδί σε παιδί. Προσπαθήστε να μην αγχώνεστε για αυτή του τη συμπεριφορά προκειμένου να ενθαρρυνθεί ο ίδιος από σας αβίαστα. Δε θέλει καμία πίεση απ'τη μεριά σας, ούτε και να του λέτε για παράδειγμα συνέχεια "παίξε με το παιδάκι". Παίζει σίγουρα ρόλο επίσης το γεγονός που δε πάει ακόμα παιδικό, όπου εκεί θα δεχτεί πολλά ερεθίσματα και θα βοηθηθεί πολύ. Συνεχίστε να μπαίνετε μαζί του μέσα στο παιδότοπο έστω για λίγο. Αν αρνείται ακόμα και τότε, πείτε του πως πήγατε εκεί για τον λόγο ακριβώς να παίξει. Επομένως αν δε θέλει, αναφέρετέ του πως μάλλον θα πρέπει να φείγετε και έτσι εκείνος θα χάσει αυτή την ευκαιρία. Ρωτήστε τον επιπλέον στο σπίτι πολύ ήρεμα γιατί δε θέλει να παίξει με άλλο παιδάκι. Τί μπορεί να φοβάται; Μια λύση ακόμα είναι να καλείτε και στο σπίτι κάποιο συνομήλικο ξαδερφάκι που ίσως να'χει ή παιδάκι φίλου σας.

Απαντά: Δέσποινα Τραπεζανλίδου, Παιδαγωγός - Ειδικός Προσχολικής Αγωγής

πολλες φορες μαλιστα γελαει.

​Το αλλο που με προβληματιζει ειναι το οτι ωρες ωρες τον πιανει μια ανεξηγητη γκρινια για ασημαντα πραγματα η μπορει να ξυπνησει με γκρινια και κλαματα και τον αφηνουμε να ηρεμησει δεν ξερω ποιος ειναι ο καλυτερος τροπος αντιμετωπισης. Μπορει επισης να αρχισει να μου ζηταει με φωνες και κλαματα να βγαλω π.χ τις παντοφλες που φοραω η να σηκωθω απο τον καναπε

​Δεν ξερω γιατι αντιδραει ετσι. Να αναφερω επισης οτι εχει μια μικροτερη αδερφη που ειναι εννια μηνων ενδεχομενως να ζηλευει?

ευχαριστω πολυ εκ των προτερων

A: Αγαπητή μανούλα, είναι πολύ πιθανό ο μικρός σας να εκφράζει ζήλια ως προς τη μικρή του αδερφή, αντιδρώντας με αυτόν τον παράλογο αρνητικό τρόπο ζητώντας σας διάφορα. Επιζητεί τη προσοχή σας και αυτήν έχει ανάγκη. Προσπαθήστε να του τη δίνετε όταν είναι ήρεμος και μπορεί να ασχοληθεί μαζί σας αλλά κι εσείς να είστε ικανή να του αφιερώσετε λίγα λεπτά αποκλειστικά μαζί του.

Όταν ξεσπά χωρίς λόγο ή αντιδρά έντονα σε κάτι που του λέτε, δίχως να ακούει αυτά που του λέτε, αφήστε τον να ηρεμήσει και πείτε του πως θα μιλήσετε μαζί του και θα τον ακούσετε μονάχα τότε.

Απαντά: Δέσποινα Τραπεζανλίδου, Παιδαγωγός - Ειδικός Προσχολικής Αγωγής

A: Αγαπητή μανούλα, αποτελεί συχνό φαινόμενο στις μικρές ηλικίες να εκφράζουν το θυμό τους με δαγκώματα και με πράξεις γενικά που πονούν τους άλλους. Δε ξέρουν πώς να εκδηλώσουν την επιθετικότητά τους (που τους είναι απαραίτητη για την εξέλιξή τους) με έναν πιο αποδεκτό και λειτουργικό τρόπο.

Η επίσης περίεργη και κακή συνήθεια της μικρής σας σχετικά με τις τρίχες, αποτελεί ένα είδους επιθετικότητας προφανώς που όμως στρέφεται προς τον ίδιο της τον εαυτό.

Δεν αναφέρετε τις περιπτώσεις που πιθανότατα γίνεται αυτό, και γι'αυτό το λόγο δυσκολεύομαι να σας δώσω μια πιο συγκεκριμένη λύση. Ωστόσο σας συμβουλεύω αρχικά να εξετάσετε και να σκεφτείτε την πιθανή αιτία που κρύβεται πίσω από μια τέτοια συμπεριφορά. Πότε το κάνει αυτό? Πιθανολογώ προσωπικά σε περιπτώσεις που η ίδια μπορεί να νιώθει πως ζορίζεται με κάτι. Όπως και όταν συμβαίνει να δαγκώνει την αδερφή της επειδή έχει θυμώσει.

Σ'αυτή τη περίπτωση να της αναφέρετε πως δεν είναι κακό που θυμώνει αλλά που δαγκώνει την αδερφή της. Βοηθήστε την να εκφράζει την όποια ενόχλησή της με άλλους τρόπους χωρίς να προξενεί κακό είτε στους άλλους είτε στον εαυτό της. Μπορεί αυτό να το κάνει μιλώντας για το πώς νιώθει και να απομακρύνεται μέχρι να ηρεμήσει, ή αν θέλει να δαγκώσει μπορεί να το κάνει δαγκώνοντας ή χτυπώντας ένα μαξιλάρι.

Είναι ανάγκη να καταλάβει πως δε την κατηγορείτε για αυτό που νιώθει αλλά για αυτό που κάνει... Αν η κακή της συνήθεια συνεχιστεί και ειδικά αν κρίνετε πως είναι τόσο έντονη, απευθυνθείτε στον παιδίατρό σας ή συμβουλευτείτε και έναν παιδοψυχολόγο.

Απαντά: Δέσποινα Τραπεζανλίδου, Παιδαγωγός - Ειδικός Προσχολικής Αγωγής

Αντιδραστικο, ανυπακουο που θελει μονο τον μπαμπά του!

A: Ακούγεται συχνά από πολλούς γονείς πως η συμπεριφορά του παιδιού τυχαίνει να είναι διαφορετική απέναντι στους δύο γονείς. Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως ο ένας είναι ο καλός γονιός και ο άλλος ο κακός. Είναι θέμα ορίων, το πόσο επιτρέπει ο κάθε γονέας μια συμπεριφορά του παιδιού του. Επιπλέον εξαρτάται και από την εκάστοτε περίπτωση. Ο μικρός σας μπορεί να ευχαριστιέται την ώρα που περνά μαζί σας αλλά η "ανυπάκουη" συμπεριφορά του όταν συναντιέται με τον μπαμπά του μπορεί και να εκφράζει το πόσο του λείπει ο ίδιος και ανυπομονεί να περάσει εξίσου ευχάριστες στιγμές και μαζί του. Μη τον εμποδίζετε σαφώς ως προς αυτό, απ'τη στιγμή κιόλας που ο μπαμπάς θα μπορέσει να του αφιερώσει κάποιο χρόνο μαζί του. Συζητήστε το με τον μπαμπά και συνεργαστείτε προκειμένου να αναλαμβάνει να θέτει ο ίδιος τα όρια στο παιδί όπου χρειάζεται χωρίς να επεμβένετε εσείς και να φαίνεστε η "κακιά". Λόγω πιθανής εργασίας σας τις καθημερινές μπορεί να αναγκάζεστε να αφιερώνετε ξεχωριστά μαμά-μπαμπάς χρόνο με το παιδί. Ωστόσο τα σαββατοκύριακα είναι μια καλή ευκαιρία να απολαμβάνετε δημιουργικές στιγμές και οι τρεις μαζί!

Απαντά: Δέσποινα Τραπεζανλίδου, Παιδαγωγός - Ειδικός Προσχολικής Αγωγής

Καλημερα εχω ενα κοριτσακι 4ετων. Καθημερινα μου δημιουργει προβλημα με τα ρουχα. Σε μεγαλο βαθμο ειναι αντιδραστικη και κλαει με λυγμους οταν δεν γινετε το δικο της. Δεν μπορω να τα βγαλω περα μαζι της. π.χ τωρα το χειμωνα θελει να φοραει καλοκαιρινα ... με αποτελεσμα καθε πρωι πριν την παω σχολειο και' γω στη δουλεια μου να μας ακουει ολη η γειτονια και να βγαινω εκτος οριων. Δεν μπορω να βρω λυση...

A: Αγαπητή μανούλα, θα σας αναφέρω αρχικά πως καλό είναι να αποφεύγετε τις φωνές και οτιδήποτε θέλετε να πείτε ή να επιβάλετε στη μικρούλα σας να το κάνετε με ήρεμο και σταθερό τόνο. Το παιδί αντιδρά στη δυνατή φωνή μας, πεισμώνει περισσότερο και φωνάζει και εκείνο περισσότερο. Από το βράδυ να της προτείνετε να διαλέγει εκείνη τα ρουχαλάκια της προκειμένου να τα έχει έτοιμα το πρωί για το σχολείο. Τονίστε της πως θα πρέπει να διαλέξει σίγουρα από τα χειμωνιάτικα ρούχα καθώς δεν είναι πλέον καλοκαίρι. Ωστόσο μιας και ο καιρός ακόμα από τη μια είναι ζεστός και από την άλλη πιο δροσερός, αν επιμένει πείτε της πως μπορεί να διαλέξει μια κοντομάνικη μπλούζα που θα τη βάλει όμως στη τσάντα της ώστε να αλλάξει αν ζεσταθεί αργότερα στο σταθμό. Όταν αντιδρά έντονα και κλαίει, αναφέρετέ της πως θα περιμένετε να ηρεμήσει για να μπορέσετε να μιλήσετε μαζί της. Γιατί θέλει να φορέσει εκείνα τα ρούχα; Τι μπορεί να της πουν οι φίλοι της ή και η δασκάλα της στο σχολείο αν τη δουν να φορά καλοκαιρινά ρούχα ενώ κάνει κρύο; Της αρέσει να αρρωσταίνει ή να είναι καλά και δυνατή; Αυτές είναι κάποιες από τις ερωτήσεις που μπορείτε να της κάνετε σε μια ήρεμη συζήτηση μαζί της προκειμένου να καταλάβει μόνη της τι είναι αυτό που πρέπει να κάνει τελικά.

απαντά: Δέσποινα Τραπεζανλίδου, Παιδαγωγός - Ειδικός Προσχολικής Αγωγής

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΑΣ,

ΣΕ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΓΕΝΝΑΩ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ - ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ 27 ΜΗΝΩΝ Κ ΔΕΝ ΤΟΥ ΕΧΩ ΠΕΙ ΠΟΤΕ ΑΚΡΙΒΩΣ ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΑΔΕΡΦΟΥΛΑ ΤΗΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ - ΓΕΝΙΚΑ ΞΕΡΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΩΡΟ ΑΛΛΑ ΤΟ ΣΥΖΗΤΑΩ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΑΥΤΗ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΚΟΙΛΙΑ Η´ ΤΟ ΜΩΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΖΗΛΕΥΕΙ -

ΓΕΝΙΚΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΟΥΛΑ ΤΗΣ - ΟΜΩΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΣ ΠΩ ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΟ ΜΑΙΕΥΤΉΡΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΝΙΩΣΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΥΣΙΑ ΜΟΥ Η ´ ΜΑΛΛΟΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΝΟΜΙΣΕΙ ΟΤΙ Η ΑΔΕΡΦΟΥΛΑ ΤΗΣ ΤΗΣ ΣΤΕΡΕΙ ΤΗ ΜΑΜΑ-ΕΣΕΙΣ ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ; ΚΑΙ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΩ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΤΟ ΜΩΡΟ; ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΓΙΑΤΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΜΕ ΤΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΑ ΜΩΡΑ πχ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΠΡΩΞΕΙ Η ´ ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΜΙΚΡΟΤΕΡΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ-ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ

A: Αγαπητή μητέρα ,
ελπίζω να σας έχω προλάβει και να μην είστε στο μαιευτήριο.

ΜΗΝ πείτε ψέματα στο παιδάκι σας θα καταστρέψετε την εμπιστοσύνη που νιώθει απέναντι σας και που του είναι απαραίτητη για να νιώθει ασφάλεια.Το παιδί δεν είναι χαζό : θα αντιληφθεί , θα διαισθανθεί ότι κάτι συμβαίνει και του το κρύβεται και τότε μπορεί να πλάσει φαντασιώσεις πιο τρομακτικές!

Μην φοβάστε να συζητάτε μαζί της : την βοηθάτε να εξοικειωθεί με το γεγονός , εξάλλου θα ζηλέψει ότι κι αν γίνει ΕΙΝΑΙ φυσιολογικό! Οσο της κρύβετε πράγματα τόσο περισσότερο θα νιώσει "απέξω" από την σχέση σας με το μωρό και η ζήλεια της θα είναι μεγαλύτερη.
Χρειάζεται να γνωρίζει ότι θα πάτε να γεννήσετε , να αγωνιά και κείνη , να περιμένει τον ερχομό σας, να προετοιμαστεί: αυτά είναι μέσα στην ζωή μην τα φοβάστε !!! Με τον τρόπο σας φέρνετε αυτό που φοβάστε την μεγαλύτερη ζήλεια. Οταν το μωρό έλθει στο σπίτι να τους συστήσετε και φερθείτε εντελώς φυσιολογικά, μην κρύβεται την αγάπη σας για το μωρό. Αφήστε την μεγάλη να επεξεργαστεί τα συναισθήματα ζήλειας που θα νιώσει όπως όλα τα παιδιά. Αν τυχόν και δείτε υπερβολικές εκδηλώσεις ζήλειας , τα ξαναλέμε.!

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

Γεια σας, είμαι μητέρα ενός κοριτσιου 18 μηνών. Είναι υπερκινητική και της αρέσει το φαγητό πολύ. Είναι πάρα πολύ κοινωνική με όλους ξένους και δικούς και πάρα πολύ χαρούμενη (κάνει νάζια, χορεύει, αγκαλίαζει, φιλά όλους, γελάει δυνατά).

Εκείνο που με ανησυχεί είναι η υπερβολική της ανεξαρτησία σε όλα, δεν θέλει καθόλου βοήθεια, είναι ριψοκίνδυνη με τα σκαλιά το σκαρφάλωμα κ.λ.π είναι πεισματάρα και καθόλου υπάκουη. Καταλαβαίνει ότι πρόκειτε να κάνει κάτι «κακό» όπως να ρίξει πράγματα κάτω και συγκεκριμένα το μπιμπερό, να βάλει διάφορα πράγματα στη τουαλέτα, να σε τσιμπίσει δυνατά, να αγγίξει μέσα στις γλάστρες αλλά το κάνει χωρίς ενδοιασμούς και μάλιστα γελά! Συνήθως τις εξηγώ αλλά τις πλείστες φορές τις φωνάζω ή τις πιάνω τα χέρια με αποτέλεσμα να με αγνοεί ΠΑΝΤΕΛΩΣ!!!!! Στο μόνο που αντιδρά είναι αν κάνω πως πόνεσα και κλαίω θα λυπηθεί και θαρθει κοντά μου να με κάνει καλά. Ακόμα φωνάζει πάρα πολύ δυνατά όταν θέλει κάτι σε σημείο που να μας σπάει τα νέυρα!

Δεν παίζει μόνη της πάνω από 1-2 λεπτά θέλει συνέχεια την προσοχή μας. Επίσης λατρεύει το φαγητό από νεογέννητο που ήταν. Δεν γίνεται να σε δει να τρως ή να πίνεις κάτι και να μην κλαίει να θέλει κ αυτή. Η μαμά μου πάντα της δίνει κάτι για να ησυχάσει αλλά εγώ είμαι πολύ αυστηρή με το φαγητό διότι είναι παχουλό μωρό έστω κ αν κινείτε συνέχεια. Πολλοί μου λένε ότι θα χάσει τα κιλά με τον καιρό αλλά φοβάμαι ότι αν της δίνω όποτε θέλει φαγητό θα συνηθίσει και θα χάσουμε το μέτρο. Την βλέπω το πρωί μια ώρα πριν να πάει σχολειό και περίπου 3 ώρες το βράδυ πριν κοιμηθεί.

Οι ερωτήσεις μου είναι οι εξής: σχετικά με το φαγητό αν πρέπει να συνεχίσω να είμαι αυστηρή και να ελέγχω την αύξηση του βάρους της και η δεύτερη αν πρέπει να υιοθετήσω τακτικές τιμωρίας για να γίνει υπάκουη. Είναι όντως πολύ μικρή για τιμωρίες?

Η μόνη ώρα που ησυχάζει είναι όταν τρώει και όταν κοιμάται (ευτυχώς κοιμάται 1-2 ώρες το μεσημέρι και 10-12 ώρες το βράδυ).

Ευχαριστώ πάρα πολύ που υπάρχετε!!!!!

A: Αγαπητή μανούλα, φαίνεται πως η μικρούλα σας έμαθε να έχει πάντα τη διαρκής προσοχή σας με αποτέλεσμα να μη μπορεί να παίξει όπως λέτε και για λίγο μόνη της. Κάθε παιδί μαθαίνει από πολύ μικρό. Από βρέφος ακόμα! Μαθαίνει απ'το τρόπο που του μιλάμε και του συμπεριφερόμαστε και έτσι διαμορφώνει και το ίδιο τη δική του συμπεριφορά καθώς μεγαλώνει. Μεγάλη σημασία σε αυτό όμως έχουν και τα όρια που θέτουμε στο παιδί το οποίο τα έχει ιδιαίτερη ανάγκη. Η απόλυτη ελευθερία το οδηγεί στην απογοήτευση και στην ανασφάλεια. Τα όρια ωστόσο δε σημαίνουν τιμωρία. Με αποφασιστικότητα και σταθερότητα θα της εξηγείτε με απλά λόγια τι είναι επιτρεπτό και τι όχι. Επιπλέον της διευκρινίζετε πως όταν δεν ακολουθεί μια οδηγία σας θα υπάρξει συνέπεια. Προτιμήστε αυτή τη λέξη από τη τιμωρία καλύτερα. Αποφεύγετε τις δυνατές φωνές και με ένα βλέμμα σας ακόμα μπορείτε να της δείξετε πως αυτό που της είπατε να μη κάνει το εννοούσατε. Εκείνη το πιο πιθανό το πρώτο καιρό, είναι να το κάνει επίτηδες καθώς έχει μάθει να ενεργεί έτσι. Χρησιμοποιήστε μια "γωνιά συνέπειας" όπου θα απομονώνεται και δώστε της δύο λεπτά χωρίς να της μιλάτε και να τη προσέχετε. Στη συνέχεια μιλήστε ήρεμα γι'αυτό που έγινε και δηλώστε της με σιγουριά στο τέλος πως πιστεύετε ότι κατάλαβε να είναι πιο προσεκτική την επόμενη φορά. Στην ηλικία που είναι ίσως να μη μπορεί να μιλήσει ακόμα πολύ καλά. Αυτό ωστόσο δε σημαίνει πως δε σας καταλαβαίνει ό,τι και να της πείτε. Ξεκινήστε με την εφαρμογή αυτής της τακτικής και να έχετε υπομονή και να μην απογοητεύεστε. Να είστε σίγουρη πως αυτό που κάνετε είναι το σωστό και πως στο τέλος η μικρή σας θα το δεχτεί.

Σχετικά με τη διατροφή της είναι καλό να τη προσέχετε και γι'αυτό μπορεί να σας πει περισσότερα ο παιδίατρός σας. Εσείς μπορείτε να γνωρίζετε προφανώς πότε είναι δυνατόν να πεινάει και πότε όχι. Χρειάζεται σταθερότητα και εδώ. Όσο και να επιμένει και να κλαίει, αν κρίνετε πως δεν έχει ανάγκη από επιπλέον φαγητό, εξηγήστε της πως θα πρέπει να περιμένει να φάει πάλι πιο μετά. Ίσως μόνο να δοκίμαζε αν ήθελε εκείνη τη στιγμή ένα φρούτο.

απαντά: Δέσποινα Τραπεζανλίδου, Παιδαγωγός - Ειδικός Προσχολικής Αγωγής

Καλημέρα σας, έχω ένα κοριτσάκι 4 χρονών και 2 μηνών. Μέχρι να κλείσει τα 4 ήταν πολύ συνεργάσιμη και γλυκιά με κάποια διαλλείματα για αταξίες σε λογικά πλαίσια πάντα ως όλα τα παιδιά. Τις αρέσουν οι πλάκες και κάνει πολλές με τον μπαμπά της και είναι κοινωνική.

Εγώ εργάζομαι πολλές ώρες αλλά με το που γυρνάω στο σπίτι περνάμε όμορφα παρέα και κάνουμε πολλές δραστηριότητες, έτσι ώστε αφού δεν περνάει πολύ χρόνο μαζί μου, όσο χρόνο έχουμε να είναι «ποιοτικός χρόνος». Είναι λογικό να της λείπω και να μου λείπει κατά τη διάρκεια της ημέρας και κάποια στιγμή να ρωτήσει πότε θα έρθει η μαμά μου - χωρίς γκρίνια όμως, όλα λοιπόν σε λογικά πλαίσια.

Με το που έκλεισε τα 4 χρόνια όμως, άρχισε να ζωηρεύει έντονα! Να κάνει πιο πολλές μικρές αταξίες, να θυμώνει πιο συχνά και να αντιμιλάει κάποιες φορές και στους γονείς της ή στους παππούδες, γιαγιάδες αλλά και στις φίλες της. Μετά τα γενέθλιά της εντωμεταξύ πήρα κι εγώ άδεια και περάσαμε 3 εβδομάδες οικογενειακώς και σίγουρα της άρεσε, αλλά μας έβγαλε ένα ακόμη πρόβλημα. Ενώ μέχρι τα 4, όταν πηγαίναμε κάπου με τον μπαμπά της και έμενε με τη γιαγιά και τον παππού που την υπεραγαπάνε, όλα ήταν μια χαρά, κατά τη διάρκεια της άδειάς μου όσες φορές την αφήσαμε γκρίνιαζε κι έλεγε θέλω τη μαμά μου! Ακόμη και μια φορά που έμεινε με το μπαμπά της που περνάνε πάντα τέλεια, πάλι γκρίνιαζε και ζητούσε τη μαμά της! Επέστρεψα και στη δουλειά και το πρόβλημα συνεχίστηκε.. Μια μέρα που έμεινε στο σπίτι με το μπαμπά της κι ενώ όλη μέρα περνάγανε φανταστικά, γύρω στις 3.00μμ που την έβαλε για ύπνο άρχισε να γκρινιάζει πάλι πολύ έντονα και να λέει θέλω τη μαμά μου! Και η γκρίνια συνεχίζεται προς όλους μας και προς εμένα δηλαδή, ούτε μας ακούει όταν της λέμε κάτι κι όλο αντιδράει και θυμώνει.

Δεν μας είχε συνηθίσει σε τέτοιες συμπεριφορές και μας έχει κουράσει αρκετά αυτή η κατάσταση. Να σημειώσω δύο πολύ σημαντικά στοιχεία, η μικρή μας κοιμάται στο κρεβάτι μας από 8 περίπου μηνών έως και σήμερα με μικρά διαλλείματα για να κοιμηθεί στην κούνια της μέσα στο δωμάτιό μας και επίσης σχολείο θα ξεκινήσει από Σεπτέμβρη, μέχρι τώρα όταν λείπαμε στη δουλειά ήταν με τους παππούδες και γιαγιάδες. Ελπίζω να μη σας ζάλισα, μπορείτε να μα βοηθήσετε πώς να χειριστούμε τη νέα κατάσταση που αντιμετωπίζουμε σπίτι μας;

Ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.

Α: Αγαπητή μητέρα, προφανώς πλέον το κοριτσάκι σας να έχει ξεκινήσει και το σχολείο. Σε αυτή τη "μεταβατική" περίοδο για εκείνη, καλό είναι να αποφύγετε οποιαδήποτε άλλη αλλαγή ως προς την καθημερινότητά της. Μετά από 2 μήνες που θα έχει καλά προσαρμοστεί, δοκιμάστε να της φτιάξετε αν είναι δυνατόν το δικό της χώρο για να κοιμάται. Κάντε το μαζί με εκείνη, αφού έχει μεγαλώσει και θα μπορεί ακόμα να διαλέξει και το κρεβάτι που θα'χει. Κάνατε πολύ σωστά που φροντίζατε και περνάγατε ποιοτικό χρόνο μαζί καθώς αυτό έχει σημασία και όχι η ποσότητα. Συνεχίστε με αυτό τον τρόπο χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει πως δε θα κάτσει και μόνη της κάποια στιγμή ν'ασχοληθεί με κάτι. Αν αντιδράει έντονα προς εσάς ρωτήστε την τι θα ήθελε να κάνει ή να γίνει για να νιώσει καλύτερα. Τί την ενοχλεί; Εκφράστε της τη πιθανότητα πως μπορεί να νιώθει κουρασμένη. Είναι σε μια ηλικία που μπορείτε να κουβεντιάσετε πλέον μαζί και ήρεμα, δείχνοντάς την πως τη καταλαβαίνετε. Ίσως έχει ανάγκη μέσα της να αισθανθεί σιγουριά και ασφάλεια. Να θυμάστε επίσης πως μια αγκαλιά κάνει θαύματα πολλές φορές. Ειδικά αυτή της μαμάς! Να της το πείτε και αφήστε τη να επιλέξει αν θέλει να το δει...και επομένως να το νιώσει.

απαντά: Δέσποινα Τραπεζανλίδου, Παιδαγωγός - Ειδικός Προσχολικής Αγωγής

Καλησπερα,

ο μικρουλης μας ειναι 4 ετών, ειναι παιδακι που προσαρμοζεται ευκολα και κοινωνικο, υπακουο στους γονεις του και γενικα δε μας δημιουργει προβληματα.

Δεχεται πολυ συχνα απο εμας την επιβραβευση και τον επαινο για τις καλες του συμπεριφορες.
Εχουμε παρατηρησει στις συναναστροφες του, με συνομιληκα, μεγαλυτερα αλλα και λιγο μικροτερα παιδια οτι μιμειται πολυ τις συμπεριφορες τους. Δηδαδη θα διασχισει το δρομο καθετα με το ποδηλατο αν το κανουν αυτα, θα πιει νερο οταν διψουν αυτα και γενικοτερα δειχνει να παιρνει το ρολο του "ακολουθου" οταν παιζουν. Μπορει ακομα και να φτυσει μιμουμενος, ενω η συμπεριφορα του ειναι τελειως αλλιωτικη οταν ειναι μονος του, δηλαδη ξεχωριζει ποια ειναι τα επικινδυνα και αυτα που δεν του επιτρεπεται να κανει. Επισης οταν ειναι μονος του εχει δικη του βουληση και επιθυμιες και γενικα εκφραζει περισσοτερο το δικο του χαρακτηρα.

Ερχεται σε καθημερινη επαφη και για αρκετες ωρες απο μικρουλης με τον ξαδερφο του που ειναι 1 1/2 ετος μεγαλυτερος. Να υποθεσουμε οτι εχει μαθει απο μικρός το ρολο του να εχει οδηγο και δεν μπορει να απαγκιστρωθει απο αυτο? Πρεπει να σκεφτουμε κατι αλλο η να του μιλησουμε αναφορικα με αυτό?

Ευχαριστω πολύ

Χριστινα

A: Αγαπητή μητέρα ,
σε αυτήν την ηλικία η μίμηση είναι πολύ σημαντικός οδηγός κοινωνικοποίησης. Θαυμάζει τα μεγαλύτερα, τα δυνατότερα, τα πιο τολμηρά, μάλλον θα θαυμάζει και πολύ -ή θα φοβάται τον πατέρα του.! Τώρα , αν αυτό θα είναι πρόβλημα στην ζωή του ή όχι είναι μάλλον νωρίς για να το δούμε. Σημαντική σε όλο αυτό είναι η σχέση με τον πατέρα του: πώς είναι οι δυό τους, κάνουν πράγματα μαζί; Ο πατέρας - όχι μόνο στην συμπεριφορά του αλλά βαθια μέσα του πως νιώθει για τον γιό του; πως τον αισθάνεται; ποιές είναι οι βαθύτερες σκέψεις για κείνον και πώς ήταν η σχέση με τον δικό του πατέρα;

Χρειάζεται να απαντηθούν όλα αυτά και ταυτόχρονα να αφήσετε τον μικρό να βρει εκείνος τον δικό του δρόμο αφού πρώτα του βάλετε όρια στο τι επιτρέπετε να κάνει και τι όχι.

Ας μην βγάλουμε πρόωρα και πρόχειρα συμπεράσματα για την αυτοεκτίμησή του κλπ

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

Καλησπέρα σας.

Ονομάζομαι Αλέξαντρος κ έχουμε μια κορούλα 11 μηνών. Μέχρι τώρα δεν αντιμετωπίζαμε κανένα πρόβλημα μαζί της. Τον Ιούλιο-Αύγουστο η γυναίκα μου με την κόρη μας τους πέρασε στη Σλοβακία(χώρα καταγωγής της) όπου τους συνάντησα εγώ τον Αυγουστο. Τώρα έχουμε γυρίσει σπίτι Κύπρο και τις τελευταίες μέρες η κόρη μας δεν μπορεί να βρίσκεται σπίτι μας. Κλαίει συνεχώς κ επιζητεί τη μητέρα της δείχνοντας ότι κάτι φοβάται στο σπίτι. Ο λόγος που το αναφέρω είναι διότι όταν πάμε στους γονεις μου όλα είναι μια χαρά (χαρούμενη, παίζει με τα σκυλία, με τον παππού, γιαγιά κτλ). Μόλις ανοίξει η πόρτα του σπιτιού μας ξεκινά το κλάμα κ θέλει να είναι σφιχτά στην αγκαλία της μαμάς.

Παρακαλώ εξηγήστε μου γιατί κ πως το αντιμετωπίζουμε.

Ευχαριστώ πολύ

A: Αγαπητέ πατέρα,

Δυστυχώς χρειάζονται πολύ περισσότερα στοιχεία για να κάνω μια σωστή υπόθεση για το τι συμβαίνει στο παιδί σας. Αυτά που γράφετε δεν είναι αρκετά. Η αλλαγή του γλωσσικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος από μόνη της δεν είναι αρκετή για μια τέτοια συμπεριφορά του παιδιού . Χρειάζονται πολλές περισσότερες πληροφορίες που μάλλον θα ήταν καλύτερο να απευθυνθείτε ως γονείς σε έναν ψυχολόγο για να συζητήσετε μαζί του και να βρείτε τι συμβαίνει.

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

Καλημερα σας

Θα ηθελα την βοηθεια σας . Εχω ενα αγορακι 6 1/2 ετων. Φετος θα παει 1η Δημοτικου. Αυτο που με προβληματιζει στην συμπεριφορα του ειναι οτι ειναι ατιθασος και εχει την ταση να κανει παρεα με ατακτα παιδια. Και στο νηπιαγωγειο εκανε ακριβως το ιδιο. Εκανε παρεα με παιδια που ειχαν προβληματικη συμπεριφορα (απο οτι μας ειχαν πει οι νηπιαγωγοι), στην πορεια αυτο αλλαξε με πολυ συζητηση βεβαια. Οταν τον ρωτουσαμε γιατι το κανει αυτο, αρχικα απαντουσε οτι δεν τον κανουν παρεα τα αλλα παιδια και εν συνεχεια οτι του αρεσει να ειναι ατακτος. Το καλοκαιρι το πηγαμε σε ενα δημοτικο αθλητικο camp.

Εκει η συμπεριφορα του εγινε αθλια, αρχισε να βωμολοχει, κατι που δεν εκανε στο παρελθον. Επισης μια ομαδα παιδιων "Οι κολλητοι του" -ετσι τους ελεγε- κλεβανε ναι-ναι!!! Τον μαλωσαμε βεβαια του μιλησαμε για τις συνεπειες φοβηθηκε και συμορθωθηκε. Φετος λοιπον εχει ξεκινησει οτι δεν θελει να ειναι καλος μαθητης οτι θα κανει παρεα με ατακτα παιδια. Αυτο λεει συνεχεια. Συζηταμε συνεχεια μαζι του αλλα εκεινος τα δικα του. Θα κανω οτι κανουν οι αλλοι. Το πατερα του καπως τον φοβαται εμενα παλι καθολου. Παραειμαι νομιζω δημοκρατικη!! Συζητω μαζι του τα παντα, παντα με γνωμονα και σε συναρτηση την ηλικια του. Μπορει να τον ρωτησουν κατι στο σχολειο να το ξερει και να μην απαντησει γιατι τα αλλα παιδια δεν το ξερουν. Δεν θελει να ειναι διαφορετικος.

Αυτο βεβαια δεν συναδει με το αισθημα της ματαιωσης. Ειναι πολυ αυστηρος με τον εαυτο του. Δε θελει να κανει λαθη. Θυμωνει και τα παραταει. Θελει να ειναι πρωτος σε ολα αλλα οχι στο σχολειο. Εχει ηδη αναζητησεις που εχουν σχεση με το Φυλλο. Εχει αποψη για ντυσιμο . Ειναι μοναχοπαιδι.

Οσον αφορα την οικογενεια μας, ειμαστε μια τυπικη οικογενεια που εργαζεται, εγω ειμαι λογιστρια και ο πατερας του καθηγητης μεσης εκπ/σης σε φροντιστηρια. Το λαθος μας ειναι η τηλεοραση. Μιμειται τα παντα. Μεχρι την ηλικια των 4 ετων, δεν εβλεπε σχεδον καθολου, μετα με μετρο αλλα και παλι.

Ξερει να μετραει να κανει αριθμητικες πραξεις, να γραφει ανορθογραφα βεβαια. Αυτα που θελει απο την ζωη του δεν ειναι καθολου στο πνευμα της οικογενειας μας -Μηχανες-γρηγορα αυτοκινητα-τατουαζ.

Οχι ασχημα αλλα οχι για την ηλικια του.

Θα σας ημουν ευγνωμων για μια απαντηση σας

Σας ευχαριστω πολυ εκ των προτερων

Μια μαμα -Παρασκευη-

A: Αγαπητή μητέρα ,

η συμπεριφορά του παιδιού δεν μπορεί να είναι τυχαία.

Χρειάζεται να αναρωτηθούμε: γιατί αντιδρά; και κυρίως σε τι αντιδρά;

Λέτε: "είναι πολύ αυστηρός με τον εαυτό του" αυτό πηγάζει συνήθως από την αυστηρότητα των γονεων προς αυτόν. Δεν μου δίνετε αρκετά στοιχεία για σημαντικά πράγματα και ίσως δεν είναι πρόσφορη η συγκεκριμένη επικοινωνία . Πιστεύω ότι είναι καλύτερο να απευθυνθείτε σε κάποιον ψυχολόγο που θα μπορέσει να εκτιμήσει την κατάσταση του παιδιού. Μην ξεχνάτε ότι τώρα έχετε την δυνατότητα να κάνετε πρόληψη τυχόν μελλοντικών μεγαλύτερων δυσκολιών ενώ αν καθυστερήσετε θα χρειαστεί επανόρθωση που είναι πιο δύσκολή , πιο χρονοβόρα και αμφίβολη.

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

καλησπερα,

διαβασα στο φορουμ σας διαφορες περιπτωσεις για το πως αντιμετωπιζουν τα μεγαλυτερα αδελφια τα μωρα.

Το προβλημα μου ειναι οτι ο μεγαλος μου γιος εκλεισε τα 2 πριν λιγες μερες και το μωρο ειναι 2,5 μηνων.

Απο την μερα που ηρθε το μωρο στο σπιτι ο μεγαλος εχει σταματησει να μιλαει, ενω ελεγε διαφορες λεξουλες οχι προτασεις αλλα λεξουλες μονο. Τωρα πια δεν λεει τιποτα παρα μονο ουρλιαζει, κλαει με τραβαει απο το χερι οταν θελει να του δωσω κατι. Τελος και τα τραγουδακια και ολα. Το βραδυ οταν σηκωνομαι να ταισω το μωρο (δεν θηλαζω), σηκωνεται και αυτος (κοιμομαστε μαζι ενω το ειχε κοψει τωρα ξαναρθε στο κρεβατι μου) και καθεται διπλα μου μεχρι να τελειωσω το ταισμα και ξαναπαμε ολοι μαζι για υπνο.

Με στεναχωρει πολυ η ολη κατασταση. Προσπαθω να ασχολουμαι μαζι του οσο πιο πολυ μπορω, γιατι δουλευω κιολας. Δεν θελει με τιποτα να συμμετασχει στο μωρο, δεν με βοηθαει ενω του λεω συνεχως ελα να ταισεις τον μπεμπη, ελα να τον κανουμε μπανιο αυτος κανει μεταβολη και φευγει. Το μονο καλο ειναι οτι εκοψε την πιπιλα αμεσως μολις ηρθε το μωρο στο σπιτι και τις τελευταιες μερες οταν ταιζω το μικρο αυτος ερχεται και του φιλαει το κεφαλι.

Σας παρακαλω δωστε μου καμια συμβουλη γιατι στεναχωριεμαι παρα πολυ

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ

A: Ενα μωρό κλονίζει τον κόσμο του μεγαλύτερου παιδιού, είναι φυσιολογικό ! Είναι φυσιολογικό να ζηλεύει, είναι υγιές και αναμενόμενο. Δώστε του χρόνο και μην τον παροτρύνετε να μην ζηλεύει. Δεν χρειάζεται να σας βοηθά. Φροντίστε να έχετε αποκλειστικό χρόνο για τον μικρό που θα ασχολείστε μαζί του. Μην τον αφήνετε να κοιμάται μαζί σας, αυτό τον δυσκολεύει, Εξηγείστε του ότι δεν είναι υποχρεωμένος να αγαπάει το μωρό αλλά απαγορεύεται να το χτυπήσει όπως απαγορεύεται σε οποιονδήποτε να κάνει κακό και σε εκείνον. Προπάντων βοηθήστε τον να μεγαλώσει να μην είναι μωρό, ώστε να μην απειλείται από το μωρό.Γι' αυτό χρειάζεται να κοιμάται μόνος του στο δωμάτιο του, να γίνει ανεξάρτητος σε όσα μπορεί να κάνει μόνος του και να τον καμαρώνεται που είναι ο μεγάλος σας γιός.

Ο μπαμπάς που είναι? Κι εκείνος χρειάζεται να έχει χρόνο μόνος του με τον μεγάλο ώστε να τον βοηθήσει να αποκολληθεί από το μωρό κι εσάς.

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

καλησπερα σας..

ειμαι νονα ενος 5χρονιου κοριτσιου και του διδυμου αδελφου της. ο γιος της κουμπαρας μου λοιπον, παρουσιαζει εντονο εκνευρισμο και αντιδραση μετα απο καθε μαλωμα της μητερας του ( η οποια και χηρεψε πριν 3 χρονια) . καθε φορα που θα το μαλωσει εκεινο θυμωνει,εξαγριωνεται και ξεσπαει σε αντικειμενα (τις προαλες εσπασε ενα συρταρι), χωρις να ακουει κανεναν γινεται απιστευτα ατιθασο. πως μπορει να το χειριστει σωστα?

Θα αναμενω απαντηση σας..

Σας ευχαριστω

Η νονα!

A: Αγαπητή Νονά ,
Εχετε δίκιο να ανησυχείτε για την συμπεριφορά του μικρού. Προφανώς το παιδί χρειάζεται βοήθεια και η μητέρα του ακόμη περισσότερο. Αναφέρατε και τον θάνατο του πατέρα , στοιχείο που δείχνει την ψυχική οδύνη που έζησε όλη η οικογένεια. Είναι αναγκαίο να απευθυνθεί σε κάποιο συμβουλευτικό ή ιατροπαιδαγωγικό κέντρο για να δουν τον μικρό και να συμβουλεύσουν την μητέρα πώς να χειριστεί τα θέματά του και ακόμη πιθανά να πάρει και η ίδια βοήθεια για το πένθος της.

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

Γεια σας, ο γιος μου ειναι 3,5 ετων. Παρατηρω οτι σε μερη με πολλα παιδακια συνηθως καθεται πιο πισω απο τα υπολοιπα. Οταν καποιο του παρει το παιχνιδι του, δεν θα το διεκδικησει. Και τωρα τελευταια δεν λεει το ονομα του.

Δεν πηγαινει παιδικο σταθμο επειδη εχουμε και ενα μωρο 5 μηνων.

Την συμπεριφορα αυτη την ειχε και πριν την γεννηση του αδερφου του.

Σας παρακαλω βοηθηστε με. Τι πρεπει να του πουμε?

A: Η κοινωνικοποίηση του παιδιού παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην ανατροφή του. Εμείς απ'τη πλευρά μας οφείλουμε να την ενθαρρύνουμε. Αυτήν την ενθάρρυνση θεωρώ πως χρειάζεται ο γιος σας με σκοπό να "ανοιχτεί" περισσότερο ως προς τους συνομηλίκους του. Προφανώς και να ντρέπεται. Από τη στιγμή που δε πηγαίνει ακόμα παιδικό, μπορείτε να του δώσετε και άλλα ερεθίσματα για τη κοινωνικοποίησή του, όπως για παράδειγμα να καλέσετε στο σπίτι ένα απόγευμα ένα ξαδερφάκι του ή γενικότερα κάποιο παιδάκι ενός οικογενειακού φίλου. Με μικρότερα παιδιά επιπλέον από τον ίδιο, ίσως ενθαρρυνθεί περισσότερο να ασχοληθεί μαζί τους γιατί θα ενισχυθεί η αυτοπεποίθησή του. Σ'αυτό ακόμη μπορεί να βοηθήσει και το μικρό του αδερφάκι, προτρέποντάς τον να σας βοηθάει ως προς τη φροντίδα του. Μια επίσκεψη σε έναν παιδότοπο ή σε μια παιδική χαρά θα του ήταν ωφέλιμη, ακόμα και αν σας δείχνει πως δε θέλει να παίξει μαζί με τα άλλα παιδιά. Αφήστε το αρχικά να τα παρακολουθεί μαζί σας. Αποφεύγετε να τον πιέζετε να τα ακολουθήσει. Αργότερα παίξτε και χαρείτε το παιχνίδι μαζί του, δείχνοντάς του πόσο ωραίο είναι να έχεις κάποιον να σε συντροφεύει στο παιχνίδι σου. Πλησιάστε με εκείνον κάποιο απ'τα υπόλοιπα παιδιά. Δοκιμάστε επίσης ανάλογα με τα ενδιαφέροντά του να τον ωθήσετε σε κάποιο χόμπι όπως σε κάποιο άθλημα. Ρωτήστε τον πώς νιώθει ο ίδιος παίζοντας μόνος του και πώς όταν είναι να παίξει με ένα άλλο παιδί. Τί δε του αρέσει. Βρείτε μαζί τη λύση για το πώς μπορεί να νιώσει ακόμα καλύτερα και να χαίρεται το παιχνίδι και με άλλους.

απαντά: Δέσποινα Τραπεζανλίδου, Παιδαγωγός - Ειδικός Προσχολικής Αγωγής

Η Χριστίνα είναι 11,5 ετών, πηγαίνει στην έκτη τάξη σε ένα χωριό έξω από την Θεσσαλονίκη. Έχει κάποιες φοβίες που πλέον δεν μπορώ εγώ και ο σύζυγος να τις χειριστούμε. Δεν θέλει να μένει στο σπίτι μόνη της αν και δίπλα είναι και οι παππούδες της, θέλει να αισθάνεται συνέχεια την άμεση παρουσία κάποιου.

Με προβληματίζει διότι δεν έχει συμβεί μέχρι τώρα κάτι που να δικαιολογεί αυτόν το φόβο. Έχουμε δοκιμάσει με αρκετά επιχειρήματα και τεχνάσματα αλλά κανένα δεν έχει αποδώσει, όπως της αγοράσαμε ένα μικρό τάμπλετ για να κάθεται μια ώρα με τις μικρότερες αδερφές στο σπίτι (πάντα δίπλα να είναι οι παππούδες) για να πηγαίνω εγώ στο γυμναστήριο. Αυτήν την συμφωνία την τηρείσαι μόνο πέντε φορές και μετά έτρεχε στο σπίτι των παππούδων. Εκτός από αυτό δεν έχει παρέες στο σχολείο με κανένα κορίτσι της τάξης της γεγονός που προβληματίζει και την κυρία της, αρνείται να το συζητήσει λέγοντας ότι αυτές δεν τις μιλάνε, αλλά εγώ πιστεύω ότι αυτή τις έχει αποκλείσει. Η μόνη παρέα που κάνει είναι ένα αγόρι που είναι ένα χρόνο μικρότερο της και κάθε Παρασκευή κοιμάται στο σπίτι του. Μαθαίνω κάθε φορά με ποιους τρόπους κάνει πράγματα για να έχει τον φίλο της μόνο για κείνη και να μην εισβάλει άλλο παιδί στην δικιά της Παρασκευή. Το κοινωνικό μας περίγυρο το θεωρό αρκετά μεγάλο και δεν ήμαστε χωρίς παρέες με παιδιά γιατί έχω και άλλες δυο κόρες.

Η Χριστίνα κάνει παρέες με τις μικρές φίλες των αδελφών της που για την ηλικία της δεν θα έπρεπε να δίνει καν σημασία. Ψέματα είναι και η καθημερινότητα της. Στα πάντα θα πεί ψέματα από το διάβασμα μέχρι οτιδήποτε. Είμαι αρκετά κουρασμένη και θέλω να την βοηθήσω αλλά πραγματικά δεν ξέρω πλέον το πώς. Ο σύζυγος μου ήταν και αυτός λίγο μοναχικός στην παιδική του ηλικία και με μικρές φοβίες αλλά μετά τα 15 του λέει ότι έγινε κοινωνικός, οπότε και η Χριστίνα μπορεί να κάνει τα ίδια με αυτόν, έτσι λέει. Να στραφώ σε κάποιον για επαγγελματική βοήθεια?

A: Αγαπητή μητέρα,
Επειδή κανένας άνθρωπος δεν είναι ίδιος με κανέναν άλλον όσο και να του μοιάζει δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι η κόρη σας θα ξεπεράσει τις δυσκολίες της όπως τις ξεπέρασε ο πατέρας της.
Γιατί να μην την βοηθήσετε? Να επισκεφθείτε έναν ψυχολόγο στην κοντινότερη πόλη, το παιδί περιορίζεται από τις φοβίες της και από τις κοινωνικές της δυσκολίες και σίγουρα υποφέρει. Οι γονείς οφείλουν να μεριμνούν για την ψυχική υγεία του παιδιού τους.

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

Ο 4χρονος μεγάλος μου γιός έχει νεύρα πολλές φορές την ημέρα μετά από το σχολείο. Η ζήλια που έχει προς τον αδερφό του 1 έτους έχει καλμάρει λίγο και παίζουν μαζί τώρα πια. Με είχατε συμβουλέψει για την έξαρση ζήλιας του παλαιότερα και τα καταφέραμε πολύ καλά τότε. Τα νεύρα όμως και η αντίδραση υπήρχαν και πριν από την γέννηση του μικρού. Άρχισαν στα 2 του χρόνια. Κάνει επικίνδυνα πράγματα (όπως ισορροπία στο μπράτσο του καναπέ)και επειδή δεν πέφτει το έχει σαν απάντηση στην παρατήρηση μου : "σταμάτα αυτό που κάνεις γιατί θα χτυπήσεις". Είναι γεγονός ότι εγώ και ο μπαμπάς του μιλάει έντονα χωρίς να τσακωνόμαστε είναι η ομιλία μας έντονη και πιστεύω ότι παρ΄ ότι εγώ έχω βελτιωθεί εδώ και 4 μήνες και μιλάω πιο σιγά και ήρεμα ότι για αυτό τον λόγο έχει ηρεμήσει λίγο. Άρχισε όμως εδώ και 2 μήνες, αλλά δεν το κάνει συχνά να τραυλίζει όταν εξιστορεί κάτι στο πατέρα του. Επαναλαμβάνει την πρώτη συλλαβή 2-3 φορές της κάθε λέξης. Ο πατέρας του έχει αγχωθεί πολύ, εγώ είμαι πιο ψύχραιμή και του δίνω χρόνο όπως μου είπε και η παιδίατρος.

Δεν του κάνουν ποτέ παρατήρηση και δεν τον διορθώνουμε, περιμένουμε να βρει μόνος του την λέξη που θα πει και όταν την πει τότε του απαντάμε. Γίνεται πιο έντονο όταν είναι κουρασμένο, όταν έχει γίνει κάτι σημαντικό στο σχολείο και θέλει να μου το πει και όταν είναι ενθουσιασμένος από κάτι που έζησε ευχάριστο. Σας περιέγραψα την προσωπικότητα του, τα νεύρα του, την ζήλια του και τις σκανταλιές του καθώς και την δυναμική του σπιτιού για να καταλάβετε όσο γίνεται αν και εφόσον το τραυλισμός έρχεται από κάτι από τα παραπάνω.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

A: Aγαπητή μητέρα ,

Ο τραυλισμός στα παιδιά οφείλεται σε κάποιο έντονο και χρόνιο άγχος που βιώνει. Συνήθως έχει να κάνει με την σχέση με τον πατέρα , όχι όμως αποκλειστικά .

Όπως σας είχα ξαναγράψει η επιθετικότητα του παιδιού αφορούσε την δυναμική της οικογένειας , το κλίμα δηλ. που δημιουργούν οι γονείς μέσα στο σπίτι και τον αστερισμό των σχέσεων τους με τα παιδιά.

Δεν γίνεται να σας συμβουλέψω για αυτό από το διαδίκτυο αλλά θεωρώ σημαντικό να απευθυνθείτε σε έναν ψυχολόγο για να αναζητήσετε τις αιτίες του άγχους και να βοηθήσετε το παιδί σας.

Δεν είναι η ώρα για λογοθεραπεία , γιατί ο τραυλισμός είναι μόνο το σύμπτωμα του άγχους, χρειάζεται να θεραπεύσετε την αιτία και αργότερα εάν η χάλαση της αναπνοής που φέρνει τον τραυλισμό επιμείνει τότε κάποια ραντεβού με λογοπεδικό θα βοηθήσουν να επανέλθει ο ρυθμός της αναπνοής στην ομιλία.

Οσο όμως παραμένει το άγχος ακόμα και να βελτιωθεί ο τραυλισμός θα εμφανιστεί κάποιο άλλο σύμπτωμα.

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

Kαλημέρα! Έχω ένα κοριτσάκι 4 ετών. Κάθε φορά που πρόκειται να συμμετέχει σε κάποια δραστηριότητα όπου θα παρουσιάσει κάτι μπροστά σε κόσμο (ποιήμα στο σχολείο ή ανοιχτό μάθημα στο μπαλέτο για παράδειγμα) μόλις αντιληφθεί ότι παρεβρίσκομαι στο κοινό βάζει τα κλάματα και τρέχει στην αγκαλιά μου μην μπορώντας να συνεχίσει...Μήπως κάνω κάτι λάθος? Πρέπει να την ενισχύσω με κάποιον τρόπο ή απλά είναι θέμα χαρακτήρα και ηλικίας?

Σας ευχαριστώ

A: Αγαπητή μητέρα,

Το κοριτσάκι σας είναι πολύ μικρό ακόμα και φαίνεται από ότι γράφετε ότι δεν είναι έτοιμο ακόμα για να εκθέτει τον εαυτό του σε κοινό.

Αυτό δεν είναι απαραίτητο να το δούμε σαν πρόβλημα! Μπορεί να είναι μια ιδιοσυγκρασιακή ιδιαιτερότητα της , πιθανά να χρειάζεται χρόνο αλλά μπορεί και πραγματικά να υπάρχει κάποιο άγχος σε κείνη που την δυσκολεύει.

Δεν μου δίνεται καθόλου στοιχεία για το πώς είναι γενικά το παιδί στις σχέσεις του, ούτε και με εσας.

Θα σας παρακαλούσα να γράψετε περισσότερες πληροφορίες ώστε να μπορέσω να σας συμβουλέψω υπεύθυνα !

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

Γεια σας με λένε Γεωργία και με εχετε συμβουλεύσει ξανα. Θα ήθελα την βοηθεια σας για ένα ακομα θέμα που με απασχολεί. Ο γιος μου που είναι 2 ετών το τελευταιο διάστημα είναι πολύ ανυπάκουος. Δεν χρησιμοποιώ την λέξη ΜΗ παρα μονο αν κινδυνεύσει και του λέω οχι καθε φορά που κάνει κάτι μη σωστό, δεν με ακούει όμως θυμώνει και συνεχίζει την πράξη του κλαίγοντας, επίσης υπάρχουν στιγμες που σηκώνει το χέρι του να χτυπήσει καποιο παιδάκι ή σπανια και εμένα.

Πως να αντιδράσω;

Το μονο που πιάνει είναι ο εκβιασμος του τύπου αν συνεχίζεις να κάνεις αυτο δεν θα σε ξαναπαω βόλτα ή δεν θα σε αφήσω να δείς το αγάπημενο σου παιδικο εργάκι ή θα ρθει η κακια γατούλα και θα σου πιει το γαλα η κατι αναλογο. Δεν μου αρέσει να του φωνάζω διαρκώς ή να τον φοβίζω. Θα εκτιμούσα πολυ την απαντηση σας. Ευχαριστώ πολύ.

A: Αγαπητή μητέρα,

Το να βάζει ο γονιός όρια στο παιδί του είναι μια όψη της αγάπης! Από την άλλη μεριά, το να δοκιμάζουν τα παιδιά αυτά τα όρια είναι ο τρόπος τους να μεγαλώνουν. Ετσι η διαπαιδαγώγηση είναι αυτή η αέναη διαδικασία μέσα από την οποία ο γονιός μαθαίνει στα παιδιά του τα όρια του κόσμου και τα βοηθάει να προσανατολίζονται σε αυτόν.

Είναι σημαντικό να είστε αποφασιστική όταν θέτετε το όριο που θέλετε. Μην περιμένετε να καταλάβει ο δίχρονος γιός σας το γιατί. Το εξηγούμε βέβαια αλλά αυτό είναι για την συγκεκριμένη ηλικία δευτερεύον. Να λέτε «Όχι, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, απαγορεύεται» και εφόσον επιμένει τον απομακρύνουμε από το σημείο και τον πηγαίνουμε στο δωμάτιό του λέγοντας: « Αφού δεν μπορείς να είσαι εκεί χωρίς να πειράζεις αυτό θα μείνεις για λίγο εδώ και μετά θα δοκιμάσουμε πάλι να δούμε , μπορείς να είσαι εκεί χωρίς να το πειράζεις;» Και αυτό θα επαναληφθεί όσες φορές χρειάζεται. Τις επόμενες φορές, χωρίς εξηγήσεις αφού τις έχουμε ήδη δώσει.

Το ίδιο κάνουμε και όταν σας χτυπά : «Αφού δεν μπορείς να είσαι μαζί μου, θα μείνεις λίγο στο δωμάτιό σου και θα προσπαθήσουμε σε λίγο να δούμε μπορείς να είσαι μαζί μου χωρίς να με χτυπάς;»

Δεν τιμωρούμε, η τιμωρία αφορά στην συμμόρφωση του παιδιού μπροστά στην εξουσία του ενήλικα και δεν αφορά άμεσα σε αυτό που θέλουμε να μάθει.

Απλά με την τιμωρία μαθαίνει ότι ο κόσμος είναι τιμωρητικός.

Προσέξτε: το πιο σημαντικό σε όλο αυτό είναι η αποφασιστικότητά σας και η σταθερότητά σας.

Είναι εξαιρετικά σημαντικό να θέσετε από τώρα τα όρια για να διευκολυνθεί όλη η μετέπειτα διαπαιδαγώγηση του παιδιού.

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΚΟΡΗ ΕΙΝΑΙ 19 ΜΗΝΩΝ Η ΔΕΥΤΕΡΗ 3 ΕΒΔΟΜΑΔΩΝ! ΔΕΝ ΔΙΧΝΕΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΖΗΛΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΜΕ ΑΝΥΣΗΧΕΙ! ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ? ΣΥΝΗΘΩΣ ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΕΙ ΤΟ ΜΩΡΟ ΕΝΘΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΟΡΜΑ ΝΑ ΤΗ ΦΙΛΗΣΕΙ. ΕΚΕΙ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΛΕΝΞΕΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΔΟΥΛΕΒΕΙ ΠΟΛΥ, ΔΥΣΤΗΧΩΣ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΩΡΟ ΕΧΕΙ ΚΛΕΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΜΕΣΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ!!!!!

ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΠΩΣ ΤΗΣ ΚΟΣΤΙΖΕΙ (ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΟΙΩΣ ΕΙΧΕ ΜΑΘΕΙ) ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙ! ΤΟ ΜΩΝΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΝΩ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΠΕΤΑΓΕΤΕ ΠΟΛΥ ΣΥΧΝΑ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΗΣ!!!!!

ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΗ ΣΕ ΣΥΝΔΙΑΣΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΤΟΥ ΜΩΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΥΡΑΣΗ ΜΟΥ??????

A: Αγαπητή μητέρα,

Η ζήλεια είναι ένα πολύ φυσιολογικό συναίσθημα που πλουτίζει την συναισθηματική ζωή του παιδού και χαίρομαι που το καταλαβαίνετε αυτό.
Η κόρη σας είναι σίγουρο ότι ζηλεύει αλλά δεν το εκφράζει ακόμα εξωτερικά. Δεν το έχει ακόμη συνειδητοποιήσει αρκετά ούτε και η ίδια.
Το σημαντικό είναι να την βοηθήσετε να το εκφράσει χωρίς να νιώσει ενοχές. Μπορείτε δηλ. να της πείτε: «Χρειάζεται να δίνω πολύ χρόνο στο μωρό και ξέρω ότι σε στενοχωρεί αυτό. Να ξέρεις ότι επιτρέπεται να στενοχωριέσαι γιατί μέχρι τώρα ήσουν μόνη σου. Όμως σε αγαπώ πάρα πολύ απλά τώρα αγαπώ και την μπέμπα».

Αρχικά σταματάμε σε αυτές τις εξηγήσεις, οι οποίες βάζοντας σε λόγια αυτά που νιώθει το παιδί και επικοινωνώντας αυτό που συμβαίνει του ανοίγουν την πόρτα στα συναισθήματά του.

Ενδεχομένως σιγά –σιγά και καθώς το μωρό μεγαλώνει και δεν είναι πια μια κούκλα, να εκδηλώσει την ζήλεια του πιο καθαρά. Όταν θα συμβεί αυτό και αναλόγως πως θα την εκδηλώσει θα τα ξαναπούμε.

Ωστόσο προς το παρόν, φροντίστε να έχετε χρόνο και για εκείνη που να της αφιερώνετε εξ’ ολοκλήρου δηλ. να έχει την πλήρη προσοχή σας. Δεν χρειάζεται να είναι πολύς μισή ωρίτσα φθάνει: παίξτε όμως μαζί της με την καρδιά σας.

Κατανοώντας την δυσκολία του να μεγαλώνετε δύο μωρά σας συνιστώ να αναζητήσετε βοήθεια, αξιοποιείστε όποιον μπορείτε, είναι σημαντικό να ξεκουράζεστε γιατί η κούρασή σας επηρεάζει και τα παιδιά.

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

Καλήμερα! Έχω μια κόρη 21 μηνών με πολύ ισχυρό χαρακτήρα. Συνήθιζε να περνά τις περισσότερες ώρες μαζί μου, γτ είχα τη δυνατότητα να την έχω μαζί μου στη δουλειά από 3 μηνών. Τον πατέρα της τον βλέπει λίγες ώρες την ημέρα κ αντιδρά πολύ έντονα όταν έρχεται στο σπίτι. Δε θέλει να την ακουμπά, να της μιλά, να την φιλάει. Μόλις τον βλέπει τρέχει στην αγκαλιά μου και φωνάζει " μη μπαμπά, μη μπαμπά". Ο άντρας μου είναι στα πρόθυρα της κατάθλιψης γτ την λαχταράει κ δε μπορεί να την χαρεί. Από την άλλη, σταματησα και εγώ να την πέρνω μαζί μου στη δουλειά κ λείπω κ εγώ κάμποσες ώρες την ημέρα.

Αυτό συμβαίνει περίπου ένα μήνα, αλλά τις 2 τελευταίες βδομάδες άρχισε να κάνει τα τσίσα της επειδικτικά παντού( έχει καθαρίσει από 17 μηνών). Κάνει τσίσα στην τουαλέτα κ μέσα σε 5 λεπτά σφύγγεται κ τα ξανακάνει. Έχω προσπαθήσει με το καλό, έχω προσπαθήσει με τιμωρία αλλά δε γίνεται τίποτα. Έχω σκάσει. Τι μου προτείνεται να κάνω?

A: Αγαπητή μητέρα,

Πρώτα από όλα χρειάζεται να σας πώ ότι η ηλικία των 17 μηνών είναι πολύ πρώϊμη για να γίνει εκπαίδευση για την τουαλέτα.

Το παιδί δεν είναι ώριμο ψυχοσυναισθηματικά (ακόμα και αν μπορέσει σωματικά)! ? Η φυσιολογική ηλικία είναι οπωσδήποτε μετά τα 2 έτη και έως τα 3.

Γιατί άραγε έγινε αυτό τόσο νωρίς ?

Είναι βέβαιο ότι το γεγονός αυτό έχει τις δικές του συνέπειες στον χαρακτήρα της. Και οπωσδήποτε σχετίζεται με την τωρινή ενούρηση που μάλιστα φαίνεται ιδιαίτερα προκλητική προς εσάς και δημιουργεί ερωτήματα για την σχέση σας!

Ισως το γεγονός ότι όπως λέτε πριν ήσασταν συνέχεια μαζί ενώ αυτό τώρα άλλαξε να της έχει δημιουργήσει κάποιο άγχος.

Η στάση του παιδιού απέναντι στον πατέρα όντως μας προβληματίζει γιατί αυτή η σχέση είναι πολύτιμη.

Χρειάζεται να απαντήσετε σε μερικά ερωτήματα:

-Ποια είναι η σχέση η δική σας με τον πατέρα? Είναι σημαντικός για εσάς ? Εσείς του δίνετε την προσοχή ?

-Πως είναι η δική σας σχέση με το παιδί?

Σίγουρα όμως επειδή η ενούρηση που αναφέρετε είναι σημαντικό σύμπτωμα, είναι αναγκαίο να απευθυνθείτε σε κάποιον ειδικό που θα διερευνήσει τι συμβαίνει γιατί η αλληλογραφία μέσω ίντερνετ δεν το επιτρέπει!

Ε: Καταρχήν σας ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σας στο πρώτο μου μύνημα!

Η εκπαίδευση της τουαλέτας έγινε γιατί το παιδί έδειχνε οτι δεν άντεχε την πάνα, και μετά από συνεννόηση με τον παιδίατρο μου είπε να δοκιμάσω. Αν πήγαιναν όλα καλά, εντάξει, αλλά αν φαινόταν οτι δεν είναι έτοιμη θα σταματούσα κ θα προσπαθούσαμε ξανά εργότερα. Η μικρή τα κατάφερε και περνούσαμε τις μέρες μας χωρίς ατυχήματα. Μετά απο πολλές στεγνές πάνες κατά τη διάρκεια του ύπνου, αποφασίσαμε να τη βγάλουμε εντελώς. Δε πιέστηκε το παιδί να κάνει κάτι που δεν ήθελε και γιαυτό δε καταλαβαίνω τις συνέπειες που έχει η εκπαίδευση στο χαρακτήρα της.

Η σχέση μου με τον πατέρα της είναι πολύ καλή. Πέρα από το οτι λείπει πολλές ώρες απο το σπίτι, λόγω δουλειάς, δεν έχουμε προβλήματα. Η σχέση μας είναι υγειής και έχουμε πολύ καλή επικοινωνία σα ζευγάρι. Φροντίζουμε και οι δύο να κάνουμε παλλά πράγματα σαν οικογένεια, π.χ. τρώμε κάθε μέρα όλοι μαζί, πάμε μαζί στο super market, τα σαβ/κα βγαίνουμε για φαγητό όλοι μαζί, παίζουμε όλοι μαζί, κ.α. Και όταν βλέπω οτι η Λένα τον αποφεύγει, προσπαθώ με παιχνιδάκια να βρεθεί κοντά στον μπαμπά της.

Τώρα, η σχέση μου με το παιδί έχει αλλάξει ως προς τον χρόνο που περνάω μαζί της. Κατα τη διάρκεια του καλοκαιριού την είχα συνέχεια μαζί μου, και στη δουλειά, γιατί είχα αυτή τη δυνατότητα και ήθελα να είμαστε μαζί. Τώρα που χειμώνιασε δε μπορώ να την έχω μαζί μου. Κ λόγω του σπαστού ωραρίου είναι τις περισσότερες ώρες της ημέρας με τη γιαγιά της. Εγώ την βλέπω το μεσημέρι που γυρνάμε σπίτι, που τρώμε κ κοιμάται, και το βράδυ που γυρίζω, πίνει το γάλα της, μπάνιο και κοιμάται. Περιμένουμε και οι δύο το Σαβ/κο για να περάσουμε όλη τη μέρα μας μαζί. Να αναφέρω οτι τα Σαβ/κα σπάνια κατουράει πάνω της.

Κάτι που δεν ανέφερα στο πρώτο μου μήνυμα, είναι οτι το παιδί θήλαζε μέχρι 20 μηνών. Δε ξέρω αν παίζει και αυτό το ρόλο του στην αλλαγή της.

A: Αγαπητή μητέρα,

Όπως ανέφερα και στην πρώτη απάντηση η ηλικία των 17 μηνών είναι πολύ πρώιμη ψυχοσυναισθηματικά για την εκπαίδευση στην τουαλέτα ακόμα και αν σωματικά μπορέσει το παιδί να ανταποκριθεί. Η πάνα (δηλ. το να κάνει τα τσίσα και τα κακά όταν έρχονται χωρίς έλεγχο ) ανήκει στην βρεφική ηλικία και στις βρεφικές ανάγκες τις οποίες χρειάζεται το παιδί να ζήσει με την ησυχία του χωρίς να βιαστεί.

Το παιδί θήλαζε ως τους 20 μήνες και έκανε έλεγχο σφιγκτήρων στους 17 μήνες. Εδώ υπάρχει οπωσδήποτε ένας ετεροχρονισμός που ενδεχομένως το δυσκόλεψε : έκανε αποθηλασμό αφού είχε κάνει έλεγχο σφιγκτήρων. Πρώτα δηλαδή και πρόωρα ( η πίεση πολλές φορές είναι εσωτερική και δεν φαίνεται εξωτερικά) μπήκε σε κάτι που αφορά ένα επόμενο στάδιο χωρίς να έχει ζήσει ακόμα (παρατάθηκε πολύ αυτό) τον αποθηλασμό από την μητέρα.

Μπορεί να σας φαίνονται «τεχνικά» όλα αυτά αλλά δεν είναι. Κάθε στάδιο ανάπτυξης αφορά κυρίως τις ψυχοσυναισθηματικές ανάγκες του παιδιού και πως αυτές τις ζει (πρόωρα? Καθυστερημένα?) .Το παιδί μπορεί να ταλαιπωρηθεί ψυχοσυναισθηματικά από αυτόν τον ετεροχρονισμό.

Αφού το παιδί σας ζει ακόμα το άγχος του αποθηλασμού και ταυτόχρονα έχασε τον χρόνο που είχε μαζί σας είναι φυσικό να είναι τόσο αναστατωμένο.

Ετσι πιθανά εξηγείται και η άρνηση προς τον πατέρα : το επίκεντρο του άγχους της είστε εσείς και η προσκόλληση σε σας που έχασε.

Οπωσδήποτε όμως οι χρόνοι που διαθέτετε ό ένας για τον άλλον είναι ελάχιστοι . Λείπετε από το παιδί , το Σαββατοκύριακο δεν επαρκεί κυρίως αφού ψυχοσυναισθηματικά το παιδί ζει τώρα τον αποχωρισμό (αποθηλασμό) από την μητέρα.

Γίνονται κάπως πρωθύστερα όλα για εκείνη και αυτό την δυσκολεύει ιδιαίτερα.

Τέλος , αυτό που θα μπορούσατε να δοκιμάσετε είναι να μην την μαλώνετε για τα τσίσα της , φορέστε της πάνα –βρακάκι και αφήστε την προς το παρόν.

Εχετε χρόνο ! Αν ωστόσο η πρόκληση συνεχιστεί , σας επαναλαμβάνω ότι θα ήταν καλό να επισκεφθείτε κάποιον.

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

Εχει πιο πολλες στιγμές αγάπης και προσοχής αλλά οταν είμαστε μόνοι μας μου έχει πει και παλαιότερα ότι : "του έρχεται μέσα του (στον θωρακα-στομάχι) κάτι... πανω-κατω.... όπως κουνιούνται τα φυλλαρακι στα δεντρα όταν φυσάει.... όταν ο μπαμπας παίνρει αγκαλια τον μικρό''. Φυσικά του είπαμε ότι δεν είναι τίποτα αυτό και ότι όλα τα παιδάκια το παιρνούν και ότι θα περάσει και ότι και εμείς στην ηλικία του το ζήσαμε αυτό. Περνούμε μπορώ να πω ποιο πολυ χρόνο μαζί του παρά με το μωρό και εγώ και ο αντρας μου. Τον μπέμπη τον παίζω όταν λείπει στο σχολείο ο μεγάλος. Εχει καποιες μέρες που έχει υπερβολικά νεύρα όταν γυρίζει από το σχολείο και είναι πολυ επιθετικός ....πράγμα το είχαμε πολύ παλια αλλά ευτυχώς με το καινούργιο-τελειο - σχολείο από τον Σεπτεμβριο τελείωσε αυτό. Τα νεύρα ξανάρχισαν, δεν ευχαριστιεται με τιποτα και αντιδρα επιθετικά προς εμένα. Από τα 2 εως τον φετινό Σεπτέμβριο ήταν πολύ μα πολύ ζωηρός,επιθετικός και νευρικός. Σταμάτησαν όλα με τις δραστηριοτητες του σχολείου. Ο μικρός περπάτησε πριν από 4εβδομάδες και πιστεύω ενώ τον ζητάει να τον βλάλω από το παρκο του και να τον βάλω κάτω στο πατωμα να περπατήσει μαζί του ότι ζηλεύει. Πως να καλμάρω αυτά τα νεύρα; Εχω δοκιμάσει τα παντα. Απειλή, προειδοποίση, συνέπεια,στέρηση παιχνιδιού,στέρηση εξόδου αλλά όλα διαρκούν για λίγο τα αποτελέσματα όλων αυτών.

A: Αγαπητή μητέρα,

Τα «φυλλαράκια που κουνιούνται στο στήθος του παιδιού» δεν είναι «τίποτε», είναι ΚΑΤΙ, ΚΑΤΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ : Είναι ΖΗΛΙΑ και χρειάζεται να εξηγήσετε στο παιδί ότι ζηλεύει. Να τον βοηθήσετε να κατανοήσει τα συναισθήματά του που είναι απόλυτα φυσιολογικά.

Να του πείτε : «δεν απαγορεύεται να ζηλεύεις, τόσο καιρό ήσουν μόνος σου και τώρα ήρθε το μωρό. Επιτρέπεται να ζηλεύεις , δεν είσαι υποχρεωμένος να τον αγαπάς ,αλλά ΣΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΩ να τον χτυπάς όπως απαγορεύω σε οποιονδήποτε να χτυπήσει εσένα». Χρειάζεται να τον απενοχοποιήσετε όσον αφορά τα συναισθήματά του αλλά να θέσετε όρια στην πράξη του !

Προς θεού ! Μην τον τιμωρείτε, μην τον απειλείτε! Καταφέρνετε μόνο το αντίθετο.

Επίσης , θα φέρεστε κανονικά στο μωρό σας, θα το παίρνετε αγκαλιά και θα ασχολείστε όσο χρειάζεται. Με το να κρύβεστε από τον μεγάλο δυναμώνετε το αίσθημα ανασφάλειας και είναι σαν να του λέτε ότι έχει δίκιο και του δίνετε την εντύπωση πως αυτός θέτει τους όρους στο σπίτι! Αντιθέτως είναι ανάγκη να ζήσει αυτή την ματαίωση : δεν είναι πια το μόνο παιδί στην καρδιά σας! Αυτό χρειάζεται να το ζήσει, να το αντέξει και να το ξεπεράσει!

Οσον αφορά την επιθετικότητα του αφού υπάρχει και πριν την γέννηση του μωρού σίγουρα αφορά κάτι στην δυναμική της οικογένειας.

Δεν μου δίνεται στοιχεία για να κατανοήσω τι συμβαίνει. Πάντως έχει μεγάλη σημασία να την αντιμετωπίσετε τώρα που είναι μικρός για να μην του δημιουργήσει προβλήματα μελλοντικά!

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

Γεια σας. 'Εχω δυο κοριτσακια 3 χρονων και 1,5 που καθημερινά τα φυλάει ο παππούς και οι γιαγιά μέχρι να επιστρεψουμε απο τη δουλεια. Η μεγάλη παρα του ότι παιζει δημιουργικά με παζλ, με κατασκευες με παραμυθια ειναι ιδιαιτερα ενεργητική και βαριεται ευκολα και κανει αταξιες. Καθημερινα επιζητα να βρισεται με παιδια και να την παμε στο σχολειο. Εμεις σκεφτομαστε και το οικονομικο θέμα αλλα και τις ιώσεις. Τι ειναι ομως καλυτερο για το παιδί;

A: Αγαπητή μητέρα,

Στην ηλικία των 3 ετών τα παιδιά έχουν πραγματικά ανάγκη για την παρέα με συνομηλίκους και για περισσότερα ερεθίσματα.

Η προσχολική εκπαίδευση είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών.

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

Ενω γενικα ειναι ενα παιδι ηρεμο πριν λιγες μερες παρουσιασε εντονα ξεσπασματα σε βαθμο υστεριας (κλαιει ουρλιαζοντας και χτυπιεται στο πατωμα με τις ωρες) για λογους ασημαντους οπως οτι δεν καταφερε να κανει το παζλ ή της επεσε ο πυργος απο τα τουβλακια. Καταλαβαινω οτι το ξεσπασμα εχει να κανει με το μωρο επειδη κατα τη διαρκεια της ημερας το εχω σχεδον ολη την ωρα αγκαλια καθως εχει παρουσιασει εντονη παλλινδρομηση και κολικους και η γιατρος μου συνεστησε να την παιρνω αγκαλια για να ηρεμει (Ειναι απο τα μωρα που κλαινε ασταματητα οταν τα αφηνεις κατω).

Το προβλημα ειναι οτι ειμαι μονη στο σπιτι καθως ο συζυγος μου δουλευει και γυριζει αργα και τωρα με το μωρο δεν μπορω να ασχοληθω αποκλειστικα με τη μεγαλη μου κορη ενω αυτη ειχε συνηθισει αλλιως. Καταλαβαινω οτι την ενοχλει το μωρο αλλα δεν το λεει και νιωθω σαν να τα "μαζευει" μεσα στην ψυχουλα της και μετα να ξεσπαει για ασχετους λογους.

Πως μπορω να την κανω να εκφραζει τα συναισθηματα της?
της μιλαω συνεχεια και της εξηγω γιατι παιρνω συνεχεια το μωρο αγκαλια αλλα δειχνει σαν να μην ακουει.

Τι πρεπει να κανω οταν αρχιζουν αυτα τα ξεσπασματα της που διαρκουν τοσο πολυ?

Επισης εχει αρχισει να μας αψηφα εντελως και να κανει συνεχεια του κεφαλιου της. Αν ομως τη μαλλωσω και την βαλω τιμωρια αρχιζει να υστεριαζει.

Φοβαμαι οτι με την αφιξη του μωρου αλλαζει ο χαρακτηρας της και δεν ξερω πως πρεπει να αντιδρασω.

Ανυπομωνω για την απαντηση σας και συγγνωμη για το μεγαλο email.

A: Αγαπητή μητέρα,

Το κοριτσάκι σας απλά ζηλεύει! Η ζήλεια είναι ένα απόλυτα φυσιολογικό συναίσθημα που πλουτίζει τον συναισθηματικό κόσμο του παιδιού και το βοηθά στην ψυχοσυναισθηματική του ανάπτυξη.

Για να μπορέσει να αγαπήσει το αδελφάκι της χρειάζεται να μπορέσει να το ζηλέψει χωρίς ενοχές. Είναι απαραίτητο να της λέτε : «Σε καταλαβαίνω ότι ζηλεύεις, δεν είσαι πια μόνη σου εδώ, στην καρδιά μου όμως είσαι το πρώτο παιδάκι που αγάπησα, τώρα αγαπάω δύο. Επιτρέπεται να το ζηλεύεις, δεν είσαι υποχρεωμένη να το αγαπάς. Ομως σου απαγορεύω να το χτυπήσεις όπως απαγορεύω σε οποιονδήποτε να χτυπήσει εσένα». Θέτουμε όρια, αυτό είναι βασικό.

Ωστόσο είναι εξαιρετικά σημαντικό να βρείτε χρόνο για να ασχοληθείτε μόνο μαζί της έστω και λίγο αλλά κάθε ημέρα. Ισως όταν κοιμάται το μωρό αφού δεν έχετε βοήθεια.

Οσο για τα πείσματα και τα κλάματα: κάνετε όσα είπαμε, μιλήστε της, δώστε της πραγματικό χρόνο και τα πείσματα απλά αγνοήστε τα.

Απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

Ο γιός μου ειναι 34 μηνών, είναι υιοθετημένος και ειναι μαζί μας απο 22 μηνών. Δύο τα προβλήματα για τα οποία θα ήθελα τη συμβουλή σας.

Πρώτον και πιο άμεσο, αφού συνέβη 3 φορές μέσα σε μία ημέρα. θέλει να γίνεται το δικό του διαφορετικά κλαίει τόσο πολύ που θαρρείς θα πάθει κάτι, τουλάχιστον ο λαιμός του. πχ 1. στον παιδικό φεύγοντας δεν ήθελε να πάρει τη τσαντούλα του και την πέταγε και όταν εγώ του είπα τα σχετικά οτι ειμαι κουρασμένη, ειναι δική του η τσάντα κτλ άρχισε να κλαιει για 10 λεπτά. τον έφερε ο παιδαγωγός στο αυτοκίνητο με τη τσάντα στην αγκαλιά του και δεν ήθελε να μπει στη θέση του ουρλιαζε χτυπιόνταν για περίπου 20 λεπτά. Σταμάτησε οταν σταματήσαμε να δούμε κάτι πυροσβεστικά. Αυτο χθες. Σήμερα, επιστρέφοντας απο το σταθμό, μετά από το μπάνιο του είπα να βάλει τις κάλτσες του -που καλά κακά ξέρει να το κάνει- και μου απαντάει εσύ να μου τις βάλεις. Όχι δεν είσαι μωρακι, θα σε βοηθήσω...τίποτε Έκλαιγε εντονότατα και χτυπιόνταν. Στη διάρκεια περίπου 40 λεπτών που κράτησε αυτό,του πρότεινα να του βάλω εγώ τη μια και αυτός την άλλη- έτσι για να βρω κάποια διέξοδο και να μην του περάσει- αυτός τίποτε. Του έβαλα τη μία και συνέχιζε να μου δίνει το πόδι για την άλλη. Με τα πολλά επειδή φοβόμουν το κλαμα του, του είπα να βάλω μέχρι τη μέση την άλλη και του έπιασα το χερι μαζί να βάλουμε το υπόλοιπο. Τίποτε εσύ εσύ εσύ. Επει΄δή φοβήθηκα που συνέχισε να χτυπιέται του την έβαλα με τρόπο να μη φανει οτι εγινε το δικό του αλλά...μόνο ετσι σταμάτησε. Φάγαμε και σε λίγη ώρα, είπα να βγάλουμε το παντελόνι για να παμε για ύπνο. ΟΧΙ ΔΕ ΘΕΛΩ ... ΤΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ ΘΕΛΩ ΟΧΙ ΤΗ ΠΥΤΖΑΜΑΑΑΑ.

Ακόμη μια απο τα ίδια. τον πήγα στο κρεβατι του τον έβαλα εκει και ο μπαμπας του του εβαλε την πυτζαμα και επι περιπου μισή ώρα ουρλιαζε ΘΕΛΩ ΤΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ ΚΤΛ παρότι του εξηγούσαμε οτι κοιμομαστε με την πυτζαμα, το παντελονι ειναι βρωμικο, τον αγαπαμε πολυ, τον χάιδευα τον φιλούσα, τίποτε με εδιωχνε και ελεγε το ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ.

Προφανως και στις τρεις περιπτώσεις ήθλε να γινει το δικό του. προσπάθησα να βρω πολλές εναλλακτικές προτάσεις, αλλά όχι ακριβώς αυτο που ήθελε, προσπάθησα να κάνω αντιπερισπασμο με άλλα δελεαρ, αλλά τίποτε...

Σε αυτη την ένταση το πεισμα αυτο δεν εχει ξανασυμβει, δεν ειναι του χαρακτήρα του, νομίζω.

Γνωρίζοντας λοιπόν οτι πρεπει να τιθενται όρια και να μη μας χειρίζεται -το κλάμα του ήταν χειριστικό απολυτως στην αρχή αλλά μετά γινόταν σοβαρό- αποφασίσαμε με τον μπαμπά του να μην του "περάσει' αλλά δεν ξέρω ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΠΑΜΕ...Μήπως μετά τον ταπεινώνουμε. ή τελος πάντων ΜΕ ΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΤΟ ΧΕΙΡΙΣΤΟΥΜΕ

Τώρα κοιμάται από το πολύ κλάμα, εγώ ειμαι με στομαχι αυχενα και κεφάλι χαλια, ο αντρας καθεται σκεφτικός και ...σας σκέφτηκα

Περιμένω τα φώτα σας, ευχαριστώ πολύ

Για το δεύτερο πρόβλημα που εγραψα στην αρχη δεν εχω κουραγιο τωρα να σας γραψω

A: Αγαπητή μητέρα,

Το παιδί είναι σχεδόν 3 ετών , είναι δηλ. ακριβώς στην ηλικία του «άσπρου-μαύρου» , που θα πει ότι για να οριοθετήσει την ύπαρξή του ως ξεχωριστή ,
αντιτίθεται στον γονιό του ό,τι και να λέει εκείνος, έτσι , προς χάριν της αντίθεσης.

Εχετε απόλυτο δίκιο ότι πρέπει να βάζετε όρια ώστε εσείς να οδηγείτε τα πράγματα και όχι αυτός.

Ωστόσο τα όρια τα βάζουμε για να μας υπηρετούν και όχι για να τα υπηρετούμε . Όταν δηλαδή βλέπουμε ότι μια κατάσταση ξεφεύγει από τα συνηθισμένα όρια, χρειάζεται καμιά φορά και να εγκαταλείπουμε τον αγώνα για να μην γίνει ανταγωνισμός. Όταν γίνεται ανταγωνισμός η κατάσταση χάνει την διαπαιδαγωγική της αξία και γίνεται απλά προσπάθεια υποταγής του παιδιού. Αντίθετα ο γονιός δείχνει καλύτερα την δύναμή του εγκαταλείποντας το πεδίο της μάχης π.χ. : « καλά ! μπορείς να μείνεις για λίγο και χωρίς τα καλτσάκια σου» ή « φαίνεται ότι δεν είσαι έτοιμος ακόμα για ύπνο, ας διαβάσουμε ένα παραμύθι ακόμη για 5 λεπτά»

Ωστόσο ,όταν το παιδί κλαίει γοερά και επίμονα δεν μπορούμε να διαπραγματευτούμε τίποτα μαζί του. Οφείλουμε να σταματήσουμε και να το αφήσουμε να κλάψει και να ξεσπάσει χωρίς να μας φοβίζει το κλάμα του-προφανώς κάποια ένταση εκτονώνει –ας το επιτρέψουμε!

Ανάλογα την στιγμή μπορούμε είτε να το αφήσουμε ήσυχο να κλάψει μόνο του και αποχωρούμε από τον χώρο είτε μπορούμε και να τον παρηγορήσουμε αν νιώθουμε ότι αυτό έχει ανάγκη.

Όταν κάποια στιγμή σταματήσει το κλάμα του τότε μπορούμε να διαπραγματευτούμε το θέμα που μας απασχολεί.

απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΩ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΜΑΖΙ. ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΑΡΚΕΤΗ ΩΡΑ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ. ΒΕΒΑΙΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ. ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΞΑΠΛΩΜΕΝΗ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙ Ο ΥΠΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕ ΚΡΑΤΑΕΙ ΣΦΙΧΤΑ. ΑΝ ΞΥΠΝΗΣΕΙ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ. ΤΟ ΣΟΒΑΡΟΤΕΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΩ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ. ΟΥΤΕ ΜΕ ΠΕΘΕΡΙΚΑ, ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ... ΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΕΧΩ ΑΦΗΣΕΙ ΜΟΛΙΣ ΒΡΑΔΙΑΣΕΙ (ΚΑΤΑ ΤΙΣ 9 ΔΛΔ) ΜΑΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΝΑ ΠΑΜΕ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΣΠΑΡΑΖΕΙ ΣΤΟ ΚΛΑΜΑ. ΕΠΙΣΗΣ ΕΝΩ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΙΖΕΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑ, ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ... ΚΛΑΙΕΙ ΚΑΙ ΣΠΑΡΑΖΕΙ... ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΔΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ... ΕΠΙΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΖΩΗΡΟΣ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ ΑΡΚΕΤΑ ΓΚΡΙΝΙΑΡΗΣ... ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΜΕ ΕΧΕΙ ΚΟΥΡΑΣΕΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΦΟΥ Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ ΜΟΥ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΣΤΙΣ 12 ΤΟ ΒΡΑΔΥ!! (ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ), ΕΧΩ ΑΔΥΝΑΤΙΣΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΝΙΩΘΩ ΠΟΛΥ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΛΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ...

ΤΙ ΜΕ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΤΕ ΝΑ ΚΑΝΩ??

A: Αγαπητή φίλη,
η κατάσταση που αντιμετωπίζεις είναι πολύ δύσκολη, αλλά αρκετά συνηθισμένη. Οι νέες μαμάδες μπαίνουμε σε ένα ρόλο της μάνας-θυσίας και αυτό γυρίζει τελικά εναντίον μας και κάνει κακό στο παιδί. Θα πρέπει να επιτρέψεις στον εαυτό σου να έχει δικαίωμα στην ξεκούραση μέσα στην ημέρα. Το παιδί θα ακολουθήσει τους όρους που εσύ θέτεις και σε σύντομο χρονικό διάστημα θα καταλάβει οτι δεν μπορεί να σε κάνει οτι θέλει. Μην επιτρέπεις στις ενοχές σου να μπαίνουν μπροστά και ζήτα βοήθεια πραγματική από τους γύρω σου. Μόνο αν εσύ το επιτρέψεις πραγματικά, οι άλλοι θα μπορέσουν να φροντίσουν και να ελέγξουν το παιδί και έτσι να σε βοηθήσουν να ξεκουραστείς.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Γεια σας,

Εχω ένα κοριτσάκι 4,5 χρονών.Πολύ ώριμο υπάκουο, δεκτικό στα ερεθίσματα, πρόθυμο στη γνώση.

Το πρόβλημα είναι ότι εκτός σπιτιού είναι πολύ διστακτική στο να συντροφιαστεί.

Ακόμα και στις δραστηριότητες προτιμά να παρακολουθεί, και δύσκολα συμμετέχει.Όταν το αποφασίσει να "μπει στο κύκλο" τα κάνει τέλεια. Δείχνει να θέλει πολύ χρόνο προσαρμογής. Δίνει την εντύπωση ότι ντρέπεται. Δεν είναι καθόλου αυθόρμητη. Εντός σπιτιού με άλλα παιδάκια έχει άλλη συμπεριφορά. Ποια η γνώμη σας στο να τη βοηθήσω να νιώσει ελεύθερη?

Ευχαριστώ...

A: Αγαπητή φίλη, τα παιδιά είναι σοφά και ξέρουν πότε και πως να κινηθούν ώστε να νιώσουν καλά. Γιατί αγχώνεσαι αφού η ίδια είναι καλά με το ρυθμό της;

Δεν υπάρχουν "τέλεια" παιδιά, μόνο ανήσυχοι γονείς...

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Αν έχω δικαίωμα σε συνέχεια, θέλω να πω πως σίγουρα κάνουμε προσπάθεια, αλλά νομίζω πως στο κείμενό μου διαφαίνεται και η προσπάθεια για αποφυγή της υπερβολής.

Φυσικά και τον αφήνουμε να εκτονωθεί, αλλά τότε, πραγματικά βαδίζουμε σε τεντωμένο σχοινί...

Ο Αγγελάκος, έχει απίστευτα αποθέματα δύναμης και επιμονής, με αποτέλεσμα να κορυφώνεται η ένταση...

Εκεί, το μόνο που έχει αποτέλεσμα είναι η ''αγκαλιά της αρκούδας'', αλλά πολύ θα ήθελα να υπήρχε ένας άλλος τρόπος να αποφευχθεί η πολλή ένταση...

Το να συμπεριφερθούμε όπως νοιώθουμε, δεν νομίζω πως θα έχει επιθυμητό αποτέλεσμα, γιατί κι εμείς νοιώθουμε άσχημα για την συμπεριφορά του, όχι εγωιστικά, αλλά στην ιδέα ότι αυτή οφείλεται σε εμάς και το πώς τον αντιμετωπίζουμε...

Αν δηλαδή αδυνατούμε να του θέσουμε αυστηρότερα όρια, μήπως τον ''καλομαθαίνουμε'' εις βάρος του και εις βάρος της συνέχειας;

Στο κάτω-κάτω, παιδί είναι -όπως λέτε κι εσείς- και θεωρούμε ότι πρέπει να παίζει αρκεί να μην κινδυνεύει...

Αλλά τι είναι αυτό που τον πιάνει και ενώ όλα είναι καλά και κυλάνε όμορφα και ευχάριστα, ξαφνικά ενεργεί σαν να θέλει να προκαλέσει την αντίδρασή μας και την τιμωρία του;

Δεν είναι ότι του λείπει η προσοχή και την προκαλεί με αυτήν την συμπεριφορά..!

Κάτι άλλο συμβαίνει και θέλει να αποδείξει (σε εκείνον, σε εμάς;) ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.

Τι όμως;

Πώς να το διαχειριστούμε;

Σήμερα είχαμε πάλι θέμα, όταν ενώ η μητέρα του ήταν στο μπάνιο, κάποια στιγμή ήθελε να την φωνάξει για να πάει κοντά του, ενώ έπαιζε με τα παιχνίδια του και δεν συνέβαινε κάτι, που να την χρειαστεί.

Για αρκετή ώρα του έλεγα και με ήρεμο, σταθερό τόνο ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο άμεσα, απλώς θα πρέπει να περιμένει λίγο και μετά θα γίνει. Τίποτα όμως. Επέμενε και φώναζε λες και κάποιος τον έσφαζε!

Στην πορεία, τον πήγα στο δωμάτιό του, έκλεισα την πόρτα για να είμαστε οι δυό μας και του ξαναείπα τα ίδια, αλλά όσο πήγαινε εντεινόταν η συμπεριφορά του, μέχρι που προσπαθούσε να με χτυπήσει για να τον αφήσω, όπου καταλήξαμε πάλι στην ''αρκούδα''...

Ανησυχώ μήπως έχει κάτι, κάποιο πρόβλημα και εμείς κάνουμε λάθος κινήσεις...

Τι έχετε να μου πείτε;

Ευχαριστώ και πάλι.

A: Αγαπητοί φίλοι γονείς,
δεν κάνετε τίποτα λάθος, εκτός από το οτι προσπαθείτε να επιβληθείτε στο παιδί χωρίς να το στενοχωρήσετε. Ίσως όμως αυτό να μην είναι εφικτό! Ο μικρός σας προκαλεί να του θέσετε όρια με άλλο τρόπο, γιατί αυτό που διαφαίνεται μέχρι τώρα είναι οτι εκείνος ελέγχει την κατάσταση.Έχει ανάγκη να νιώσει ασφαλής οτι μπορείτε να τον βάλετε στη θέση του! Δεν θα ήταν κακή ιδέα να σας δει θυμωμένους! Άλλωστε και ο θυμός είναι ένα απολύτως φυσιολογικό και απαραίτητο για τη ζωή μας συναίσθημα. Πρέπει να καταφέρετε να τον οριοθετήσετε για να μπορέσει να ηρεμήσει.

Απαντά: Τόνια Σταυρίδου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή θεραπεύτρια

Τι να κάνω;

Όταν του εξηγω πως θα ξαναγυρίσω με πιανει από το χέρι και δεν με αφηνει να φύγω έτσι αναγκαζομαι να φευγω κρυφά μέχρι που ανακαλύπτει την απουσία μου και αρχίζει να κλαίει. Αλλες φορές ξαναγυρίζω αμέσως αλλες όχι. Ότι και να κάνω νιώθω τύψεις.

A: Αγαπητή μητέρα,

Το να λείψουν οι γονείς για λίγες ημέρες είναι απόλυτα φυσιολογικό και μάλιστα αναγκαίο για την φροντίδα της σχέσης τους.

Αυτό όμως που είναι απαραίτητο είναι να προετοιμάζουν το παιδί για αυτή την απουσία , να του μιλούν και να του εξηγούν απλά τι θα συμβεί.

Συχνά οι γονείς πιστεύουν ότι ένα τόσο μικρό παιδί δεν καταλαβαίνει –αυτό είναι αναληθές.

Απαγορεύεται να φεύγουν κρυφά , γιατί ακριβώς αυτό είναι που δημιουργεί την ανασφάλεια στο παιδί και την αίσθηση της μη-εμπιστοσύνης στον γονέα που το κάνει. Το παιδί το ταράζει ακριβώς αυτή η ξαφνική εξαφάνιση σας .

Αν κλαίει την ώρα που το αποχαιρετούμε , θα το πάρουμε αγκαλιά , θα αντέξουμε το κλάμα του , θα το παρηγορήσουμε , θα το φιλήσουμε και θα φύγουμε. Θα στενοχωρηθεί αλλά δεν θα διαταραχθεί.

Η ζωή εμπεριέχει αποχωρισμούς τους οποίους δεν μπορείτε να αποφύγετε και οι τύψεις σας είναι άδικες.

απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ.....ΕΧΩ ΕΝΑ ΑΓΟΡΑΚΙ 2,5 ΧΡΟΝΩΝ. ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑ. ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΚΑΚΟΣ ΛΥΚΟΣ Κ ΕΚΕΙΝΟΣ Η ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑ. ΤΡΕΧΟΥΜΕ, ΓΕΛΑΜΕ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΤΟ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΟΥΜΕ ΑΡΚΕΤΑ.
ΩΣΠΟΥ ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ ... ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ Ο ΚΑΚΟΣ ΛΥΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΟΥ ...

ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ, ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΤΟΝ ΠΗΡΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΕΤΑΞΑ ΔΗΘΕΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ, ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ ΝΑ ΜΠΩ ΕΓΩ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΛΕΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΧΩΡΑΩ ΚΑΙ ΘΑ ΣΚΑΣΩ ΚΑΙ ΠΑΩ ΝΑ ΦΥΓΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ... ΑΥΤΟΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΟΥ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΜΗ ΚΑΘΕΤΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟΥ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, ΜΟΝΟ ΜΕ ΜΕΝΑ ... ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΥΠΝΟ ΝΑ ΞΥΠΝΑΕΙ ΚΑΘΕ ΜΙΑ ΩΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΛΑΙΕΙ ... ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΑΛΛΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ. ΑΥΤΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΓΙΑ 1 ΕΒΔΟΜΑΔΑ.

ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΕ !

A: Αγαπητή μητέρα,

Το αγοράκι σας βρίσκεται σε αυτή την ηλικία όπου η εμφάνιση κάποιων φόβων είναι αναμενόμενη καθώς στα 2,5 -3 έτη το παιδί αφήνει πίσω του την βρεφική ηλικία και οδεύει ορμητικά στην νηπιακή.

Ωστόσο αυτό σημαίνει ότι γίνεται πιο αυτόνομο , ότι αποχωρίζεται την μαμά του με τον τρόπο που την είχε πρώτα (ως βρέφος) και τις βρεφικές του συνήθειες , ότι αλλάζει η σχέση με την μαμά , γίνεται πια σχέση μαμάς –νηπίου που θα πει ότι αλλάζει όλη η καθημερινότητα που γνωρίζει το παιδί και άρα ο κόσμος του. Αυτές οι αλλαγές δημιουργούν συνήθως κάποιο άγχος στο παιδί , γεγονός απόλυτα φυσιολογικό που συνοδεύει το μεγάλωμα και που δεν χρειάζεται να σας ταράζει .

Σκεφθείτε λοιπόν, τι έχει αλλάξει στην ζωή του παιδιού σας αυτή την εποχή : Μήπως έκανε έλεγχο σφιγκτήρων ? έφυγε από την κούνια του ? άρχισε να πίνει από ποτήρι? Μήπως πήγε παιδικό σταθμό?

Γενικά , άρχισε η ζωή του να είναι ζωή νηπίου και όχι βρέφους? Αν ναι, χρειάζεται να του δώσετε χρόνο να προσαρμοστεί στις αλλαγές αυτές , παρηγορείστε τον , τοποθετήστε φύλακες-αγγέλους στο προσκεφάλι του και προπάντων : μην μένετε μαζί του ώσπου να κοιμηθεί αλλά να φεύγετε όσο ακόμα είναι ξύπνιος , γιατί ο φόβος του κακού λύκου δεν παύει σε μια δεύτερη ανάγνωση να είναι και ένας τρόπος να έχει ξανά αυτό που έχασε : την μαμά όπως την είχε σα μωράκι.

Υ.Γ Αν δεν έχει αλλάξει τίποτε από τα παραπάνω , καιρός να το κάνετε, γιατί το παιδί μεγαλώνει και το να έχει βρεφικές συνήθειες καθώς αυξάνει η αντίληψή του το μπερδεύει και του δημιουργεί και αυτό άγχη και φόβους .

απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΑΣ. ΛΕΓΟΜΑΙ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΙ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΤΗ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΣΑΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΜΟΥ (33 ΜΗΝΩΝ). ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΔΩΣΩ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΙΚΟΝΑ, ΣΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΝΩ ΟΤΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΕΡΝΑΜΕ ΚΑΙ ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΣΥΖΥΓΟΣ ΜΟΥ ΠΟΛΛΕΣ ΩΡΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΚΑ, ΟΙ ΡΟΛΟΙ ΟΜΩΣ ΠΑΝΤΑ (ΜΑΛΛΟΝ ΛΟΓΩ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ) ΗΤΑΝ Η ΔΙΑΛΑΚΤΙΚΗ, ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΗ ΜΑΜΑ ΚΑΙ Ο ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΣ ΑΛΛΑ ΑΥΣΤΗΡΟΣ ΜΠΑΜΠΑΣ. ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΤΟΥ ΘΕΤΟΥΜΕ ΟΡΙΑ, ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΤΟΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΩ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ ΚΑΙ ΚΟΥΒΕΝΤΑ, ΕΝΩ Ο ΣΥΖΥΓΟΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΞΕΠΕΡΝΑ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΤΑ ΟΡΙΑ, ΤΟΝ ΜΑΛΛΩΝΕΙ "ΑΤΣΟΥΜΠΑΛΑ" ΛΕΚΤΙΚΑ. ΜΕΝΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΖΥΓΟΥ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΩΙΝΑ ΠΟΥ ΕΓΩ ΔΟΥΛΕΥΩ, ΤΟΝ ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ Η ΠΕΘΕΡΑ ΜΟΥ (ΜΕ ΤΑ ΥΠΕΡ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΣΤΕ ΟΤΙ ΠΡΟΚΥΠΤΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΟΛΩΝ, ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ). ΠΡΙΝ 2 ΜΗΝΕΣ ΤΟΥ ΕΚΟΨΑ (ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΣΕ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΚΑΙ Ο ΣΥΖΥΓΟΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΑΡΟΝ) ΤΗΝ ΠΙΠΙΛΑ ΑΠΟΤΟΜΑ (ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΜΕΤΑ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΗΚΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΑΤΡΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΤΟ ΕΚΑΝΑ ΜΕ ΛΑΘΟΣ ΤΡΟΠΟ). ΚΑΙ ΕΝΩ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΗΡΕΜΟ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΜΟ ΠΑΙΔΙ, ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΠΕΡΙΠΟΥ 1 ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΗ, ΜΕ ΝΕΥΡΑ ΚΑΙ ΑΡΚΕΤΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ, ΑΛΛΑ ΤΕΛΙΚΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ. ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΟΜΩΣ, ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΑΞΕΙ ΠΟΛΛΑ ΣΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ -ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΠΡΟΣ ΕΜΕΝΑ-, ΟΠΩΣ: ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΘΕΙ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ (ΠΡΑΓΜΑ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΚΟ) ΑΛΛΑ ΑΠΟΡΡΥΠΤΕΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΥΠΟΥ "ΦΥΓΕ ΕΣΥ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΑΛΛΑΞΕΙ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ Ή Η ΓΙΑΓΙΑ", "ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΑΓΡΙΑ" (ΟΤΑΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 1 ΩΡΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ ΜΕ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΚΑΙ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ, ΤΟΥ ΑΝΕΒΑΖΩ ΤΟΥΣ ΤΟΝΟΥΣ Π.Χ. ΓΙΑ ΝΑ ΝΤΥΘΟΥΜΕ). ΞΥΠΝΑΕΙ ΤΟ ΠΡΩΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΣΗΚΩΣΩ ΕΓΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ, ΘΕΛΕΙ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΤΟΥ (Ή ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ). Ή ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΜΑΛΛΩΝΕΙ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΚΛΑΙΕΙ, ΠΑΛΙ ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΕ ΕΜΕΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΕΙ, ΑΛΛΑ ΠΡΟΤΙΜΑ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΤΟΥ (Ή ΤΗ ΓΙΑΓΙΑ). ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕ ΖΗΤΑΕΙ ΚΑΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ, ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ, ΝΑ ΠΑΜΕ ΒΟΛΤΑ ΑΛΛΑ... ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ, ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΙΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΑΖΙ. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΕ ΕΧΕΙ ΤΡΕΛΑΝΕΙ ΑΥΤΗ Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΚΑΙ ΟΣΟ ΚΑΙ ΕΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΤΗΝ ΑΓΝΟΗΣΩ Ή ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΩ ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥ ΤΟ ΙΣΧΥΡΟΠΟΙΗΣΩ (ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΙΣΩΣ Η ΗΛΙΚΙΑ ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ ΠΙΠΙΛΑΣ), ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΜΕ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΤΡΟΜΕΡΑ. ΙΣΩΣ ΕΠΕΙΔΗ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΤΟΥ ΤΟΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΑΡΚΕΤΑ "ΣΚΛΗΡΑ" ΛΕΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΟΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ "ΒΑΖΕΙ ΝΕΡΟ ΣΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΟΥ" (ΔΗΛΑΔΗ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΦΗΒΟΣ) ΑΛΛΑ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΑ ΜΕ ΞΕΣΠΑΣΜΑΤΑ. ΕΓΩ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΤΟΝ ΣΥΖΗΤΑΩ, ΝΑ ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΟΥΜΕ, ΝΑ ΛΥΝΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΟΜΑΛΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΟΜΕΣ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ ΤΗΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΑ. ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΣΑΣ ΚΟΥΡΑΣΑ, ΑΛΛΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ ΝΑ ΣΑΣ ΔΩΣΩ ΜΙΑ ΠΛΗΡΗ ΕΙΚΟΝΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΛΕΤΕ ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΣΕΤΕ ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΧΕΙΡΙΣΤΩ. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Α: Αγαπητή μητέρα,

Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο γιός σας δεν θέλει να του ικανοποιείτε κάποιες ανάγκες του αλλά ότι αυτό σας ταράζει.

Η συγκατοίκηση με την γιαγιά θέτει μερικά ερωτήματα που οφείλετε να απαντήσετε:

-Ποιος έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο στα θέματα του παιδιού, οι γονείς ή η γιαγιά;

-Υπάρχει άραγε κάποιος –έστω και καλυμμένος ανταγωνισμός στα θέματα του παιδιού ανάμεσα στις δυο μητέρες;

-Έχετε δηλ. μπορέσει να οριοθετήσετε την γιαγιά στον ρόλο της ώστε να μην σας υποκαθιστά;

Ισως η αιτία της ταραχής σας βρίσκεται στις απαντήσεις αυτές και όχι στα σκέρτσα του παιδιού που πιθανόν άλλωστε να έχει και αυτό μπερδευτεί σχετικά με το «ποιος κάνει κουμάντο».

απαντά: Ελένη Κουλούτζου, Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος